Ανταλλαγές μεταξύ εθνικισμού και κινημάτων

Δεν μου φαίνονται για αντιεξουσιαστές πάντως, εσάς

 του Λεωνίδα Καστανά

Το εθνικιστικό παραλήρημα της κυβέρνησης με ευκαιρία την 25^η Μαρτίου δεν έτυχε απάντησης από τις δυνάμεις της Αριστεράς. Τι συμβαίνει; Που είναι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα ζητούν κατάργηση των παρελάσεων και ανασκευή της εθνικιστικής ανάγνωσης της ιστορίας στα σχολεία; Έγιναν ξαφνικά εθνικιστές; Αυτοί και αυτές που βγάζουν σπυράκια στο άκουσμα των ιστορικών όρων «γενοκτονία των Ποντίων» ή «σφαγή της Σμύρνης»;

Η σοβιετόφιλη ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προφανώς κανένα ιδιαίτερο κώλυμα να ενστερνιστεί τον παραδοσιακό δεξιό εθνικισμό. Στα λόγια των εμβατηρίων μπορεί να διαβάζει ύμνους στη μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα. Αλλά οι εναλλακτικοί; Οι ανανεωτικοί; Οι έχοντες καταγωγή από τα αντιεξουσιαστικά ή αριστερίστικα κινήματα; Αυτοί και αυτές πως το κατάπιαν;

Απλά δεν το κατάπιαν. Το αντάλλαξαν.

Βασικός στόχος τους αριστερίστικου στοιχείου που πολιτεύεται στις παρυφές ή και εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αλλαγή  της κυβερνητικής πολιτικής απέναντι στην αριστερή τρομοκρατία, και στους «πολιτικούς κρατούμενους». Σε επαναστατικές συνθήκες όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα θα πρέπει μερικά πράγματα να αλλάξουν άμεσα. Και ως γνωστόν τίποτα δεν αλλάζει χωρίς αγώνα.

Στα πλαίσια αυτά, άνθρωποι των σχετικών δικτύων και όχι μπάχαλοι όπως κακώς υπονοείται αποφάσισαν, η αλήθεια είναι, ευφάνταστες δράσεις υποστήριξης των δικαιωμάτων των έγκλειστων στις φυλακές. Και τις πραγματοποιούν. Εκβιάζοντας την κυβέρνηση να τους χτυπήσει για να αποδείξουν το μάταιο του ρεφορμισμού της αλλά έχοντας και κατά νου να διευρύνουν τις εντός της αντιθέσεις. Προς όφελος πάντα του κινήματος των δικαιωμάτων. Στην ουσία θέλουν να ανταλλάξουν τη σιωπή τους απέναντι στον «αριστερό» εθνικισμό με σοβαρότερα γι αυτούς διακυβεύματα όπως η απελευθέρωση πολιτικών, κατ΄ αυτούς, κρατουμένων και μάλιστα κάποιων που θεωρούνται τοτέμ για την αριστερή ένοπλη πάλη. Ή, με τη βελτίωση των συνθηκών μέσα στις φυλακές, πράγμα απολύτως δίκαιο στο μέτρο που η κατάσταση είναι εδώ και πολλά χρόνια δραματική. 

Για την κυβέρνηση δεν κοστίζει τίποτα (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει) να φανεί ανεκτική απέναντι σε εμπρησμούς δυο αυτοκινήτων στα Εξάρχεια, ένα γκραφίτι στο ήδη κατεστραμμένο κτήριο του Πολυτεχνείου, μερικές ειρηνικές καταλήψεις σε Συριζέϊκα ή δημόσια κτήρια, ή ακόμα και ένα άνοιγμα πανό στον περίβολο της Βουλής και στον Άγνωστο Στρατιώτη. Το τραυματισμένο αριστερό προφίλ λόγω της «αναγκαστικής» συμβίωσης με την ακροδεξιά, της συμπάθειας που της δείχνουν ο Άνθιμος και ο Μπαλτάκος, ή ακόμα και λόγω της αμφιλεγόμενης στάσης της ΠτΒ απέναντι στη ΧΑ, πρέπει με κάποιο τρόπο να διασκεδαστούν. Και τα κινήματα των δικαιωμάτων των φυλακισμένων είναι μια καλή ευκαιρία.

 Απλά δεν ενημέρωσαν τον οικείο Υπουργό ή τον ενημέρωσαν αλλά αυτός ως συνεργαζόμενος διαφωνεί. Στην αρχή είπε ότι πρέπει να συζητάμε με όλους, μετά ζήτησε την αυτοοργάνωση των καθηγητών της Νομικής για την προστασία της σχολής, στο τέλος δεν άντεξε  και ξέσπασε αρθρογραφώντας. Παράτυπο; Ανορθόδοξο; Χτύπημα κάτω από τη ζώνη; Όπως το πάρει κανείς. Αλλά είναι φανερό ότι κάποιοι από ψηλά καλύπτουν τις «αντιεξουσιαστικές δραστηριότητες». Ανταλλαγές είναι αυτές κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν. Το ποιοι χάνουν περισσότερα μένει να αποδειχθεί. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς Αριστερά, αλλά Τίποτα δεν είναι με τίποτα. Είναι η εξουσία.