Γιάννης Μαύρος: Ο Ρίχτερ, ο Λιάκος και η πολιτική θρησκεία του


από το Books' Journal
Μετά την αρχική εκκωφαντική σιωπή της προσκείμενης στον ΣΥΡΙΖΑ ακαδημαϊκής κοινότητας για το θέμα της δίκης Ρίχτερ, ο κ. Αντώνης Λιάκος, ο νεοδιορισμένος πρόεδρος της Επιτροπής Διαλόγου για την Παιδεία, σπάει αυτή την ιδιότυπη «ομερτά» και τοποθετείται με κείμενό του στο online περιοδικό ΧΡΟΝΟΣ.
Η παρέμβαση Λιάκου έχει σημασία, διότι καταδικάζει απολύτως την «φαρσοκωμωδία» της δίκης του Ρεθύμνου εξ ονόματος της υπεράσπισης των δικαιωμάτων της ελεύθερης έκφρασης και ελεύθερης γνώμης. Είναι ενδιαφέρουσα στο βαθμό που διαφοροποιείται από την οιονεί επίσημη γραμμή των υποστηρικτών της κυβέρνησης. Γραμμή που δίνει έμφαση στην εργαλειοποίηση της δίκης από το «ακραίο Κέντρο» και τους «φιλελέδες», οι οποίοι αγκάλιασαν την προσέγγιση Ρίχτερ διότι σχετικοποιεί, και επομένως δικαιολογεί, την ναζιστική βία ως αντιβία και νόμιμη άμυνα απέναντι στα βαρβαρικά πολεμικά ήθη των κρητών ατάκτων. Αυτή η λογική της αμυντικής αντιβίας μπορεί εν συνεχεία να επεκταθεί συμπεριλαμβάνοντας τη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας από τις κατοχικές αρχές ως απάντηση στην πρωτογενή βία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ· ή, ακόμα πιο πρόσφατα, το εκλογικό φούσκωμα της Χρυσής Αυγής ως απάντηση στην εμφάνιση ενός μαχητικού αριστερού αντιμνημονιακού κινήματος.
Ο Λιάκος αποφεύγει αυτού του είδους την πολεμική και το «ναι μεν, αλλά», που επαναλαμβάνει διαπρυσίως το κατηγορητήριο της δίκης και εκδίδει καταδικαστική ετυμηγορία «στη συνείδηση του λαού». Στοχάζεται πάνω στους λόγους που συμβαίνουν τέτοιου είδους θλιβερές διώξεις και καταλήγει στο ότι  «η υποστασιοποιημένη ιστορία έχει αντικαταστήσει τη θρησκεία ως δημιουργός ταυτοτήτων»: η ταυτοτική λειτουργία της ιστορίας υπερισχύει της γνωσιακής, με την ερευνητική ιστοριογραφία να υποσκελίζεται από μια δημόσια ιστορία με έντονα συναισθηματικό φορτίο.
Ο ίδιος όμως αποφεύγει εντέχνως να προχωρήσει πέρα από τις ορθές θεωρητικές παρατηρήσεις του και να μιλήσει με συγκεκριμένους όρους, εδραζόμενους στην πραγματικότητα της παρούσας συνθήκης. Αποφεύγει να κάνει το λογικά αναγκαίο βήμα και να ολοκληρώσει τον παραγωγικό συλλογισμό του, προσφωνώντας αυτή την επικίνδυνη «ιστοριοθεολογία» με το τρέχον όνομά της. Διερωτάται για το «επίδικο» αλλά επίδικο δεν βλέπουμε.
Αυτή η μη κατονομαζόμενη πολιτική θρησκεία δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον μισαλλόδοξο και εχθροπαθή νεο-εαμισμό που ανδρώθηκε στις «αμεσοδημοκρατικές» πλατείες του 2011 και σήμερα αποτελεί το επίσημο κρατικό δόγμα ενός σταθερά διολισθαίνοντος στον αυταρχισμό καθεστώτος.
Η δίωξη Ρίχτερ δεν προέκυψε εν κενώ αέρος αλλά στο τοξικό κλίμα που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια από την ακραία εθνικιστική και συγχρόνως αντιδυτική/αντικαπιταλιστική ρητορική που μεταχειρίστηκαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις στο ράλι τους προς την εξουσία. Η δίκη Ρίχτερ είναι σύμπτωμα αυτής ακριβώς της δηλητηρίασης του δημόσιου λόγου από τους πραματευτάδες του ισοπεδωτικού αντιμνημονιασμού. Αυτό όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσε να το παραδεχθεί ο κ. Λιάκος, που αποτέλεσε κι ο ίδιος ενεργό μέρος αυτού του μηχανισμού και αυτού του περιβάλλοντος.

Γιάννης Μαύρος. Υποψήφιος διδάκτορας Φιλοσοφίας της Ιστορίας στο τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σχόλια

  1. Απαντήσεις
    1. Τάσσο μια στολή παραλλαγής τη φοράνε πάντως και το παιχνίδι του αριστεροπατριώτη το παίζουν καλά. Απορώ πως δεν το βλέπεις.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία