Λεωνίδας Καστανάς: Τα Ρίχτερ του ολοκληρωτισμού



O Χάιντς Ρίχτερ, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μάνχαϊμ σε βιβλίο του, που εκδόθηκε το 2011, (Η Μάχη της Κρήτης) ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές δεν χρησιμοποίησαν μόνο οι μονάδες εισβολής αλλά και οι άτακτοι Κρήτες που έλαβαν τα όπλα εναντίον τους». ¨Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι ότι οι Κρητικοί συγγενείς μου, σε κείνες τις ατέλειωτες οικογενειακές συγκεντρώσεις, ανέφεραν ότι καθώς οι αλεξιπτωτιστές έπεφταν και πριν προλάβουν να οργανωθούν τους περίμεναν οι αμυνόμενοι και τους ξεκοίλιαζαν με τα αγροτικά δικράνια τους. Δεν ξέρω σε ένα πόλεμο τι είναι βαρβαρότητα και τι όχι. Ο πόλεμος είναι βάρβαρος από μόνος του. Ούτε ξέρω, γιατί ευτυχώς δεν το έχω ζήσει, πως είναι να αμύνεσαι απέναντι σε μια πολεμική μηχανή για τη ζωή, τη ζωή τη δική σου και των παιδιών σου. Ποια βαρβαρότητα εκείνη τη στιγμή; Αλλά μέχρι εδώ. Το να δικάζεται ένας Ιστορικός με τον αντιρατσιστικό νόμο για τις απόψεις που διατύπωσε σε ένα βιβλίο του συνιστά μια σύγχρονη αθλιότητα, δείγμα της πολιτιστικής παρακμής της ελληνικής κοινωνίας.  

Ο Πάνος Καμένος στηλίτευσε στην Βουλή την αυτονόητη ανακοίνωση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, που μεταξύ των άλλων αναφέρει: «Σε μια δημοκρατική χώρα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι όσα γράφονται σε ένα ιστορικό βιβλίο αρμόδιοι να τα επιβεβαιώσουν ή να τα διαψεύσουν είναι οι ιστορικοί και η επιστημονική κοινότητα κι όχι οι δικαστές. Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2015 κάθε άλλο παρά αυτονόητο είναι. Οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές αφθονούν. Κι όχι μόνο αυτό αλλά βρίσκονται και πολιτικοί που για να«χαϊδέψουν αυτιά» καταθέτουν ως μάρτυρες κατηγορίας. Είναι καθήκον λοιπόν όλων εκείνων που υπερασπίζονται την ελευθερία του λόγου να πάψουν να σιωπούν.»

Η παρέμβαση του Π. Καμένου εισέπραξε τα ανάλογα χειροκροτήματα όχι μόνο από τα μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας αλλά και από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβερνώσα Αριστερά επισήμως προτίμησε τη σιγή ιχθύος. Οι οργανικοί διανοούμενοι που συμπλέουν με την κυβέρνηση, λαλίστατοι συνήθως σε ανάλογα ιστορικά θέματα, σήμερα επίσης σιωπούν. Προφανώς δεν έχουν κάτι να πουν για το σουρεαλιστικό γεγονός της εν λόγω δίκης. Υποθέτω ότι δε συμφωνούν, αλλά δεν θέλουν και να εκτεθούν. Το εθνολαϊκιστικό μοτίβο που η Αριστερά εγκατέστησε στην Ελλάδα προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία δεν τους ενοχλεί. Εγώ θα έλεγα ότι τους ταιριάζει. Έρχεται από πολύ μακρυά, από τις βαθιές κομμουνιστικές παραδόσεις. Δεν ξέρω που ακριβώς πάει.

Πάμε να συμπληρώσουμε ένα χρόνο που η Αριστερά συγκυβερνά με ένα ριζοσπαστικό ακροδεξιό κόμμα. Με το κόμμα της Λεπέν που τόσο και δικαίως έχει κατακριθεί στη χώρα μας δεν έχει ουσιώδεις διαφορές. Αντιευρωπαϊσμός, ξενοφοβία, ομοφοβία, θεωρίες συνομωσίας και άκρατος λαϊκισμός είναι τα κοινά τους χαρακτηριστικά. Μήπως ακούσατε μιαν αντίρρηση από τους πολυπληθείς διανοούμενους της κυβερνώσας; Μια έστω φιλολογική παρέμβαση; Ακόμα και οι νεοκομμουνιστές που πρόσφατα αποχώρησαν από το κόμμα δεν βρήκαν κάτι να πουν για την παρά φύση συμμαχία, ούτε πριν αλλά ούτε μετά. Χιλιάδες αριστεροί συμπολίτες μας την ξεπέρασαν αμίλητοι ή ακόμα και την επαίνεσαν. Ποιοι; Αυτοί που καυχιούνται για τα αντιδεξιά αντανακλαστικά τους. Αυτοί που κατηγορούν τους πάντες για δεξιές πολιτικές.  Αποδέχτηκαν  μια συμμαχία που δεν ήταν αναγκαστική μιας και υπήρχε άλλο δημοκρατικό κόμμα για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ήταν μια εκλεκτική επιλογή με ιδιαίτερο πολιτικό και κυρίως ιδεολογικό φορτίο, που βρήκε σύμφωνη σύμπασα την κυβερνώσα Αριστερά.

Η συμμαχία με την ακροδεξιά φέρει πολιτικό φορτίο, γιατί μέσω αυτής η Αριστερά διείσδυσε σε παραδοσιακές λαϊκές συντηρητικές μάζες και τις έφερε στην κάλπη της. Φέρει όμως και ιδεολογικό φορτίο γιατί υπηρετούσε την ανάγκη για την εθνικιστική, αντιδυτική, αναχρονιστική στροφή της ελληνικής κοινωνίας. Η κυβερνώσα Αριστερά είχε από καιρό διαλέξει τη νέα ιδεολογία της. Στερούμενη επιχειρημάτων και σχεδίου εξόδου από την κρίση επέλεξε να κυριαρχήσει  στην ημιμαθή ελληνική κοινωνία μέσω της ανάκλησης των πιο ταπεινών ενστίκτων. Αυτών της κατασκευής εθνικών εχθρών, διεθνών συνωμοτικών σχεδίων, αδούλωτης ελληνικής ψυχής και δε συμμαζεύεται. Οι πολιτικοί της αντίπαλοι ήταν «δοσίλογοι και γερμανοτσολιάδες». Ο εθνολαϊκισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο κάθε δημαγωγού και αποδίδει όταν τα χρήματα λείπουν και τα δεδομένα ζωής ανατρέπονται. Βρίσκει δε απήχηση σε εκείνο το υποσύνολο των πολιτών που αδυνατούν να μετρήσουν την πραγματικότητα, που αγνοούν τα δεδομένα, που θέλουν να αποσείσουν τις ευθύνες από πάνω τους. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά. Αλήθεια γιατί απορούμε για την άνοδο της Λεπέν στη Γαλλία; Μήπως δεν είναι η ακροδεξιά αυτή που εισέπραξε τα μέγιστα από τη διάλυση του ΚΚΓ; Απλά εκεί το ρόλο της ελληνικής Αριστεράς ανάλαβε να τον παίξει η ακροδεξιά, λόγω και των πρόσφατων δραματικών γεγονότων. Είτε στην Ελλάδα, είτε στη Γαλλία, «κινδυνεύει η πατρίδα». Εδώ από την Ευρώπη και τον καπιταλισμό, εκεί από την Ευρώπη και τους μετανάστες.

Η Αριστερά έχει προϊστορία σε αυτήν την πρακτική. Η ελληνική Αριστερά επί πολλά χρόνια προσδιορίζονταν ως φιλοσοβιετική και ως ένα βαθμό είναι ακόμα. Οι πρακτικές της σταλινικής περιόδου ποτέ δεν την ενόχλησαν επί της ουσίας, αν εξαιρέσουμε ένα μικρό μέρος της ανανεωτικής Αριστεράς που κοιτούσε δυτικά. Η διάσωση της σοβιετικής πατρίδας δικαιολογούσε εκατόμβες αθώων ανθρώπων. Το όνειρο του σοσιαλισμού δικαιολογούσε στις ψυχές και το μυαλό τους κάθε έγκλημα, κάθε βαρβαρότητα. Η πάλαι ποτέ εξωκοινοβουλευτική Αριστερά  ακόμα ομνύει στη μαοϊκή περίοδο της Κίνας και συμπαθεί τη Βόρεια Κορέα. Η πολιτιστική επανάσταση ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία της ανθρωπότητας έχει ακόμα πολλούς οπαδούς στον αριστερό χώρο. Οι ασιατικές, δήθεν σοσιαλιστικές, δεσποτείες ήταν και είναι εν πολλοίς το πρότυπο πολλών εκ των στελεχών της. Εξ΄ άλλου οι συμπάθειες προς τον ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν κρύβονται και διατυπώνονται ευθαρσώς και με ανάλογη αρθρογραφία.  Με τέτοιες εκλεκτικές συγγένειες δεν είναι να απορούμε γιατί βρίσκονται σημεία επαφής με ακροδεξιούς παράγοντες, γιατί «ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια της χώρας», γιατί στήθηκαν στο Σύνταγμα τσάμικα και καλαματιανά σε εθνική επέτειο, γιατί ο αριστερός ηγέτης της χώρας και ο δεξιός υπουργός του φορούν στολή παραλλαγής σε στρατιωτική άσκηση, γιατί χειροκροτούν οι αριστεροί βουλευτές τη «δίκη της Κρήτης».    


Οι χώρες δεν έχουν μόνο τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν. Έχουν και τις ανάλογες Δεξιά και Αριστερά.  Ο ιδεολογικός χυλός είναι το καλύτερο υπνωτικό για να προετοιμάσεις τις μάζες να δεχθούν τον όποιο Μεσσία που έχει την πονηρή τη συνταγή για να τις βγάλει από τα δύσκολα. Ο ιδεολογικός χυλός του εθνικισμού σε εποχή παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και έντονων μεταναστευτικών ροών πείθει ολοένα και περισσότερους. Προβάλει απειλητικά έναντι της ενωμένης Ευρώπης, της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, του εποικοδομητικού διαλόγου. Στο δρόμο αυτό ακόμα και μια ιστορική άποψη γίνεται όπλο χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Και δικάζεται. Πάντα με δημοκρατικό προσωπείο.  Ο δημόσιος διάλογος δεν έχει αντιληφθεί στο βάθος του τι ακριβώς παίζεται στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη. Πόσο έχει προχωρήσει η αρρώστια. Τα παλιά αριστερά και δεξιά στερεότυπα αναμειγνύονται και αναγομώνονται από κοινού και προετοιμάζουν νέους «λυτρωτικούς» εθνικούς ολοκληρωτισμούς. Το καλοκαίρι που μας πέρασε η Ελλάδα δεν απέφυγε μόνο το Grexit.
 

Σχόλια

  1. Λέων, δεν έχει το πληκτρολόγιο σου αποσιωπητικά;Για ποια κυβερνώσα αριστερά γράφεις; Κυβερνώσα "αριστερά" είναι. Και κάποιους από αυτούς τους λέγαμε κάποτε συντρόφους, γάμησε τους σου λέω. Έρχομαι να υιοθετήσω την απάντηση ενός παλιού αριστερού - γνήσιου, με αντάρτικο, εξορίες κλπ. Τον είχα ρωτήσει νέος τότε για το τι είναι αριστερός και μου είχε πει: Να νοιώθεις εντάξει με τη συνείδησή σου.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία