Οι πενήντα, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ


του Νίκου Μπίστη από την Αthens Voice
Φαίνεται ότι χρειάζονταν οι πρόσφατες μετρήσεις για να καταλάβουν(;) ορισμένοι στον χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς, αυτό που είναι προφανές εδώ και 6 μήνες. Η προωθητική δύναμη από την απόφαση συμμετοχής τους στην κυβέρνηση εξαντλήθηκε, τα όποια κέρδη από την τρικομματική συνεργασία τα εισπράττει ο Σαμαράς και ο συναγωνισμός για το ποιος θα αποφύγει το μουντζούρη δεν έχει νικητή: τον παίρνουν και οι δύο, και το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.
Αν η πολιτική είναι τέχνη του προβλέπειν, η πρόβλεψη δεν φαίνεται να είναι από τα ισχυρά χαρτιά τους μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις. Η πρώτη λάθος απόφαση οδήγησε σε επαναληπτικές εκλογές πέρυσι τον Ιούνιο. Ήμασταν ελάχιστοι στη ΔΗΜΑΡ που επιμέναμε ότι έπρεπε να σχηματιστεί κυβέρνηση από τις ίδιες δυνάμεις και με τους τοτε συσχετισμούς ήδη από τον Μάιο. Ήταν συντριπτικά περισσότεροι οι αντίθετοι με το ισχυρό επιχείρημα ότι «το κόμμα δεν το αντέχει, γιατί άλλη ήταν μέχρι τότε η πολιτική του», πράγμα που οφείλαμε να σεβαστούμε μιας και δεν είχαμε συμμετοχή μέχρι τότε στη διαμόρφωση της πολιτικής του κόμματος με την οποία εξάλλου διαφωνούσαμε σε κρίσιμες επιλογές (μη στήριξη στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αντίθεση στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου). Πάντως η ΔΗΜΑΡ άντεξε μετά τον Ιούνιο το σοκ από την αλλαγή πολιτικής, αφού πρώτα άντεξε εκλογικά ζητώντας «εντολή για λύση». Kι είναι οι επαναληπτικές εκλογές που διαμόρφωσαν τους σημερινούς συσχετισμούς και τη νέα, αρνητική δικομματική πραγματικότητα.
Μετά τις εκλογές συγκροτήθηκε η τρικομματική κυβέρνηση. Ήταν και είναι ορθή επιλογή. Η άλλη θα ήταν η παράδοση της χώρας στον ΣΥΡΙΖΑ και η χρεοκοπία. Η περίπτωση της Κύπρου διέλυσε και τις τελευταίες αυταπάτες επ’ αυτού. Πώς κατάλαβαν, όμως, οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς τη συμμετοχή τους; Αισχυντηλά, όσο πατάει η γάτα, αν μάλιστα δεν πατούσε καθόλου θα ήταν καλύτερα για αυτούς. Το μεν ΠΑΣΟΚ είναι σαν να μη συμμετέχει.


Ρωτήστε πόσοι Έλληνες πολίτες ξέρουν τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Η δε ΔΗΜΑΡ μπήκε με προσωπικότητες από την προηγούμενη υπηρεσιακή κυβέρνηση, οι οποίοι σε κρίσιμες επιλογές ούτε μεταξύ τους πάντα συμφωνούσαν. Έμεινε ο Στουρνάρας να πρέπει να άρει τις αμαρτίες όλων, από τα λεφτά υπάρχουν του Παπανδρέου, τα Ζάππεια του Σαμαρά, τις αντιμνημονιακές κορόνες των υπολοίπων. Η κυβέρνηση και το υπουργικό συμβούλιο υποκαταστάθηκαν από τις συναντήσεις των τριών αρχηγών.
Επειδή όμως η χώρα κυβερνάται καθημερινά, σιγά-σιγά και αναπόφευκτα το βάρος, οι πιστώσεις και οι χρεώσεις έπεσαν στη ΝΔ και τον ανανήψαντα, μέχρι πρόσφατα αντιμνημονιακό Σαμαρά. Και επειδή υπάρχει η αίσθηση ότι η χώρα πέρασε τον κάβο της χρεοκοπίας, η ΝΔ πιστώνεται περισσότερο, ενώ οι διστακτικοί συγκυβερνώντες παίρνουν το μουντζούρη.
Το ορθό επιχείρημα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ ότι χωρίς αυτούς δεν υπάρχει κυβέρνηση δεν έχει πλέον προωθητική δύναμη, ακούγεται σαν γκρίνια και ζήλεια επειδή ο βασικός εταίρος ενισχύεται σε βάρος τους. Το ηθικό δε πλεονέκτημα που είχε η ΔΗΜΑΡ υποχώρησε αισθητά με την εφαρμογή της αναλογίας 4, 2, 1 στη στελέχωση του κυβερνητικού μηχανισμού. Και αυτό γιατί η ΝΔ συγκροτεί κατά τα 4/7 καλαματιανό κράτος, οι δε άλλοι εμφανίζονται όχι μόνο ανήμποροι αλλά και ως ένα βαθμό συμμέτοχοι στη διατήρηση του πελατειακού κράτους. Όσο δε η ΝΔ ισχυροποιείται, τόσο γλιστράει σε παραδοσιακές δεξιές αντιλήψεις και πρακτικές (μεταναστευτικό και αντιρατσιστικός νόμος). Το αποτέλεσμα, όπως είναι λογικό, αποτυπώνεται στις μετρήσεις.
Με την απουσία εναλλακτικής σοβαρής πρότασης από τον κεντροαριστερό μεταρρυθμιστικό χώρο όσοι βλέπουν μόνο την ανάγκη άμεσης αποφυγής της χρεοκοπίας και την αποφυγή περιπετειών με το στρατηγικά διχασμένο ΣΥΡΙΖΑ στρέφονται προς τον Σαμαρά. Όσοι δε προοδευτικοί πολίτες αναζητούν στην πολιτική αξίες, πολιτισμό, εκσυγχρονισμό σε όλα τα επίπεδα, δεν ικανοποιούνται από τις επιδόσεις της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ. Το αποτέλεσμα είναι ο μεταρρυθμιστικός χώρος να κατακερματίζεται και να αποδιαρθρώνεται.
Το τι θα έπρεπε να κάνουν τα δυο κόμματα είναι απλό, όμως, όπως όλα τα απλά, αποδεικνύεται και δύσκολο. Δύο πράγματα παραλλήλως. Έπρεπε να μπουν με αποφασιστικότητα στην κυβέρνηση και να αποτελέσουν τη μεταρρυθμιστική εμπροσθοφυλακή της. Και, ταυτοχρόνως, από την πρώτη στιγμή να θέσουν το θέμα της συγκρότησης μιας νέας μεγάλης κεντροαριστεράς, μιας μεγάλης μεταρρυθμιστικής παράταξης πολύ ευρύτερης από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.
Ως προς τον πρώτο στόχο, τα είπαμε παραπάνω. Ως προς τον δεύτερο, θυμίζω ότι πριν από 6 μήνες φτάσαμε δυο βήματα από τη διαμόρφωση μιας ομπρέλας (Φόρουμ διαλόγου) που κάτω της δεν θα ήταν μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ αλλά προσωπικότητες του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου (όχι μόνο από το χώρο της κεντροαριστεράς), καθώς και κινήσεις πολιτικού και όχι προσωπικού χαρακτήρα. Το σημαντικό αυτής της υπόθεσης έγκειτο στο ότι υπερέβαινε κατά πολύ το άθροισμα ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και ότι η πρωτοβουλία κινήσεων και ο κυρίαρχος ρόλος θα περνούσε στα χέρια νέων άφθαρτων δυνάμεων.
Η προσπάθεια απέτυχε γιατί η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ την εγκατέλειψε με βασικό επιχείρημα ότι δεν θέλει συγχρωτισμό με το ΠΑΣΟΚ. Να δούμε τώρα αν οι εξελίξεις δικαίωσαν αυτή την γραμμή πλεύσης των δύο κομμάτων. Είναι προφανές από όλες τις αξιόπιστες μετρήσεις του τελευταίου εξαμήνου ότι και τα δύο κόμματα συρρικνώνονται, το ΠΑΣΟΚ με ταχύτερους ρυθμούς, η ΔΗΜΑΡ με πιο αργούς. Σε κάθε περίπτωση από την πτώση του ΠΑΣΟΚ δεν επωφελείται η ΔΗΜΑΡ. Τα ποσοστά στις τρεις τελευταίες μετρήσεις του Μαΐου των εταιρειών ALCO, RASS και GPO δίνουν στο ΠΑΣΟΚ 5,8%, 4,7% και 6,7%, ενώ στη ΔΗΜΑΡ 4,1%, 3,8% και 5,1% αντιστοίχως.
Περισσότερο όμως από τις μετρήσεις σημασία έχει η αποκαρδίωση ενός ολόκληρου κόσμου που δεν εκπροσωπείται πλέον, ενώ σε όλες τις μετρήσεις προκύπτει η απαίτησή του για ένα ισχυρό τρίτο πόλο ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ (63%, όπου 35% αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί). Και είναι εύλογη η απαίτηση γιατί ο κόσμος δεν εξαερώθηκε, ούτε μετανάστευσε στο σύνολό του σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ακόμα και αν το έπραξαν αρκετοί, είναι εύκολο να επαναπατριστούν από ένα νέο ελκυστικό σχήμα που θα ενώσει και θα ανανεώσει το χώρο.
Αυτός ο πόλος δεν μπορεί να είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ ή η σημερινή ΔΗΜΑΡ. Το ΠΑΣΟΚ έχει περάσει το σημείο μηδέν, πέρα από το οποίο ό,τι και να λέει η ηγεσία του δεν ακούγεται. Και, για να είμαστε δίκαιοι, ούτε το μεγάλο λάθος έχει κάνει, ενώ κάποιες από τις πρωτοβουλίες του άξιζαν μεγαλύτερης προσοχής. Όμως το σημείο μηδέν είναι αμείλικτο. Και αν το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί, το ίδιο και περισσότερο ισχύει για τα πολυάριθμα θραύσματά του που ενώ δεν διαφοροποιήθηκαν στην ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής, εσχάτως παρουσίασαν ελαφρά αντιμνημονιακή ιλαρά. Δεν τους αξίζει μια τέτοια εξέλιξη και πρέπει να την αποφύγουν πριν καταστεί η βλάβη ανήκεστος.
Η ΔΗΜΑΡ, αφού έχασε την ευκαιρία πριν 6 μήνες να παίξει συσπειρωτικό ρόλο και να αναδειχθεί σε στυλοβάτη της κεντροαριστεράς, επανέρχεται έκτοτε σε κάθε σύνοδο της ΚΕ της στην ανάγκη συσπείρωσης των δυνάμεων του «δημοκρατικού σοσιαλισμού». Επειδή αυτή είναι μια παρωχημένη προσέγγιση, η γραμμή της στην πράξη συρρικνώνεται σε «ΔΗΜΑΡ συνεργαζόμενοι» εν όψει ευρωεκλογών και οι μόνοι που ανταποκρίνονται είναι κάποιοι πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, κυρίως παπανδρεϊκής προέλευσης, με βασική ιδιότητα το μίσος τους κατά του Βενιζέλου.
Τι να κάνουμε;
Το παραπάνω ερώτημα που συνήθως συνοδεύεται από την προτροπή «επιτέλους κάντε κάτι» ακούγεται όλο και πιο επίμονα. Επειδή η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται τα κενά, οπωσδήποτε κάτι θα εμφανιστεί. Το θέμα είναι πότε και τι θα είναι αυτό, γιατί θέλω να θυμίσω ότι τη δεκαετία του ’50 ο κατακερματισμός της δημοκρατικής παράταξης απέβη μοιραίος και παρήγαγε αποτελέσματα που σημάδεψαν την πορεία του τόπου.
Ο τόπος χρειάζεται μια νέα και ενιαία μεταρρυθμιστική παράταξη, από τους σοσιαλδημοκράτες και τους λογικούς αριστερούς μέχρι τους λογικούς φιλελεύθερους και τους λογικού οικολόγους, ένα Μέτωπο Λογικής. Και το χρειάζεται τώρα.
Συνθηματοποιώντας, θα έλεγα «στην ενότητα η δύναμη, στην ανανέωση η ελπίδα». Χρειάζεται ηλικιακή ανανέωση, αλλά αυτή δεν είναι από μόνη της συνταγή επιτυχίας. Το «νέο» έχει πολλές αναγνώσεις. Ο Τσίπρας είναι νέος άνθρωπος με αφόρητα παλιό λόγο. Ο Γκρίλο είναι μια νέα πολιτική παρουσία, ο λαϊκισμός του είναι παλιός και αποκρουστικός. Ο υπερήλικας Ναπολιτάνο ήταν ό,τι πιο φρέσκο είχε να παρουσιάσει η Ιταλία της κρίσης και άνοιξε το δρόμο στον Λέτα.
Την ελληνική συνταγή θα την ψάξουμε και θα τη βρούμε. Τη δοσολογία ανάμεσα στο πραγματικά νέο και το χρήσιμο παλιό, όπου τον τόνο αναπόφευκτα θα δίνει το νέο, επίσης μπορούμε να τη βρούμε. Μήνες τώρα ακούω τη συμπαθητική έκφραση «με παλιά υλικά, δεν χτίζεις το νέο». Την ακούω, αλλά ταυτοχρόνως ξέρω ότι παρθενογενέσεις υπάρχουν μόνο στη θεολογία. Και ενοχλούμαι με την άνεση που ορισμένοι θεωρούν τον εαυτό τους «νέο» και όλους τους άλλους παλιούς ή στιγματισμένους. Και τους άλλους, βέβαια, να πιστεύουν ακριβώς το ίδιο για τον πρώτο.
Όσοι ακολουθούν προσωπικές στρατηγικές και έχουν (συνήθως αδικαιολόγητα) μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, που τον τοποθετούν μόνο στην πρώτη θέση, προφανώς δεν έχουν θέση στην προσπάθεια. Όσοι από το παλιό πολιτικό προσωπικό θέλουν με σεμνότητα και από θέση λίγο πίσω να συμβάλουν, πρέπει να είναι ευπρόσδεκτοι, γιατί και ο αγριανθρωπισμός δεν μας αρμόζει. Όμως η ανανέωση είναι που πρέπει να υπερισχύσει, γιατί το άθροισμα παλιών κομματιών δεν εμπνέει και χωρίς ενθουσιασμό όλα είναι μάταια.
Και με ποιες πολιτικές θέσεις; Εύλογο το ερώτημα, αλλά δεν θα ανακαλύψουμε και την πυρίτιδα. Εν όψει ευρωεκλογών –που αποτελούν την πρώτη αναμέτρηση σε ευνοϊκό για το εγχείρημα έδαφος– υπάρχουν οι θέσεις του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, οι θέσεις της νέας Προοδευτικής Συμμαχίας, η ατζέντα που προτείνουν με το βιβλίο τους «Ξύπνα Ευρώπη» ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και ο Γκι Βέρχοφσταντ. Υπάρχουν στη χώρα μας δυνάμεις που μπορούν να τα συνθέσουν με βάση την ελληνική πραγματικότητα σε ενιαία πολιτική πλατφόρμα.
Μα δεν υπάρχει ο ένας που θα ηγηθεί, είναι η δεύτερη ένσταση. Θα βρεθεί και ο ένας, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχουν οι πενήντα από τον κόσμο της εργασίας, της επιχειρηματικότητας και του πολιτισμού, που θα συνεννοηθούν να ξεκινήσουν με καθαρές θέσεις, εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη και κέφι.
Τι θα γίνει με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ; Κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ για τους λόγους που προανέφερα δεν μπορεί παρά να χωνευτεί σε αυτή την κίνηση. Η δε ΔΗΜΑΡ έχει μια τελευταία ευκαιρία να συμβάλει στην συσπείρωση του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου αντί να τσιμπολογάει απελεύθερους Πασόκους που είναι ζήτημα αν φέρνουν τις ψήφους της οικογένειας τους.
Αν και οι πενήντα, η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ αποδειχθούν κατώτεροι των περιστάσεων, οι ευρωεκλογές θα σημάνουν τον απόλυτο κατακερματισμό και την απαξίωση του ενδιάμεσου μεταρρυθμιστικού χώρου. Θα ενισχυθούν ακραίες και «παλαβές» πολιτικές δυνάμεις και συμπεριφορές. Η καρικατούρα δικομματισμού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα εδραιωθεί και η Χρυσή Αυγή ισχυροποιημένη θα ελλοχεύει.
Δεν τη βλέπουν όλοι οι κινούμενοι στον ενδιάμεσο μεταρρυθμιστικό χώρο αυτή την εφιαλτική εξέλιξη; Ακόμα και αν επιβιώσουν, τι ρόλο θα μπορούν να διαδραματίσουν στο μέλλον; Δεν υπάρχει χώρος ούτε χρόνος για εγωισμούς και μικροκομματικούς υπολογισμούς. Δεν είναι ώρα για ψιλικατζήδες της πολιτικής, είναι ώρα για μεγάλες πρωτοβουλίες.
Το φθινόπωρο πρέπει να είμαστε έτοιμοι.

Σχόλια

  1. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω μέρος από το σκεπτικό του σ. Μπίστη. Συμφωνώ σε όλη την αφήγηση των περασμένων και δεν καταλαβαίνω τις προτάσεις του για τα μελλούμενα. Φταίω εγώ; Κάτι δεν ξέρω;
    Ας αρχίσω από την πρεμούρα για συνεργασία ή αλλιώς αυτοδιάλυση της ΔΗΜΑΡ. Ο Βενιζέλος έχει τους λόγους του όπως καλά ανέλυσες. Το ίδιο τα καινοφανή κόμματα και κινήσεις ΠΑΣΟΚογεννούς προέλευσης. Οι Ο-Π βουλοπλέουν διασπώμενοι. Ο Τσίπρας φοβάται ότι αν δεν γίνουν εκλογές μέσα στο χρόνο θα δει να ξεφουσκώνει η εκλογική του δύναμη και να αναβιώνουν οι συνιστώσες του. (Γιαυτό και οι προτάσεις για debate κττ) Οι ομάδες του μεταρρυθμιστικού (φιλελεύθερου) χώρου θέλουν να παίξουν τώρα το χαρτί της συσπείρωσης γιατί αργότερα όταν ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος σταθεροποιηθεί θα είναι αργά για ηγετική συμμετοχή που ονειρεύονται.
    Η ΔΗΜΑΡ γιατί πρέπει να αυτοδιαλυθεί; Είναι η μόνη οργανωμένη δύναμη, έδωσε δεν πήρε, γιατί να παίξει τον ρόλο της Ιφιγένειας;
    Λες "ότι και τα δύο κόμματα συρρικνώνονται, το ΠΑΣΟΚ με ταχύτερους ρυθμούς, η ΔΗΜΑΡ με πιο αργούς. Σε κάθε περίπτωση από την πτώση του ΠΑΣΟΚ δεν επωφελείται η ΔΗΜΑΡ. Τα ποσοστά στις τρεις τελευταίες μετρήσεις του Μαΐου των εταιρειών ALCO, RASS και GPO δίνουν στο ΠΑΣΟΚ 5,8%, 4,7% και 6,7%, ενώ στη ΔΗΜΑΡ 4,1%, 3,8% και 5,1%". Σωστά.
    Πες σε μένα τον απλοϊκό Δημαρίτη τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων σε τι χρησιμεύουν; Στην πρόβλεψη του αποτελέσματος των εκλογών. Πότε προβλέπεις να γίνουν; Σε ένα μήνα σε δύο σε τρεις; Το Φθινόπωρο που νομίζεις ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι; Έχουν λυθεί τα προβλήματα του τόπου και θα σε εκλογές; Όσο εξαρτάται από τη συγκυβέρνηση προφανώς όχι. Δες και τις χθεσινές δηλώσεις του σ. Κουβέλη.Μήπως περιμένεις αιφνιδιασμό από Σαμαρά; Αν ξέρεις κάτι πες το. Σήμερα η κυβέρνηση παίρνει τα πιο σκληρά μέτρα. Τα ποσοστά θα είναι χαμηλά. Μετά 1 ή 2 ή 3 χρόνια θα είναι τα ίδια; Γιατί λοιπόν η πρεμούρα της αυτοδιάλυσης που εσύ την ονοματίζεις σύνθεση του κεντροαριστερού χώρου;
    Λες επίσης "Το ηθικό δε πλεονέκτημα που είχε η ΔΗΜΑΡ υποχώρησε αισθητά με την εφαρμογή της αναλογίας 4, 2, 1 στη στελέχωση του κυβερνητικού μηχανισμού. Και αυτό γιατί η ΝΔ συγκροτεί κατά τα 4/7 καλαματιανό κράτος, οι δε άλλοι εμφανίζονται όχι μόνο ανήμποροι αλλά και ως ένα βαθμό συμμέτοχοι στη διατήρηση του πελατειακού κράτους".
    Δεν το καταλαβαίνω το επιχείρημα. Έπρεπε να είμαστε στην κυβέρνηση, αλλά να μη στελεχώνουμε τον κυβερνητικό μηχανισμό γιατί μπορεί να μας κατηγορήσουν ότι διατηρούμε το πελατειακό κράτος; Αλλά αυτό το κράτος θα μείνει(δυστυχώς) έτσι για πολλά ακόμη χρόνια. Εμείς μέχρι τότε να μην ξέρουμε τι γίνεται, να μην έχουμε εκπαιδευμένα στελέχη, για να μην μας κατηγορήσουν ότι πάμε για θεσούλες. Μη λερωθούμε. Δηλαδή τακτική μαντάμ Σουσού.
    Ένα τελευταίο.
    Πως φαντάζεσαι ότι θα συνυπάρξουμε σε ένα κομματικό χώρο με το ΠΑΣΟΚ; Δηλαδή θα κάνομε αυτό που μας κατηγορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι "αυτοί θα πάνε στο ΠΑΣΟΚ". Άλλαξε νομίζεις τίποτα στο ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον στην επαρχία όπου ζω; Οι ίδιοι άνθρωποι στα ίδια πόστα, κρατικά και αυτοδιοικητικά, η ίδια αλαζονεία οι ίδιες πρακτικές και ή ίδια κουτοπονηριά. Με αυτούς τους ανθρώπους θέλεις να πάμε; Αυτοί όμως χρωστάνε μια εξήγηση στον ελληνικό λαό για το σημερινό χάλι. Να την δώσουν πρώτα και μετά βλέπουμε αν θα κατεβούμε σε εκλογές μαζί με το ΠΑΣΟΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύλογα ερωτήματα. Προσωπικά πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ τελείωσε, τελείως. Η ΔΗΜΑΡ είναι το μόνο οργανωμένο κόμμα στο χώρο της κεντροαριστεράς και θέλει δεν θέλει θα αποτελέσει τον πόλο έλξης και τη βάση για οτιδήποτε γίνει.

      Διαγραφή
  2. Στην χώρα που έχει
    - 1,5 εκ. ανέργους (επισήμως)
    - 67% των νέων άνεργους,
    - 110.000 σπίτια έτοιμα να βγουν στο σφυρί,
    - 400.000 οικογένειες που δεν έχουν κανένα εργαζόμενο
    ...στη χώρα που
    - 3.000 άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει,
    - τουλάχιστον 100.000 νέοι (πτυχιούχοι) φεύγουν από τη χώρα μας
    - πλησιάζουμε τα ποσοστά μετανάστευσης του '60....
    - έχουμε πληρώσει 202,73 δισ. για τοκοχρεολύσια (σύμφωνα με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2010 - 2012)
    ..και ο κ. Μπίστης ασχολείται με τα πεσμένα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ....αν είναι 5,1% ή 4,7%

    Πιστεύετε ότι αυτή η χώρα έχει ελπίδα να πάει μπροστά;

    Αργυρώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δηλαδή να κόψουμε το διάλογο, να μη μιλάμε επειδή συμβαίνουν όλα αυτά; Και αν σταματήσουμε να μιλάμε και να γράφουμε θα παει η χώρα μπροστά;

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ κύριε Καστανά,

      και βέβαια δεν πρέπει να κόψουμε το διάλογο. Ο διάλογος πρέπει όμως να γίνεται για τα υπαρκτά προβλήματα του κόσμου και όχι για τα μικροπολιτικά συμφέροντα. Αν υπάρξει ουσιαστικός διάλογος και δοθούν κάποιες λύσεις από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, πιστεύω ότι τα ποσοστά τους θα ανατραπούν προς το βέλτιστο. Με την τακτική της «ομφαλοσκόπισης» φοβάμαι ότι ένας «χρήσιμος» πολιτικός χώρος (κεντροαριστεράς) θα συρρικνωθεί ανεπανόρθωτα και τα άκρα θα μεγαλώσουν...

      Και μη ξεχνάτε αγαπητέ κ. Καστανά «επειδή συμβαίνουν όλα αυτά» έχει χάσει ο κόσμος την εμπιστοσύνη του στα δυο μικρότερα κόμματα της συγκυβέρνησης.

      Πάντα με εκτίμηση και διάθεση διαλόγου

      Αργυρώ Παπαγεωργίου

      Διαγραφή
  3. Ενδιαφέροντα τα όσα γράφει ο κ Μπίστης. Μπορεί να διαφωνώ με το ότι έπρεπε να γίνει κυβέρνηση από τον Μάϊο του 2012 ή ότι μπορεί ή και πρέπει να συγκροτηθεί μέτωπο με συνδετικό στοιχείο την "Λογική". Γιατί ένας λογικός φιλελεύθερος πρέπει να συμπαρατχαθεί με ένα σοσιαλδημοκράτη κι ένας λογικός αριστερός με ένα λογικό φιλελεύθερο. Από την μια μεριά θα είναι όλοι οι "λογικοί" κι από την άλλη όσοι είναι "παράλογοι"; Μπου μοιάζει αρκετά αλαζονικό . Αλλά τέλος πάντων...
    Βλέποντας όμως τη χθεσινή εκπομπή στη ΝΕΤ με συμμετοχή και του κ Μπίστη διαπίστωσα ότι όλους αυτούς του "λογικούς" του θέλει σε "μέτωπο" για να μπορέσουν να συνεργασθούν με τον κ Μπαλάφα, τον κ Στρατούλη, τον κ Τσίπρα κλπ Προφανώς με την ελπίδα να τους υποχρεώσει να λογικευθούν και αυτοί. Ο διακηρυσσόμενος έρωτας των κυρίων αυτών με το ΚΚΕ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μοιάζει να τον πολυαπασχολεί. Αν και μεταξύ μας γιατί να μην υπάρχει και λογικό ΚΚΕ ή λογικός ΑΝΤΑΡΣΥΑ;;;; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι σαφές ότι υπάρχει κρίσιμο πολιτικό κενό στον μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ χώρο, με πολλούς απογοητευμένους μη εκπροσωπούμενους πολίτες. Θα συμφωνήσω με τον κύριο Μππίστη ότι αυτό αργά ή γρήγορα, έτσι ή αλλιώς θα καλυφθεί.
    Δύο ενστάσεις:
    α)μου φαίνεται κι εμένα (όπως και του firiki2010) αλαζονικό και μανιχαϊκό το "μέτωπο της Λογικής ή των Λογικών)
    β) Το ζήτημα των "παλαιών προσώπων" ή "παλαιών υλικών" είναι μείζον πρόβλημα, όσο κι αν θέλει να το υποβαθμίσει ο κος Μπίστης (πιαθνότατα για προφανείς προσωπικούς λόγους).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στάμο και firiki2010 θα συμφωνήσω ότι το όποιο μπλοκ θα πρέπει να συγκροτηθεί στη βάση μιας πολύ αναλυτικής πολιτικής πλατφόρμας και όχι στη βάση της λογικής ή μη. Που θα έχει όμως ρεαλιστικές θέσεις συγκεκριμένης απόχρωσης για τη συγκεκριμένη συγκυρία. Το παλιό ΠΑΣΟΚ απλά δεν υπάρχει, δεν τέλειωσε απλώς. Ο ΝΜ ψάχνει να βρει κάποιους να στελεχώσουν το νέο εγχείρημα που όλοι θέλουμε ,αλλά δεν υπάρχουν και πολλοί που να μπορούν, να θέλουν και να είναι και καθαροί. Τα παλιά υλικά δεν είναι απλά φθαρμένα, απλά δεν υπάρχουν. Ο βασικότερος λόγος που δεν ξεκινά τίποτα καινούργιο είναι ότι δεν υπάρχουν διαθεσιμότητες. Και στην περίπτωση αυτή γιατρέ μου προβιβάζεις το νοσοκόμο σε γιατρό και δουλεύεις το τμήμα. Χαιρετισμούς

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία