Το τέλος μιας θρησκείας
Δημήτρης Τριανταφυλλίδης από τη Μεταρρύθμιση
Μπορεί το βασικό μήνυμα των παθών του Χριστού να είναι η ελπίδα της Ανάστασης και με αυτό τον τρόπο να δικαιώνεται όλη τη κοσμοθεώρηση του χριστιανισμού, δεν ισχύει όμως το ίδιο για μια άλλη θρησκεία, το τέλος της οποίας βιώνουμε στις μέρες μας. Ο λόγος για τη θρησκεία του ανορθολογισμού, της αυθαιρεσίας έναντι στη λογική και της μιζέριας ως τρόπου προσέγγισης και ανάλυσης της πραγματικότητας.
Η θρησκεία αυτή δεν πρόλαβε να μετρήσει πολλά χρόνια. Η γέννηση της προσδιορίζεται, περίπου, στην έναρξη της πολύπλευρης κρίσης που συντάραξε και εξακολουθεί να συνταράζει την Ελλάδα, ωστόσο, προϊόντος του χρόνου εκφυλίστηκε σε μια πολιτική σέκτα, οριζόντιας διαστρωμάτωσης ως προς το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος.
Βασικές αρχές της ετοιμοθάνατης θρησκείας ήταν η αναζήτηση κάποιου Άλλου για την απόδοση ευθυνών, οι κραυγές και οι κατάρες κατά παντός που έθετε σε αμφισβήτηση τα ιερά θέσφατα του ιερατείου της, οι απειλές για κρεμάλες αντιφρονούντων, οι προπηλακισμοί των πολιτικών αντιπάλων, η καλλιέργεια ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος.
Ξεκίνησε η νεόκοπη πολιτική αυτή θρησκεία από τις πλατείες και τους δρόμους της πατρίδας μας, όπου οι πιστοί της, ως άλλοι φανατικοί Παραβολάνοι, - διώκτες των εθνικών και δολοφόνοι της Υπατίας της μαθηματικού και φιλοσόφου, - συγκεντρώνοντας υπό τα λάβαρα της «Αγανάκτησης» και απειλούσαν ακόμη και με θάνατο, όποιον τύγχανε να έχει διαφορετική γνώμη. Σύντομα, από αυτό το «θερμοκήπιο νέων ιδεών» γεννήθηκαν τα τέρατα του ολοκληρωτισμού με πρακτικές καταδικασμένες από την ιστορία αλλά και τα δικαστήρια.
Οι ταγοί της θρησκείας αυτής, κηρύσσοντας το «Αντιμνημονιακό Ευαγγέλιο» τους, έσπειραν τη διχόνοια και το μίσος ανάμεσα στον πληθυσμό, δημιουργώντας πληγές και χάσματα που μόνη ελπίδα για να επουλωθούν είναι, πλέον, ο πανδαμάτωρ Χρόνος και οι ιαματικές ικανότητες της ανθρώπινης λήθης. Βέβαια, πολλοί από αυτούς, ανύπαρκτοι πολιτικά το προηγούμενο διάστημα είδαν τις καριέρες τους να εκτοξεύονται, προσωρινά, με αποτέλεσμα μέσα στην έπαρσή τους, να αρχίσουν να μετράνε το μπόι τους με βάση τη σκιά τους το καταμεσήμερο μιας ηλιόλουστης ημέρας.
Οι οπαδοί – πιστοί της, αφοσιωμένοι μέχρι μανίας στο αντιμνημονιακό τους έργο, εν τέλει, βρέθηκαν μετέωροι μετά τις αλλεπάλληλες υπαναχωρήσεις και κυβιστήσεις των αρχιερέων, με αποτέλεσμα, σταδιακά το ποίμνιο να αραιώνει, να αποχωρεί και να αναζητά πιο σκληροπυρηνικές δοξασίες σε παρακείμενες μικρές σέχτες. Δεν είναι δε, σπάνιες οι περιπτώσεις όπου στρέφονται κατά των πρώην συντρόφων τους με πολύ μεγαλύτερο μίσος.
Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, εκείνη των κατηχούμενων πιστών, οι οποίοι αν και προέρχονται από άλλη θρησκεία, εν πολλοίς υπεύθυνη για την κατάντια της χώρας, λειτουργώντας με βάση τις αρχές του εισοδισμού, κατέφεραν να υπερκεράσουν τους πρωτόκλητους και να καταλάβουν το ιερατείο, προσδίδοντας άλλο νόημα στη λέξη: καιροσκοπισμός.
Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης υπόστασης η κούραση από το μίσος και το κακό. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει διαρκώς υπό το σκότος μιας κοσμοαντίληψης που δε δίνει ελπίδες και προοπτικές. Η αόριστη αναφορά σε ένα βασίλειο της ελευθερίας επί της Γης, αν και όποτε η εν λόγω θρησκεία αποκτήσει πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, δεν αρκεί στο μέσο άνθρωπο που θέλει και λίγη χαρά στη ζωή του. Έτσι, απλά άρχισε να φθίνει η νεόκοπη αυτή θρησκεία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ιερατείο της, βλέποντας την αναπόδραστη μείωση της επιρροής του να προχωρήσει σε αναθεωρήσεις των ιερών κειμένων και των λατρευτικών συνηθειών, επιβάλλοντας ένα μικτό σύστημα διοίκησης, προσπαθώντας να συνδυάσει την εξ Αποκαλύψεως αλήθεια με τον πραγματισμό. Μάταια και ανώφελα. Η φθορά δεν είχε να κάνει με τα δόγματα και τα θέσφατα, αλλά με την προσέγγιση της πραγματικής ζωής.
Όσο προχωράει η ζωή, τόσο θα φθίνει η θρησκεία αυτή. Αυτό δε σημαίνει πως θα παραδώσει αμαχητί τη θέση της σε κάποια άλλη. Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα, η προδιαγεγραμμένη αποχώρησή της από το ιστορικό προσκήνιο έχει ήδη δρομολογηθεί, όχι από κάποιον άλλον, αλλά από το ίδιο της το ιερατείο που αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων.
Η θρησκεία αυτή δεν πρόλαβε να μετρήσει πολλά χρόνια. Η γέννηση της προσδιορίζεται, περίπου, στην έναρξη της πολύπλευρης κρίσης που συντάραξε και εξακολουθεί να συνταράζει την Ελλάδα, ωστόσο, προϊόντος του χρόνου εκφυλίστηκε σε μια πολιτική σέκτα, οριζόντιας διαστρωμάτωσης ως προς το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος.
Βασικές αρχές της ετοιμοθάνατης θρησκείας ήταν η αναζήτηση κάποιου Άλλου για την απόδοση ευθυνών, οι κραυγές και οι κατάρες κατά παντός που έθετε σε αμφισβήτηση τα ιερά θέσφατα του ιερατείου της, οι απειλές για κρεμάλες αντιφρονούντων, οι προπηλακισμοί των πολιτικών αντιπάλων, η καλλιέργεια ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος.
Ξεκίνησε η νεόκοπη πολιτική αυτή θρησκεία από τις πλατείες και τους δρόμους της πατρίδας μας, όπου οι πιστοί της, ως άλλοι φανατικοί Παραβολάνοι, - διώκτες των εθνικών και δολοφόνοι της Υπατίας της μαθηματικού και φιλοσόφου, - συγκεντρώνοντας υπό τα λάβαρα της «Αγανάκτησης» και απειλούσαν ακόμη και με θάνατο, όποιον τύγχανε να έχει διαφορετική γνώμη. Σύντομα, από αυτό το «θερμοκήπιο νέων ιδεών» γεννήθηκαν τα τέρατα του ολοκληρωτισμού με πρακτικές καταδικασμένες από την ιστορία αλλά και τα δικαστήρια.
Οι ταγοί της θρησκείας αυτής, κηρύσσοντας το «Αντιμνημονιακό Ευαγγέλιο» τους, έσπειραν τη διχόνοια και το μίσος ανάμεσα στον πληθυσμό, δημιουργώντας πληγές και χάσματα που μόνη ελπίδα για να επουλωθούν είναι, πλέον, ο πανδαμάτωρ Χρόνος και οι ιαματικές ικανότητες της ανθρώπινης λήθης. Βέβαια, πολλοί από αυτούς, ανύπαρκτοι πολιτικά το προηγούμενο διάστημα είδαν τις καριέρες τους να εκτοξεύονται, προσωρινά, με αποτέλεσμα μέσα στην έπαρσή τους, να αρχίσουν να μετράνε το μπόι τους με βάση τη σκιά τους το καταμεσήμερο μιας ηλιόλουστης ημέρας.
Οι οπαδοί – πιστοί της, αφοσιωμένοι μέχρι μανίας στο αντιμνημονιακό τους έργο, εν τέλει, βρέθηκαν μετέωροι μετά τις αλλεπάλληλες υπαναχωρήσεις και κυβιστήσεις των αρχιερέων, με αποτέλεσμα, σταδιακά το ποίμνιο να αραιώνει, να αποχωρεί και να αναζητά πιο σκληροπυρηνικές δοξασίες σε παρακείμενες μικρές σέχτες. Δεν είναι δε, σπάνιες οι περιπτώσεις όπου στρέφονται κατά των πρώην συντρόφων τους με πολύ μεγαλύτερο μίσος.
Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, εκείνη των κατηχούμενων πιστών, οι οποίοι αν και προέρχονται από άλλη θρησκεία, εν πολλοίς υπεύθυνη για την κατάντια της χώρας, λειτουργώντας με βάση τις αρχές του εισοδισμού, κατέφεραν να υπερκεράσουν τους πρωτόκλητους και να καταλάβουν το ιερατείο, προσδίδοντας άλλο νόημα στη λέξη: καιροσκοπισμός.
Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης υπόστασης η κούραση από το μίσος και το κακό. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει διαρκώς υπό το σκότος μιας κοσμοαντίληψης που δε δίνει ελπίδες και προοπτικές. Η αόριστη αναφορά σε ένα βασίλειο της ελευθερίας επί της Γης, αν και όποτε η εν λόγω θρησκεία αποκτήσει πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, δεν αρκεί στο μέσο άνθρωπο που θέλει και λίγη χαρά στη ζωή του. Έτσι, απλά άρχισε να φθίνει η νεόκοπη αυτή θρησκεία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ιερατείο της, βλέποντας την αναπόδραστη μείωση της επιρροής του να προχωρήσει σε αναθεωρήσεις των ιερών κειμένων και των λατρευτικών συνηθειών, επιβάλλοντας ένα μικτό σύστημα διοίκησης, προσπαθώντας να συνδυάσει την εξ Αποκαλύψεως αλήθεια με τον πραγματισμό. Μάταια και ανώφελα. Η φθορά δεν είχε να κάνει με τα δόγματα και τα θέσφατα, αλλά με την προσέγγιση της πραγματικής ζωής.
Όσο προχωράει η ζωή, τόσο θα φθίνει η θρησκεία αυτή. Αυτό δε σημαίνει πως θα παραδώσει αμαχητί τη θέση της σε κάποια άλλη. Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα, η προδιαγεγραμμένη αποχώρησή της από το ιστορικό προσκήνιο έχει ήδη δρομολογηθεί, όχι από κάποιον άλλον, αλλά από το ίδιο της το ιερατείο που αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων.
Ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης είναι δημοσιογράφος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου