Το εθνικολαϊκό δίχτυ


του Ευθύμη Δημόπουλου

Η σύνθεση, οι αποφάσεις, οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΑΝΕΛ αλλά και οι δηλώσεις στελεχών των κυβερνητικών κομμάτων έχουν διπλή στόχευση.

ΠΡΩΤΟΝ: Επιδιώκουν την οριστική αποδόμηση του μεταρρυθμιστικού αφηγήματος για τη χρεοκοπία. Αμφισβητούν και αποσιωπούν ότι υπάρχουν θεμελιακές εθνικές αιτίες (παραγωγικού, πολιτικού, πολιτισμικού χαρακτήρα) για τη χρεοκοπία. Μέσω των επαναπροσλήψεων στο Δημόσιο, της επαναφοράς της 13ης σύνταξης, της διατήρησης των επικουρικών συντάξεων στα σημερινά επίπεδα, της ακύρωσης των αποκρατικοποιήσεων, της απόλυτης καταδίκης της πολιτικής της λιτότητας προωθείται στο δημόσιο λόγο η ακόλουθη ερμηνεία: «Το πρόβλημα δεν είναι τα ελλείμματα και το μείζον ζητούμενο δεν είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα. Το πρόβλημα δεν είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση στο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο. Η ευθύνη για τη χρεοκοπία και την κρίση της κοινωνίας ανήκει στα μνημόνια, ανήκει στους ξένους». Η δικαιολογία αυτή γίνεται δεκτή με ανακούφιση από ένα κοινωνικό σώμα που δεν έχει τα θεσμικά και πολιτικά αντισώματα για να επεξεργαστεί και να διαχειριστεί τις δικές του ευθύνες για το δημοκρατικό – λαϊκιστικό μοντέλο διαφθοράς και αναξιοκρατίας που επικράτησε στη χώρα. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΑΝΕΛ θέλει να διώξει οριστικά τον Εξάγγελο της μεταρρύθμισης και μαζί τις εθνικές ενοχές που αυτός τολμά να ομολογεί στην ελληνική δημόσια ζωή. Ταυτόχρονα συσπειρώνει, κοινωνικά και εκλογικά, στο εσωτερικό μέτωπο τους νοσταλγούς του κρατισμού και της πλαστής ευδαιμονίας. Και δυστυχώς αυτοί είναι πάρα πολλοί.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, οι εθνικές κορώνες του Κοτζιά, η ρωσική ελπίδα, η πολιτική της αξιοποίησης των «ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων», το παραμύθι του συνασπισμού των Νοτίων, οι δηλώσεις στελεχών για δημοψήφισμα σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις καταλήξουν σε αδιέξοδο υφαίνουν το εναλλακτικό πλαίσιο του γεωπολιτικού προσδιορισμού της χώρας. Εθνική αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, ανεξάρτητη φωνή, σύμμαχοι που αναδύονται μέσα από τις χειρότερες παραδόσεις του ελληνικού αντιδυτικισμού, ανδρεοπαπανδρεϊκή εθνική ρητορική, όλα αυτά μαζί ανεβαίνουν σε ριπές στο δημόσιο λόγο ώστε να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη να αποδεχτεί το μοιραίο της ρήξης με την Ε.Ε. Η ελπίδα και η προσπάθεια γενεών αλλά και μιας μακράς δημοκρατικής και φιλοευρωπαϊκής πολιτικής παράδοσης για τον εκδυτικισμό της κοινωνίας μας αμφισβητείται εκ νέου. Η δημοσκοπική προσήλωση της πλειοψηφίας των πολιτών στο ευρώ δεν είναι από μόνη της επαρκής εγγύηση για τη συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Κατηγορούμε τους Βορειοευρωπαίους για οικονομισμό που αποσαθρώνει την ιδέα της πολιτικής Ευρώπης και την ίδια στιγμή πρώτοι απ’ όλους εμείς αρνούμαστε να αποδεχτούμε τις ευρωπαϊκές πολιτισμικές και πολιτικές αξίες για το δημόσιο χώρο. Αυτή η θεμελιακή αντίφαση δεν μπορεί να ισορροπήσει μόνο με την πίστη σε ένα ισχυρό νόμισμα. Υπό προϋποθέσεις ένα άλλο νόμισμα μπορεί να απενοχοποιήσει την ελληνική κοινωνία και να το επιλέξει προκειμένου να τινάξει από πάνω της αυτό που θεωρεί «σταυρό του μαρτυρίου», την ευρωπαϊκή προσαρμογή της χώρας.
Και οι δύο αυτές πολιτικές στρατηγικές πλέκουν το δίχτυ του εθνολαϊκισμού για να πραγματοποιήσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια οι ΣΥΡΑΝΕΛ τη θεαματική τους σχοινοβασία.

Σχόλια

  1. «Επικοινωνιακή διαχείριση»: Στο ίδιο έργο θεατές; (30.1.2015)

    http://aftercrisisblog.blogspot.gr/p/blog-page_15.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία