Μιχάλης Σαμπατακάκης VS Μιχάλης Τριανταφυλλίδης

Ένα άρθρο του Μιχάλη Σαμπατακάκη που δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία στις 11/12/2013 και μια καυτερή απάντηση του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη. Η γενιά του Ρήγα Φεραίου στα μαχαίρια.

Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ και η Κεντροαριστερά

Από το 1968 με τη δημιουργία του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ και μέχρι σήμερα με την ΔΗΜΑΡ, δηλαδή για 45 χρόνια, επιβιώνει το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα της Ανανεωτικής Αριστεράς. Μικρό αριθμητικά, με μεγάλες θυσίες στους αγώνες και κυρίως με μεγάλη επίδραση στο χώρο των ιδεών και της πολιτικής. Βασικές έννοιες της φυσιογνωμίας μας η Δημοκρατία και η Ευρώπη.

Ας μην ξεχνάμε ότι στα άλλα πολιτικά ρεύματα κυριαρχούσαν για πολύ μεγάλο διάστημα, τριτοκοσμικές αντιλήψεις στο ΠΑΣΟΚ, εξάρτησης από τις ΗΠΑ στη ΝΔ (παρά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) και εξάρτησης από την Μόσχα στο ΚΚΕ. Αυτά τα τρία πολιτικά κόμματα κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή της χώρας, είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση. Η κατάρρευση της χώρας είναι σε απόλυτη σχέση με αυτή την κυριαρχία.

Η ΔΗΜΑΡ, πολύ σύντομα από τη δημιουργία της, αναγκάστηκε να κολυμπήσει σε πολύ βαθιά και αχαρτογράφητα νερά. Την κατάρρευση της χώρας και τον άμεσο κίνδυνο εξόδου από το ευρώ. Η πιθανότητα της εξόδου θα ήταν μια τραγωδία πολλαπλάσιας έντασης από τη σημερινή. Εκτός από την οικονομική τραγωδία, θα μετακινούσε τη χώρα από την ευρωζώνη στις χώρες του “τρίτου κόσμου”, με όλες τις αντίστοιχες συνέπειες, εθνικές, πολιτικές, θεσμικές, πολιτισμικές και εν τέλει ίσως ακόμη και αστάθειας κρατικής οντότητας.

Απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο, η ΔΗΜΑΡ ουσιαστικά με το ηθικό της βάρος και όχι το αριθμητικό, συμμετείχε σε “κυβέρνηση ανάγκης” μαζί με την ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Με τα δύο κόμματα δηλαδή που είχαν το πολύ μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κρίση. Από την άλλη όμως, υπήρχαν τα κόμματα που ουσιαστικά επένδυαν πολιτικά στην καταστροφή, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, που παράπαιε μεταξύ ευρώ και δραχμής. Η ΔΗΜΑΡ με τη συμμετοχή στην “κυβέρνηση ανάγκης” τη νομιμοποίησε ηθικά. Στόχος η παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Δεν “παντρεύτηκε” όμως με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Όταν αυτοί ένιωσαν πιο ασφαλείς δεν χρειαζόντουσαν πια τον Κουβέλη. Ο Σαμαράς προσβλέποντας σε ψήφους από τα δεξιά του, επέλεξε καθαρόαιμο δεξιό προφίλ, σχεδιάζοντας εκλογές που απλώς δεν τις επέτρεψε η Μέρκελ. Ο δε Βενιζέλος επέλεξε τη στρατηγική σύμπλευση με την ΝΔ. Αυτά τα σχέδια η ΔΗΜΑΡ δεν μπόρεσε να τα υπερνικήσει με μια κυβέρνηση άλλης πολιτικής. Έτσι βρέθηκε εκτός.

Σήμερα κλείνοντας η χώρα 4 χρόνια σε κρίση, η ζωή των ανθρώπων έχει περάσει την κόκκινη γραμμή. Ανελέητη φτώχεια και ανεργία. Η κυβέρνηση δεν το κατανοεί. Το πολιτικό σύστημα είναι κατώτερο των περιστάσεων, ενώ ετοιμάζεται για τις εκλογές του Μαΐου.

Η ΝΔ που εκφράζει τις κυριαρχούσες συντηρητικές πολιτικές της Ευρώπης, προσβλέπει σε αμφίπλευρα ανοίγματα και προς τη μεγάλη δεξαμενή της ακροδεξιάς και προς το ΠΑΣΟΚ. (Όμως στη σκοτεινή περιοχή της πολιτικής, η Χρυσή Αυγή δείχνει να αντέχει παρά τις συλλήψεις.) Ο ΣΥΡΙΖΑ με εύκολο λαϊκισμό και με ασαφή τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του, έχει πρόβλημα ρεαλιστικού σχεδίου και συμμαχιών. Το μέλλον του ΠΑΣΟΚ δεν είναι δεδομένο. Κρύβει το αναμενόμενο χαμηλό ποσοστό στις ευρωεκλογές πίσω από τους 58, ενώ ίσως θα φλερτάρει με την ΝΔ στις εθνικές εκλογές, για να αντιμετωπίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σ' αυτή την αδιαμόρφωτη κομματική γεωγραφία υπάρχει ένας θεωρητικά μεγάλος χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένας πιθανός τρίτος πόλος. Αυτό το χώρο θα ήθελε να καλύψει η ΔΗΜΑΡ, με αποστάσεις και από την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην αποτελεί συμπλήρωμα κανενός.

Η πρωτοβουλία των 58 εκλεκτών φίλων, θεώρησε ότι αυτός ο χώρος θα μπορούσε να καλυφθεί με κοινή εκλογική κάθοδο του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στις ευρωεκλογές. Όμως οι αποστάσεις είναι μεγάλες και απαγορευτικές, λόγω στρατηγικής σύμπλευσης Βενιζέλου με Σαμαρά. Έτσι εάν αυτή η πρωτοβουλία μορφοποιηθεί όπως προσβλέπει, σε φορέα με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, το ψηφοδέλτιο αυτό θα είναι ανταγωνιστικό με αυτό της ΔΗΜΑΡ. Γιαυτό, η σύνδεση του ζητήματος της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς με τις ευρωεκλογές και μάλιστα με κοινό ψηφοδέλτιο, είναι λάθος. Το μόνο ρεαλιστικό σε αυτή τη φάση είναι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην ευρωομάδα των σοσιαλιστών.

Η συγκρότηση του τρίτου πόλου, με τα χαρακτηριστικά αυτόνομου (και όχι συμπληρωματικού) ιδεολογικοπολιτικού ρεύματος, για την υπεράσπιση της κοινωνίας, της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, απαιτεί περισσότερο χρόνο. Με τους 58 φίλους κάποτε θα βρεθούμε μαζί.

Μιχάλης Σαμπατακάκης
___________________________________________

  

Καλε μου φίλε, γεια χαρά…..

Του Μιχάλη Γ.Τριανταφυλλίδη

 Αφορμή για το σχόλιό μου αυτό, έγινε  ένα κείμενο του Μιχάλη Σαμπαντακάκη, το οποίο είδα σήμερα και για το οποίο όχι απλώς έχω αντιρρήσεις , όχι απλά θεωρώ ότι πρόκειται για ατόπημα, αλλά μάλλον και για αυθαιρεσία, σε σχέση κυρίως με τις αναγωγές του, το ύφος και το τρισχειρότερο τελείωμά του.

Και έχω υποχρέωση να απευθυνθώ σ΄αυτόν, γιατί ήταν η βασική αιτία που ένα μεσημέρι, ταξιδεύοντας εγώ μακριά από δω, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα που μίλαγε για τελευταία ευκαιρία, για την παλιά φουρνιά που θα δώσει μια μάχη και άλλα τέτοια πανηγυρικά.

Και ξεκουνήθηκα μετά από είκοσι χρόνια. Να νιώσω από κοντά τη γλύκα της αθλιότητας που ήθελε να ονομάζεται «συνέχεια του τίποτα».

Όχι γλυκέ συνονόματε και φίλε εκ παλαι. Αυτό το πράγμα στο οποίο με προσκάλεσες και ήρθα ασμένως, ουδεμία σχέση είχε είτε με την Ανανεωτική Αριστερά, είτε με οποιαδήποτε άλλη εκδοχή της. Γιατί εάν είχε,  τον Μαργαρίτη με την αθλιότητα που εκστόμισε σήμερα , θα έπρεπε να τον είχε παραπέμψει  στον καθρέφτη του, ως άλλη Χιονάτη ταλαίπωρη, να κοιταχτεί.

Γιατί εάν είχε σχέση αυτό το πράγμα, αγαπητέ μου Μιχάλη, θα είχε έστω και κατ΄ελάχιστον κάνει ένα βήμα μπροστά και όχι δεκάδες πίσω.

Ρε συ Μιχαλη, άντε για να μιλήσω κι εγώ κατά πως πρέπει, το Σταλινισμό τον αντιμετωπίζεις, γνωρίζεις τα λάθη, τις στρεβλώσεις και έχεις το επιχείρημα και τον ορθό λόγο για να τον αποστομώσεις.

Την αθλιότητα και την ιδιοτέλεια, όμως, την υστεροβουλία και τα συμφέροντα , που αυτές, όλες μαζί οι κακούργες, έρχονται να εξυπηρετήσουν, ποτέ.

Είναι αδύνατον γιατί είναι τόσο ισχυρά και έξω από κάθε πολιτική σκέψη, που σε τρελαίνουν και σε αλλοιώνουν τόσο, που γίνεσαι φρικώδης και αποκρουστικός.

Δυστυχώς από ότι φαίνεται, η αντιδογματική Αριστερά του ’75, νόμιζε ότι κουβαλάει εν είδει, 10 εντολών, την ευλογία του περιούσιου, και δεν αντιλήφθηκε , όταν είχαμε χάσει πιά πέντε μηδέν, πως απαιτούνταν να ξανακοιταχτούμε στον καθρέπτη τουλάχιστον.

Και σήμερα που ο τόπος χαντακωμένος , όχι μόνον από την πορεία των τελευταίων σαράντα χρόνων κακής διαχείρισης της εξουσίας, αλλά και της άθλιας διαχείρισης της πολιτικής, όλα αυτά τα χρόνια, απαιτεί προτάσεις και λύσεις.

Κι συ αγαπημένε μου παλιέ φίλε, έρχεσαι να του προτείνεις πρέπει, αθλιότητες και ακόμη μεγαλύτερο βούλιαγμα στην αβεβαιότητα.

Γιατί αρνείσαι να διαλεχθείς.

Ποιός;

Εσύ που γεννήθηκες γι αυτόν τον λόγο. Για να παράγεις διάλογο, για να τον μετατρέψεις σε λειτουργικό στοιχείο της πολιτικής, στην καθημαγμένη μας χώρα. Την χώρα των κουφών. Και σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους και έντονα φορτισμένους.

Και αρνείσαι να προτείνεις επί της ουσίας και ασχολείσαι μόνον με τη διαδικασία και ίντριγκα, ιδίως εσύ ρε άθλιε φίλε μου, που γεννούσες ιδέες και προτάσεις θετικές, γάμο την ψήφο στα 18 και στα λύκεια.

Άρα Μιχάλη, με αυτούς που συζητάνε, θα βρεθούμε τώρα που απαιτείται .

Γιατί το μετά το σπείρανε και δεν φύτρωσε.

Και σε ότι αφορά τις εξυπνάδες του Μαργαρίτη, πως αν ήταν στους 58 και τρίχες κατσαρές.

Πρώτη στάση εδώ.

Δεν θα μπορούσε να ήτανε ποτέ, γιατί τόσα χρόνια που γνωρίζω την πολιτική, δεν συγκρούστηκε ποτέ και με τίποτε. Διέλαθε.

Και σε ότι αφορά την ντροπή που ένιωσε για την παρουσία του Σημίτη και του Βενιζέλου, ας μη λησμονεί πως με το δεξί χέρι του Βενιζέλου, φιλιότανε στο στόμα , επί ένα χρόνο, αυτό και ο κολλητός του, οργιάζοντας, (δήθεν νομίζοντας πως κυβερνούν)

Κι επίσης πε του, του παλληκαριού, πως από αυτό, το ίδιο μαγαζί, προέρχονται ο Καστανίδης, ο Μίχος, ο Κικίλιας και διάφορες άλλες προσωπικότητες τις οποίες τελευταία προσκυνάει, ως εξαγνισμένες, γιατί φαίνεται ήπιαν απ΄το αγίασμα της Παναγίας Σουμελά.

Επειδή λοιπόν, όπως θα φάνηκε και από όσα προείπα, η πολιτική απαιτεί το συγκεκριμένο και μια και πήραμε φόρα , μετά από χρόνια, για να αναμιχθούμε με την πολιτική, ειλικρινά σας λέω, δεν ταιριάζει σε μας ο ρόλος του μειονοτικού.

Ας πάμε να παλέψουμε μπας και κάνουμε κανά σπυρί δουλειά.