«Τσίπρα, Θεέ, πάρε την ΠΑΕ» και άλλα παραμύθια.


του Ευθύμη Δημόπουλου

Αν κάτι οφείλει η ετυμολογία της ελληνικής γλώσσας στην κυβέρνηση των ΣΥΡΑΝΕΛ είναι ότι βοηθάει τους πολίτες να εμπεδώσουν παραδειγματικά και σε μαζική κλίμακα τη χρήση του στερητικού – α ως απαραίτητου συστατικού στην περιγραφή του πολιτικού παρόντος. Ασάφεια, αβεβαιότητα, ασφυξία, αμεριμνησία, απραξία, ανικανότητα και πάει λέγοντας.

Κανείς δεν πιστεύει ότι μια χώρα – πόσο μάλλον χρεοκοπημένη – μπορεί να κυβερνηθεί για πολύ καιρό με αυτό τον τρόπο αλλά απ’ ότι φαίνεται οι ΣΥΡΑΝΕΛ δεν γνωρίζουν άλλο. Τα «ατού» της πολιτικής διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη (δε θα πάρουμε τη δόση, διαγραφή χρέους, συμμαχία των χωρών του Νότου, απειλή εξόδου, φέρτε το κατοχικό δάνειο για να πατσίσουμε κλπ) κατέρρευσαν σαν ντόμινο μέσα σε λίγες βδομάδες. Στην εσωτερική πολιτική σκηνή ανέβηκαν ως πρωταγωνιστές επιθεώρησης απίθανοι καρατερίστες σε ρόλους υπουργών, προκαλώντας θυμηδία αλλά και ντροπή. Ο υπουργός οικονομικών, χαριεντιζόμενος με τη δημοσιότητα, βαφτίζει την ασάφεια «δημιουργική» τη στιγμή που η χώρα και οι εταίροι θέλουν μετρήσεις, αριθμούς και χάρτη πλοήγησης. Ο αλτουσεριανός Αριστείδης θεωρεί ότι τα σχολεία αριστείας παράγουν περίπου «ξανθά κτήνη». Ο Καμένος μετά τα τρενάκια θέλει να παίξει με τα στρατιωτάκια. Ο Βούτσης λέει ότι τα μουτζουρωμένα μνημεία και οι καμένες πόλεις φωτοβολούν δημοκρατική μεγαθυμία. Ο Στρατούλης καμώνεται τον Κίτσο Τζαβέλα, παραβάλλει τη μείωση των επικουρικών με τη λιμοκτονία των μεσολογγιτών και μας προτρέπει σε έξοδο. Ο Λαφαζάνης με την «πλατφόρμα» του θέλουν να ζήσουν σε μια από τις 10 μέρες του Τζον Ριντ και ο μέντορας του πρωθυπουργού Φλαμπουράρης, κάθε φορά που εμφανίζεται, ενσαρκώνει μοναδικά την εγρήγορση και την αγωνία του ανθρώπου που αναλαμβάνει ευθύνες διακυβέρνησης. Οι δε «σοβαροί» όπως πάντα σιωπούν, θυμίζοντας τους διευθύνοντες μιας γαλακτοκομικής σχολής όπου πρόσφατα εκτυλίχτηκε ένα δράμα.

Γρήγορα όλοι κατάλαβαν ότι η προσδοκία για πολιτική ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εφικτή. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση άρχισαν να ακούγονται αγωνιώδεις εκκλήσεις προς τον πρωθυπουργό. «Ανάλαβε τις ευθύνες σου, απομόνωσε τους ακραίους, δείξε σύνεση και πυγμή, κυβέρνησε». Κάτι σαν το «Τσίπρα, Θεέ, πάρε την ΠΑΕ», αν χρησιμοποιούσαμε γηπεδικούς όρους. Σε αυτές τις φωνές πρόσφατα πρόσθεσε και τη δική του ο υπουργός, «που δεν μπορεί να προστατεύσει τον πολίτη και την τάξη», Πανούσης. Συνηθίζεται στα παραμύθια οι υπηκόοι μέσα στην απόγνωσή τους να ζητούν από τον «ανδρείο και αγαθό βασιλιά» να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Όμως για μας τα παραμύθια έχουν τελειώσει.

Ο Τσίπρας ακόμη και αν θέλει ( ; ) δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Όχι μόνο γιατί είναι ο άνθρωπος που ηγήθηκε του μετώπου της πιο έξαλλης αντιευρωπαϊκής προπαγάνδας στη μεταπολίτευση κάνοντας, αντί για αντιπολίτευση, αντίσταση και σαμποτάζ. Όχι μόνο γιατί είναι ο πρώτος ηγέτης της ελληνικής αριστεράς που έσπειρε τόσο μίσος και έχθρα στη μετεμφυλιακή Ελλάδα προκειμένου να καπηλευτεί το θυμό. Όχι μόνο γιατί είναι αυτός που αρμολόγησε μέσα στην κοινωνία αλλά και στην κυβέρνηση τη συμμαχία με τον αντικοινοβουλευτισμό και την ακροδεξιά. Όχι μόνο γιατί είναι επικεφαλής μιας ομοσπονδίας ακραίων και ιδιοτελών συνιστωσών των οποίων είναι γέννημα – θρέμμα. Όχι μόνο γι’ αυτά, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί να έχει ρόλο στο ριζικό μετασχηματισμό που έχει ανάγκη η χώρα, όσο και αν τον σαγηνεύει η εξουσία.

Η Ελλάδα είναι πια μια χώρα με φραγμένες αρτηρίες. Αν, προκειμένου να ζήσει, πρέπει να τις παρακάμπτει και το να αίμα κυκλοφορεί μέσα από χιλιάδες τριχοειδή αγγεία (πελατειακές σχέσεις, παρασιτισμός, σκανδαλώδη προνόμια των συντεχνιών, παραοικονομία, γραφειοκρατία, άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί, παραπαιδεία, φοροδιαφυγή κλπ) θα οδηγείται σε απανωτά εμφράγματα. Έτσι η κρίση ξεφλούδισε μέσα σε 5 χρόνια 3 κυβερνήσεις και ετοιμάζεται να καταπιεί την τέταρτη. Το χρεοκοπημένο αυτό μοντέλο απαιτεί μεταρρυθμίσεις κατά τα πρότυπα του δυτικού κόσμου και με τη συνδρομή των ευρωπαίων. Δεν αρκούν μόνο τα λεφτά. Θέλει σχεδιασμό, πίστη, ανθρώπους, θεσμούς και μηχανισμούς να τις υπηρετήσουν.

Ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και ο ΣΥΡΙΖΑ κινούνται εκτός μεταρρυθμιστικού πλαισίου, γιατί δεν μπορούν να δραπετεύσουν από το πολιτικό οικοσύστημα στο οποίο ενδημούν. Είναι μια αφήγηση του παρελθόντος, ένα πολιτικό απομεινάρι. Είναι το έθνος – κράτος σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο, είναι ο κρατισμός απέναντι στην οικονομία της αγοράς, είναι το απολιθωμένο πανεπιστήμιο και σχολείο απέναντι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, είναι η σχηματική ταξική αφήγηση μπροστά σε μια πολύπλοκη κοινωνία, είναι οι διορισμοί απέναντι στον περιορισμό των ελλειμμάτων, είναι η αύξηση των δαπανών διά πάσα νόσο.

Με αυτά πορεύθηκαν, αυτά υποσχέθηκαν και μέσα σε αυτά υπάρχουν. Οι ιδέες, τα συνθήματα, οι αναλύσεις, η προπαγάνδα, οι πολιτικές δράσεις, τελικά όλη η πολιτική κουλτούρα ενός χώρου δεν είναι μόνο «παρόλες». Αποκτούν χώρο, σώμα και δύναμη μέσα σε μια κοινωνία. Εγκαθίστανται στη δημόσια ζωή και προσφέρουν στέγη. Συμφέροντα, κοινωνικές δυνάμεις και φανατισμοί τρέφονται από αυτές. Όταν μάλιστα δεν υπάρχουν λεφτά όπως συμβαίνει με την παρούσα κυβέρνηση, η επένδυση σε πολιτικό κεφάλαιο πλειοδοτεί. Δεν είναι τυχαίες οι καθημερινές ριπές εθνολαϊκισμού στο δημόσιο λόγο από υπουργούς και από τον πρωθυπουργό. Δεν χτίζουν γέφυρες για συμβιβασμό. Τη δικαιολογία της ρήξης προετοιμάζουν και εμπεδώνουν.

Ακόμη και αν υπάρχουν πιθανότητες εθνικής κυβέρνησης και συνδρομής αντιπολιτευτικών δημοκρατικών δυνάμεων στο συμβιβασμό που υποτίθεται ότι θα επιχειρήσει ο Τσίπρας ποιος θα είναι ο πολιτικός του ρόλος, με ποια πολιτική φωνή και με ποιους δικούς του συνεργάτες θα υπερασπίσει τη σύγκλιση με την Ευρώπη, την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, τη διοικητική μεταρρύθμιση, τις ριζικές τομές στο ασφαλιστικό και στην εκπαίδευση ;

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις ψεύτικες ελπίδες και τις αυταπάτες. Ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα διαχειριστούν τη ρήξη με χειραγώγηση της δημοκρατικής και ευρύτερης δημόσιας ζωής. Τα πρώτα σημάδια (ρόλος ΠτΒ, απολύσεις και αγωγές κατά γελοιογράφων, απειλές εναντίον δημοσιογράφων και ΜΜΕ, κομματικός πατερναλισμός κλπ) είναι ανησυχητικά. Μόνο μια ενωμένη φιλοευρωπαϊκή, δημοκρατική αντιπολίτευση μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό που πρόκειται να συμβεί. 

Σχόλια

  1. ΜΠΡΑΒΟ, κύριε Δημοπουλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eυθύβολο άρθρο, ψύχραιμη ανάλυση, ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης.
    Η ...«ενωμένη φιλοευρωπαϊκή, δημοκρατική αντιπολίτευση» έπρεπε να έχει ήδη διαμορφωθεί ξεπερνώντας κομματικά στεγανά και προσωπικές ματαιοδοξίες, αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται στον ορίζοντα και ο χρόνος τελειώνει...
    Πλέον δεν κινδυνεύει μόνο η θέση της χώρας στην Ευρώπη, αλλά ίσως για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες και η ίδια η δημοκρατία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eυθύβολο άρθρο, ψύχραιμη ανάλυση, ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης.
    Η ...«ενωμένη φιλοευρωπαϊκή, δημοκρατική αντιπολίτευση» έπρεπε να έχει ήδη διαμορφωθεί ξεπερνώντας κομματικά στεγανά και προσωπικές ματαιοδοξίες, αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται στον ορίζοντα και ο χρόνος τελειώνει...
    Πλέον δεν κινδυνεύει μόνο η θέση της χώρας στην Ευρώπη, αλλά ίσως για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες και η ίδια η δημοκρατία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δημήτρης. Κωττιδης16 Απριλίου 2015 στις 10:02 μ.μ.

    Εάν μέσα στη βουλή υπήρχαν άνθρωποι που ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ νομίζω ότι δεν θα χρειαζόταν να τους υποδεικνιαμε τι έπρεπε να είχαν κάνει. Δηλαδή μια ενωμένη αντιπολιτευση το

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρης. Κωττιδης16 Απριλίου 2015 στις 10:03 μ.μ.

    Εάν μέσα στη βουλή υπήρχαν άνθρωποι που ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ νομίζω ότι δεν θα χρειαζόταν να τους υποδεικνιαμε τι έπρεπε να είχαν κάνει. Δηλαδή μια ενωμένη αντιπολιτευση το

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία