Μικρά ΔΗΜΑΡ

 του Κίμωνα Χατζημπίρου

Αν δεν υπήρχαν οι «58», με τί θα είχε ασχοληθεί το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ; Η πρωτοβουλία τους  κυριάρχησε και μονοπώλησε τις συζητήσεις, η δε αρνητική στάση του κόμματος απέναντί τους σηματοδότησε τα συμπεράσματα. Επιπλέον,  ελήφθη και αμετάκλητη απόφαση Συνεδρίου ότι αποκλείεται η συνεργασία της ΔΗΜΑΡ ειδικά με το ΠΑΣΟΚ!

Κάτι που έχει συμβεί άπειρες φορές στην ιστορία, επανελήφθη. Τα συνέδρια των κομμουνιστικών κομμάτων καταλήγουν σε προειλημμένες αποφάσεις, οι παρεμβάσεις των συνέδρων γίνονται απλώς για να γεμίσει το τριήμερο και δεν αλλάζουν τις καθιερωμένες πεποιθήσεις, οι μειοψηφικές τάσεις οδηγούνται σε σφαγή κατά την διάρκεια της προσυνεδριακής διαδικασίας. Τελικά, η παρουσία της μειοψηφίας στις αποφάσεις και στην σύνθεση των εκλεγόμενων οργάνων καταλήγει να είναι μικρότερη από το πραγματικό ποσοστό της μεταξύ των στελεχών και ακόμα μικρότερη από την απήχηση στους ψηφοφόρους. 

Η απογοήτευση από τις μεθοδεύσεις θα οδηγήσει ταχύτερα πολλά στελέχη της ΔΗΜΑΡ σε μια ενεργό συμμετοχή στις διαδικασίες της Κεντροαριστεράς, ενώ άλλοι θ’ ακολουθήσουν σταδιακά. Η ευρύτητα του όρου Κεντροαριστερά δεν αρέσει στην ηγετική ομάδα, προτιμά την συρρίκνωση της ιδεολογικής βάσης στην κενή περιεχομένου έννοια του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Δεν παραλείπεται φυσικά η ηθική αμφισβήτηση των στελεχών που ήδη έχουν δραστηριοποιηθεί στις συντονιστικές διαδικασίες των «58». Παραλείπεται ωστόσο να διευκρινιστεί ότι οι «58» δεν είναι αντίπαλο κόμμα ή πολιτική κίνηση, αλλά μια πρωτοβουλία που απευθύνει έκκληση ενότητας.

Η συρρίκνωση όμως έχει ξεκινήσει παλιότερα, εδώ και δύο χρόνια. Όταν η ΔΗΜΑΡ κατεψήφιζε την κυβέρνηση σωτηρίας του Παπαδήμου, με συνέπεια άξια στελέχη να παραιτηθούν από την Κεντρική Επιτροπή. Όταν, παρά το γενναίο βήμα εισόδου στην τριμερή κυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ σαμποτάρισε την λήξη της θητείας του Πελεγρίνη και των ομολόγων του, αφήνοντας τη μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων βορά στους εχθρούς της, πράγμα που έφερε, μεταξύ άλλων, το Καποδιστριακό και το Μετσόβιο στην σημερινή αθλιότητα. Όταν ναρκοθετούσε το όποιο θετικό αποτέλεσμα της σκληρής λιτότητας, λιποτακτώντας από την κυβέρνηση και εγκαταλείποντας στις «συντηρητικές πολιτικές» την ευθύνη διαχείρισης των δυνατοτήτων ανάκαμψης.

Η μείωση της εμβέλειας των ιδεών της ΔΗΜΑΡ είχε φανερωθεί και από κάτι που έφυγε γρήγορα από την επικαιρότητα. Η ιστορικός και βουλευτής Μαρία Ρεπούση, παρά τις αδυναμίες της, έχει συμβάλει σημαντικά σε μια κριτική θεώρηση των εθνικών μύθων. Όταν λοιπόν υποστήριξε δημόσια μια αιρετική θέση σχετικά με τον χορό του Ζαλόγγου, «αδειάστηκε» από την ηγεσία του κόμματος. Φάνηκε λοιπόν ότι αυτή η Αριστερά φοβάται να είναι ένα αντιεθνικιστικό προπύργιο, ότι μάλλον επιλέγει να συμβιβαστεί με την επάνοδο του ελληνοχριστιανισμού και την επικίνδυνη προβολή της πολεμικής αρετής των Ελλήνων. Τότε όμως θα έχει χάσει έναν από τους λόγους ύπαρξής της. Παράλληλα, θα ρευστοποιήσει μια σημαντική ιδεολογική της διάσταση, με την οποία θα μπορούσε να εμπλουτίσει την ευρεία Κεντροαριστερά.       

Κίμων Χατζημπίρος