Κάτι τρέχει στο Gezi

του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Οι διαδηλώσεις επί τρεις μέρες στο Γκεζί, με τίποτε δεν έδιναν την εντύπωση ούτε καν την υποψία πως θα εξελίσσονταν σε μιαν εξέγερση των μικρομεσαίων και μη μουσουλμανικών στρωμάτων της τουρκικής κοινωνίας.

Ούτε μπαχαλάκηδες είναι προφανώς (αν και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι ανάμεσα τους χωρίς βαρύνουσα γνώμη), ούτε εν γένει αντιπολιτευόμενοι. Και το τελευταίο κυρίως γιατί στην τουρκική πολιτική σκηνή δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Δεν υπάρχουν οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις και κυρίως οι πολιτικοί που θα προσπαθήσουν να βρουν το λόγο της αντίρρησης αλλά και της συναίνεσης στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση.

Και είναι προφανές ότι οι αντιδράσεις δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι εδράζονται στο πάρκο και το μολ, στο όνομα της τρίτης γέφυρας που βρίσκει δραματικά αντίθετους τους αλεβίτες κυρίως (17 εκατ.), τους οποίους ο Γιαβούζ Σελίμ κατέσφαξε στον «ιερό» πόλεμο κατά των αλεβιτών και των σουνιτών. Πολύ δε περισσότερο η μουσουλμανική ποτοαπαγόρευση ή οι οδηγίες για κόσμια συμπεριφορά..

Επομένως και οι εύκολες, για να μπορούμε να στοιχιζόμαστε ή να διαιρούμε κατά το δοκούν, (άθλιο ελληνικό προτέρημα), δεν έχουν θέση στην προσπάθεια να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει στη γειτονιά μας.

Η πορεία της Τουρκίας από την εμφάνιση και πρωτοφανή επικράτηση του ΑΚΡ στην πολιτική σκηνή, είναι γεμάτη από σταθερά βήματα προς το μέλλον, άλματα χωρίς συνέχεια στις επιλογές της εξωτερικής της πολιτικής και τον τελευταίο χρόνο μια ολοένα και μεγαλύτερη προσέγγιση των απαιτήσεων των ακραίων και ορθόδοξων μουσουλμάνων και φυσικά των όρων που θέτουν οι ομάδες του Φετουλάχ Γκιουλέν μέσα στον κρατικό μηχανισμό και την ανώτατη διοίκηση.

Πώς όμως σπρώχτηκε σε τούτη τη στροφή, (γιατί στην ουσία τον έσπρωξαν), ο Ερντογάν, που πριν τρία χρόνια εμφορούνταν από τις ιδέες του ευρωπαϊσμού και έδινε τη μάχη για την ένταξη της Τουρκίας; Πώς από την περίφημη ομιλία του προέδρου της επιτροπής εναρμόνισης της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, Γιασάρ Γιακίς, που διακήρυξε ότι ακόμη και εάν δεν μας ζητούσαν τα κριτήρια της Κοπεγχάγης θα έπρεπε να τα εφεύρουμε μόνοι μας, φτάσαμε στην οδηγία να μη φιλιούνται δημοσίως τα ζευγάρια στο στόμα;

Η άνευ οράματος και προοπτικής πολιτική της Ευρώπης για την προσέγγιση της Τουρκίας στην Ένωση, με προεξάρχουσα τη θλιβερά κοντόθωρη πολιτική της Μέρκελ και του Σαρκοζί, ώθησαν έναν ολόκληρο λαό, που πριν οκτώ χρόνια έδινε ποσοστά μέχρι και 70% στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας τους, να μην αντιδρά στις τάσεις εξισλαμισμού της καθημερινότητας.

Είναι και πολλά άλλα που συναθροίζονται μαζί με την πολιτική της Ένωσης, όπως το πράσινο (ισλαμικό) δολάριο που έρρευσε στην Τουρκία ασταμάτητα από το 2002 και μετά, ωθώντας την ανάπτυξη σε ρυθμούς εξωπραγματικούς, είναι οι σκληρές επιλογές για το κουρδικό και τον πόλεμο σήμερα με τη Συρία, αλλά το ζητούμενο πάντοτε είναι εάν η Ευρωπαϊκή προοπτική για την Τουρκία μπορεί να αναζωογονηθεί.

Πιστεύω πλέον ότι αυτός θα πρέπει να είναι ο μοναδικός στόχος των δυνάμεων της δημοκρατίας και της περισσότερης Ευρώπης πέρα από δημοσιονομικές και άλλες εμμονές.

Η Ευρώπη χρειάζεται την Τουρκία για την αναγέννησή της και την προοπτική της στο μέλλον και η Τουρκία χρειάζεται το Ευρωπαϊκό μέλλον για να αποφύγει τον εναγκαλισμό και την περιδίνηση στο μουσουλμανικό κόσμο που την περιβάλει.