Κυπριακό: Ο τετραγωνισμός του κύκλου

  της Ρένας Χόπλαρου από το blog "Μένουμε Ευρώπη"
     Προϋποθέσεις για να ξεμπλοκάρουμε:
    
     Υπάρχει στην πολιτική το λεγόμενο σημείο καμπής, που σηματοδοτεί το όριο που άμα το περάσεις μετά δεν έχει επιστροφή. Το περάσαμε προ πολλού και βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στο πλήρες, μα πλήρες, αδιέξοδο. Μπλοκαρισμένοι. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το αύριο. Δεν υπάρχει οδικός χάρτης για το πώς θα ξεμπλοκάρουμε. Περιμένουμε να μας προλάβουν οι εξελίξεις. Το δημογραφικό μπορεί να λύσει το πρόβλημα σε βάθος χρόνου από μόνο του. Η αίσθηση είναι πώς ο σημερινός Πρόεδρος πληρώνει θέλοντας και μη όλα τα λάθη και την ατολμία των προηγουμένων Προέδρων (με εξαίρεση τις φωτεινές στιγμές του Κληρίδη και του Βασιλείου).               
    
    Ο Ερντογάν παρότι είναι αποδυναμωμένος στο εσωτερικό της χώρας του, δεν είναι καθόλου σίγουρο ποια κίνηση θα κάνει σε σχέση με το κυπριακό. Εάν επιβιώσει, μπορεί να επιλέξει μια win win συνθήκη πουλώντας την επίλυση του κυπριακού ως νίκη στο εσωτερικό του. Υπάρχει και η περίπτωση να σκληρύνει πολύ τη θέση του, εάν αυτό είναι που του βγαίνει πολιτικά για την επιβίωσή του. Όσοι τρίβουν τα χέρια με ανακούφιση για  την αστάθεια της Τουρκία δεν κατανοούν το απλούστερο: α) δεν μας συμφέρει ένα πάνοπλο και ασταθές κράτος δίπλα μας β) μπορεί να ξυπνήσουμε μια μέρα με το κυπριακό λυμένο σε στυλ λύσης Eurogroup ή να αντιμετωπίσουμε την παγερή αδιαφορία για το μέλλον του μικρού νησιού μας. 
          
     Η εκλογή του Νικόλα Παπαδόπουλου εγκλωβίζει τον Νίκο Αναστασιάδη περισσότερο. Μην με παρεξηγήσουν οι φίλοι Δηκοϊκοί. Κι εγώ αν ήμουν ΔΗ.ΚΟ, Νικόλα Παπαδόπουλο θα ψήφιζα ως τον πιο γνήσιο εκφραστή της απορριπτικής γραμμής στο κυπριακό. Το έργο το έχουμε ξαναδεί το ίδιο και απαράλλακτο με τον Γλαύκο Κληρίδη όταν εγκλωβίστηκε με τους ακραίους για να παραμείνει στην εξουσία. Το γνωρίζει  καλύτερα από όλους το Προεδρικό. Το στοίχημα του Νίκου Αναστασιάδη αλλά και του Αβέρωφ Νεοφύτου δεν είναι μόνο να κάνουν τις θέσεις τους πλειοψηφικές μέσα στο κόμμα τους (αλήθεια πόσοι τις συμμερίζονται πέραν από μιας «φωτισμένης» και δυναμικής μειοψηφίας;) αλλά και να ξεπεράσουν τον συγκυριακό πραγματισμό που χαρακτηρίζει το κόμμα τους από την εποχή της ίδρυσης του.  Με άλλα λόγια, αυτό που κάνει ο ΔΗ.ΣΥ είναι να προσφεύγει στον λαϊκισμό όταν δεν υπάρχει προοπτική λύσης. Όταν υπάρχει πραγματική συγκυρία αναμετριέται με  όλες του τις δυνάμεις. Αυτό θα σήμαινε μια προσπάθεια να ξεπεράσει ο ΔΗ.ΣΥ τον εγγενή δυϊσμό του, μεταξύ πραγματισμού και εθνικισμού. Αυτό θα ήταν η καλύτερη  τιμή που θα μπορούσαν να κάνουν στο Γλαύκο Κληρίδη στο κόμμα τους και στον τόπο. Διαφορετικά, εάν επιλέξει και ο Νίκος Αναστασιάδης τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό θα παραπαίουμε μεταξύ ενός εφιαλτικού σεναρίου και ενός  εφιαλτικότερου.
   
     Το ΑΚΕΛ βρίσκεται σε μια τυπικά «λάθος φάση» τόσο στο κυπριακό όσο και στην οικονομία. Τη στιγμή που η κοινή γνώμη αναζητεί σταθερότητα, το ΑΚΕΛ προκρίνει μια αποσταθεροποιητική επιλογή, χρησιμοποιώντας ένα τζάμπα αντιμνημονιακό λόγο, χωρίς φυσικά συγκροτημένη αντιπρόταση. Απλά διακηρύσσουν σε κάθε περίπτωση τις έμμονες ιδέες τους και πολεμούν αυτά που εκλαμβάνουν ως έμμονες ιδέες του αιώνιου αντίπαλού τους, οι οποίες πολύ συχνά δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που πραγματικά πιστεύει, λέει ή κάνει ο αντίπαλός τους. Δεν γίνεται διάλογος επί πραγματικών καταστάσεων και ζητημάτων. Για αυτό προφανώς υπάρχει διαρροή ακελικών ψηφοφόρων προς Λιλλήκα. Για αυτό και ο ΔΗ.ΣΥ παραμένει η μόνη συγκροτημένη σταθεροποιητική πολιτική δύναμη του τόπου, δυστυχώς δίχως σοβαρή αντιπολίτευση απέναντί του.

    Το ΑΚΕΛ  είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας της λύσης μιας και από μόνο του το Προεδρικό και ο ΔΗ.ΣΥ δεν μπορούν χωρίς τη στήριξή του να το κουνήσουν ρούπι. Εάν το ΑΚΕΛ ήταν υπεύθυνη δύναμη θα το αποδείκνυε το 2004 και στα πρώτα δύο χρόνια της διακυβέρνησης Χριστόφια όταν ο Αναστασιάδης τον κάλυπτε πλήρως, μην πω ότι λειτουργούσε ως ο “λαγός” του, ανοίγοντάς του το δρόμο. Προφανώς σήμερα το ΑΚΕΛ δεν έχει άλλη επιλογή. Δεν είναι μόνο το σκάνδαλο της Δρομολοξιάς που κρατάει τον Άντρο Κυπριανού συνετό στο εθνικό συμβούλιο, είναι και ο κίνδυνος της μεγάλης συρρίκνωσης των ποσοστών του εάν για άλλη μια φορά πάει κόντρα στην ιστορία του.  Μόνο που η πολιτική συνέπεια και ευθύνη δεν χτίζονται  από τη μια μέρα στην άλλη με στροφή 180 μοιρών (μακάρι να κάνω λάθος). Το ΑΚΕΛ δεν φαίνεται να έχει εκείνη τη στιβαρή και τολμηρή ηγεσία που θα κάνει το αποφασιστικό βήμα επιβάλλοντας τη συναίνεση.  Πώς το ΑΚΕΛ που κουρντίζει τους ψηφοφόρους του σε μια στείρα αντιμνημονιακή, αντικυβερνητική γραμμή, θα τους πείσει μετά να συναινέσουν, να συνεργαστούν με τη γραμμή (αν πετύχει) Αναστασιάδη στο Κυπριακό; Εννοείται ότι τον διάλογο αυτόν, μεταξύ αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας (σκοτσέζικο ντους τον έχω ονομάσει), τον κάνουμε σχεδόν καθημερινά. Πραγματικά εύχομαι να διαψευστώ και να φάω το καπέλο μου, όπως ο Ρόμπαξ στα Μίκυ Μάους.
     
    Όσο χρήσιμη είναι μια σοβαρή κεντροαριστερά σε μια κοινωνία, άλλο τόσο είναι και μια σοβαρή κεντροδεξιά. Όσο χρήσιμη είναι μια σοβαρή αριστερά, άλλο τόσο είναι και μια σοβαρή δεξιά. Έτσι πάνε οι κοινωνίες μπροστά. Έτσι εξηγείται γιατί δεν πάμε εμείς.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία