Το τέλος της Ανανεωτικής Αριστεράς




Ο ΞΓ μας κάνει μια σύντομη περιήγηση στα τοπία της ανανεωτικής αριστεράς, που όμως δεν ανανεώθηκε ποτέ. Το χειρότερο; Μας παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ ως τη μόνη έγκυρη λύση της ανασύστασης της κεντροαριστεράς. Κάναμε δώρο στο Βενιζέλο. Γιόρταζε;


Ξενοφών Γιαταγάνας από τη Μεταρρύθμιση

Τελικά, ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ δεν άντεξαν το βάρος της συμμετοχής στην κυβέρνηση, έστω και με μη πολιτικά στελέχη. Η άσκηση της εξουσίας είναι σκληρό πράγμα. Απαιτεί εμμονή στους στόχους, αταλάντευτη πορεία και δύσκολες αλλά ορθές αποφάσεις. Μόνον έτσι, μπορεί να ελπίζεις ότι θα δρέψεις κάποτε τους καρπούς των επιλογών σου.

Η ανανεωτική αριστερά, από την εμφάνισή της στην πολιτική σκηνή του τόπου με τη μορφή του ΚΚΕ εσωτερικού, δεν μπόρεσε να δείξει τις αρετές αυτές. Πάντα προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη των μεγάλων αλλαγών και στην κρυφή γοητεία του παρελθόντος της, με αποτέλεσμα να μην σταθεί ποτέ ικανή να κάνει και να εδραιώσει την υπέρβαση.

Μετά τη μεταπολίτευση, κατέβηκε στις εκλογές μαζί με το ΚΚΕ, το οποίο στρίμωξε και στραπατσάρισε τις ιδέες της μέσα στο παρά φύση σχήμα της Ενωμένης Αριστεράς, χαρίζοντας έτσι στο ΠΑΣΟΚ τον κύριο όγκο των δημοκρατικών δυνάμεων της ΕΔΑ. Στη συνέχεια, έκανε μεν την επιλογή της ευρωπαϊκής προοπτικής και της αποκήρυξης της δικτατορίας του προλεταριάτου και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, με γκρίνιες όμως και εσωτερικές συγκρούσεις. Τελικά, κατάφερε, μετά από χρόνια ψυχοφθόρων διαβουλεύσεων, να βγάλει το «Κ» από την επωνυμία της, με κόστος όμως τη διάσπαση των δυνάμεών της, και σχεδόν αμέσως μετά έπεσε πάλι στην αγκαλιά του ΚΚΕ, το οποίο κυριολεκτικά διέσωσε από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού με την εκλογική συνεργασία του 1989-90.

Ακόμα και μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και τη δημιουργία του Συνασπισμού, δεν κατέστη δυνατό να αποκτήσει συνεκτικό, ριζοσπαστικό και μεταρρυθμιστικό προφίλ. Σπαρασσόταν συνεχώς ανάμεσα στην αριστερή κρατικίστικη ορθοδοξία και στη δημοκρατική μεταρρυθμιστική λογική, με αποτέλεσμα να οδηγήσει και πάλι τα πλέον ανανεωτικά της στελέχη και τον κόσμο που ήθελε διαρθρωτικές αλλαγές, στο αναπαλαιωμένο με σαθρά υλικά, αλλά πολύ ελκυστικότερο και αποτελεσματικότερο ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη.

Όταν ο εναπομείνας ΣΥΝ κατακλείστηκε από αριστερίστικες και λαϊκιστικές δυνάμεις, ό,τι ανανεωτικό είχε απομείνει εκεί αποσχίστηκε και δημιούργησε τη ΔΗΜΑΡ, που αποτέλεσε μια νέα ελπίδα για την αναβίωση του ανανεωτικού οράματος, ιδίως σε συνθήκες κρίσης του κατεστημένου πολιτικού συστήματος και προϊούσης κατάρρευσης του ιστορικού ΠΑΣΟΚ. Η επιλογή μάλιστα να δώσει διέξοδο στην εθνική κρίση του περασμένου Ιουνίου, έδωσε στη ΔΗΜΑΡ αυτό το 6%, το μεγαλύτερο ποσοστό που πήρε ποτέ η ανανεωτική αριστερά σε εθνικές εκλογές. Προς στιγμήν, φάνηκε μάλιστα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμα και τον κορμό της μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος.

Την περασμένη Πέμπτη, πέταξε όλο αυτό το κεφάλαιο στα άχρηστα. Στα λόγια μεν για να προστατεύσει τη δημοκρατία και τους θεσμούς, στην ουσία όμως για να μην κατηγορηθεί ότι πετά στο δρόμο 600 τελικά -όπως εξελίχτηκε η υπόθεση της ΕΡΤ- εργαζομένους, οι οποίοι αποδεδειγμένα είναι διπλο- και τριπλοθεσίτες, ίνα μη τι χείρον είπω… Οι παλιοί δαίμονες του κρατισμού και της φοβίας του καινούργιου αναστήθηκαν και επεκράτησαν, σε συνθήκες μάλιστα όπου η επιλογή διάσπασης του κυβερνητικού συνασπισμού και η διενέργεια νέων εκλογών εγκυμονούσαν υπαρξιακούς κινδύνους για τη χώρα.

Και διερωτάται δικαίως ένας πιστός οπαδός της ανανεωτικής αριστεράς σε όλη αυτή την επίπονη και αντιφατική της πορεία: Υπάρχει πλέον έστω και ο παραμικρός λόγος να συμπορευθεί μαζί της; Γιατί; Για να υποστηρίζει επιλεκτικά την κυβέρνηση στα εύκολα και να μην βάζει πλάτη στα δύσκολα που έρχονται; Ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί πολύ πειστικότερα τη λαϊκιστική αδράνεια, το ΚΚΕ ενσαρκώνει πολύ καλλίτερα την αντισυστημική ορθοδοξία και το ΠΑΣΟΚ, ακόμα μία φορά, αναδεικνύεται στην πλέον φερέγγυα και υπεύθυνη δύναμη του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, που θα έχει εκ των πραγμάτων και τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην ανασύσταση και στην ενότητα της ελληνικής κεντροαριστεράς.

Σύντροφοι, καλή νύχτα και καλή τύχη.

Σχόλια

  1. Θεωρώ αντίθετα ότι δεν έχουμε το τέλος της ανανεωτικής αριστεράς, αλλά το τέλος της μετατροπής της σε φιλελεύθερο κέντρο. Τώρα αρχίζει το μεγάλο εγχείρημα επαναπροσδιορισμού και επαναθεμελίωσης. Η ΔΗΜΑΡ χρειάζεται συνέδριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ΔΗΜΑΡ πάει σούμπιτη στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ αναμένοντας τις εξελίξεις και τις πιθανές διασπάσεις του μορφώματος καθώς τα ποσοστά του θα πέφτουν. Η χώρα θα επιστρέφει σταδιακά στο δικομματισμό όπως τον ξέραμε.

      Διαγραφή
  2. "...στην ουσία όμως για να μην κατηγορηθεί ότι πετά στο δρόμο 600 τελικά -όπως εξελίχτηκε η υπόθεση της ΕΡΤ- εργαζομένους, οι οποίοι αποδεδειγμένα είναι διπλο- και τριπλοθεσίτες,..."

    Παρατραβηγμένο μήπως; Και λίγο αφελές - πολύ μάλλον; Μήπως τις τελευταίες δύο εβδομάδες στην ατζέντα των συζητήσεων οι 600 απολύσεις στην ερτ είχαν τελευταία θέση, αν υπήρχαν καν μέσα; Αν κατέβαινε το σχέδιο μόσιαλλου προς ψήφιση αντί του άκραιφνου κλεισίματος της ερτ, η δημαρ δεν θα στήριζε τις 600 αυτές απολύσεις;

    Λίγο έλεος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια υποκειμενική εκτίμηση:
    Η Ανανεωτική Αριστερά με την μορφή που την ξέραμε παλιά, είχε ήδη πεθάνει το αργότερο με τον θάνατο του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ: 11 Ιουνίου 1984, του χρόνου θα κλείσει 30 χρόνια. Η ελληνική της εκδοχή ήταν άλλωστε πολύ ετερόφωτη (δεν είναι κακό!), και ακολούθησε αμέσως.
    Χλωμά και αμήχανα ομοιώματα είναι οσα μορφώματα την διαδέχθηκαν, σε όλο τον Ευρωπαικό Νότο, στα πέτρινα χρόνια της αντιμεταρρύθμισης 1985 - 2008. Στα καθ' ημάς, από το ΚΚΕ εσωτερικού μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΔΗΜΑΡ, είναι μια διαρκής πορεία προγραμματικής συρρίκνωσης και πολιτικής αποπτώχευσης. Με αδύναμες, αντιφατικές, διεσπαρμένες, αλλά αξιομνημόνευτες αντιστάσεις. Όταν μας βρίσκει το κακό, άς μνημονεύουμε πάντα Μιχάλη Παπαγιαννάκη και Άγγελο Ελεφάντη.
    Ο Ν. Αλιβιζάτος σημείωνε δίκαια σε πρόσφατο άρθρο ότι τα (ούτως ή άλλως αντιφατικά) κοινωνικά κινήματα μετά τον Μάη του 68 δεν άφησαν αξιόλογους πολιτικούς επιγόνους - άν εξαιρέσει κανείς τους αταίριαστους με τον ηδονιστικό και εγωιστικό Νότο Πράσινους της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Ισχύει, νομίζω, και για ότι αποκλήθηκε "Δυτικός Μαρξισμός" και "δημοκρατικός σοσιαλισμός".
    Τι νέες μορφές Αριστεράς, μετα-σοσιαλιστικές ή άλλες θα φέρει το μέλλον, άγνωστο. Ωστόσο, στην πολιτική δεν υπάρχει πεπρωμένο. Οι κοινωνίες (ακόμη και η Ελληνική) δεν είναι κοπάδια προβάτων.
    "Απαισιοδοξία της σκέψης, αισιοδοξία της θέλησης" είναι μια καλή συμβουλή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω εάν ο Κουβέλης δεν μπόρεσε να παραμείνει Κουβέλης. Μπορεί και να μην μπόρεσε. (Αν και δεν νομίζω).

    Το καθόλου αστείο είναι ότι ο Γιαταγάνας παραμένει Γιαταγάνας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εντάξει, έγινε η μαλακία και πολλοί έτσι κι αλλιώς λοξοκοιτάζανε συριζα. Όμως οι ιδέες δεν τελειώνουν έτσι.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραίος επικήδειος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία