Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας


του Λεωνίδα Καστανά από τη Μεταρρύθμιση

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος, έπιασε σχεδόν το ποσοστό του, η ΝΔ έπεσε, η ΕΛΙΑ διεσώθη, η ΧΑ αύξησε το κασέ της κατά 100.000 περίπου ψήφους. Οι ΑΝΕΛ ψυχορραγούν και η ΔΗΜΑΡ τελείωσε. Η ΔΡΑΣΗ στα αζήτητα. Το ΠΟΤΑΜΙ έκανε μια καλή είσοδο, κατώτερη των αρχικών προσδοκιών. Το ΚΚΕ υπάρχει ακόμα. Υπάρχει πολιτικό συμπέρασμα;

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες ψήφισαν «σοφά». Κόντυναν τη ΝΔ εκδικούμενοι για τις πολιτικές της αλλά δεν τραυμάτισαν σοβαρά την πολιτική σταθερότητα της χώρας. Γιατί φρόντισαν να  κρατήσουν και την ΕΛΙΑ στο παιχνίδι. Έστειλαν όμως ένα σαφές πολιτικό μήνυμα. Σέβονται τη συνεισφορά των κυβερνητικών κομμάτων στη διάσωση της χώρας αλλά διαφωνούν σαφώς με όσες  μεταρρυθμίσεις ή απορρυθμίσεις έγιναν και με αυτές που ενδεχομένως είχαν σχεδιαστεί για μετά τις εκλογές. Ζητούν από τη ΝΔ την παλινόρθωση του πελατειακού κράτους, την επαναφορά των διορισμών, τη μη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την εγκατάλειψη κάθε απόπειρας αξιολόγησης στο δημόσιο, αλλά και τη μείωση της φορολογίας, τη στήριξη στους αδύναμους, την προσέλκυση επενδύσεων, τη μείωση της ανεργίας, την αποφυγή ιδιωτικοποιήσεων. Ζητούν πίσω τη ζωή τους. Είναι παράλογο; Είναι αντιφατικό; Δεν έχει καμιά σημασία. Είναι ο κυρίαρχος λαός, ψηφίζει και μπορεί να απαιτεί.

Γιατί απέναντι υπάρχει η Αριστερά. Που υπόσχεται όλα αυτά αλλά και ακόμα περισσότερα, με φωνές και επιμονή και απ’ ότι φαίνεται τα καταφέρνει και πείθει. Για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν έχει και τόσο σημασία αν οι υποσχέσεις έχουν βάση, αν είναι μετρημένες αν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Σημασία έχει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται την επαναφορά. Και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Το «τι είχαμε τι χάσαμε», όσο και αν φαίνεται απλοϊκό, κινεί την ιστορία στην παρούσα συγκυρία. Και αφού δεν χρεοκωπήσαμε, αφού τα πράγματα εξομαλύνθηκαν, μπορούμε να πάμε και παρακάτω, μπορούμε να επιστρέψουμε. Αρκεί να βγούμε από την ευρωπαϊκή επιτήρηση και να φέρουμε μια αριστερή διακυβέρνηση. Αν και αυτή αποτύχει, αν μας εξαπατήσει, την τιμωρούμε με τη ψήφο μας και πάμε πάλι από την αρχή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά ο νικητής. Ριζώνει στο πολιτικό σκηνικό, προβάλει ως η επισπεύδουσα κυβερνητική δύναμη. Ιππεύει τη συγκυρία, κραυγάζοντας εθνολαϊκιστικές ρετσέτες, αλλά αυτά θέλει ο λαός του. Οι μετρημένες  λύσεις είναι ψιλά γράμματα. Έχασε τους εν δυνάμει συμμάχους του ( ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ)  αλλά η συζήτηση της επόμενης μέρας θέλει την κεντροαριστερά να τον κοιτά σαν ξερολούκουμο. ΠΟΤΑΜΙ και ΕΛΙΑ και τα υπόλοιπα σπαράγματα, προ του αδιεξόδου και της κεντροδεξιάς σκλήρυνσης που θα ακολουθήσει, βάζουν τη συνεργασία μαζί του στην ατζέντα τους. Η μετάλλαξή του σε κόμμα μεσαίου χώρου είναι πιθανή, αν λάβουμε υπόψη και τον πασοκογενή εισοδισμό.  Ο εθνολαϊκισμός ποτέ δεν έβλαψε κανέναν πολιτικό σχηματισμό.  Όλα είναι ανοικτά. Αρκεί να μην αλλάξει τίποτα σ’ αυτήν την χώρα.
Μισό εκατομμύριο πολίτες επέλεξαν την κάλπη μιας εγκληματικής και φασιστικής κατά δήλωσή της οργάνωσης. Είναι φασίστες; Έχει σημασία; Και τι είναι φασισμός; Ο Μουσολίνι ή ο Χίτλερ; Ποιος ασχολείται με αυτούς ή ποιος τους ξέρει; Ψήφισαν αντιευρωπαϊσμό και εθνικισμό, βία, ρατσισμό και αντικοινοβουλευτισμό. Αυτά τα αντιλαμβάνονται καλά. Ψήφισαν απομόνωση, ψήφισαν ζόφο υποκρινόμενοι ότι δεν ανέχονται πλέον τους κλέφτες και τους ψεύτες. Ψήφισαν καθαρά χέρια, το αίμα αθώων είναι γι αυτούς  απορρυπαντικό. Στο φαντασιακό τους η ΧΑ μπορεί να τους δώσει πίσω τη ζωή τους. Δεν έχει σημασία αν δεν έχει κανένα σχετικό πρόγραμμα. Τους αρκεί ότι θα κρεμάσει αυτούς που τους την πήραν. Αν και αυτή αποτύχει...

Ψήφισαν και τους ψεκασμένους ακόμα και μπολσεβίκους ψήφισαν. Όχι για να τους λύσουν κανένα πρόβλημα. Αλλά για να αυξήσουν την πίεση προς το δικομματισμό ( που δεν είναι πια μικρός) ώστε να  μην τους φτιάξει καμιά κασκαρίκα.  Οι δημοκράτες αυτοί πολίτες  έχουν αμφιβολίες αν η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν όσα υπόσχονται και θέλουν να νιώθουν δίπλα τους την απειλή από όμορους πολιτικούς χώρους ώστε να επισπεύσουν. Μπορούν άνετα να μετακινηθούν προς τους μεγάλους, αρκεί να δουν από αυτούς καθαρό φως.

Και ανάμεσα στα βουβάλια του πολιτικού μας βάλτου οι μικροί πάλεψαν να αποφύγουν το τσαλαπάτημα. Άλλοι τα κατάφεραν και άλλοι όχι. Η ΕΛΙΑ πήρε τους αμετανόητους πασόκους αλλά και φίλους της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς που προσβλέπουν ακόμα σε μια αναγέννηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Τίμησαν τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, ελπίζουν στο διορθωτικό της ρόλο πάνω στις νεοδημοκρατικές επιλογές. Η επόμενη μέρα βρίσκει την ΕΛΙΑ πρωτεύουσα δύναμη στην υπόθεση της κεντροαριστεράς. Το καλό της ψηφοδέλτιο όμως δεν αρκεί. Πίσω και μέσα της υπάρχουν οι πασοκικοί μηχανισμοί επιβίωσης του παλιού. Και αυτοί γυρεύουν να πάρουν τη ζωή τους πίσω, σε άλλο επίπεδο βέβαια. Το ποιος θα επικρατήσει μένει να το δούμε.
Το ΠΟΤΑΜΙ, αυτό το υβρίδιο κόμματος του μεσαίου χώρου, κατάφερε να εγκατασταθεί προς το παρόν στην πολιτική σκηνή μέσα σε 88 ημέρες. Άθλος. Η διάσωση όμως της ΕΛΙΑΣ δεν του επιτρέπει να διεκδικεί τη μοναδικότητα στην ανασύσταση του κέντρου. Η έλλειψη πολλών ικανών και έμπειρων πολιτικών στελεχών, η παντελής έλλειψη διαδικασιών και μηχανισμών και το μήνυμα του «one man show» που εκπέμπει, το κάνουν εύθραυστο στον πόλεμο των επικείμενων βουλευτικών εκλογών. Το ΠΟΤΑΜΙ πρέπει να πείσει ότι μπορεί να σταθεί σε μια αυριανή κυβέρνηση, ότι έχει ανθρώπους και αυτοί έχουν λύσεις. Η φρεσκάδα και η αντισυμβατικότητα δεν αρκούν. Και συνέδριο σε κάμπινγκ δεν μπορεί να κάνει αν θέλει να γίνει πολιτική δύναμη. Είναι η ελπίδα του χώρου αλλά μέλει να το αποδείξει.

Η ΔΗΜΑΡ τελείωσε. Δικαίως. Μπήκε στη κυβέρνηση απερίσκεπτα, βγήκε πανικόβλητη, αρνήθηκε βλακωδώς τη συμμετοχή της στην ΕΛΙΑ, συνεργάστηκε με το τίποτα και συντρίφτηκε. Απόλυτη και μοναδική η ευθύνη του Φώτη Κουβέλη. Οι αριστερές αγκυλώσεις πληρώνονται με το χειρότερο τρόπο όταν θες να τις κρύψεις υποκρινόμενος το μεταρρυθμιστή.

Αν κάτι υποχώρησε την δεύτερη Κυριακή είναι η ακτινοβολία των φιλελεύθερων ιδεών αριστερών και μη. ΔΡΑΣΗ και ΔΗΜΑΡ, πολιτικοί χώροι μέσα στους οποίους στεγάστηκαν, εξαφανίζονται. Οι λίγοι μεταρρυθμιστές της ΕΛΙΑΣ πιέζονται. Οι φωνές που αφηγούνται μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα με δημοκρατία, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και ελεύθερη οικονομία δεν θα σιγήσουν, αλλά στερούνται πολιτικής εκπροσώπησης. Φοβάμαι ότι στο δρόμο προς τις βουλευτικές  εκλογές η τάση αυτή θα ενισχυθεί. Η Ελλάδα διεσώθη ως χώρα και τώρα ήρθε η ώρα να διασώσει και τους μικρόκοσμούς της. Αυτό είναι το αίτημα της επόμενης μέρας. «Όχι μεταρρυθμίσεις». Και ο δικομματισμός, αλλά και οι πέριξ αυτού το κατάλαβαν.  Πως θα τα καταφέρουν; Δεν ξέρουν αλλά θέλουν να ζήσουν, να αναπαραχθούν και να κυριαρχήσουν. Θα το παλέψουν. Οψόμεθα.
Ο Λεωνίδας Καστανάς είναι εκπαιδευτικός και ο διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία