Δημήτρης Βουρβαχάκης: Πεθαίνοντας πάνω στο καθήκον
Γράφουμε, γράφουμε και συχνά αναφερόμαστε απλά σε άχρηστους ανθρώπους ή σε όσους μας ταλαιπωρούν. Η φίλη μου η Άννα μιλά για έναν άνθρωπο που πέθανε πάνω στο καθήκον. Για έναν καθημερινό ήρωα. Και μιλά καλά.
της Άννας Ελευθεριάδου
Το Δημήτρη τον γνώρισα ερχόμενη στην Κρήτη πριν 5 χρόνια. Είχα την τιμή και την τύχη να διοικήσουμε παρέα ένα φεγγάρι τη σχολή που εκπαιδεύει τους διασώστες. Μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή πόσο αεικίνητος ήταν και πόσο διαβολεμένα ευφυής. Ιδανικός συνεργάτης δηλαδή! Αυτουνού πάλι από όσο θυμάμαι του είχε κάνει εντύπωση πως πήγα να διευθύνω τη σχολή του ΕΚΑΒ με κόκκινο νύχι και ταγιέρ… Κάναμε σούπερ δίδυμο, βγάλαμε νομίζω καλές, άξιες φουρνιές από διασώστες εκείνα τα χρόνια.
Κάθε χρόνο, σαν εκπαιδεύτρια του ΕΚΑΒ, έκανα το μάθημα των Επειγόντων της ΩΡΛ στο Μεταπτυχιακό των γιατρών του. Πάντα όταν πήγαινα ήταν παρών. Πάντα μας έβαζε πακέτο με τον Δετωράκη τον Οφθαλμίατρο την ίδια μέρα. Μια γλυκιά ρουτίνα .Μετά το μάθημα, καφεδάκι με Βουρβαχάκη, κουβέντα για τα κοπέλια μας, για το ΠΑΣΟΚ(!), για το Ρέθυμνο της καρδιάς του…
Το τελευταίο μάθημα που έκανα πριν ενάμισι χρόνο ήταν μια Τρίτη απόγευμα ,Δεκέμβρη του 2012. Γελάσαμε όπως πάντα μέχρι δακρύων, έφτασε αργά η ώρα και του λεγα: «Άσε με βρε να φύγω, να πάω στα παιδιά μου ,έχω τόσο δρόμο…» Το άλλο πρωί σκοτώθηκε, τόσο άδικα, τόσο μακάβρια, τόσο πικρά.
Έρχεται η εικόνα του καμιά φορά να με συναντήσει ,αγέρωχος κι ευθυτενής ,με τα φουντωτά μαλλιά του Αϊνστάιν και τη γλώσσα που τσάκιζε κόκκαλα. Σπουδαίος γιατρός, χαρισματικός και συγκροτημένος άνθρωπος. Άνθρωπος γήινος, με όραμα για την Επείγουσα Ιατρική στην Ελλάδα, με εξάρσεις αυτοσαρκασμού και κρίσεις θυμού ατελείωτου. «Στη Χάγη έφτασα και δικαιώθηκα», μου έλεγε για υπόθεση εις βάρος του.
Χθες λοιπόν ήταν το καθιερωμένο ραντεβού στο ΕΚΑΒ, όπου όπως κάθε χρόνο θα έκανα μια διάλεξη .Πακέτο με Δετωράκη, ίδια αίθουσα, χωρίς Δημήτρη όμως…
Θλίψη βουβή με κυρίευσε και ένα σφίξιμο στο στομάχι που ακόμα και τώρα που γράφω αυτά, δε λέει να φύγει…
Όλος ο χώρος κάτω από την επήρεια του, όλος ο όροφος κραυγάζει πως το πνεύμα του πλανάται εκεί κάπου…
Τόσο που νόμιζα ότι θα βγει η Φρόσω η γραμματέας του και θα πει: «Το αφεντικό κερνά καφέ, άντε τέλειωνε!»
Αν είσαι κάπου ρε Δημήτρη και μας βλέπεις ,να ξέρεις ότι σ’ αγαπούμε, σ ‘αγαπάμε πολύ και σ’ αγαπάμε πολλοί! Κι ας μη σου βάλαν το όνομα ούτε σ’ ένα δρομάκι του Ρεθύμνου…
«Φτάσε εκεί που δε μπορείς» όπως έλεγε ο Καζαντζάκης. Αυτός ήταν ο Δημήτρης, αυτό που λέμε “απλά ο καλύτερος”.
Ο Δημήτρης Βουρβαχάκης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος... Η μνήμη του είναι ζωντανή. Η δράση του ΕΚΑΒ Κρήτης είναι το μεγάλο έργο που έστησε και άφησε πίσω του.
ΑπάντησηΔιαγραφή