Κυβέρνηση εθνικού σκοπού στη χώρα των φατριών και των κοτζαμπάσηδων;


Ομιλία του Ανεξάρτητου Βουλευτή Σπύρου Λυκούδη στην συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη φάση του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής. Νομίζω ότι η κυβέρνηση, ιδιαίτερα μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό εμφάνισε έντονα κόπωσης και σημάδια επιστροφής στο γνωστό ένοχο δρόμο ενός ιδιότυπου λαϊκισμού και κάποιων γνωστών από το παρελθόν μεθόδων. Κατά την εκτίμησή μου φαίνεται ότι έχει εξαντλήσει τα πολιτικά της αποθέματα και είναι εγκλωβισμένη σε αδιέξοδες επιλογές. Σε μια ύστατη κίνηση απεγκλωβισμού της, ζητά από τη βουλή, στη βάση ενός συγκεκριμένου πλάνου πολιτικών κινήσεων έως και την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, ψήφο εμπιστοσύνης. Χωρίς όμως να αναφέρεται στην ουσία των πολιτικών για το μέλλον. Χωρίς να κάνει αυτοκριτική για λανθασμένες επιλογές. Χωρίς να λέει τι θα διορθώσει. Ουσιαστικά μέσα από την κίνηση αυτή κυρίως επιδιώκει να αμβλύνει την έντονη αμφισβήτηση που έχουν οι ηγεσίες και των δύο κομμάτων από τους βουλευτές τους και να πάρει μια ανάσα μέχρι την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Όμως σε μια τέτοια ψηφοφορία, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν μπορείς να απαιτείς και την ψήφο όσων άλλων δημοκρατικών, προοδευτικών βουλευτών, νομίζω ότι είμαι ένας από αυτούς, ανησυχούν για την πορεία της χώρας, θέλουν την σταθερότητα και επιδιώκουν τη μέγιστη συναίνεση και συνεννόηση αλλά παράλληλα, δεν θέλουν να ταυτιστούν με την Κυβέρνηση που κατά τη γνώμη τους δεν έχει σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων των καιρών.

Θα ψηφίσω όχι στην πρόταση για ψήφο εμπιστοσύνης γιατί δε θέλω να προστεθώ στην υποστηρικτική προς την κυβέρνηση πλειοψηφία. Η ψήφος μου αυτό μόνο το περιεχόμενο έχει. Η κυβερνητική πλειοψηφία έχει την ισχύ να αποδείξει την συνοχή της. Ας στηριχτεί σε αυτήν.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Η χώρα πράγματι βρίσκεται σε μια κρίσιμη φάση, ίσως σοβαρότερη και από το 2010 που ουσιαστικά χρεοκόπησε και υποχρεώθηκε να ενταχθεί στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Από τότε πέρασαν τέσσερα δύσκολα χρόνια με θυσίες και προσπάθειες των πολιτών, με λανθασμένες επιλογές των Κυβερνώντων, με υπαναχωρήσεις σε συντεχνιακές διεκδικήσεις και με καθυστερήσεις σε ώριμες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα μας. Παραταύτα με υλοποίηση έστω και ενός μέρους του προγράμματος προσαρμογής, κατάφερε η χώρα να μειώσει τις κρατικές σπατάλες και να αντιμετωπίσει σε ένα βαθμό τα μεγάλα ελλείμματα.

Αρκούν αυτά για οποιοδήποτε πανηγύρι;

Όχι βεβαίως. Παραμένουν ανοιχτά μεγάλα θέματα, όπως ένα βιώσιμο συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό σύστημα, ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, η μεταρρύθμιση του Κράτους και των θεσμών του και κυρίως η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και το νέο βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο που έχει ανάγκη ο τόπος.

Και το ερώτημα είναι το εξής. Ποιος θα οδηγήσει τη χώρα στη μετα-μνημονιακή εποχή, για να χρησιμοποιήσω και εγώ έναν όρο που τόσο αρέσει σ΄αυτούς που θα σκίσουν το μνημόνιο μόλις αναλάβουν, είτε σ’ αυτούς που το σκίζουν σελίδα – σελίδα πάνω από δύο χρόνια τώρα αφού όπως υποστηρίζουν οσονούπω θα πάψει να υπάρχει, υποτιμώντας τις ήδη υπάρχουσες δεσμεύσεις που βαραίνουν το μέλλον μας.

Όχι, δεν μπορεί να το κάνει αυτό η παρούσα Κυβέρνηση. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι έχει χάσει την πραγματική, την αληθινή πέρα από ψηφοφορίες, συνοχή των κοινοβουλευτικών ομάδων που την στηρίζουν, αλλά και της κοινωνίας, πέρα από τις αγορές και τους εταίρους μας. Αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί να σηκώσει αυτό το φορτίο των μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα. Δηλαδή η λύση είναι οι εκλογές; Όχι βεβαίως, οι πρόωρες εκλογές δεν είναι η λύση στην φάση αυτήν.

Οι εκλογές όπως δείχνουν τα στοιχεία όλων των δημοσκοπήσεων δεν θα δώσουν λύση. Ίσως να περιπλέξουν το πρόβλημα ακόμη περισσότερο. Οι πολιτικές δυνάμεις που θα οδηγήσουν τη χώρα στο μέλλον είναι υπό διαμόρφωση. Οι παρούσες πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν την δυναμική που απαιτείται για τη νέα αρχή και δεν έχουν πείσει την κοινωνία ότι μπορούν να σηκώσουν από μόνες τους το μεγάλο πολιτικό βάρος που απαιτούν οι αλλαγές που χρειάζονται να γίνουν στη χώρα.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Νομίζω πως πρέπει να τολμήσουμε σε άλλη κατεύθυνση.

Στη μεταβατική αυτή φάση χρειαζόμαστε πολιτική σταθερότητα, μέσα από μια νέα συμφωνία των βασικών πολιτικών δυνάμεων της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, για μια νέα Κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού που θα στηριχθεί από την παρούσα Βουλή. Μια συμφωνία η οποία θα εξαντλήσει τον εναπομείναντα χρόνο ως την άνοιξη του 2016 και θα περιέχει τα κρίσιμα θέματα που έχουμε στην ατζέντα του επόμενου διαστήματος, προς αντιμετώπιση. Διαπραγμάτευση για το χρέος, εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλαγές στον εκλογικό νόμο και στο Σύνταγμα. Είναι τρεις άξονες θεμάτων που καμιά δύναμη από μόνη της δεν μπορεί, αλλά και δεν πρέπει να επιδιώξει να τα αντιμετωπίσει. Είναι θέματα κρίσιμης εθνικής σημασίας που από μόνα τους, και αν ακόμη δεν είχαμε την πολυπλοκότητα αυτής της περιόδου, απαιτούν σημαντικά αυξημένες πλειοψηφίες για την αντιμετώπισή τους.

Από αυτήν την συμφωνία, αν υπάρξει που το εύχομαι, κατά τη γνώμη μου θα ωφεληθεί ο τόπος τα μέγιστα, και θα αποφευχθούν άσκοπες εκλογικές αναμετρήσεις, κατά τη γνώμη μου πάνω από μία, χωρίς αποτέλεσμα και με άγνωστες επιπτώσεις.

Έστω και αυτή την ώρα οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας ας δείξουν την ωριμότητα τους.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία