Η τρομοκρατία ως εκβλάστηση του πελατειακού συστήματος


του Λεωνίδα Καστανά

Οι φόβοι πολλών δεν επαληθεύτηκαν, η Αθήνα δεν κάηκε γιατί ο δικομματισμός δεν ήθελε να καεί. Ευτυχώς.

Η αξιωματική αντιπολίτευση έπαιξε και παίζει ξεδιάντροπα με την υπόθεση Ρωμανού αδιαφορώντας για τη ζωή του και αναζήτησε ψήφους από την τεράστια δεξαμενή των συνελλήνων που θεωρούν πολιτικά νόμιμη τη ληστεία των τραπεζών όταν γίνεται για καλό σκοπό (πχ στο όνομα της επανάστασης), ή εκείνων που είναι ιδιαίτερα ανεκτικοί με τη νεότητα. Νομίζω ότι δεν κέρδισε κάτι παραπάνω. Απλά έπεισε τους πεισμένους για τις αγαθές προθέσεις της. Σοφά ποιούσα  δεν θέλησε τη διολίσθηση σε κλίμα που θα μπορούσε να εκφοβίσει τους νοικοκυραίους που μπορεί να γουστάρουν ζωντανά πολιτικά σίριαλ και θανάτους ηρώων αλλά όχι και τις εκτεταμένες καταστροφές. Η στάση του ίδιου του Ρωμανού απέναντί της ήταν καταλυτική.   

Η κυβέρνηση φρόντισε να μην επιτρέψει την επανάληψη των γεγονότων του Δεκέμβρη του 2008 μέσω της αστυνόμευσης παρ’ όλες τις υποψίες ότι ένα κλίμα αναρχίας θα λειτουργούσε υπέρ της. Οι δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιου είδους παιχνίδια ακόμα και αν κάποιοι φλερτάρουν με αυτά. Φρόντισε μάλιστα να προβεί σε νομοθετικές ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στο Ρωμανό να σπουδάσει έστω και αν αυτές δεν ικανοποιούν τον ίδιο. Είναι πράγματι τραγικό να διαπιστώνει κανείς στα εικοσιδύο του χρόνια ότι θα πρέπει να μείνει στη φυλακή για μια δεκαετία τουλάχιστον. Και όπως δήλωσε και ο πρύτανης Φορτσάκης η συμμετοχή του έγκλειστου στη ζωή του πανεπιστημίου μόνο καλό μπορεί να του κάνει. Αρκεί η χώρα να έχει εκείνα τα εργαλεία που θα δίνουν σε ένα κατάδικο τη δυνατότητα να σπουδάσει χωρίς να τραυματιστεί το περί δικαίου αίσθημα. Αλλά στα ζητήματα αυτά είμαστε ακόμα πολύ πίσω.    

Η τρομοκρατία κάθε απόχρωσης έχει πολλούς συμπαθούντες στην Ελλάδα. Και αυτό το λαμβάνει σοβαρά υπόψη κάθε κόμμα εξουσίας. Και την αντιμετωπίζει «ευγενικά». Την τρομοκρατία που στρέφεται κατά του κράτους και της έννομης τάξης. Με αριστερό ή δεξιό πρόσημο. Η 17 Νοέμβρη είχε πολυάριθμους οπαδούς δεξιούς και αριστερούς. Γιατί σκότωνε τραπεζίτες, αστυνομικούς, ξένους πράκτορες, εκδότες, πολιτικούς δηλαδή αυτούς ακριβώς που κατά βάθος μισεί ο «μέσος Έλληνας», ο νοικοκύρης. Ο Θάνος Αξαρλιάν ξεχάστηκε γιατί ο τυχαίος αλλά προαγγελμένος θάνατός του δυσφήμησε  τον αγαθό σκοπό της οργάνωσης να σκοτώσει ένα υψηλόβαθμο υπάλληλο του συστήματος. Αυτού του συστήματος που προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιδοτήσει το μέσο Έλληνα insider, δηλαδή τον πελάτη του, διακινδυνεύοντας ακόμα και την ίδια του την υπόσταση. Γιατί ο νοικοκύρης δεν ικανοποιείται με ημίμετρα. Τα θέλει όλα και όταν δεν μπορεί να τα αποκτήσει κάθεται στον καναπέ του και απολαμβάνει εκείνους τους «ήρωες» που καθαρίζουν για πάρτη του. Η ανοχή στην τρομοκρατία είχε μια δικαιολογία που την άκουγες σε κάθε καφενείο. «Νάχουν κάποιο να φοβούνται». Την ίδια στιγμή όλοι αυτοί που το έλεγαν ψήφιζαν τους χειρότερους των συστημικών κομμάτων. Μετά έπεφταν όλοι μαζί από τα σύννεφα. Όταν μάθαιναν ότι οι χειρότεροι χρησιμοποιούσαν το δικό τους ψήφο για να παντελονιάζουν τα δις. Ποια δις τα δικά τους τα δις αυτά που τους ανήκουν και ψήφιζαν τους τύπους για να τους τα μοιράσουν.

Η Χρυσή Αυγή αγαπήθηκε από τον ίδιο το «μέσο Έλληνα» όχι γιατί όμνυε στο Ναζισμό αλλά γιατί αποθέωνε ανοικτά τη βία, το μίσος και το θάνατο. Γιατί στρέφεται κατά του κράτους και του πολιτικού συστήματος. Ήταν μια νόμιμη τρομοκρατική οργάνωση. Ακόμα καλύτερα, στις παρυφές της νομιμότητας με κοινοβουλευτική κάλυψη. Στρέφεται κατά  του κράτους που ανέχεται τους ευρωπαίους, τους αναρχικούς, τους μετανάστες, τους τσιγγάνους, τους σεξουαλικά διαφορετικούς. Το κράτος είναι ο στόχος γι’ αυτό και η πολιτική εξουσία την κανάκεψε μέχρι που επενέβησαν οι ξένοι και απαίτησαν την σύλληψή της, μόλις δόθηκε η ευκαιρία. Όταν δηλαδή έκανε το λάθος να σκοτώσει στη ψύχρα τον άτυχο Φύσσα. Την κανάκεψε γιατί είχε οπαδούς που αυτή έχασε από το πελατολόγιο της και τους διεκδικούσε ξανά. Και η Χρυσή Αυγή αντισυστημική δύναμη είναι και αυτό το κράτος θέλει να συντρίψει. Κατά δήλωσή της, το λαό υπερασπίζεται και σ’ αυτόν θέλει να μοιράσει αυτά που του ανήκουν. Και ένα μέρος αυτού του λαού την αγαπά. Ακόμη.   

Η μεταπολιτευτική μας ιστορία σημαδεύεται εκτός των άλλων και από μια διαρκή ασταθή ισορροπία μεταξύ τους κράτους και της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, των τρομοκρατών κάθε είδους και του λαϊκού αισθήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι η 17 Νοέμβρη έμεινε τόσα χρόνια ασύλληπτη και ανενόχλητη παρόλη τη σαθρή της οργάνωση. Ούτε που ο Μαζιώτης ή ο Ξηρός  αφέθηκαν ελεύθεροι από τους ίδιους τους δήθεν ορκισμένους εχθρούς τους. Ούτε που ο Κουφοντίνας ή ο Ξηρός επανέρχονται αναζητώντας πολιτικό ρόλο. Δεν ήταν αριστερές οι κυβερνήσεις που επέτρεψαν στην τρομοκρατία να ανθεί στη χώρα μας όταν σε ολόκληρο τον κόσμο το ίδιο είδος υποχωρούσε δραματικά. Η συμπάθεια ενός σημαντικού μέρους των πολιτών προς την πολιτική βία έκανε όλες τις συστημικές κυβερνήσεις διστακτικές στη σοβαρή αντιμετώπισή της. Αν δεν ήταν σκάρτο το ρολόι του Ξηρού η 17 Νοέμβρη μάλλον θα ήταν ακόμα ασύλληπτη παρόλη την ανάμειξη των ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Η τρομοκρατία κάθε είδους ανθεί στη χώρα μας ως εκβλάστηση του πελατειακού συστήματος. Διεγείρει τα επαναστατικά και αντικαπιταλιστικά ένστικτα του αιωνίως αδούλωτου έθνους που στο πρόσωπό της βλέπει τιμωρούς αλλά και συμπαραστάτες στον αγώνα για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του, δηλαδή της προσοδοθηρίας του. Στο μέτρο αυτό και με κάθε ευκαιρία θα αναδεικνύεται  ως σύμμαχος των «λαϊκών κινημάτων» ακόμα και αν η ίδια δεν το επιθυμεί. Οι αριστεροί θα συνεχίσουν να την καταδικάζουν  όχι ως κοινωνικό εχθρό αλλά ως συντρόφους που κάνουν λάθος, που δυσφημούν με τις πράξεις τους τους λαϊκούς αγώνες. Οι δεξιοί που αντιλαμβάνονται το λαϊκό της έρεισμα θα την καταδικάζουν αλλά θα είναι προσεκτικοί στην αντιμετώπισή της στο μέτρο που ψαρεύουν στα ίδια νερά του εκλογικού σώματος.


Η δημόσια συζήτηση για την τρομοκρατία γίνεται συνήθως σε επίπεδο δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Οι τρομοκράτες θεωρούνται κοινωνικοί επαναστάτες και οι συλληφθέντες τρομοκράτες πολιτικοί κρατούμενοι των οποίων τα δικαιώματα καταπατούνται. Τα θύματα της τρομοκρατίας περνούν πάντοτε ταχύτητα στη λήθη. Η τρομοκρατία δεν είναι τελικά απειλή για την ελληνική κοινωνία. Είναι ένα ντεσού της δημοκρατίας μας που οι περισσότεροι βλέπουν συγκαταβατικά. Μια ιδιαίτερη κοινωνία έχει και τις ιδιαιτερότητές της.  Στα πλαίσια αυτά η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου μπορεί να εκληφθεί μόνο ως ανέκδοτο.       

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία