Οι 59, οι προφάσεις, τα μαγαζάκια και η κοινωνία

Διαβάζω τα κείμενα όσων υποστηρίζουν κριτικά ή μη την κίνηση των "58". Μετά αναζητώ τους ανθρώπους πίσω από τα κείμενα. Τυγχάνει τους περισσότερους να τους γνωρίζω, πολύ ή λίγο. Κανονικοί άνθρωποι. Ανιδιοτελείς, καθαροί, ευρυμαθείς, χαλαροί, φιλικοί άνθρωποι. Λες όλοι αυτοί να πέφτουν έξω; Νάναι θύματα μιας τεράστιας δημόσιας πλεκτάνης;  (leo)

του Μιχάλη Κυριακίδη από τη Μεταρρύθμιση

Η πρόσκληση των «59»  τάραξε τα νερά... τα λιμνάζοντα νερά του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς. Γράφτηκαν δεκάδες άρθρα, δόθηκαν συνεντεύξεις, έγιναν αντιπαραθέσεις και πολεμικές, αν και μόλις συμπλήρωσε ένα μήνα που δόθηκε στη δημοσιότητα. Προκάλεσε αναταράξεις σε κόμματα και σχηματισμούς, προβληματισμούς και παρεμβάσεις καλοπροαίρετες ή προσχηματικές, σε μια προσπάθεια να κρυφτούν άλλου είδους ανησυχίες, «κεκτημένα»,  «μαγαζάκια», αλλά και αγκυλώσεις…
Κάποιοι θεωρούν ότι δεν γίνεται αρκετή κριτική στη δεξιά και την κυβέρνηση, άλλοι ότι η κριτική στο πολιτικό σύστημα «δεν είναι ευθύβολη, αλλά έμμεση», κάποιοι , πως αφιερώνεται πολύ μικρό μέρος στην Ευρώπη…
Άλλοι, πάλι, θεωρούν ότι το κείμενο έχει πολύ λίγη δόση Αριστεράς και μάλιστα αποκλείει τον ΣΥΡΙΖΑ, λες και το κόμμα αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιμένει εναγωνίως μία πρόσκληση για να συμμετάσχει σε διαδικασίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς… Τέλος, κάποιοι προϋποθέτουν πως για να πετύχει το πείραμα, θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Πόσο και οι δύο αυτές προϋποθέσεις έχουν σχέση με την πραγματικότητα, απομένει να το δούμε…  Με άλλα λόγια, θέτουν προϋποθέσεις που γνωρίζουν εξαρχής πως δεν μπορούν να υπάρξουν σήμερα… Κουβέντα να γίνεται.



Όλοι αυτοί, ασκούν κριτική, ως αν το κείμενο των 59 να ήταν  Ολοκληρωμένο Πρόγραμμα ενός κόμματος, αγνοώντας ότι πρόκειται για μια έκκληση προς τις δυνάμεις, τους φορείς, αλλά και τους απλούς πολίτες του χώρου.. Δεν εμφανίστηκαν δηλαδή ως κλασσικοί καθοδηγητές, με ένα πλήρες και ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα, λέγοντας, «το φτιάξαμε για σας, take it», αλλά καλούν τις δυνάμεις αυτές, αλλά και τους απλούς πολίτες, νασυνδιαμορφώσουν με συγκεκριμένες διαδικασίες το πρόγραμμα, σε μια ιδρυτική συνέλευση. Για το λόγο αυτό, στη σελίδα τους, μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν συμμετοχή  σε συγκεκριμένες ομάδες εργασίας.
Ιδού τι αναφέρει το κείμενο: “Η ανασυγκρότηση δεν θα είναι μόνο οργανωτική, αλλά βαθιά πολιτική. Θα είναι αυτοκριτική για την ως τώρα πορεία, προγραμματική για το μέλλον, και κυρίως θα στοχεύσει στην ανάδειξη νέων ανθρώπων που θα ανανεώσουν την πολιτική ηγεσία της παράταξης και της χώρας. Προτείνουμε τη δημιουργία ενός κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους, χωρίς να απαιτήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και συλλογικοτήτων. Ο φορέας μπορεί να συσταθεί τους προσεχείς μήνες μέσα από μια Ιδρυτική Συνέλευση, με συμφωνημένες διαδικασίες και να εξελιχθεί στο κέντρο των κοινών επεξεργασιών για το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, με προτεραιότητα στο πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές”.
Προς τι λοιπόν οι γκρίνιες; Είναι εύλογο να σκεφθεί κανείς πως κάτι άλλο υποκρύπτεται… Είναι, π.χ., χαρακτηριστική η αντίδραση κάποιων κορυφαίων στελεχών της ΔΗΜΑΡ, που κατηγόρησαν από την αρχή τους 58+ ότι δεν ασκούν όση κριτική χρειάζεται στην πολιτική της κυβέρνησης του Σαμαρά. Στελέχη που το προηγούμενο διάστημα συμμετείχαν στην ίδια κυβέρνηση, συμφώνησαν στο πολύ «αριστερό» 4-2-1, παζάρεψαν θέσεις και αξιώματα… και αντιτάχθηκαν ακόμα και σε σωστές μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν. Τα ίδια κορυφαία στελέχη, συνεργάστηκαν ως την τελευταία στιγμή με το  «ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου», αλλά στη συνέχεια το αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας, θέτοντας ως όρο τον αποκλεισμό του από όποια προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, θεωρώντας αυτούς ως τους αυθεντικούς εκφραστές του χώρου και επιλέγοντας συνεργασίες κατά το δοκούν… Μάλιστα, η πλειοψηφία τηςς Κεντρικής Επιτροπής της  ΔΗΜΑΡ, επανέλαβε την εμμονή της σε λογικές αποκλεισμών και επιβεβαίωσε τον πολιτικό αυτισμό της και την ανικανότητά της να παρακολουθήσει σε πραγματικό χρόνο τις εξελίξεις.
Το παράδοξο είναι πως η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, ενώ το προηγούμενο διάστημα διατυμπάνιζε ως αρχή της το «όχι συμφωνίες κορυφής», στη συνέχεια προχώρησε η ίδια σε επαφές κορυφής με πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ και σε συνεργασίες και μετεγγραφές ποδοσφαιρικού τύπου.
Την ίδια ώρα, αγνοεί και επιτίθεται στην κίνηση των 58+, που ξεκίνησε έξω από τα κομματικά επιτελεία και της κομματικές νομεγκλατούρες. Που καλεί τους απλούς πολίτες σε συμμετοχή και αυτοοργάνωση. Τους καλεί επίσης σε έναν δημοκρατικό και βαθύ πολιτικό διάλογο.
Η ομιλία του Σπύρου Λυκούδη, στη συνεδρίαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, είναι χαρακτηριστική, καθώς αποτυπώνει με γενναιότητα, τις αντιφάσεις, υπαναχωρήσεις και επιστροφές σε λογικές που δεν έχουν καμιά σχέση με τις παραδόσεις της ανανεωτικής αριστεράς. Ήταν σαφής η τοποθέτησή του υπέρ του διαλόγου, ενώ απάντησε με σκληρή γλώσσα σε αυτούς που χρησιμοποιούν ακόμη και παλιές κλασσικές σταλινικές μεθόδους εναντίον αυτών που έχουν διαφορετική άποψη.
Οι κλασσικές παλαιοκομματικές λογικές των εραστών της εξουσίας. Προσωπικά, δεν θεωρώ πως ενδιαφέρονται για την μεγάλη Κεντροαριστερά, που θα μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην προοδευτική ανασυγκρότηση της χώρας, αλλά μόνο για το «μαγαζάκι» στη γωνία...
Υπάρχουν, επίσης και άλλοι, οι οποίοι έχουν ως πυξίδα, όχι την πολιτική ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου, αλλά τις προσωπικές τους στρατηγικές και σχεδιασμούς για τη δική τους πολιτική επιβίωση. Είναι πρόθυμοι να αλλάξουν και κόμμα και ιδεολογία.
Υπάρχουν, βέβαια και οι αυτοί που πραγματικά ανησυχούν και ενδιαφέρονται για την ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς, που ωστόσο στέκονται με επιφυλάξεις ή ασκούν ακόμη και αυστηρή κριτική στο κείμενο- έκκληση. Οι παρατηρήσεις τους και οι κριτικές είναι ουσιαστικές και χρήσιμες στον διάλογο που εξελίσσεται. Και θα πρέπει να ακουστούν με προσοχή και σεβασμό. Εξάλλου, θα έχουν την ευκαιρία -εάν το επιθυμούν- να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός προγράμματος ολοκληρωμένου, «περισσότερο αριστερού» και πολύ πιο επικριτικού στο πολιτικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ…
Φυσικά, αυτό που έχει σημασία, είναι τι θα προτείνει το πρόγραμμα αυτό για το μέλλον. Αυτό που επίσης έχει σημασία, είναι εάν θα αγγίξει την κοινωνία και κυρίως τους ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο, το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, των φιλελεύθερων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Αν θα αγγίξει τις αγωνίες και τις προσδοκίες των πολιτών που ανήκουν στην εργατική και τη μεσαία τάξη, που αναζητούν λίγο φως στο βάθος του τούνελ. Ελπίδα και όραμα…
Η τελευταία έρευνα της Metron Analysis στο ΕΘΝΟΣ, έστειλε πολύ αισιόδοξα μηνύματα. Το 37% των Ελλήνων βλέπει θετικά την πρωτοβουλία των 58+. Επίσης, παρατηρείται μια ισοκατανομή της θετικής απήχησης της πρότασης σε όλες τις ηλικίες: 38% σε νέους από 18 - 34 ετών, 42% στις ηλικίες 64 και άνω και περίπου στο 35% στις ενδιάμεσες ηλικίες. Το ιδιαίτερα αισιόδοξο είναι το 38% των νέων ανθρώπων.
Η πρόταση αυτή αφορά το μέλλον και άναψε φωτιές στις κομματικές νομενκλατούρες. Όσοι δεν το καταλάβουν, θα μείνουν στη γωνία να γκρινιάζουν. Το μέλλον της Κεντροαριστεράς, των προοδευτικών, φιλελεύθερων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, είναι μπροστά.

Ο Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος,Δ/ντής Σύνταξης της «Μεταρρύθμισης»