Η Δημοκρατική Αριστερά γύρισε στο σπίτι



του Λεωνίδα Καστανά

τεύχος 34. Αύγουστος 2013, του Books' Journal, 

Φώτης Κουβέλης:  “Μας καταλογίζετε ευθύνες για καθυστερήσεις. Ναι - όσο συμμετείχε η Δημοκρατική Αριστερά στην κυβέρνηση και όσο ήταν ο Αντώνης Μανιτάκης στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, δεν πέρασε η πρόθεση της τρόικας να γράψει στα παλιά της παπούτσια το κράτος δικαίου και να μετατρέψει τις απολύσεις σε ενσάρκωση της διοικητικής μεταρρύθμισης”. (Από την ομιλία του στη Βουλή για το Πολυνομοσχέδιο 17/7/13)

Η Δημοκρατική Αριστερά γύρισε στο σπίτι. Από επισπεύδουσα μεταρρυθμιστική δύναμη στα σαλόνια της συγκυβέρνησης,  επιστροφή στον ήπιο αριστερό αρνητισμό και την υπεράσπιση του πελατειακού «κράτους δικαίου».

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν προσπάθησε να αναδειχθεί στο κόμμα μιας άλλης Αριστεράς. Αλλά δεν μπόρεσε. Χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα, με αναφορές στο δημοκρατικό σοσιαλισμό του παρελθόντος και με ηγεσία την Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού ήταν μοιραίο να εγκαταλείψει. Αντί να ανοίξει σε ειδικούς, σε νέα πολιτικά πρόσωπα, σε αναβαθμισμένα όργανα και λειτουργίες, κλείστηκε στην βεβαιωμένη ανεπάρκεια των ιδίων δυνάμεων. Κρύφτηκε πίσω από τους θεσμούς που μορφοποίησαν και κατοχύρωσαν το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων, ανέχτηκε το δημοσιοϋπαλληλικό Λεβιάθαν. Από την αρχή έδωσε την εντύπωση ότι η συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν απότοκο των έκτακτων συνθηκών και έπρεπε γρήγορα να τελειώνει.

Οι προθέσεις της είχαν φανεί από τις πρώτες ημέρες της ίδρυσής της. Ήθελε να έχει μεταρρυθμιστικές προτάσεις, αλλά φρόντιζε να τις κρύβει πίσω από το λεγόμενο αριστερό πρόσημο. Μόνο που στο επίμαχο τρίγωνο «κράτος - πολίτης - πολιτικό σύστημα» ως αριστερό πρόσημο νοείται παραδοσιακά η συντήρηση της κυριαρχίας της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας και του κομματισμού που οδηγούν στην κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και τη διαπλοκή. Η λατρεία του κρατισμού είναι εγγεγραμμένη στο DNA κάθε Αριστεράς και η ευεργετική μετάλλαξη που πολλοί προσδοκούσαν δεν έγινε. Κορυφαίο παράδειγμα ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ. Και τον καταψήφισε όταν ήρθε στη βουλή το 2010 και φρόντισε να τον απονευρώσει όταν μπήκε στην κυβέρνηση το 2012. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα ζει καθημερινά το ελληνικό πανεπιστήμιο.  

Πριν ένα χρόνο, η ΔΗΜΑΡ έκανε το μεγάλο βήμα. Προσπάθησε να αλλάξει πορεία. Μετά την πρώτη εκλογή και υπό το φόβο της απορρόφησης από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε από το εκλογικό σώμα εντολή για κυβερνητική λύση και την πήρε. Μπήκε στην κυβέρνηση ως η αυθεντική μεταρρυθμιστική συνιστώσα. Αλλά δεν είχε σχέδιο. Δεν είχε σαφείς και ρεαλιστικές προτάσεις,  μελέτη εφαρμογής, ομάδα υποστήριξης. Δεν είχε την πολιτική βούληση και το θάρρος να επιβάλει την τήρηση της προγραμματικής συμφωνίας, να συνεννοηθεί με τους εταίρους της και  να συγκρουστεί με το βαθύ δημόσιο. Προσπάθησε να επιβιώσει διακριτικά, καταψηφίζοντας το 2ο μνημόνιο, αλλά υπερψηφίζοντας τον προϋπολογισμό. Βυθίστηκε στις αντιφάσεις. Όταν το μαχαίρι της τρόικα έφτασε στο ψαχνό, δηλαδή στο κράτος, αποχώρησε,  βγάζοντας λόγους περί δημοκρατίας. Τώρα πια έχει επιστρέψει στο αντιμνημονιακό μέτωπο και στην αγωνία της επιβίωσης. Ποτέ της δεν κατάλαβε ποιο ήταν το δικό της ακροατήριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ την περιμένει χαμογελώντας αυτάρεσκα. 

Στη ΔΗΜΑΡ είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους και όλοι οι αριστεροί μεταρρυθμιστές για την ανασύσταση του χώρου της κεντροαριστεράς. Μετά την επιλογή της συμμετοχής στην κυβέρνηση οι ελπίδες αυτές έγιναν βάσιμες. Ωστόσο η ηγεσία του κόμματος αισθάνεται άβολα δίπλα στις δυνάμεις του πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και η υπόθεση της δημιουργίας ενός μόνιμου φόρουμ διαλόγου δεν περπάτησε με δική της ευθύνη. Είναι φανερό ότι η ηγετική της ομάδα πιστεύει ακόμα ότι θα ανακτήσει μέρος του αριστερού ακροατηρίου που θα της δώσει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με το ΣΥΡΙΖΑ όταν και αν οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέψουν.

Ενδιαφέρον έχει και ο πολιτικός βίος των φιλελεύθερων αριστερών μεταρρυθμιστών της ΔΗΜΑΡ. Μέχρι τον Ιούνη του 2012 έδιναν χαμένες μάχες υπέρ των μεταρρυθμίσεων, κυρίως στο χώρο της Παιδείας και έβλεπαν τις δυνάμεις τους να φυλλορροούν. Με την ξαφνική στροφή του Φώτη Κουβέλη και την είσοδο στην κυβέρνηση πίστεψαν αφελώς ότι ήρθε η ώρα τους. Νόμισαν ότι το εσωκομματικό πεδίο έγινε γι αυτούς προνομιακό. Ότι ο πρόεδρος ήταν πια «δικός» τους. Προσπάθησαν να επηρεάσουν τις αποφάσεις, σεβόμενοι την κομματική νομιμότητα αλλά δεν τα κατάφεραν. Δεν είχαν τη δύναμη αλλά ούτε και τον τρόπο να διασπάσουν την ηγετική ομάδα και να στρέψουν αλλού την πολιτική του κόμματος. Μετά τη νέα «αριστερή στροφή» βρέθηκαν και πάλι εκτός τροχιάς, απογοητεύτηκαν και τώρα αποστασιοποιούνται.

Η ΔΗΜΑΡ είναι ένα αριστερό κόμμα σαν όλα τα άλλα, με ένα κάποιο μεταρρυθμιστικό άρωμα, αλλά με «βαθιά αριστερή ψυχή». Δεν θα συγκατανεύσει σε καμιά  αξιολογημένη ή μη απόλυση από το Δημόσιο, σε κανένα περιορισμό του κράτους, σε καμιά ιδιωτικοποίηση δικτύων ή άλλων σημαντικών υπηρεσιών. Θα υπερασπιστεί τα κλειστά επαγγέλματα και τα προνόμια των συντεχνιών, τα ευαγή ταμεία, τους πρυτάνεις και το βαθύ πανεπιστήμιο. Είναι πρόθυμη να συζητήσει αλλαγές σε όλους τους τομείς αρκεί αυτές να μη θίγουν τον πυρήνα της κεντρικής αφήγησης που έχει η Ελληνική Αριστερά για την οργάνωση της κοινωνίας. Κράτος δικαίου μόνο για τις αυτοδιαχειριζόμενες συντεχνίες και οικονομία πλήρως ελεγχόμενη από το πολιτικό σύστημα.


 Η συμμετοχή της στην κυβέρνηση ήταν χρήσιμη για την σταθεροποίηση του πολιτικού κλίματος, αλλά ανώφελη για τη μάχη της διοικητικής μεταρρύθμισης. Σήμερα επαίρεται ότι η παρουσία της εμπόδιζε την Τρόικα να προχωρήσει στις αυτονόητες αλλαγές που είχε συνυπογράψει. Τελικά είναι μια συντηρητική αριστερή δύναμη και καλά έκανε και γύρισε στο σπίτι. Στο περιβάλλον του ΣΥΡΙΖΑ ίσως αποδειχθεί πιο χρήσιμη. Αλίμονο.  

Σχόλια

  1. Κύριε Λεωνίδα συμφωνώ μαζί σου, αλλά νομίζω ότι είσαι λίγο αυστηρός με την κριτική σου. Δεν ξέρω αν φταίει ο κ. Μανιτάκης περισσότερο από τους άλλους υπουργούς της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ για την καθυστέρηση της αξιολόγησης, που έφερε τις οριζόντιες απολύσεις. Βλέπουμε σήμερα ότι ο "ακροδεξιός" κ. Γεωργιάδης και κινητικότητα σχεδιάζει και σε Νοσοκομεία αλλάζει τη λειτουργία τους και τις συντεχνίες των γιατρών δεν χαϊδεύει και απολύσεις λέει ότι δε θα κάνει. Αν το πετύχει, θα είναι παράδειγμα προς μίμηση.
    Δεν ξέρω αν το ΠΑΣΟΚ είναι πιο αξιόπιστο σήμερα από τη ΔΗΜΑΡ.
    Για την εκπαίδευση ας μου επιτρέψεις να σχολιάσω:
    Ο κ. Αρβανιτόπουλος (και ο κ. Παπαθεοδώρου) αρνείται την ύπαρξη 20000 πλεοναζόντων καθηγητών, θυμήθηκε ξαφνικά και την τελευταία στιγμή τις μετατάξεις στην Πρωτοβάθμια και τώρα προσπαθεί να εφαρμόσει την κινητικότητα στους διοικητικούς των ΑΕΙ και ΤΕΙ μετά από αυτοαξιολόγησή τους! Πολύ αμφιβάλλω αν τα ίδια τα ιδρύματα θα εμφανίσουν έστω κι έναν υπεράριθμο. Μετά από 2 μήνες θα αναγκαστεί να βγάλει στην κινητικότητα πάλι κάποιους στην τύχη. Αφού όλοι (κυβερνήσεις, συνδικαλιστές και καθηγητές) αρνούμαστε τόσα χρόνια την αξιολόγηση, χαρακτηρίζοντάς την "χειραγώγηση και πρόδρομο απολύσεων", τελικά ήρθαν οι απολύσεις χωρίς αξιολόγηση. Αντί,εδώ και 3 χρόνια, να μεταταγούν 20000 υπεράριθμοι καθηγητές σε άλλες περιοχές ή σε άλλες υπηρεσίες της περιοχής τους, δίναμε όλοι μάχες οπισθοφυλακής με συνθήματα όπως: "κανένας δεν περισσεύει" και "κανένας να μη φύγει από την εκπαίδευση", μη χάσουμε τις ψήφους και τις διακοπές. Τώρα ακούμε τους ίδιους τους καθηγητές, που είναι σε διαθεσιμότητα, να ζητάνε αξιολόγηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κύριε Θωμά όπως πάντα γράφεις αλήθειες

      Διαγραφή
    2. Κύριε Θωμά επαληθεύτηκε δυστυχώς το όραμα του κάθε (ακρο) ή (καρα) δεξιού όπως ο Άδωνης. Απέτυχε η αριστερά και ήρθε η δεξιά να βάλει μια ... τάξη (όπως την εννοεί η ίδια). Εσείς βέβαια προτείνετε να της δώσουμε και ένα χεράκι! Δε λέω ότι δε γίνεται, αλλά υπάρχουν και όρια. Ο Άδωνης είναι πιο γραφικός και από το Διαμαντόπουλο!

      Διαγραφή
  2. Δυστυχώς Λεο, χάθηκε η ευκαιρία να δοθει ένα διαφορετικό αριστερο παράδειγμα. Ακόμη και να μην έφερνε αμεσα αποτελέσματα, θα άνοιγε το δρόμο σε πολλά.

    Ευστοχοτατος, όπως πάντα!

    Αλικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλίκη να απαντήσω και στο προηγούμενο σχόλιό σου σχετικά με το βενιζέλο και την υπόθεση της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Προφανώς και ένα τέτοιο εγχείρημα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και κάτι από το ΠΑΣΟΚ, όχι βέβαια το Βενιζέλο. Φοβάμαι όμως ότι οι διαφοροι ανέστιοι αρχηγίσκοι με τα κομματίδια και τις κινήσεις τους, απλά ψάχνουν σανίδα σωτηρίας για τους ίδιους και όχι για τη χώρα. Δεν είμαι πια τόσο αισιόδοξος, εκτός και αν ξεκινήσει κάτι από τα πολύ κάτω.

      Διαγραφή
  3. Λεωνίδα μου αρέσει η ευστοχία και η ειλικρίνεια του κειμένου σου. Να ξεκινήσει κάτι από τα πολύ κάτω, αφού από όσα διαβάζω έντιμοι πολίτες υπάρχουν, να εργαστούμε για μια δημοκρατία ελβετικού τύπου ή μήπως είμαι εκτός τόπου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Μανιτάκης πράγματι κατώρθωσε να αποτρέψει την "πρόθεση της τρόικας να γράψει στα παλιά της παπούτσια το κράτος δικαίου και να μετατρέψει τις απολύσεις σε ενσάρκωση της διοικητικής μεταρρύθμισης”. Σε απλά Ελληνικά τώρα: Αρχικά η διαθεσιμότητα αν θυμάμαι καλά προβλεπόταν να κρατάει 3 χρόνια με το 75% του βασικού μισθού. Μετά έγινε 1 χρόνος και τώρα 7 μήνες (ή 8;) κι αν δεν κάνω λάθος με 70%. Κατόρθωμα μεγάλο πράγματι.
    Για σένα όμως και για την απάντησή σου στην Αλίκη. Απο πότε μοιράζεις κι εσύ πιστοποιητικά πολιτικής ορθότητας - καθαρότητας; Τι πάει να πεί "οχι βέβαια τον Βενιζέλο"; Και πώς προσδιορίζεις το "κάτι από το ΠΑΣΟΚ"; Θα δέχεσαι αιτήσεις και θα βάλεις αριστερόμετρο; Ρε Λέων, γίνεται χωρίς την μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή δύναμη αυτού του χώρου να φτιαχτεί η καινούργια κεντροαριστερά; Όσοι πιστοί προσέλθετε και η ζωή θα δείξει και θα βγάλει και "αρχηγό" - απο "πολύ κάτω" σημαίνει γκρουπούσκουλα - εγώ τουλάχιστον είμαι πολύ γέρος για τέτοια πλέον.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπάμπη σε είχα χάσει.
      Εγώ αριστερόμετρο; Από την αντίθετη ναι. Όποιος είναι πολύ αριστερός αποκλείεται.
      Προφανώς το πρόβλημα με το Βενιζέλο δεν είναι το αριστερό ή όχι του ανδρός. Ούτε η στήριξή του στο εγχείρημα. Ευπρόσδεκτη και αναγκαία θάλεγα. Είναι η ηγετική θέση που κάποιοι του ετοιμάζουν. Εκεί είναι η διαφωνία μου.

      Διαγραφή
  5. Κε Καστανά

    Μοιάζει κατά τα λεγόμενά σας καθώς και από αυτά του κου Μπίστη, η ΔΗΜΑΡ να έχει γίνει πόλος έλξης για τα πυρά τόσο της αριστεράς του σύριζα, όσο για αυτά του κυβερνητικού συνασπισμού καθώς και για του ανυπόστατου ακόμα κεντροαριστερού σώματος. Από τοκ κο Ψαριανό, εδώ και καιρό δεν έχουμε ακούσει κάτι.

    Για μένα προσωπικά που εννοώ τα συμπεράσματά σας παρομοίως, ανακύπτει το ερώτημα του τι συγκρκιμένα σκοπεύετε να κάνετε (?).

    Με εκτίμηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κύριε Παντελή καλησπέρα.
    Εν συντομία, γιατί θα ακολουθήσουν κείμενα και διακηρύξεις. Επιτροπή πρωτοβουλίας από 20-30 επώνυμους πολιτικούς και διανοούμενους ανοίγει το χορό και καλεί κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες της κεντροαριστεράς να συμμετάσχουν σε διαβουλεύσεις για τον καταρτισμό μιας διακήρυξης για τη δημιουργία ενός νέου σχήματος συνεργασίας ( όχι κόμματος) Θα απευθυνθεί και στη ΔΗΜΑΡ και στο ΠΑΣΟΚ. Και βλέπουμε. Φιλοδοξούμε για ηχηρές παρουσίες. Ηχηρότατες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία