Ελλάδα – Κύπρος: Δυο κράτη, δυο ξένοι;


Στέλιος Ν. Κάνδιας

Συνεννοηθήκαμε καμιά φορά εμείς οι δυο
και θα συνεννοηθούμε και τώρα;” 

Κώστας Μόντης (κύπριος ποιητής 1914 - 2004 ΠΡΟΣ ΖΩΗΝ, II)

Στο μήνα που φεύγει 
συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από τη “Μικρά Ασία” του δεύτερου ημίσεος του 20ου αιώνα για τον Ελληνισμό, την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο. “Αποφράδα ημέρα” θα πει κανείς από κεκτημένη ταχύτητα, χρησιμοποιώντας τα τετριμμένα κλισέ. Πάντως, στην Ελλάδα τόσο οι “λαμπρές εθνικές επέτειοι” όσο και οι “αποφράδες ημέρες” έχουν καλυφθεί από τη διαβρωτική πατίνα της οικονομικής κρίσης, έχουν ξεθωριάσει στην κοινωνία και, ας μείνει μεταξύ μας αυτό, δεν φαίνεται να έχουν πια κρέας παρά μόνον κόκαλα. 

Δεν είναι λίγοι αυτοί που συγκρίνουν τον "Αττίλα" με την οικονομική κρίση που έπληξε σφόδρα (και) την Κύπρο, και φευ, φαίνεται ότι έχει πλήξει ώς ένα βαθμό και τις αδελφικές σχέσεις μητροπολιτικής Ελλάδας - κυπριακού ελληνισμού. Κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της κρίσης στο νησί, είχα την ευκαιρία να γίνω κοινωνός απόψεων κύπριων πολιτών, που έψεγαν την ελληνική κυβέρνηση, λέγοντας ότι η Αθήνα γύρισε την πλάτη στην Κύπρο, ενώ το ίδιο διατράνωναν δημοσίως και στελέχη ορισμένων κυπριακών κομμάτων στην προσπάθεια εύρεσης αποδιοπομπαίου τράγου. Πρόκειται μάλλον για “μεταμακαριακό σύνδρομο” με το οποίο επιρρίπτονται διαχρονικά ευθύνες στην Αθήνα, καθώς η Κύπρος ακόμη πληρώνει το βαρύ τίμημα του πραξικοπήματος της χούντας κατά του Αρχιεπισκόπου. Όσον αφορά τις δυνατότητες παρέμβασης της Αθήνας στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, στην πράξη η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορούσε (και δεν μπορεί) να αντεπεξέλθει μήτε στις προσδοκίες της... ελληνικής κοινωνίας, πόσω μάλλον της κυπριακής. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί νεοέλληνες – ελληνάρες θεωρούν ότι το Κυπριακό δεν τους αφορά, ενώ για την κρίση στη Μεγαλόνησο με γνήσια επίδειξη αδελφικής αλληλεγγύης (ως γνωστόν είμεθα έθνος ανάδελφον) προσθέτουν ότι “οι Κύπριοι ούτως ή άλλως είναι πλούσιοι”. Ίσως “η Κύπρος είναι μακριά” για ορισμένους...

Στη σφαίρα δε της λεγόμενης υψηλής πολιτικής, στις κοινές εμφανίσεις Σαμαρά – Αναστασιάδη (καλώς να τον δεχθούμε) διακρίνει κανείς μια αμηχανία· αποπνέεται αίσθηση ανδρογύνου που διατηρεί τυπικές σχέσεις, και από καιρού εις καιρόν καλούνται να παραστήσουν στα παιδιά τους ότι ακόμη αγαπιούνται. Σίγουρα δεν μπορεί να “αγαπιούνται” με ενέργειες όπως αυτή του αμετροεπούς αντιπρόεδρου της ελληνικής κυβέρνησης, ο οποίος προσφάτως προέβη σε ρηματική διακοίνωση προς την κυπριακή δημοκρατία για την... επικριτική αναφορά μιας ευρωβουλευτού του κυβερνώντος κόμματος(!) Αλλά και η προσφυγή της Cyprus Popular Bank (βλέπε κυπριακό δημόσιο) κατά του ελληνικού δημοσίου για τον ELA, είναι ενδεικτική ότι “είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα”. Και κάτι άλλο: η σύγκληση κοινού υπουργικού συμβουλίου Ελλάδας – Κύπρου ανά έτος, πολύτιμη έστω σε επίπεδο συμβολισμών, δεν θα έπρεπε να είναι κάτι αυτονόητο αντί για σενάριο επιστημονικής φαντασίας; 

Αλλά και στον πολιτισμό τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλύτερα. Η ελληνική κοινωνία, και πολύ περισσότερο το εκπαιδευτικό σύστημα, παραμένουν εν πολλοίς προσκολλημένοι στην εμβληματική “γενιά του '30”. Όμως είναι υγιές να “πατούμε πάνω στους ώμους των γιγάντων για να δούμε μακριά”, και όχι να παραμένουμε στη σκιά τους· να αφήνουμε πάνω στα γερά θεμέλια του παλιού να φυτρώνει και να αναπνέει το καινούργιο. Κι αν η πρόσβαση των σύγχρονων Ελλήνων πεζογράφων και ποιητών στο εκπαιδευτικό σύστημα και την κοινωνία παραμένει προβληματική, φανταστείτε τι (δεν) συμβαίνει σε ό,τι αφορά την κυπριακή λογοτεχνική παραγωγή. Εκεί που στις ΗΠΑ οι Αμερικανοί αγκαλιάζουν κάθε αγγλόφωνο ποιητή και συγγραφέα, και τον ενσωματώνουν οργανικά στην κουλτούρα τους στο πλαίσιο της περίφημης πολυπολιτισμικότητας και του κοσμοπολιτισμού που τους διακρίνει, στην Ψωροκώσταινα, για μια ακόμη φορά, επιδεικνύουμε τον απομονωτισμό και τον συμπλεγματισμό μας. “Το 2014 εορτάζουμε στην Κύπρο το έτος του μείζονος ποιητή Κώστα Μόντη. Ποιος τον γνωρίζει στην Ελλάδα;” διερωτάται δικαίως σε συνέντευξή του στην Καθημερινή της Κυριακής (20/07) ο πρόεδρος του τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου Παντελής Βουτούρης, ενώ θα μπορούσα ενδεικτικά να προσθέσω και τον ποιητή Κυριάκο Χαραλαμπίδη. Στον, αντίποδα, στην Κύπρο κάποιοι ακόμη ψελλίζουν γραφικότητες περί διακριτού κυπριακού έθνους ή/ και γλώσσας. Αλλά η κοινή λογική σπανίως υποτάσσεται στις πολιτικές στοχεύσεις, ειδικά τις φαιδρές. 

Σαράντα χρόνια μετά τον “Αττίλα” η Άγκυρα εμμένει στην προοπτική δύο λαών και δύο κρατών για την Κύπρο. Είμαστε δυο κράτη, ας μη γίνουμε και δυο ξένοι θα έλεγα εγώ για την ελληνική και την κυπριακή κοινωνίες. Τα ίχνη της αποξένωσης είναι ήδη αισθητά σε όσους δεν εθελοτυφλούν· το να ορθώσουμε ανάμεσά μας ένα ψυχολογικό τείχος θα συνιστούσε εθνική τραγωδία μεγαλύτερη ακόμη και της Κυπριακής. 

“Συνεννοηθήκαμε καμιά φορά εμείς οι Έλληνες και θα συνεννοηθούμε και τώρα;” θα πει κανείς. 


Πηγή: http://www.skai.gr/news/opinions/article/262901/ellada-kupros-duo-krati-duo-xenoi-/#ixzz39FPeL7ge 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία