Θα υπογράψει τη συμφωνία ελάφρυνσης του χρέους ο κ.Τσίπρας…?

του Βασίλη Καραγιάννη

Πλησιάζει η χρονική στιγμή που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έρθει αντιμέτωπος με μία ιστορικής σημασίας απόφαση.

Αναφέρομαι στη χρονική στιγμή που θα γίνουν γνωστοί οι όροι της συμφωνίας ελάφρυνσης του χρέους και θα του ζητηθεί να την συνυπογράψει ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. 

Μπορεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην πρόσφατη ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του, να ξεκαθάρισε ότι θεωρεί ανοησία και μόνο να του ζητήσουν να υπογράψει προσθέτοντας το γραφικό «δεν κάνουμε επικύψεις και δεν μας κρατάνε από πουθενά». Εκτιμώ όμως ότι τίποτε δεν έχει ακόμα ξεκαθαριστεί.

Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι ανάμεσα στους όρους της ελάφρυνσης θα είναι α) η επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων και β) οι μειώσεις επιτοκίων των διακρατικών δανείων. Επίσης στο πλαίσιο της δημιουργίας της ενιαίας τραπεζικής αρχής γ) θα αφαιρεθεί το χρέος που αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, από το συνολικό κρατικό χρέος.

Μία πρώτη εκτίμηση των παραπάνω, προκαλούν μείωση του ετήσιου κόστους εξυπηρέτησης του χρέους από το σημερινό ποσό των 6-6,5 δις ευρώ στο επίπεδο των 3 δις ευρώ. 

Εάν τα πράγματα εξελιχθούν όπως αναφέρεται παραπάνω, η ετήσια ελάφρυνση θα είναι κάτι παραπάνω από σημαντική για τον ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό και τους φορολογούμενους. 

Πιο συγκεκριμένα, η συγκεκριμένη ελάφρυνση θα αντιστοιχεί:
• περίπου στο ήμισυ του φόρου που έχει προϋπολογιστεί να προέλθει από τα φυσικά πρόσωπα για το 2014, ή 

• θα είναι λίγο μικρότερη από το φόρο που έχει προϋπολογιστεί να προέλθει από τα νομικά πρόσωπα για την ίδια χρονιά, ή ακόμα 

• το συνολικό ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους θα κατέβει στο 1/4 του αντίστοιχου ποσού που δαπανήθηκε από το ελληνικό κράτος το 2009.

Ταυτόχρονα, με την ολοκλήρωση της συμφωνίας θα υπάρξουν μία σειρά από οφέλη όπως : 
• θα απελευθερωθεί σημαντικό μέρος της ετήσιας ελάφρυνσης (περί τα 3 δις ευρώ με μία συντηρητική προσέγγιση) για να γίνουν μειώσεις της φορολογίας και παρεμβάσεις ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής.

• θα έχουμε σημαντική αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Κι αυτό γιατί, από τη στιγμή που το μεγαλύτερο τμήμα του κρατικού χρέους θα είναι των χωρών της ευρωζώνης, η αξιολόγηση της Ελλάδος θα λάβει παρόμοια αξιολόγηση με αυτή της ευρωζώνης.

• αυτό σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία θα αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα και προφίλ ιδανικής χώρας για μακροχρόνιες ιδιωτικές επενδύσεις.

• επίσης θα διευκολυνθεί η έξοδος των ελληνικών τραπεζών για δανεισμό από τις αγορές και θα επιταχυνθεί η αποκατάσταση της λειτουργίας τους για τη χρηματοδότηση της οικονομίας. 

• θα αναχωρήσει η τρόικα από την Ελλάδα και πάψει να λειτουργεί η χώρα με επι τόπου επιτήρηση, δόσεις, αποταμιεύσεις και προαπαιτούμενα.

Τέλος, το κρατικό χρέος θα καταστεί ακόμα περισσότερο βιώσιμο. Πιο συγκεκριμένα, εάν η συμφωνία περιλαμβάνει τους παραπάνω όρους θα έχουμε τα παρακάτω οφέλη: 

• ο μέσος όρος αποπληρωμής θα ανέβει από τα 16 χρόνια που βρίσκεται σήμερα, σε επίπεδα άνω των 30 χρόνων (μίνιμουμ). Για τη σύγκριση, ο αντίστοιχος μέσος όρος για τη Γερμανία είναι περί τα 6 χρόνια, και για την Τουρκία περί τα 4 χρόνια.

• το μέσο επιτόκιο θα κατέβει σε επίπεδα λίγο πάνω από το δανεισμό της Γερμανίας. Θα συνεχίζουν να μας δανείζουν με "τοκογλυφικούς όρους" χώρες όπως η Σλοβακία, η Σλοβενία ή και η Λεττονία που μόλις μπήκε στην ευρωζώνη. Είναι όλες χώρες, φτωχότερες από την Ελλάδα και δανείζονται ακριβότερα για να δανείσουν την χώρα μας.

• θα αφαιρεθεί το τμήμα του χρέους που αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Λόγω της μεγάλης σημασίας της συμφωνίας, είναι μάλλον σίγουρο ότι θα ζητηθούν οι υπογραφές της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.Το έχουν ξανακάνει στο παρελθόν, εκτιμώ ότι θα το ξανακάνουν. 

Κι αυτό γιατί αναφερόμαστε σε δανεισμό από κράτη/κυβερνήσεις, τα οποία διαχειρίζονται χρήματα φορολογουμένων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ζητηθούν πολιτικές εγγυήσεις, κυρίως για το σκέλος που αφορά την τήρηση πρωτογενών πλεονασμάτων και της αποπληρωμής του χρέους. 

Μετά τα πρώτα αποτελέσματα τα οποία δείχνουν επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2013, φαίνεται ότι η ελληνική πλευρά εκπληρώνει το μοναδικό όρο για τη σύναψη συμφωνίας ελάφρυνσης του χρέους.

Εκτιμώ ότι τα λεχθέντα από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του, ενδεχομένως να διαφοροποιηθούν στο μέλλον. Κι αυτό γιατί ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης

• διαπραγματεύεται 

• δεν γνωρίζει τους προτεινόμενους όρους της συμφωνίας.

• δεν γνωρίζει σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται η ελληνική οικονομία τον ερχόμενο Απρίλιο

• γνωρίζει ότι εάν υπογράψει θα χάσει την αριστερή πλευρά του κόμματος. Εάν δεν υπογράψει, θα χάσει τη φιλοευρωπαϊκή πλευρά του κόμματος . 

• γνωρίζει επίσης, ότι το υψηλό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται κυρίως από το φιλοευρωπαϊκό τμήμα του εκλογικού σώματος.

• γνωρίζει ότι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν ποσοστά υπέρ ευρώ, τα οποία κυμαίνονται μεταξύ 69-81%, και κυρίως 

• γνωρίζει ότι η χώρα δεν έχει άλλη ρεαλιστική επιλογή. 

Κυρίως όμως γνωρίζει ότι με την απόρριψη της υπογραφής εκ μέρους του, σίγουρα προκαλεί βουλευτικές εκλογές.

Είναι πιθανόν, με την άρνηση του να υπογράψει να επιζητήσει την ηρωική έξοδο, η οποία σε συνδυασμό με την αποχώρηση του φιλοευρωπαϊκού τμήματος του κόμματος, να προκληθεί μείωση της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ. 

Με αυτό τον τρόπο θα χάσει "ηρωικά" τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στις εκλογές που θα διεξαχθούν. 

Γνωρίζοντας ότι δεν ζητούν υπογραφές από τον αρχηγό του τρίτου κόμματος, με την άρνηση δεν έρχεται σε σύγκρουση με τα αδελφά αριστερά κόμματα της Ευρώπης, τα οποία δεν επιθυμούν τη σύναψη συμφωνίας και κατοχυρώνει το ρόλο του ως αρχηγός του ευρωπαϊκού κόμματος της Αριστεράς.

Το αδύνατο σημείο του σεναρίου, είναι η έλλειψη αυτή τη στιγμή ισχυρού συστημικού αντίβαρου στο χώρο της κεντροαριστεράς.

Είναι πολλοί που ισχυρίζονται ότι ο ρόλος δίνει αξία στον άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος στο ρόλο. Προσωπικά θα έλεγα ότι υπάρχει μία διαλεκτική σχέση μεταξύ του ανθρώπου από τη μία και του ρόλου από την άλλη για τον καθορισμό της πολιτικής προσωπικότητας.

Κυρίως όμως αυτό που καθορίζει την πολιτική προσωπικότητα είναι το χρονικό πλαίσιο κατά το οποίο αυτή δραστηριοποιείται. 

Εκτιμώ ότι η εποχή των καταλήψεων των σχολείων, με τις οποίες οι μαθητές έκοβαν ουσιαστικά όλες τις γέφυρες για οποιαδήποτε συνεννόηση, δεν έχει παρέλθει ως νοοτροπία. 

Κι εκεί, αν και η κατάληψη θεωρείτο αντισυστημική ενέργεια, υπήρχε συστημικό «σχέδιο Β», αυτό της ιδιωτικής εκπαίδευσης και των φροντιστηρίων. 

Οι παλιές, κακές συνήθειες όμως δεν κόβονται εύκολα. Μένει να δούμε πως εμείς ως πολίτες θα διαχειριστούμε με τη ψήφο μας, το ενδεχόμενο μίας τόσο τυχοδιωκτικής και δήθεν αντισυστημικής άρνησης