(Απο)χαιρετισμός στη ΔΗΜΑΡ


Έζησα κι εγώ μαζί με το φίλο μου Ορέστη Καλογήρου την ίδια «περιπέτεια». Είναι ακριβώς έτσι όπως τα γράφει. Μόνο που εγώ συνεχίζω να τη ζω ακόμα και έχω περισσότερες τραυματικές εμπειρίες. Αν κάτι πρέπει να προσσάψουμε στην ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ είναι η δυσανεξία στις μεταρρυθμίσεις. Η φαλκίδευση της ιδρυτικής της διακήρυξης. Μέσα από την επίκληση του «αριστερού πρόσημου» αγωνίζεται για την διατήρηση του καταρρέοντος παρόντος. Η κλασσική ανίατη Αριστερά.  (Leo)

του Ορέστη Καλογήρου από τη Μεταρρύθμιση

Τον Ιούλιο του 2010, λίγες ημέρες μετά την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο γράφων ήταν ένας από τους/ις 224 «από το χώρο της διανόησης, των τεχνών, των γραμμάτων, του πανεπιστημίου», που υπέγραψαν κείμενο υποστήριξης του νέου εγχειρήματος, στο οποίο επισημαινόταν ότι “Μέσα στην πολύπλευρη κρίση οικονομική, κοινωνική αλλά και κρίση αξιών και ηθικής που βιώνει η χώρα μας, η «Δημοκρατική Αριστερά», ένα κόμμα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, δημοκρατικό και ανανεωτικό, μπορεί να δώσει με τις ιδέες, τις προτάσεις και τους αγώνες της, μια νέα ελπίδα στους Έλληνες και στις Ελληνίδες”. Λίγες εβδομάδες μετά, μαζί με δεκάδες συναδέλφους από όλη την Ελλάδα, που είχαμε δώσει μαζί τη μάχη της ακαδημαϊκής αξιοπρέπειας, όταν με αφορμή το νομοσχέδιο Γιαννάκου, ο ΣΥΝ του Αλαβάνου ισοπέδωνε τα πανεπιστήμια, ενταχθήκαμε με ενθουσιασμό στον Τομέα Παιδείας του νέου κόμματος. Συναντηθήκαμε με τους/ις «εντός» αβίαστα και φυσιολογικά, γιατί τους είχαμε στηρίξει ανιδιοτελώς με όλες μας τις δυνάμεις στην επική ανατροπή της ΠΟΣΔΕΠ, τον Μάρτιο του 2009.
Από τους κοινούς αγώνες της «Πρωτοβουλίας Πανεπιστημιακών», το 2006-2007, μέχρι τη συνάντηση αυτή, ζήσαμε μαζί μια πραγματικά ηγεμονική μεταρρυθμιστική συλλογικότητα. Μέσα στο κλίμα ενθουσιασμού και ευφορίας, μου ανατέθηκε να συντάξω το πρώτο σχέδιο θέσεων του Τομέα Παιδείας της ΔΗΜΑΡ για την πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση. Το σχέδιο στηρίχτηκε στο «κεκτημένο» της κοινής πορείας των «εντός» και των «εκτός».
Η αντίδραση των «εντός» ήταν από την πρώτη στιγμή σφοδρή, η έκπληξη και οι πρώτες ανησυχίες των «εκτός» μεγάλες. Το κείμενο αίφνης θεωρήθηκε «δεξιό», «έριχνε νερό στο μύλο των εχθρών του πανεπιστημίου που ήθελαν να το απαξιώσουν». Πολύ γρήγορα, ο Τομέας Παιδείας χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα. Παρ’ όλα αυτά, για μερικούς μήνες έγινε μια έντονη, αλλά πλούσια συζήτηση, καθώς στο ενδιάμεσο είχε παρουσιαστεί το νομοσχέδιο της Άννας Διαμαντοπούλου. Σταδιακά, όμως, η κομματική νομενκλατούρα πήρε τα ηνία του Τομέα Παιδείας, περιθωριοποιώντας στο συνέδριο του κόμματος τα μεταρρυθμιστικά στελέχη των «εντός». Έτσι κι αλλιώς, οι «εκτός» δεν διεκδικήσαμε κομματικούς θώκους. Για να βοηθήσουμε ήμασταν εκεί.
Η οριστική ρήξη ήρθε τον Ιούλιο του 2011. Ενώ είχε ξεκινήσει ηλεκτρονική πανελλαδική ψηφοφορία για να πάρει ο Τομέας Παιδείας οριστική θέση απέναντι στο νομοσχέδιο που είχε κατατεθεί στη Βουλή, η υπεύθυνη του Τομέα Παιδείας, γνωστή ιστορικός, διέκοψε αυθαίρετα την ψηφοφορία. Κάποιοι/ες αποχωρήσαμε αμέσως, άλλοι/ες αργότερα, αρκετοί/ες αδρανοποιήθηκαν, λίγοι/ες έμειναν για να δώσουν τη μάχη «από μέσα». Οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ καταψήφισαν το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου τον Αύγουστο του 2011. Η (αν)επίσημη αιτιολογία: «δεν είχε αριστερό πρόσημο»… Ο κραταιός Τομέας Παιδείας, στην πραγματικότητα, διαλύθηκε.
Η πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση ήταν ο προνομιακός χώρος της ανανεωτικής αριστεράς. Στελέχη της διαμόρφωσαν τις ρηξικέλευθες συντεταγμένες της και, πιστέψτε με, είχαν αριστερό πρόσημο. Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ στάθηκε ανίκανη να κατανοήσει την επαναστατική φύση της μεταρρύθμισης, όντας αποκομμένη επί δεκαετίες τόσο από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, όσο και από την ελληνική πραγματικότητα. Τελικά, έδωσε μάχες οπισθοφυλακών. «Την ημέρα που καταργήθηκε το άσυλο ένιωσα προσβεβλημένος ως πολίτης» θα αναφωνήσει σε προεκλογική ομιλία τον Απρίλιο του 2012 ο Φώτης Κουβέλης, αδυνατώντας να καταλάβει ούτε τι είναι άσυλο, ούτε ότι δεν καταργήθηκε.
Για τον γράφοντα, η ιστορία αυτή υπήρξε τραυματική. Παρ’ όλα αυτά, στις 16 Ιουνίου 2012, μία ημέρα πριν από τις εκλογές, σε άρθρο στη «Μεταρρύθμιση», έγραφα:
«Τις τελευταίες ημέρες ο Φώτης Κουβέλης πραγματοποίησε μια σειρά επαφών με θεσμικούς εκπροσώπους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Ήταν ο μόνος αρχηγός πολιτικού κόμματος που κατανόησε έμπρακτα ποιοι είναι οι σύμμαχοι της χώρας. Και δείχνει ότι διδάχτηκε από τα σοβαρά λάθη του πρόσφατου παρελθόντος. Θεωρώ το γεγονός αυτό καταλυτικό. Παρά το ότι η αμφισημία των λόγων του αφήνει ανοιχτό το σενάριο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ, αποφάσισα να το ρισκάρω. Κάθε πολίτης όταν ψηφίζει, μέσα του δίνει τη δική του εντολή, ένα “mandate”, στο κόμμα που τελικά επιλέγει. Το δικό μου “mandate” είναι να συμβάλει η ΔΗΜΑΡ καθοριστικά στο σχηματισμό κυβέρνησης με έναν αποφασιστικό και σοβαρό πρωθυπουργό, με εξωκοινοβουλευτικούς κυρίως και σοβαρούς πολιτικούς ως υπουργούς, με τη στήριξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και μάλιστα από πρωταγωνιστική θέση. Αν παραβεί η ΔΗΜΑΡ το “δικό μου mandate” και σχηματίσει κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, θα έχω μετανιώσει πικρά για την ψήφο μου και θα γίνω για πρώτη φορά κοψοχέρης! Αυτό όμως δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει ότι η χώρα θα απομονωθεί από τους φυσικούς της συμμάχους και θα μπει σε ένα τούνελ με άγνωστη διέξοδο.»

Μέχρι εχθές η ΔΗΜΑΡ τήρησε και τίμησε το “mandate” δεκάδων χιλιάδων ψηφοφόρων της. Δεν άντεξε όμως περισσότερο. Η ιστορία της πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης είχε δείξει εξ απαλών ονύχων την δομική της αδυναμία να πρωταγωνιστήσει και να επιβάλλει ηγεμονικά τις μεταρρυθμίσεις που πραγματικά χρειάζεται η χώρα. Απέναντι στον ψευτομεταρρυθμισμό του κ. Σαμαρά και στον θορυβώδη πολιτικαντισμό του κ. Βενιζέλου, τελικά αντέταξε την υπεράσπιση της συντήρησης. Αρνήθηκε να καταλάβει τον μόνο προνομιακό πολιτικό χώρο, στον οποίο θα είχε νόημα ύπαρξης. Τον χώρο των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων που τόσο έχει ανάγκη η χώρα. Τώρα έκανε ένα ακόμη βήμα. Αποσύρθηκε από την πραγματικότητα. Δυστυχώς, με τον τρόπο αυτό αποσύρεται από την ιστορία. Το λέω εκ βαθέων. Η εξέλιξη αυτή είναι λυπηρή. Όμως, αν και χιλιοειπωμένο, η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Ο πολιτικός χώρος των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, αργά ή γρήγορα θα συγκροτηθεί. Και τότε θα ξανασυναντηθούμε με πολλούς/ες φίλους/ες του Τομέα Παιδείας της ΔΗΜΑΡ, και όχι μόνον.

Ο Ορέστης Καλογήρου είναι καθηγητής ΑΠΘ


Σχόλια

  1. Γεια σου, Leo..

    long time no see (διαδικτυακώς :)... Μια πίκρα αναδίνει η Μαργαρίτα από την Πέμπτη, αυτή που νιώθυμε όλοι όσοι πιστέψαμε στη ΔΗΜΑΡ (ειδικά οι νεώτεροι που δεν είχαμε ζήσει Ρήγες κλπ). Τί να κάνεις, shit happens... Δυστυχώς, η ΔΗΜΑΡ ήταν μια επαναλαμβανόμενη διάψευση από την αρχή ως το τέλος.
    Παραμένει όμως το μείζον ερώτημα:
    Από που πάνε για την ΑΛΛΗ Αριστερά;
    Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος ότι είναι αδύνατον να δημιουργήσεις ρεύμα και να κερδίσεις ευρεία απήχηση, χωρίς να διολισθήσεις σε κάποιου είδους λαϊκισμό. Δλδ, αν η ΔΗΜΑΡ ήταν το κόμμα των ονείρων μας, τολμηρό και ρηξικέλευθο, τί ποσοστό θα έπαιρνε; Πολύ φοβάμαι, μικρό... Επιπλέον, η μικροπολιτική που ακολουθούν τα συντεταγμένα κόμματα και ο τρόπος λήψης των αποφάσεων είναι απεχθής σε μη ενταγμένους σε κομματικούς στρατούς. Κατά συνέπεια, η Μεταρρυθμιστική Αριστερά παραμένει ακόμη φαντασιακός χώρος, όπως θαυμάσια το έθεσες.
    Προσωπικά, πολύ δύσκολα θα ξαναστηρίξω τη ΔΗΜΑΡ και είμαι ανακουφισμένος που δεν έγινα μέλος της (το είχαμε κάποτε συζητήσει). Θα ήταν πολύ ψυχοφθόρο..
    Θα ξαναβρεθούμε. Κι αν όχι σε κόμμα, στο συλλογικό μας φαντασιακό...

    Σε χαιρετώ,

    Αντώνης Φ, Κρήτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντώνη σε χαιρετώ.Ψυχοφθόρο πράγματι. Δεν υπάρχει προς το παρόν μεταρρυθμιστική αριστερά. Υπάρχουν άτομα που έχουν τέτοια αντίληψη, ούτε ιδεολογία καν. Τέτοιες αντιλήψεις είχαν την ευκαιρία να παίξουν κάποιο ρόλο μέσα στο οχι γόνιμο αλλά όχι και άγονο περιβάλλον της τρικομματικής αν βέβαια οι φορείς τους τις πίστευαν και το πάλευαν. Αλλά δεν. Μεταρρυθμισμός έξω από διακυβέρνηση δεν υπάρχει. Η ΔΗΜΑΡ μας έδωσε για ένα χρόνο μια ευκαιρία. Αλλά τόσο η εσωτερική όσο και η εξωτερική αντίδραση ήταν μεγάλη. Ο συντηρητισμός και η ιδιοτέλεια περίσσεψαν. Νιώθω πολύ πιο ανάλαφρος. Η Μαργαρίτα συνεχίζει. Νάσαι καλά εσύ και η οικογένειά σου. ΚΑι να σε βλέπουμε

      Διαγραφή
  2. Λέει ο αρθρογράφος ότι η ΔΗΜΑΡ δεν μπόρεσε να επιβάλλει ηγεμονικά τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα. Θα μπορούσε το 6% να επιβάλλει ηγεμονικά της μεταρρυθμίσεις στο 12,5% του ΠΑΣΟΚ και στο 30% της ΝΔ; Απλή λογική ρε παιδιά, η Πολιτική Άνοιξη κυβερνάει, 5 απίθανοι τύποι στο Μαξίμου.
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΚΙομως μπορούσε. Το είδαμε ότι μπορούσε αν επέμενε, αν προέβλεπε, αν το κυνηγούσε. Για να ακυρωθεί ο νόμος Διαμαντοπούλου, δηλαδή για το κακό, μπορούσε. Στο ΥΠΕΚΑ μπορούσε αλλά η ΚΟ καταψήφιζε τους νόμους που είχαν μη δημοφιλές περιεχόμενο. Απλά με θέσεις ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσες να κάνεις τίποτα. Με θέσεις ορθολογικές κάποιους μπορούσες να τους πείσεις. Αλλά το κόμμα σαν κόμμα ΕΕ, ΚΕ, ΚΟ, οργανώσεις στην πλειοψηφία του αισθανόταν άσχημα με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση.

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ κύριε Καστανά γειά σας.

      Πραγματικά καταλαβαίνω την πικρία των μελών της ΔΗΜΑΡ που δεν συμφωνούν με την απόφαση της ηγεσίας της να αποχωρήσει από την τρικομματική κυβέρνηση.
      Νομίζω όμως ότι όποιος πιστεύει βαθιά στις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση έχει νέο «λαμπρό πεδίο» για ν' αγωνιστεί. Απ' ότι κατάλαβα ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος θα συνεχίσουν «τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος» οπότε όπως λέει και ο Κακναβάτος:«Πρώτο που αυτοί αποφασίζουνε πως κινδυνεύουμε και θέλομε δε θέλομε θα μας «εσώσουν».

      ...θα μεταρρυθμιστούμε θέλουμε δεν θέλουμε κ. Καστανά και 2.500 υπάλληλοι της ΕΡΤ θα χάσουν τη δουλειά τους και σχολεία θα κλείσουν και νοσοκομεία θα κλείσουν και παιδικοί σταθμοί θα κλείσουν και πανεπιστήμια - ΤΕΙ θα κλείσουν και οι «τεμπέληδες» δημ. υπάλληλοι θ' απολυθούν ...μόνο όταν τελειώσουν με τη δική μας «μεταρρύθμιση» να τους θυμίσει κάποιος....
      - να μας πουν πόσα χρωστάμε και τους όρους των δανείων που υπέγραψαν
      - να ψάξουν τη λίστα Λαγκαρντ (και τις ξαδελφούλες..)
      - να δούνε ποιος έφαγε τα λεφτά των ταμείων στα δομημένα
      - τις σπατάλες των Ολυμπιακών Αγώνων (C4I), της SIEMENS κλπ
      - τις 56 φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών που κατοχύρωσαν με νόμο
      - τις offshore των τραπεζών που με δικά τους χρήματα τις δανείζουν για να αγοράζουν μετοχές στις αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου
      - τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων
      - να βρουν που πήγαν τα λεφτά που άρπαξαν οι διάφοροι Παπαγεωργόπουλοι, Λαυρεντιάδηδες και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις

      Απολαύστε αγαπητέ την πανσέληνο γιατί αυτό μας έχουν αφήσει μόνο..

      Αργυρώ
      -





      Διαγραφή
    3. Πράγματι, το ψάρι μπορεί να βρωμάει απ'το κεφάλι,η δυσοσμία όμως έχει επεκταθεί σε όλο το σώμα, η διαφθορά διαπότισε την ελληνική κοινωνία σε ολες τις βαθμίδες. Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω, γνωστά αυτά.
      Και τέλος πάντων τί προτείνετε;; Εμείς είπαμε να συμμετάσχουν στη διακυβέρνηση αυτοί που δεν κουβαλούσαν τουλάχιστον αμαρτωλό παρελθόν. Να προάγουν την ιδέα της -αναπόφευκτης- δίκαιης λιτότητας. Τον αριστερό μεταρρυθμισμό.
      Σε όλους μας αρέσει να κοιτάζουμε την πανσέληνο και να τσιτάρουμε ποιητές, ο κόσμος όμως πολύ απλα δεν αλλάζει έτσι.

      Αντώνης Φ

      Διαγραφή
    4. το 4-2-1 το ξεχνάτε... και είστε ολοι υπεύθυνοι γι αυτό

      Διαγραφή
  3. Ισως φανει ασημαντο αλλα στην δικη μου αντιληψη δεν ειναι. Οταν χρησιμοποιουμε φωτογραφιες ειθισται (ηθικα και νομικα) να αναφερουμε το ονομα του δημιουργου τους. Το γεγονος οτι ο συγκεκριμμενος ερασιτεχνης φωτογραφος εχει εντελως διαφορετικη πολιτικη εκτιμηση ειναι εντελως συμπτωματικο μαλλον και ενα ειρωνικο σχολιο της ζωης... Καλη σας νυχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τάκη η ζωή παίζει παιχνίδια. Τη βρήκα στο διαδίκτυο δεν ήξερα ότι ήταν δική σου. Όπως ξέρεις όταν χρησιμοποιώ δικές σου φωτο αναφέρω και το δημιουργό. Τη βγάζω πάραυτα, γιατί αισθάνομαι ότι ενοχλήθηκες. Καλό βράδυ.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία