Φιλένια Σιδέρη: Η Βρετανία δεν μένει πια εδώ

Ξεκίνησα να καταγράφω τις σκέψεις μου για την πιθανότητα αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) το Σεπτέμβριο του 2015, μόλις είχα αρχίσει να ξεπερνώ το σοκ του Ελληνικού «Όχι» στο δημοψήφισμα και τον τρόμο της ενδεχόμενης απομόνωσης της Ελλάδας από τον φυσικό, για μένα, πολιτισμικό και γεωγραφικό της χώρο.

Η πραγματικότητα είναι ότι έχοντας πλήρη επίγνωσης των κλυδωνισμών και των αναταράξεων που θα προκαλούσε πίστευα μέχρι τη Παρασκευή 24-06-2016 ότι η Βρετανία έπρεπε να φύγει από την ΕΕ, γιατί η παρουσία της με την ειδική σχέση που απαιτούσε και είχε ήταν μια ακόμη τροχοπέδη στο δικό μου όνειρο για την Ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Γιατί τροχοπέδη; Ο σκεπτικισμός της Βρετανίας έναντι της Ευρώπης, η παροιμιώδης απροθυμία προσαρμογής των Άγγλων, να θυμηθούμε ότι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν με τον υπόλοιπο κόσμο ούτε καν για το μετρικό σύστημα, η αλαζονεία, κατάλοιπο των ένδοξων ημερών της αποικιοκρατικής Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τα πολύ διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα έκαναν την Αγγλία να λειτουργεί πάντα ανασταλτικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια για περισσότερη Ευρώπη και κατασταλτικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια ελέγχου του μπαμπούλα που ακούει στο όνομα «οι Αγορές». Αξίζει να θυμηθούμε ότι στην αρχή της Ελληνικής κρίσης όταν η Καγκελάριος Μέρκελ ψέλλισε κάτι για περιορισμό του τζόγου πάνω στην έξοδο της Ελλάδας, δηλαδή τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS), το City όρθωσε το ανάστημα του και η Βρετανία απείλησε με βέτο. Επίσης, αξίζει να θυμηθούμε ότι η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της Βρετανίας μετά την οριστική απώλεια των αποικιών, δηλαδή των φθηνών πρώτων υλών και των φθηνών εργατικών χεριών, την μετέτρεψε σε χώρα Βιομηχανίας Υπηρεσιών κάθε είδους που ευδοκιμούσαν μέσα στο αειφόρο για τις υπηρεσίες περιβάλλον της ΕΕ. Η Βρετανία υπερασπίστηκε το νέο παραγωγικό της μοντέλο με πείσμα και μετέτρεψε τις Χρηματοοικονομικές της Υπηρεσίες, τις υπηρεσίες Εκπαίδευσης, Υγείας και δευτερευόντως Πολιτισμού σε κερδοφόρα Βιομηχανία, όχι πάντοτε προς όφελος αυτής καθαυτής της Υπηρεσίας και της υπόλοιπης Ευρώπης.

Γιατί μέχρι την Παρασκευή; Ήταν ένας αιφνιδιασμός για μένα η ανακοίνωση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της Βρετανικής ψήφου. Η συντριπτική πλειονότητα των νέων και των μορφωμένων ανθρώπων που ψήφισαν υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης, που βλέπουν τον εαυτό τους πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου, η συνέντευξη του εξαίρετου συγγραφέα Τζόναθαν Κόου κλόνισαν την πεποίθηση μου για μια καλύτερη Ευρώπη χωρίς περισπασμούς, και με έκαναν να τη νοιώσω φτωχότερη.

Γιατί και ποιοι ψήφισαν την έξοδο; Είναι γνωστή η άποψή μου για την Εκπαίδευση που μετασχηματίζεται σε Παιδεία, καθώς και η ανησυχία μου για τους συμψηφισμούς προς τα κάτω που είναι το μοντέλο που όλος ο Δυτικός κόσμος έχει επιλέξει για την «μαζική» του εκπαίδευση. Αυτή η «ολίγη Εκπαίδευση για όλους», η οποία πολλές φορές ενδύεται και τον μανδύα των προοδευτικών ιδεών, προετοιμάζει πολίτες χωρίς κρίση και αναλυτική σκέψη που εύκολα χειραγωγούνται και ενσκύπτουν στην εθνικολαΐκιστική ρητορική που σταθερά χρησιμοποιεί ανακουφιστικά ψυχολογικά στοιχεία για τον φανατισμό και τον έλεγχο των μαζών, όπως η καλλιέργεια της εθνικής υπεροχής και της ανωτερότητας της φυλής, η πυροδότηση της κοινωνικής μισαλλοδοξίας και του φόβου ότι τα κέντρα της εξουσίας ελέγχονται από άλλους και προς όφελος άλλων. Περιθωριοποιημένες και χωρίς Παιδεία μάζες που βιώνουν την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής τους και τις κοινωνικές ανισότητες που έχει ως αποτέλεσμα το οικονομικό μοντέλο που έχει υιοθετήσει η Ευρώπη, είναι αυτές που εγκολπώνονται και χωρίς να μπορούν να εκτιμήσουν τα ορθολογικά επιχειρήματα μετασχηματίζουν σε τιμωρητική ψήφο και άλλες ακραίες στάσεις τη ρητορική των λαϊκιστών όλων των αποχρώσεων, ελπίζοντας σε μαγική λύση.

Η κρίση που μπορεί να γίνει ευκαιρία ή καταστροφή: Ζούμε ιστορικές στιγμές και οι ιστορικές στιγμές είναι ενδιαφέρουσες για τον ιστορικό του μέλλοντος και επώδυνες για τον πολίτη του παρόντος. Έχω γράψει και στο παρελθόν ότι

Ο εχθρός προ των πυλών: