Επικίνδυνα παιχνίδια

του Κώστα Ρεσβάνη από το protagon

Δεν χρειάζεται εμπειρία πολιτικού αναλυτή για να αποτυπωθεί η νέα τακτική της συγκυβέρνησης: Καθώς καταλαβαίνει ότι το Κούγκι δεν τρομάζει τους εταίρους και η μόνη διέξοδος είναι το παιχνίδι με προσυμφωνημένους κανόνες, βγάζει από την αποθήκη όπλα παλιά, όχι για να τρομάξει την Ευρώπη, αλλά για να θαμπώσει τους ιθαγενείς.

Αυτό που σχεδίασε, με επιτυχία ομολογώ, από το 2012 έως τις εκλογές, την εθνοκτόνο διχαστική πολιτική δηλαδή (μνημονιακοί γερμανοτσολιάδες - αντιμνημονιακοί πατριώτες), συνεχίζεται σήμερα με το κυνήγι Γερμανίδων μαγισσών αφού είναι φανερό πως το σκισμένο μνημόνιο και τα χαστούκια στην τρόικα ήταν απλώς ένα διεγερτικό για το θυμικό ενός μέρους της κοινωνίας.

Χθες βράδυ στη Βουλή, ο πρωθυπουργός σε «ιστορική συνεδρίαση» προσπάθησε με αδέξιο τρόπο και διαφανή κίνητρα να συνδέσει τις γερμανικές κτηνωδίες των ναζί του B' Παγκόσμιου Πολέμου και τις πολεμικές επανορθώσεις με την, όπως είπε, «αφ' υψηλού ηθική διδασκαλία» των σημερινών Γερμανών εταίρων. Να γαργαλίσει, δηλαδή, τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά προσφεύγοντας στην Ιστορία. Ας το πω καθαρά: Η χθεσινή ημερησία διάταξη της Βουλής, που επέβαλε η Πρόεδρός της σε συνεργασία με τον πρωθυπουργό, ήταν ένα κακοπαιγμένο θεατρικό έργο που θέλησε να ανεβάσει επί σκηνής η κυβέρνηση, δείχνοντας τους σημερινούς Γερμανούς εταίρους σαν εχθρούς, που κουβαλάνε ακόμα τα εγκλήματα των ναζί προγόνων τους! Τι άλλο μπορεί να είναι όταν σήμερα «κατά προτεραιότητα» ασχολούνται με ένα θέμα αβέβαιης κατάληξης, που για να ανακινηθεί και μόνο θα περάσουν χρόνια, όπως έχουν αποδείξει παρόμοιες προσπάθειες; Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά όταν την ίδια στιγμή που αναφέρονται σε πραγματικούς ελληνικούς ηρωισμούς του παρελθόντος, η πλειοψηφία των Ελλήνων κρατάει την ανάσα της για το γκρίζο σήμερα; Μακάρι κάποτε να τελειώσει με ευτυχή κατάληξη για τη χώρα μας η ιστορία των πολεμικών αποζημιώσεων, αλλά μήπως ας πούμε το θέμα των μισθών και συντάξεων του Απριλίου είναι περισσότερο επείγον;

Το ολισθηρό για τη χώρα έδαφος ωστόσο είχε προλειανθεί από τη Δευτέρα με τις ευλογίες ενός ακροδεξιού συγκυβερνήτη, του Καμμένου και ενός αναπληρωτή υπουργού, θαυμαστή του Τσάβες και του Μαδούρο, του Κώστα Ήσυχου. Μάζεψαν στρατιωτικούς, συνδικαλιστές, εκπροσώπους υπουργείων, κ.α. «σε μια γενική συστράτευση» για τη διεκδίκηση  των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία. Ξαναζεσταμένο φαΐ, θα πείτε. Ναι, αλλά αυτή η έμπνευση ήταν αρκετή για να προγραμματίσουν ενέργειες στρατοκρατικής αντίληψης που έχουμε να απολαύσουμε από τον καιρό της χούντας!

Στόχος, η δημιουργία λαϊκών εκδηλώσεων (από ποιους; με ποιο περιεχόμενο;) σε όλη την Ελλάδα και, διαβάστε: «Η όλη προώθηση του στόχου για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα, συνδέεται άμεσα και με μια παράλληλη εκστρατεία αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης και αντιναζιστικής-αντιφασιστικής θωράκισης της νέας γενιάς, τόσο στα σχολεία όσο και στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ως πρώτο βήμα για αυτό τον σκοπό εξετάζεται η έκδοση και διανομή σε σχολεία και στρατόπεδα ειδικού εντύπου».

Το δίδυμο Καμμένου - Ήσυχου προσπαθεί, με πρόσχημα τις αποζημιώσεις, να επιτύχει κάτι που ταιριάζει στη ιδεολογία τους: Να βάλει τις Ένοπλες Δυνάμεις από την πίσω πόρτα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Να τους δώσει αρμοδιότητες που δεν έχουν εδώ και σαράντα χρόνια. Να δημιουργήσει μιαν εθνικιστική κουλτούρα στους μαθητές και στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Να υποδαυλίσει το μίσος κατά του μεγαλύτερου εταίρου μας, με αρωγό βεβαίως και την Κωνσταντοπούλου, που υποδέχτηκε στα λημέρια της με ένα ανεκδιήγητο ταρατατζούμ.

Εδώ, όμως, το παιχνίδι γίνεται επικίνδυνο για την Ελληνική Δημοκρατία.