Γιώργος Προκοπάκης: Τα παιδιά της διπλανής πόρτας



Τις παλιότερες εποχές, η Εθνική Βραζιλίας με τους παιχταράδες πήγαινε στα Παγκόσμια Κύπελλα και τις πιο πιο πολλές φορές δεν τα κατάφερνε. Πώς γινόταν αυτό; Ο αστικός μύθος το ξεκαθαρίζει:

Στο αεροδρόμιο του Σάο Πάουλο είναι έτοιμη η αποστολή για αναχώρηση κι ο εκλέκτορας έχει τη φλασιά πως κάτι του λείπει. Πάει στη διεύθυνση του αεροδρομίου και σε μερικά λεπτά η ανακοίνωση: "όσοι άνδρες θα ήθελαν να γίνουν μέλη της εθνικής ποδοσφαίρου και να παίξουν στα γήπεδα της Γερμανίας (ας πούμε) να έλθουν στην έξοδο 43". Φανατικοί με τη μπάλλα οι Βραζιλιάνοι, εκατοντάδες στην έξοδο 43 εντός λεπτών. Έναν έναν τους πιάνει ο εκλέκτορας και τους λέει: "θες νάρθεις; θα παίξεις τέρμα όμως!" Απογοητευμένοι οι καριόκας έφευγαν. Μπάλλα είπαμε θέλουν, όχι τέρμα. Έτσι κατέληγε η Εθνική Βραζιλίας με κάποιο 45άρη σακάτη, υπέρβαρο στα γκολπόστ. Και απετύγχανε! Μετά είχαν τα γνωστά: χάσαμε γιατί έχουμε διαφορά στη φιλοσοφία, εμείς δείξαμε το πραγματικό πρόσωπο του ποδοσφαίρου και τέτοια.

Θυμήθηκα τον αστικό μύθο διαβάζοντας την ανακοίνωση του Διεθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ για την υπόθεση Eurovision. Αποτάθηκαν, λέει, σε πολλούς καλλιτέχνες: "πας Eurovision; θα πεις τραγούδι για την προσφυγιά όμως!" Έτσι καταλήξαμε στο συγκρότημα της διπλανής πόρτας, του αλλάξαμε το όνομα από "Ευρωλακκούβα με νερό" σε "Αργώ" - σκέτο, χωρίς τον Πλουν Αεροστάτου γιατί εκει ο Εμπειρίκος έχει και ένα, πολλά δηλαδή, "Γαμόσταυροι γρηγορείτε" - και τσουπ στη Στοκχόλμη. Με τα γνωστά αποτελέσματα! Η ανακοίνωση είναι η παπαρολογία-μετά, εμείς που δείξαμε το σωστό και τέτοια!

Αυτά τα παιδάκια του Παππά έχουν ένα κόλλημα με το "πρώτη φορά". Πριν 40 τόσα χρόνια πάλι η Ελλάδα έκανε statement (νόμιζε πάλι) με τη Μαρίζα Κωχ και τις ναπάλμ στην Κύπρο. Πατώσαμε, όπως και οι αδελφοί Κύπριοι με την εθνική ανάταση της Αγίας Τηλλυρίας. Δεν είναι για statement η Eurovision; Πώς δεν είναι! Η διεμφυλική από το Ισραήλ σάρωσε πριν είκοσι χρόνια, ο/η Κοντσίτα με το μούσι σάρωσε πριν δύο. Είναι χώρος για κάποια statement και όχι για άλλα! 

Πώς να το κάνουμε, ο εκλέκτορας οφείλει να ξέρει πού πηγαίνει. Το "πρώτη φορά statement" δεν είναι αληθές, λοιπόν. Το δις εξαμαρτείν χτύπησε στη σοφία των ανδρών και γυναικών (υπάρχει και ένα "ουκ" κάπου) που δεν μαθαίνουν πως τα αυτοαναφορικά statement, όσο ωραία και να φαντάζουν, δεν έχουν τύχη.

Η άλλη πρώτη φορά είναι "το συγκρότημα της διπλανής πόρτας". Πριν 15 χρόνια η Παπαρρίζου στην πρώτη της εμφάνιση τι ήταν; Με μπουζούκι, καθαρά ελληνική πινελιά, και καθόλου γκλαμουράτο μπουζουξή! Έλαμψε! Από συνεστιάσεις στη Σουηδία ήρθε η κοπέλλα εκείνης της διπλανής πόρτας. Ποιές δισκογραφικές εταιρείες; Σε εγκαίνια Ηνωμένων Επιπλοποιών εμφανιζόταν και μετά - μέχρι να αλλάξει μάνατζερ φαντάζομαι. Η υπόθεση είναι "ποιό συγκρότημα της διπλανής πόρτας" επιλέγει ο εκλέκτορας. Η μισοκακόμοιρη μιζέρια με το ηθικό πλεονέκτημα της "διπλανής πόρτας" είναι οι παπαρολογίες του εκλέκτορα των καριόκας με την αποτυχία.

Μη ξεχνιόμαστε όμως! Ο κ. Διευθύνων μας λέει πως η κριτική είναι εκ του πονηρού: θέλουν κάποιοι να πάρουν το προϊόν Eurovision! Ποιοί και γιατί; Το γιατί είναι προφανές: τα λεφτά. Το προϊόν έχει εξαιρετικές δυνατότητες και προοπτικές. Θέλει όμως να το στηρίξεις, να δημιουργείς κάθε χρόνο στόρυ γύρω απ' αυτό. Αλλιώς θα έχεις κάποια διαφημιστικά έσοδα από τα τρία σώου που θα δείξεις, κάποια έσοδα από τα SMS της ψηφοφορίας και πάπαλα. Όμως θα έχεις και τα έξοδα. Κινδυνεύεις να χάσεις το προϊόν όταν δεν μπορείς να το στηρίξεις. Αυτό που (δεν) έκανε ο κ. Διευθύνων, δηλαδή. Όσο το απαξιώνεις, ούτε ο αρχικός πωλητής των δικαιωμάτων (η EBU εν προκειμένω) δεν θα σε θέλει. Η δήλωση υπονοεί πως η ΕΡΤ το θέλει αυτό το προϊόν. Ε ας το στηρίξει και να μην το απαξιώνει.

Από δήλωση κοτζάμ Διευθύνοντος στις υπηρεσίες της Α.Μ. Περόν δεν μπορούσε να λείπει η αριστερόστροφη παπαρολογία για τις δισκογραφικές εταιρείες και τους δημοσιοσχεσίτες μάνατζερ. Λες και μπορεί να υπάρξει στο μηντιακό οικοσύστημα ένας δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας με εχθρικές σχέσεις με τους παραγωγούς όλων των ειδών καλλιτεχνικών προϊόντων! Το προϊόν που προσφέρει ο δημόσιος φορέας είναι κι αυτό προϊόν του ίδιου οικοσυστήματος. Οι συνεργασίες που αναδεικνύουν συνέργειες κάνουν καλό σε όλους και μεγαλώνουν την πίτα (αυτό όσον αφορά τη διοίκηση του φορέα). Αν δεν μπορεί να ελέγξει τις σχέσεις με τους άλλους παίκτες και συντελεστές, δεν σημαίνει πως πρέπει να είναι εχθροί του. Να φροντίσει να έχει διαφανείς σχέσεις, να στήνει συνεργασίες αμοιβαίου οφέλους και όχι "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι". Είναι προφανές πως το συγκεκριμένο προϊόν δεν μπορεί να το στηρίξει και να το εκμεταλλευτεί η ΕΡΤ. Άλλοι παίκτες στο οικοσύστημα μπορούν να συνεισφέρουν - όχι εις βάρος της εταιρείας αλλά αυξάνοντας τα οφέλη για όλους.

Η δήλωση του Διευθύνοντος Συμβούλου ήταν ατυχής - δικαιολογούσε τα αδικαιολόγητα. Έχει ένα θετικό: αναλαμβάνει συλλογικώς την ευθύνη η Διοίκηση. Μπορεί να γελάμε ενθυμούμενοι τον κ. Τσακνή να πλασάρει την ριζοσπαστική πολιτική ΤΟΥ και τις επιλογές ΤΟΥ μέχρις ότου φανεί η ποιότητά τους, όμως η ευθύνη είναι συλλογική της Διοίκησης - και του κυρίου Γρηγορίου, δηλαδή! Γενναία στάση.

Για να μην το ξεχάσω: η "διπλανή πόρτα" μας προέκυψε από ταινία του Τρυφφώ. Ας τη δει ο Διευθύνων, μέχρι τέλους όμως. Να δει τι έκανε η Φανύ Αρντάν στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ τελικά. Το "τελικά" έχει να κάνει με το "αρχικά". Η σχέση με τη "γυναίκα της διπλανής πόρτας" πήγαινε πίσω στο παρελθόν!


Η ανάρτηση αφιερώνεται με αγάπη σε συγκεκριμένο στέλεχος της εταιρείας του κ. Διευθύνοντος - εκεί πού έχει μπλέξει.

Σχόλια

  1. Διονύσης Τσακνής: Αντί βιογραφικού σημειώματος

    6 Απριλίου 2013




    Μέλος του κομουνιστικού κόμματος, δεν είμαι από το 1983. Από τις αρχές του ’73 εντάχτηκα στην Αντιδικτατορική – ΕΦΕΕ και αργότερα στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ, (κάτι για το οποίο όχι μόνο δεν μετανιώνω, αλλά αντιθέτως θεωρώ τίτλο τιμής) και μέχρις την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, ψήφιζα και στήριζα στο μέτρο του δυνατού τόσο τις εκλογικές μάχες, όσο και -παρά τις όποιες ενστάσεις μου- τις θέσεις του. Μία στάση, για την οποία δέχτηκα ουκ ολίγες λοιδορίες, είτε από έμμισθους γραφιάδες τύπου Κανέλη (του Βήματος για να μην παρεξηγούμαστε) είτε από διάφορους ανώνυμους, (με την έννοια της μη υπογραφής κειμένων) αργόσχολους του διαδικτύου.

    Για προσωπικούς λόγους που σχετίζονται με την αντίληψή μου όσον αφορά στη χρησιμότητα και την καταλληλότητα, ή διότι επέλεξα ένα άλλο μετερίζι στη μάχη για τις Αριστερές ιδέες, αρνήθηκα επανειλημμένως θέση στα ψηφοδέλτιά του, που πολύ πιθανόν να μου χάριζαν μια βουλευτική έδρα. Και όταν στις προηγούμενες εκλογές για το Δήμο της Αθήνας, το όνομά μου ακούστηκε ως επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσα σε μια δήλωση δημόσιας στήριξης του σ. Νίκου Σοφιανού.

    Η στάση μου αυτή -νομίζω πως πέρα από κάθε αμφιβολία- δείχνει, ότι ουδέποτε είδα το κόμμα μου ως εφαλτήριο ανόδου πολιτικής ή επαγγελματικής. Αντιθέτως θα έλεγα, πως στη δουλειά μου, αρκετές πόρτες ήταν και παραμένουν ερμητικά κλειστές. Κανένα παράπονο. Γνώριζα εκ των προτέρων τις …συνέπειες του νόμου.
    [...]


    http://mao.gr/tsaknis-viografiko/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μετα την αναγνωση του παραπανω αποσπασματος "αντι βιογραφικου" ας διατυπωσω την πρωτη παρατηρηση. Οι καιροι αλλαζουν -πολλες φορες- τους ανθρωπους κια μαλιστα καθοριστικα: Ο Δ.Τ. ειναι ο προεδρος της ΕΡΤ και το πρωην χαϊδεμενο παιδι της ΝΔ φνατικη βουλευτης του ΚΚΕ.

    Ως Αθηναιος φοιτητης του ΕΜΠ απο το 1973, ποτε δεν μπορεσα να κατανοησω οτι πολλοι συμφοιτητες μου (60% απο την επαρχια) υποστηριζαν την μοναδικη λυση για τα πολιτικα και κοινωνικα προβληματα, ενω ως πολυ καλοι στα μαθηματικα γνωριζαν οτι ενα προβλημα επιδεχεται τουλαχιστον 2 ή και περισσοτερες τροπους επιλυσης. Ισως -ενδομυχα - να πιστευαν οτι με την επικρτηση του καθεστωτος θα αξιοποιουνταν ως πολιτικο προσωπικο, διευθυνοντες κρατικων επιχειρησεων,...

    Τουτων δοθεντων, δεν ανεμενα απο εναν Καρδιτσιωτη μελος της ΚΝΕ, μουσικο και αποφοιτο της ΑΣΣΟΕ, να τον δω στο Κολωνακι με σκουλαρικι στα 45+ , ως αρθρογραφο του σχεδον αυτονητου στην Ελευθεροτυπια, ενω τα πηγαινε αρκετα καλα στα μουσικα πραγματα (δισκοι, συναυλιες, μουσικη για θεατρο,...).

    Οι γεροντοερωτες 60+ -ρηδων με μικροτερες ειναι απο τις πιο βαριες αρρωστιες* και ταυτοχρονα γελοιοποιουν τον - μεχρι προτινος- "σοβαρο" ή σοβαρο δημοσιο ή οχι προσωπο. Και εφοσον μας ενδιαφερουν -μονον- οι ασκουντες εξουσια ας ενθυμηθουμε τον ΑΓΠ, τον πρωην Υπουργο Παιδειας της ρετσινιας, ...., τον ΔΤ.

    Στην "τριτη εφηβεια" οι 60+ με ετερον ημισυ σχεδον ημισεων ετων, θελοντας να αποδειξεουν την ρωμη και την ορμη τους, κοκορευονται σαν τριανταρηδες, ενω εχουν απεμπολησει την οποια σοφια της ζωης.

    *το αντιδοτο της αυτογελοιοποιησης πολλων επαρχιωτων αλλα και αμυαλων Αθηναιων ειναι απλο: καθε πραγμα στον καιρο του
    Μου ειναι αδιανοητο ειδικα την περιοδο 1973-1984 δηλ. την εποχη της απελευθερωσης των νεων ελληνων, προ της εποχης του AIDS, πολλοι/ες της Πανσπουδαστικης και της ΚΝΕ να παντρευονται στα 21-25 τους με τον πρωτο/δευτερο που ειχαν ολοκληρωμενη σχεση.
    Να μην εχουν περιεργεια για τον υπολοιπο κοσμο που με μερικα ταξιδια θα μπορουσαν να ικανοποιησουν, τα δε χρηματα ευκολα μπορουσαν να αποκτηθουν με περιστασιακες δουλειες που υπηρχαν αφθονες εκεινες τις εποχες(φροντστηρια, οικοδομη, υπηρεσιες,....)
    ............

    Οπως εχει γραψει και ο Γ.Ρουσσης αν στα "μικρατα" σου (18-35) δεν κανεις διαφορα πραγματα οπως αλητειες, ατασθαλιες, ταξιδια, ερωτες,..., δεν μπορει να τα αναπληρωσεις σε μεγαλη ηλικια διοτι τα αισθητηρια σου εχουν ατονησει και κινδυνευεις να γελοιοποιηθεις στους φιλους σου και στον κοινωνικο σου περιγυρο. Και το σημαντικοτερο εχεις αποκτησει και διατηρησει μια λαιμαργια για ολα σχεδον που οταν φθασεις στα 40+ αρχιζεις να τα ικανοποιεις με το επειγον του καρκινοπαθους (μελλοθανατου): μεγαλα σπιτια και εξοχικα, μεγαλα ΙΧ, πενταστερα ξενοδοχεια,...

    Πιστευω οτι η ραγδαια ανοδος του βιωτικου επιπεδου 1955-2008 και ο κακος χειρισμος ικανοποιησης των αναγκων των νεων μεσοαστων (ξοδευαν σαν να μην υπηρχε αυριο) που ανελιχθηκαν απο το παραθυρο ευκαιριας κοινωνικο-οικονομικης ανοδου της περιοδου αυτης ευθυνεται-σημαντικα - για την σημερινη κατασταση.

    Για μας που το 1974 ακουγαμε κλασικη μουσικη, προοδευτικη ροκ, τζαζ ροκ,...ενω οι επαρχιωτες Καζαντζιδη ,..., κλαρινα στην ομονοια υπαρχει ενα μεγαλο κενο. Κι αυτο φαινεται και εχει μεγαλωσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία