Το λιμάνι της αγωνίας ή της επιχειρηματικότητας;

του Λεωνίδα Καστανά από τη Μεταρρύθμιση

Παρακολουθώ τη χλιαρή κίνηση γύρω από τα δημοτικά και περιφερειακά προεκλογικά πράγματα και αναρωτιέμαι αν όλος αυτός ο συρφετός υποψηφίων που διαγκωνίζεται για ένα αυτοδιοικητικό πόστο έχει καταλάβει που πάει, γιατί πάει και κυρίως με πιο σχέδιο.

Μέχρι χτες τα δημοτικά πράγματα ήταν «απλά». Ξεκοκάλισμα πόρων μετά της εκλογικής πελατείας πασπαλισμένο με αριστερή ρητορική περί αποκέντρωσης, αυτονομίας, «πρώτα ο πολίτης» και άλλα τέτοια κενά. Οι δήμοι  ίδρυαν «δημοτικές επιχειρήσεις» για να απορροφούν κοινοτικά κονδύλια δηλαδή να διπλασιάζουν οι δημοτικοί άρχοντες το μισθό τους. Έκαναν «έργα» για να ζουν οι μικρομεσαίες κατασκευαστικές με το αζημίωτο βεβαίως. Και με μεγάλο κόπο και απρόθυμα μάζευαν τα σκουπίδια. Από τα οποία ένα αποκεντρωμένο κύκλωμα έβγαζε ένα καλό μεροκάματο. Οι δήμαρχοι άλλαζαν κάθε 4 χρόνια με κριτήριο την εκάστοτε κομματική επιρροή και την ποιότητα του κυβόλιθου.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων των δημοτικών σχηματισμών, αριστερών και δεξιών, ήταν αλλά και είναι η σκληρή αντιεπενδυτική πολιτική. Οι δήμοι είναι πολύ ευαίσθητοι στις μεγάλες επενδύσεις που παράγουν πλούτο και δίνουν θέσεις εργασίας. Γιατί είναι μικροί και άσχετοι και δεν μπορούν να συναλλάσσονται ισότιμα με τους μεγάλους. Γι αυτό είναι έτοιμοι να ξιφουλκήσουν με αντικαπιταλιστικά ή οικολογικά επιχειρήματα σε κάθε απόπειρα αξιοποίησης ενός παλιού στρατώνα, μια αλάνας, ενός εγκαταλελειμμένου εργοστάσιου κλπ. Ο χώρος είναι δημοτικός ή δημόσιος και πρέπει να μείνει σκουπιδότοπος, να γίνει «πολιτιστικό κέντρο», ή «πνεύμονας πρασίνου». Για να ανακουφίζονται τα αδέσποτα. Προτιμούν σουβλατζίδικα και καφετέριες που μέσα από την απίθανη νομοθεσία περί εταιριών υγειονομικού ενδιαφέροντος μπορούν να κάνουν χρυσές «δουλειές». Η όλη αυτή πρακτική ενσωματώθηκε σε μια γενικότερη  ιδεολογία περί δήθεν δημόσιου χώρου που πρέπει να «αξιοποιείται» από τις δημοτικές - δημόσιες αρχές και να μην παραχωρείται στους ιδιώτες που σκοπεύουν στο κέρδος. Μόνο που οι δήμοι δεν είχαν ούτε τη θέληση, ούτε το προσωπικό αλλά ούτε και την τεχνογνωσία να προβούν σε καμιά αξιοποίηση. Απλά κατέστρεφαν οποιαδήποτε ευκαιρία, βγάζοντας δεκάρικους περί κοινωνικών αγαθών. Γι αυτό και στάθηκαν εμπόδιο σε κάθε γεωργική, βιομηχανική ή τουριστική ανάπτυξη, συνήθως με επιτυχία. Η κεντρική γραφειοκρατική, πελατειακού τύπου εξουσία στάθηκε αρωγός τους.

Η επόμενη μέρα όμως είναι τελείως διαφορετική. Όταν η ανεργία σαρώνει και η οικονομική μεγέθυνση γίνεται επιτακτική, οι δήμοι θα συζητούν ακόμα για τη διαχείριση των σκουπιδιών και την ανάπλαση της τάδε πλατείας; Ο δήμαρχος του Ελληνικού θα κάνει μια ακόμα απεργία πείνας προκειμένου να μην αξιοποιηθεί ο χώρος του αεροδρομίου; Στη Νιγρίτα θα συζητούν ακόμα πως δεν θα γίνουν τα 10 στρέμματα καλλιέργειας σπιρουλίνας 1000 με 200 εκ euro ετήσιο εισόδημα για τους κατοίκους; Οι δήμοι θα συνεχίσουν να μπαίνουν εμπόδιο στην κατασκευή χώρων αναψυχής, υπερκαταστημάτων, τουριστικών μονάδων, με το πρόσχημα ότι υπερασπίζονται τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες; Και στο μεγάλο λιμάνι, το λιμάνι της αγωνίας τι θα γίνει;

Η υποψηφιότητα Μώραλη είναι μια απόπειρα να μπουν οι επιχειρηματίες στα δημοτικά πράγματα του Πειραιά. Ποιοι επιχειρηματίες; Ο Μαρινάκης, ο Κόκκαλης και όσους αυτοί εκπροσωπούν. Αυτούς έχουμε, αυτοί τολμούν να το κάνουν. Με στόχο; Τις μπίζνες. Η Cosco δίνει στο λιμάνι προστιθέμενη αξία, παράγει πλούτο. Η εσωτερική υποτίμηση έχει κατεβάσει τις αξίες των οικοπέδων και των μισθών. Δίπλα υπάρχουν οι παλιές εγκαταστάσεις της BP που αγοράστηκαν ήδη από ιδιώτη και τα Λιπάσματα. Χώροι για real estate, για μαρίνες, κλπ. Σε μια πόλη με 40% ανεργία δε ρωτάς πως και ποιος θα φέρει το χρήμα και θα ανοίξει δουλειές. Αν έχεις αντίρρηση για την καθαρότητα των τύπων (και καλά θα κάνεις να έχεις) φέρε τη δική σου πρόταση ανάπτυξης, γιατί υπάρχει πείνα που δεν χορταίνεται με αριστερές και οικολογικές ανοησίες.  Και τι θέλουν οι τύποι από το Δήμο; Ας αγοράσουν και ας επιχειρήσουν.

Εμ εδώ είναι το κόλπο. Θέλουν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Να ξέρουν ότι δεν θα ανοίξουν πόλεμο με το δήμο και δικαστικές ιστορίες που θα τους στοιχίσουν σε χρόνο και χρήμα και πιθανότατα να μην κάνουν ποτέ τη δουλειά τους. Δηλαδή για να γλιτώσουμε από τη γάγγραινα όλων αυτών των αποτυχημένων «πολιτικών» που παριστάνουν τους τοπικούς άρχοντες πρέπει να δώσουμε τους δήμους με απευθείας ανάθεση στους επιχειρηματίες; Δυστυχώς εκεί φτάσαμε. Το θέμα είναι μια τέτοια κίνηση να μην καταλήξει σε πόλεμο συμμοριών και δουλειές του ποδαριού. Απεναντίας, να προκαλέσει την είσοδο της υγιούς επιχειρηματικότητας στην ανάπτυξη και γιατί όχι  και στην πολιτική. Να γίνει αυτό που οι πονηροί πολιτικάντηδες αποκαλούν «απολιτίκ».

 Αν σήμερα χρειαζόμαστε τις δημοτικές και περιφερειακές αρχές δεν είναι σίγουρα για να «απορροφούν», δηλαδή να διαγουμίζουν τα ΕΣΠΑ.  Είναι για να διευκολύνουν με κάθε τρόπο την οικονομική μεγέθυνση. Να έρθουν ξένα και ντόπια κεφάλαια για να στηθούν μεγάλες επιχειρήσεις, να πάρουν αξία οι περιοχές,  να γίνει παιχνίδι. Μόνο τότε ο δήμος θα αποκτήσει μεγάλα έσοδα και θα μπορεί να κάνει κοινωνική πολιτική, να φροντίσει τα σχολεία, να φτιάξει παιδικούς σταθμούς, να βοηθήσει τους αδύναμους, να διαμορφώσει χρήσιμους κοινόχρηστους χώρους κλπ. Και για να προχωρήσουν οι δήμοι θέλουν στο τιμόνι ανθρώπους ικανούς και επιτυχημένους, με πραγματικά ένσημα εργασίας. Όχι κούτβηδες παντός τύπου.  Φυσικά θα πρέπει να είναι και καθαροί. Με βαλκανικές μαφίες δεν πάμε πουθενά. Εδώ είναι και το στοίχημα. Πως πείθουμε έντιμους και σοβαρούς ανθρώπους να αναμειχθούν με τα δημοτικά πράγματα, να κάνουν την «κουτουράδα». Μόνο με καθαρούς όρους παιχνιδιού. Και αυτοί είναι υπόθεση της πολιτικής. Όσο η πολιτική γίνεται μόνο για τα δελτία των 8 και τους πονηρούς, η Ελλάδα θα ψυχορραγεί. Και ο Μώραλης θα είναι μια κάποια λύση.