Ήταν παλιό και το φωνάζαν Νέο


 του Λεωνίδα Καστανά

Η δημόσια συζήτηση είναι εγκλωβισμένη στο αίτημα της κοινωνίας μας για νέα πρόσωπα. Θεωρείται σχεδόν κοινός τόπος ότι τα παλιά κόμματα κατέρρευσαν, οι εκπρόσωποί τους είναι αναξιόπιστοι και όλοι είναι έτοιμοι να ανεβάσουν στην εξουσία τον άλλο, τον διαφορετικό, τον καινοτόμο. Υποθέτω ότι με το «νέο πρόσωπο» υπονοούν και νέες ιδέες, νέες απόψεις για όλα τα θέματα που ταλανίζουν τη δημόσια ζωή.

Φοβάμαι ότι οι μετρήσεις δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Το 80% των ψηφοφόρων επιλέγει τα υπάρχοντα κόμματα και τις παλιές, αποτυχημένες απόψεις τους. Απλά απέσυραν την υποστήριξή τους από το ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί πλέον να τους δώσει τίποτα και την μετέφεραν στο ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται τα πάντα. Κατά τα άλλα 20% περίπου συνεχίζει να υποστηρίζει την παρωχημένη ΝΔ, 7% το απολιθωμένο ΚΚΕ, 3,5% τη μουγγή ΔΗΜΑΡ και 7% το φασιστικό μόρφωμα που κατάφερε να ξεθάψει την ιδεολογία του ναζισμού μετά από 70 χρόνια και να τους την πουλήσει για φρέσκια. Σε μια χώρα που πολλοί γράφουν και όλοι πολιτικολογούν, η Αριστερά δεν έχει να προτείνει τίποτα καινούργιο, πέρα από κάτι επικολυρικά και έωλα φληναφήματα σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Ο νεότατος υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει με το σύνθημα «ψηφίστε με γιατί αν χάσω θα κερδίσουν τα μνημόνια και ο φασισμός». Οι ρέκτες της ανανέωσης μπορούν να αναζητηθούν μόνο στο 20% της αδιευκρίνιστης ψήφου και αυτό υπό την προϋπόθεση  ότι όλοι αυτοί περιμένουν να ξεπηδήσει από κάπου κάτι τελείως διαφορετικό. Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Αυτή των μεταρρυθμίσεων ή αυτή της αναπαλαίωσης;

Το δήθεν αίτημα της ανανέωσης των πάντων είναι απλά ένας «εκβιασμός» μεγάλου μέρους της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα. Του ζητά να βρει λύσεις στο πρόβλημα της οικονομικής ύφεσης, να βρει το χρήμα που λείπει και να αποκαταστήσει την «ευημερία» που ήξερε. Τα παλιά πολιτικά κόμματα ξέρουν και διαβάζουν τις διαθέσεις των πολιτών. Και από τις αντιδράσεις τους προκύπτει ότι οι παλιές συνταγές έχουν ακόμα πέραση.

Στη λογική αυτή, Σαμαράς και Βενιζέλος έπραξαν «σοφά» μετατρέποντας αιφνιδιαστικά τη λίστα σε σταυρό. Δίνουν στο λαό τους αυτό που θέλει. Έμπειρες τηλεπερσόνες, τους λεγόμενους και αναγνωρίσιμους με το ξύλινο λόγο της υπόσχεσης στα χείλη και τη χειραψία ως ύψιστη πολιτική πράξη. Αν κοιτάξουμε δε και τα πρώτα ονόματα που παίζουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η μπόχα της μούχλας σου κόβει την ανάσα. Δεν υπάρχουν άλλοι; Μπορεί και να μην υπάρχουν, αλλά σίγουρα δεν  έψαξαν. Ξέρουν ότι ο λαός θα αρκεστεί σε αυτούς με την ελπίδα ότι ίσως του «δώκουν κάτι τις». Γιατί όταν η μάζα ζητάει νέους δεν εννοεί εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές και ορθολογιστές, αλλά τσαμπουκάδες και επιτήδειους που θα ακυρώσουν τα μνημόνια, θα κουρέψουν μονομερώς το χρέος και εν ανάγκη θα μας βγάλουν από την Ευρωζώνη, στο στυλ τσαντίστηκε ο καλόγερος και έκοψε τα καλαμπαλίκια του.  

 Όσοι υποστήριζαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα θελήσει να χρησιμοποιήσει τους (58) ως προβιά για να κρύψεις τις πομπές του διαπιστώνουν πλέον ότι μόνο κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αντιθέτως πασχίζει να τους μειώσει την όποια ακτινοβολία με κάθε τρόπο προβάλλοντας τα δικά του σύμβολα, τα δικά του φθαρμένα πρόσωπα. Αυτοκτονεί; Κάθε άλλο. Ξέρει που απευθύνεται, μετράει καλύτερα από τον καθένα την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας και ποντάρει στη συσπείρωση γύρω από «ένδοξα» ονόματα και ξύλινο λόγο. Γιατί δεν μπορεί να αντιπαλέψει το ΣΥΡΙΖΑ με διανοούμενους και ορθολογιστές, αλλά με σάρκες εκ της σαρκός αυτής της κοινωνίας. Με λαϊκιστές καλύτερους από αυτούς του αντιπάλου. Αν δεν τόχετε καταλάβει η μάχη θα δοθεί μεταξύ πασόκων ή δεξιών ανεξάρτητα από το κόμμα που ανήκουν. Και η επιλογή Καρυπίδη στο ίδιο πνεύμα ήταν. Ένα μίγμα δεξιόστροφου και αριστερόστροφου λαϊκισμού είναι αυτό το νέο που αναζητά ο τόπος. Όποιος του το δώσει σε καλύτερη συσκευασία πήρε και την παρτίδα.

Είναι λοιπόν το Colpo 58 μια ανυποψίαστη βόλτα στ αστέρια; Κάθε άλλο. Είναι η πραγματική ανάγκη να ακουστεί ο μεταρυθμιστικός λόγος. Είναι αυτό που περιμένει ένα μικρότερο αλλά ικανό ακροατήριο, ως μάννα εξ ουρανού. Μια μειοψηφία που θέλει να έχει λόγο για την τύχη αυτής της χώρας. Το θέμα είναι να παραμείνουν οι ιδέες της ζωντανές, να οργανωθούν, να προχωρήσουν, ανεξάρτητα από συμμαχίες που καρποφορούν ή όχι. Οι εξελίξεις αλλάζουν καθημερινά το τοπίο και όλα είναι πιθανά. Αρκεί να είμαστε πάντα εκεί όπου συμβαίνει. Και θα είμαστε. Νάστε σίγουροι.

Σχόλια

  1. Δυστυχώς, το πόσο δίκιο έχεις στις δυσαρεστες διαπιστωσεις, Λεωνίδα, δεν μπορώ να το αμφισβητήσω. Απο καιρό δεν λέμε, ότι τα μνημόνια θα λήξουν, αλλά την γνωστή σάπια Ελλάδα, της εποχής πριν σκάσει η φούσκα, θα την ξαναβρούμε και θα την ξαναβρούν μπροστά τους. Οι όποιοι κυβερνώντες.
    Εμεις το ξέρουμε και δεν τη θέλουμε. Φοβάμαι όμως ότι οι παλιοί, νύν και μέλλοντες κυβερνώντες - τουλάχιστον οι πιο πολλοί - και το ξέρουν, και την θέλουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι 58 δεν εχουν αναταποκριθει σε μια επιτακτικη αναγκη της κοινωνικοπολιτικης ζωης του τοπου. Αυτη δεν ειναι αναγκη συσπειρωσης της κεντροαριστερας και ιδιαιτερα δυο προβληματικων κομματων, που το ενα θυμιζει διαφθορα και λαικισμο, και το αλλο απολιθωμενο δασος και ευκαιριασμο. Η χωρα εχει αναγκη συσπειρωσης του μικρου κομματιου της Ελληνικης κοινωνιας που βλεπει, καταλαβαινει, σκεφτεται, και κρινει. Αυτη η μεριδα συμπεριλαμβανει και κεντροαριστερους, ειναι μικρη αλλα μπορει να μεγαλωσει. Για να μεγαλωσει και να αρχισει να εχει καποια επιδραση, θελει σχεδιασμο, σκληρη δουλεια, υπομονη, και πολυ χρονο. Ο ενθουσιασμος και η καλη η προθεση χρειαζονται αλλα δεν φτανουν.

    Η συσπειρωση πρεπει να οδηγησει σε μια κινηση που αρχικα, και ισως για αρκετο καιρο, θα παιξει το ρολο της συνειδησης της κοινωνικοπολιτικης ζωης της χωρας. Οποιος θελει να τραβηξει το παραπανω κομματι, θα πρεπει να μιλησει τη γλωσσα του: διαχωρισμο εξουσιων, χρονικα ορια στα πολιτικα αξιωματα, εθελοντικο συνδικαλισμο, αξιοκρατια, διαφανεια, και ολα τα αλλα (γνωστα) απαιτουμενα για ενα λειτουργικο κρατος (και ΠΡΟαπαιτουμενα για ενα κοινωνικο κρατος, βασισμενο σε παραγωγη και οχι σε βερεσε). Θελει μακροχρονη και συστηματικη δουλεια, οχι γιουργια για διψηφια ποσοστα σε Ευρωεκλογες και αυτοσχεδιασμους. Κανενα πειραμα δεν πετυχε με τη λαθος μεθοδο.

    Ευτυχως ομως που υπαρχουν οι 58 και ολοι οι αλλοι με τις ιδιες προθεσεις. Κρατανε την ελπιδα ζωντανη πανω στα ερειπια σκεπασμενα με σκουπιδαριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω, γιατί «η κυβερνητική απόφαση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, λίγο πριν τις ευρωεκλογές, δεν αποτελεί θετική εξέλιξη για την πρωτοβουλία των 58», όπως ορισμένοι ισχυρίζονται.
    Εάν εξακολουθεί το ΠΑΣΟΚ να επιθυμεί την κάθοδο στις ευρωεκλογές, κάτω από την ομπρέλα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπου δίπλα στον τίτλο του θα είναι και ο –όποιος- τίτλος της Πρωτοβουλίας των 58 και όποιο άλλο σχήμα θέλει, εάν δηλ. μεταξύ των 42 υποψηφίων που με αλφαβητική σειρά θα συναποτελούν το ψηφοδέλτιο που θα ακολουθεί, συμπεριλαμβάνονται υποψήφιοι από τους «58» και τον –εκτός ΠΑΣΟΚ- χώρο που επηρεάζουν, το ενδεχόμενο, που καθιστά αρνητική την εξέλιξη, είναι υποθέτω, το ότι θα σταυρωθούν γνωστά ονόματα, δηλ. τα ονόματα των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ και όχι τα άγνωστα ονόματα των υποψηφίων των 58 κλπ.
    Και λοιπόν; Δεν θα εκλέξουν οι «58» ευρωβουλευτή; Θα εξέλεγαν με το καθεστώς της λίστας; Αλλά και αν δεν εκλέξουν, ποίο το κόστος;
    Δεν είναι προτιμότερη η ζύμωση που εν όψει της σταυροδοσίας θα γίνει υπέρ των υποψηφίων των 58; Η οποία δεν θα γινόταν, υπό το καθεστώς λίστας;
    Εξ άλλου, είμαστε βέβαιοι, ότι θα σταυρωθούν οι γνωστοί; Μήπως είναι γνωστοί αλλά συγχρόνως καμένοι; Υποτίθεται πως το εκλογικό σώμα αναζητά νέους και άφθαρτους.
    Εν τέλει, σοφή η αρχική επιλογή για σχήμα – ομπρέλα, αλλά το γεγονός της μη προσχώρησης της ΔΗΜΑΡ έχει αλλάξει τα δεδομένα.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έχω την αίσθηση ότι "ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε". Αμάν πια με τις μεμψιμοιρίες και την καχυποψία για τις κακές προθέσεις (των άλλων). Ας αφήσουμε τον κόσμο να αποφασίσει. Στο κάτω - κάτω και σε κάθε περίπτωση και με όποια διαδικασία οι "γνωστοί και αναγνωρίσιμοι" θα βγαίνανε. Αν δηλαδή γινόταν συμφωνία για μοίρασμα με συγκεκριμένους μέλλοντες ευρωβουλευτές θα ήταν πιο δημοκρατικό; Κυρίως ας σταθούμε σ΄ αυτό που εύστοχα σημειώνει ο Μάκης. "Θελει μακροχρονη και συστηματικη δουλεια, οχι γιουργια για διψηφια ποσοστα σε Ευρωεκλογες".
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία