Τι να κάνει το ΠΟΤΑΜΙ

του Ευθύμη Δημόπουλου

Το ΠΟΤΑΜΙ από τη στιγμή που αυτοπροσδιορίζεται ως φωνή σύνεσης και καταλαγής των πολιτικών παθών δεν πρέπει στην παρούσα φάση να ενθαρρύνει την ΠΟΛΩΣΗ. 

Πόλωση και αδιέξοδο σε αυτή τη φάση σημαίνει κάρβουνο στη μηχανή της διαρκούς μιντιακής και κομματικής εκλογολογίας και αδυναμία εκλογής προέδρου της δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Το πρώτο ενθαρρύνει και ενισχύει το δεύτερο. Η διαρκής εκλογολογία υπονομεύει τις μικρές πιθανότητες εκλογής προέδρου και αποπροσανατολίζει την κοινωνία που φαίνεται καθαρά πως δεν προκρίνει εκλογές. Ούτε η οικονομία αντέχει τις εκλογές, ούτε η χώρα και σίγουρα δεν ελκύουν τις αγορές και δεν ενθαρρύνονται από το διεθνές περιβάλλον.

Παρόλο που το ΠΟΤΑΜΙ δε ζητά εκλογές, όταν ανεβάζει στο δημόσιο λόγο αποσπασματικά ιδέες και προτάσεις (συχνά όχι τόσο επεξεργασμένες) για το «με ποιον θα συνεργαστούμε την επομένη των εκλογών» παγιδεύεται στην εκλογολογία και πριμοδοτεί άθελά του το αδιέξοδο. Όσο κακή και να είναι αυτή η κυβέρνηση δεν υπάρχει κανένα εχέγγυο ότι η αμέσως επόμενη, με ΣΥΡΙΖΑ κύριο παίκτη, θα είναι καλύτερη ούτε ως προς τις σχέσεις μας με τους εταίρους ούτε σε ότι αφορά τις μεταρρυθμίσεις. 


Κατά συνέπεια το ΠΟΤΑΜΙ και οι άλλες κεντρώες δυνάμεις (όπου και αν αυτές βρίσκονται) πρέπει:

• Πρώτον, να εξασφαλίσουν χρόνο και πολιτική ηρεμία. Αυτό σημαίνει εκλογή του ΠτΔ από την παρούσα Βουλή και στην κατεύθυνση αυτή το ΠΟΤΑΜΙ πρέπει να επηρεάσει τους φιλικά προσκείμενους σε αυτό ανεξάρτητους βουλευτές (Τατσόπουλος, Ψαριανός) 
• Δεύτερον, η εκλογή του ΠτΔ δεν μπορεί να γίνει μόνο στο όνομα της «πολιτικής σταθερότητας», αν αυτή σημαίνει διάσωση του παλαιοκομματισμού και των οφίτσιων που κατέχει. Δεν μπορεί να σημαίνει άφεση αμαρτιών στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να γίνει όμως στο πλαίσιο ενός συναινετικού πολιτικού πλαισίου για να επεξεργαστούμε από κοινού ένα εθνικό σχέδιο διαχείρισης της μεταμνημονιακής εποχής. Ειδικά το ΠΟΤΑΜΙ μπορεί, ως άφθαρτη πολιτική δύναμη, να προβάλλει όψεις αυτού του σχεδίου στο δημόσιο διάλογο και να ζητήσει δεσμεύσεις.
• Τρίτον, να συναινέσουν σε ένα πρόσωπο αναγνωρισμένου κύρους χωρίς κομματική προϋπηρεσία, γεγονός που θα διευκολύνει την αποδοχή του και από ανεξάρτητους ή δημαρικούς βουλευτές. 
Έτσι θα μπορέσουμε να πάμε αργότερα για εκλογές υπό καλύτερες συνθήκες, όταν θα έχει γίνει η δίκη της Χρυσής Αυγής, όταν θα έχει διαμορφωθεί ένα πλαίσιο διαχείρισης του χρέους και θα έχουν σταθεροποιηθεί κάποιοι οικονομικοί δείκτες. 

Όπως πολύ εύστοχα σε σημερινή της ανάρτηση επισημαίνει η Vasiliki Georgiadou «η απαιτούμενη πλειοψηφία των 180 ψήφων για την εκλογή του ΠτΔ υπάρχει για να υπενθυμίζει την απαίτηση για πολιτική και κομματική συναίνεση και όχι για να λειτουργήσει ως προϋπόθεση πολιτικού εκβιασμού».
Χρειάζεται όλοι να εκπαιδευτούμε στην πολιτική ομαλότητα.


Η δήλωση της Βασιλικής Γεωργιάδου στο fb:

H απαιτούμενη πλειοψηφία των 180 ψήφων για την εκλογή ενός συμβολικού για την ουσία της διακυβέρνησης και του ίδιου του πολιτεύματος ΠτΔ υπάρχει για να υπενθυμίζει την απαίτηση για πολιτική και κομματική συναίνεση και όχι για να λειτουργήσει ως προϋπόθεση πολιτικού εκβιασμού (blackmail effect) εκ μέρους εκείνων των δυνάμεων που επιθυμούν εκλογές. Η λογική του πολιτεύματος μετά το 1986 απαιτεί να εξευρεθούν οι 180 ψήφοι, με τις αναγκαίες συμφωνίες που πρέπει να γίνουν μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων (εξαιρείται η ΧΑ από οποιοδήποτε σενάριο, εννοείται), αλλιώς το πολίτευμα κινδυνεύει με γελοιοποίηση: δηλαδή να οδηγηθούμε σε εκλογές ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΑ, για την εκλογή ενός πολιτειακού παράγοντα που δεν διαδραματίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο στη διακυβέρνηση, έχοντας συγχρόνως υπονομεύσει τον συμβολισμό του θεσμού, ο οποίος από παράγοντας της εθνικής συναίνεσης μετατρέπεται σε παράγοντα της πόλωσης. Εν ολίγοις, όσοι θέλουν εκλογές ας τις προκαλέσουν με άλλον θεσμικό-πολιτικό τρόπο, αλλά όχι κρυβόμενοι κάτω από τα παντελόνια ή τις φούστες ενός/μιας ΠτΔ που απέτυχε να εκλεγεί.