Ξαναχτίστε το τείχος στην Ελλάδα


 Γράφει ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος για την αυτιστική Ελλάδα που δεν πήρε μυρωδιά από την πτώση του τείχους του Βερολίνου μιας και ασχολιότανε τότε με το δικό της βρώμικο 89. Και τα γράφει ωραία. Τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους βρέθηκα με το φίλο μου τον Ευθύμη Δημόπουλο, την Αγάπη και το Μαγδάκι στο Βερολίνο. Να δούμε από κοντά τι παίζει.  Κοιτούσαμε στη γερμανική ΤV την εκτέλεση του Τσαουσέσκου και της συζύγου του, πολλά βλέπαμε λίγα καταλαβαίναμε, αλλά νιώθαμε καλά το τέλος μιας εποχής. Δεν θυμάμαι να χαιρόμασταν απλά ανατριχιάζαμε και αναστοχαζόμασταν τη διαδρομή από την Οκτωβριανή επανάσταση, τον μεγάλο πόλεμο μέχρι εκείνες τις μέρες.

Οι κομμουνιστές σε όλον τον κόσμο έκλαιγαν. Και στην Ελλάδα. Τι κι αν ήταν της ανανεωτικής ή της δογματικής Αριστεράς. Σφίχτηκε η καρδιά τους όταν είδαν το σφυροδρέπανο να κατεβαίνει από το Κρεμλίνο. Γιατί στην Ελλάδα οι αριστεροί αγαπούσαν εκείνο το σταλινικό μόρφωμα. Κουτσό στραβό, ήταν το όνειρό τους.  Ήταν το σύστημα αναφοράς της ελληνικής παραδοσιακής Αριστεράς. Και όχι μόνο. Λίγοι ήταν οι αριστεροί  που είχαν απογαλακτιστεί από τον κομμουνισμό, που είχαν αφήσει το βυζί του σταλινισμού και αναζητούσαν κάτι άλλο, κυρίως στα βιβλία. Το όνειρο μιας κλειστής ολοκληρωτικής κοινωνίας ήταν ζεστό ακόμα και γι αυτούς που καταδίκαζαν απερίφραστα τα εγκλήματα του σταλινισμού. Πίστευαν τότε ότι ένας άλλος σοσιαλισμός ήταν εφικτός, χωρίς εγκλήματα και Γκούλαγκ, αλλά με κράτος πατέρα και αφέντη που θα μοίραζε δίκαια το βιος του στους πολίτες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του κλπ. Ακόμα και ευρωκομμουνισμός ήταν μια μεθόδευση για ένα ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό αλλά στο σοσιαλισμό. Όπου το κόμμα θα ρύθμιζε τις τύχες των ανθρώπων. Ένα κόμμα καλό και όχι κακό σαν το ΚΚΣΕ. Γιατί για ένα παράξενο λόγο οι κομμουνιστές ήταν καλοί άνθρωποι και ήθελαν μόνο το καλό των συνανθρώπων τους. Ποτέ δεν το κατάλαβα, είχα δει τόσους καλούς και κακούς ανθρώπους παντού.

 Η ελληνική κοινωνία δεν κατάλαβε τι συνέβη το 89 γιατί αδιαφορούσε για τις ανοικτές δημιουργικές εξωστρεφείς κοινωνίες. Γιατί σα νοοτροπία ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ανησυχούσε για τη δική της τύχη, μήπως τελειώσει το ΠΑΣΟΚ και μαζί το κοσμαγάπητο κράτος που είχε φτιάξει. Μισούσε τον «αμερικάνικο τρόπο ζωής», μισούσε την Ευρώπη και την ΕΟΚ που ήταν το ίδιο συνδικάτο με το ΝΑΤΟ, μισούσε την επιχειρηματικότητα, την ιδιωτική πρωτοβουλία και περίμενε τον Αντρέα να προχωρήσει στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ είχε συνθήματα πιο αριστερά από το ΚΚΕ εσωτερικού. Η Ελλάδα αγωνιούσε για το πότε θα κλείσουν οι μεγάλες επιχειρήσεις ή θα γίνουν προβληματικές να τις πάρει το κράτος να τις κάνει κρατικές να φωλιάσει μέσα κει και να ζήσει καλά. Το 89 πήγαινες στην Εφορία να ανοίξεις εταιρία και σε κοιτούσαν οι υπάλληλοι σαν εγκληματία. Για να μη θες να γίνει κρατικός υπάλληλος, για να μην έχεις ένα κομματικό δόντι να σε χώσει κάπου, κάτι ύποπτο ήσουν. Δεν προλάβαινε το άμοιρο το ΚΚΕ να διατυπώσει ένα  αίτημα και γίνονταν πραγματικότητα. Σήμερα όλοι αυτοί κάνουν πως δεν ξέρουν το ΠΑΣΟΚ.


Το 89 την ώρα που έσπαγε το ατσάλι του σταλινικού κρατισμού την ίδια ώρα δενόταν το ατσάλι του ελληνικού κρατισμού, ο σοσιαλισμός αλά Γκρεκ. Πάντα μερικές δεκαετίες πίσω. Σήμερα ένα μέρος των πολιτών αυτής της χώρας ζητάει να φέρει στην εξουσία όλους εκείνους που τότες, όταν έπεφτε το τείχος, έκλαιγαν. Και το χειρότερο, κλαίνε ακόμα. Τους επιλέγει γιατί είναι οι τελευταίοι που μπορούν να του κάνουν το όνειρο πραγματικότητα, να του φτιάξουν ένα κράτος αφέντη που θα του δίνει δουλειά αλλά δεν θα του ζητάει και τα ρέστα. Που θα του σβήνει τα χρέη φορτώνοντάς τα σε άλλους ή στα παιδιά του. Που θα του δίνει άδεια να χτίσει στις κοίτες ποταμών και θα τρέχει να τον αποζημιώσει όταν πνίγεται. Μπρέζνιεφ και Χόνεκερ ψάχνει η Ελλάδα αλλά δεν τους βρίσκει. Μόνο κακέκτυπα βρίσκει και βολεύεται μ’ αυτά.                

Σχόλια

  1. Η Ελλάδα είναι η μόνη Ορθόδοξη χώρα που δεν πέρασε ποτέ κομμουνιστική διακυβέρνηση. Ίσως τώρα είναιη ώρα να κυβερνήσει ο Σύριζα για να απομυθοποιηθούν η Αριστερά και ο κομμουνισμός. Αυτό φοβάταο και το ΚΚΕ, γι αυτό επιτίθεται συνεχώς στον Σύριζα και τον χαρακτηρίζει κόμμα αστικό. Αφού δεν μάθαμε τίποτα από τα 45 και πάνω χρόνια κομμουνισμού στις άλλες Ευρωπαικές χώρες, είμαστε υποχρεωμένοι να τον υποστούμε. Ελπίζω η ιστορία να επαναληφθεί ως φάρσα κι όχι ως τραγωδία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία