Το ‘Ποτάμι’, τρείς προκλήσεις και εγώ…

του Παναγή Καλαντζή

Η κρίση στην οποία βρίσκεται η χώρα δεν προέκυψε ούτε από τα μνημόνια, ούτε είναι χθεσινή. Αποτελεί νομοτελειακή εξέλιξη χρόνιων και σοβαρών παθογενειών οι οποίες έχουν τεράστιο ιστορικό βάθος και οφείλονται κυρίως στο ό, τι η πατρίδα μας, στην ιστορική της διαδρομή, δεν ευτύχισε να μετάσχει ή, έστω, να βιώσει κοσμογονικής σημασίας γεγονότα που καθόρισαν τις τύχες της ηπείρου μας και όχι μόνο. Αυτό το δεδομένο είναι που συντέλεσε καθοριστικά σε αυτό που αποκαλούμε ‘ελληνική ιδιομορφία’. Το μόνο που μπορεί να αντιμετωπίσει τις παθογένειες από τις οποίες πάσχουμε, δεν είναι άλλο από το τεράστιο σύστημα θεσμικών αλλαγών και μεταρρυθμιστικών τομών που συνιστούν την επανάσταση του αυτονόητου που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος σαν όρο και προϋπόθεση επιβίωσης του.

Το αίτημα του εκσυγχρονισμού είναι αδιάλειπτο από συστάσεως ελληνικού κράτους. Αποτελεί και το στοιχείο διαχωρισμού μας σε δύο Ελλάδες, την Ελλάδα της προόδου και της Ελλάδα της παρακμής. Αυτός άλλωστε ο διαχωρισμός αποτελεί και την βαθύτερη αιτία τόσων μεγάλων εσωτερικών συγκρούσεων.

Στις μέρες μας και όταν πια ο κόμπος έφτασε στο χέρι, ο ιστορικός κλήρος διαχείρισης του εκσυγχρονιστικού αιτήματος και μάλιστα με προοδευτικό πρόσημο, έλαχε πρώτα στην ΔΗΜ.ΑΡ. και, στην συνέχεια, στους ‘58’. Δυστυχώς, για λόγους ανεπάρκειας, αδυναμίας, εμπλοκών, προκαταλήψεων, ατολμίας ή και λάθους αξιολόγησης, τα δύο αυτά εγχειρήματα απέτυχαν να αξιοποιήσουν την ιστορικά ευνοϊκή συγκυρία που είχαν στην διάθεσή τους.

Η σκυτάλη βρίσκεται πια στα χέρια του ‘Ποταμιού’ και του Στ.Θεοδωράκη και το βάρος της ευθύνης τους τεράστιο.

Τρείς είναι οι προκλήσεις στις οποίες πρέπει να ανταποκριθούν.

1. Να καταφέρουν, σε περιβάλλον τρομακτικά ισχυρών εκφυλιστικών, αφομοιωτικών και αλλοτριωτικών πιέσεων, να διατηρήσουν το φρέσκο, δροσερό, νεωτεριστικό αλλά και αγνό και αυθεντικό προφίλ τους καταφέρνοντας να μην θυμίσουν ξανά και ποτέ το ανιαρό και απεχθές στερεότυπο ύφος του κλασσικού πολιτικού ή πολιτικάντη.
2. Να διαμορφώσουν πειστικό, τεκμηριωμένο, δεσμευτικό και, όπου είναι δυνατόν, κοστολογημένο προγραμματικό λόγο ώστε να ανακτηθεί ξανά η χαμένη εμπιστοσύνη της κοινωνίας.
3. Απαλλαγμένοι από κάθε έννοια πολιτικού κόστους, να επιμείνουν και να επιτύχουν για να γίνει πράξη η μεγάλη αλλαγή, η θεσμική αυτή, μεταρρυθμιστική επανάσταση και ο επαναπροσδιορισμός του παραγωγικού μας μοντέλου που χρειάζεται ο τόπος για να αποκτήσουμε επιτέλους ένα κράτος σοβαρό, σύγχρονο, λειτουργικό, αποτελεσματικό, παραγωγικό και ανθρώπινο. Το τεράστιο αυτό εγχείρημα προϋποθέτει σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα, συντεχνιακές αντιλήψεις και παρακμιακές νοοτροπίες και γι’ αυτό θα πρέπει να υπάρχει πίστη και αδιαπραγμάτευτη επιμονή και αποφασιστικότητα.

Η εμπειρία του Συνεδρίου με κάνουν αποφασισμένο για βουτιά σε ποταμίσια νερά και για πολύ και σταθερό κολύμπι για να βγούμε στην ανοιχτή θάλασσα μιας άλλης, καλύτερης πατρίδας που θα μας κάνει ξανά υπερήφανους.