Γιάννης Καραχισαρίδης: Σχέδιο ανασυγκρότησης: ένας τίτλος που αναζητάει περιεχόμενο (μέρος 1ο)



Ερώτηση αρθρογάφου: "Γιατί στον ελεύθερο δημόσιο διάλογο – εκεί όπου δεν υπάρχει κομματική πειθαρχία και πολιτικό κόστος – δεν έχει εμφανιστεί ακόμα ένα σχέδιο ανασυγκρότησης; Γιατί ενώ προσπάθειες έγιναν και γίνονται δεν έχουμε ακόμα στα χέρια μας ένα ολοκληρωμένο, κατανοητό, πειστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο;"
Απάντηση μαργαρίτας: Γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα με σοβιετικό DNA

από το e-kyklos

Πρέπει πρώτα να θέσουμε το κατάλληλο ερώτημα. Στην περίοδο της κρίσης όλοι έχουν αποδεχθεί ότι η χώρα χρειάζεται ένα σχέδιο ανασυγκρότησης. Όλοι ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, Όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης, όλα τα κόμματα, αλλά και πολιτικοί αναλυτές και επιστήμονες έχουν αναφερθεί με κάποιο τρόπο σ’ αυτή την ανάγκη. Και παρ’ όλο που όλοι συμφωνούν, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ένα τέτοιο σχέδιο διαθέσιμο. Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για το τι πρέπει να γίνει, τι πρέπει να αλλάξει, αλλά ένα ολοκληρωμένο, πειστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Κι ας πέρασαν ήδη έξη χρόνια από τότε που οι αγορές έπαψαν να μας δανείζουν. Κι έξη χρόνια σε κατάσταση χρεοκοπίας είναι πολλά. Μοιάζει περίεργο, από πρώτη ματιά, όλοι να επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό και κανείς να μην μπορεί να μας πει πώς θα τον πετύχουμε. Μοιάζει περίεργο, αλλά τελικά δεν είναι. Για να βρούμε την αιτία αυτής της αδυναμίας, αρκεί να θέσουμε το κατάλληλο ερώτημα. Που είναι και το πιο αυτονόητο: «Γιατί ακόμα δεν έχουμε στα χέρια μας ένα σχέδιο ανασυγκρότησης;». Και μετά να ψάξουμε για απαντήσεις σ’ αυτό το ερώτημα. 

Η συνηθισμένη απάντηση. Μια συνηθισμένη απάντηση που την συναντάμε συχνά είναι η εξής: Τα πολιτικά κόμματα δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν συντεχνίες και αποφεύγουν τις όποιες ριζικές αλλαγές. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους. Είτε γιατί υποκρύπτονται άνομα συμφέροντα, είτε γιατί υπάρχει ο φόβος της απώλειας ψήφων. Το πρώτο είναι παράνομο, το δεύτερο είναι λάθος.
Όσο αξιόπιστη κι αν είναι αυτή η απάντηση, το ερώτημα παραμένει. Γιατί στον ελεύθερο δημόσιο διάλογο – εκεί όπου δεν υπάρχει κομματική πειθαρχία και πολιτικό κόστος – δεν έχει εμφανιστεί ακόμα ένα σχέδιο ανασυγκρότησης; Γιατί τόσοι αξιόλογοι συμπολίτες μας με γνώσεις και τεκμηριωμένες απόψεις δεν έκαναν το επόμενο βήμα; Γιατί ενώ προσπάθειες έγιναν και γίνονται δεν έχουμε ακόμα στα χέρια μας ένα ολοκληρωμένο, κατανοητό, πειστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο;
Και φτάνουμε στη βασική αιτία. Δηλαδή στην πλήρη ασυνεννοησία που επικρατεί γύρω από το νόημα τριών βασικών λέξεων. Μεταρρύθμιση, ανάπτυξη, σχέδιο. Και είναι προφανές ότι αν δεν συμφωνήσουμε τι είναι μεταρρύθμιση, τι ακριβώς σημαίνει ανάπτυξη και τι εννοούμε όταν λέμε σχέδιο, τότε για πολύ καιρό ακόμα θα βολοδέρνουμε κυνηγώντας την ουρά μας.   
Σύγχυση με τις μεταρρυθμίσεις. Πρώτα απ’ όλα δεν έχει γίνει ο σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στα δημοσιονομικά μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις. Για πολλούς είναι το ίδιο, ενώ πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές κατηγορίες. Κατά δεύτερον θεωρούμε λανθασμένα ότι για να έχουμε μεταρρυθμίσεις αρκεί να νομοθετήσουμε. Ότι αρκεί ένας νέος νόμος για να προκύψει μια μεταρρύθμιση. Σκεφτόμαστε δηλαδή ανάποδα. Γιατί πρώτα πρέπει να διατυπώσουμε με σαφήνεια τη μεταρρύθμιση και μετά να ασχοληθούμε με τη νομοθετική της εφαρμογή. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε νομοθετική αλλαγή που την εκλαμβάνουμε ως μεταρρύθμιση, σχεδόν αμέσως ανακαλύπτουμε ότι χρειάζεται καινούριες επιδιορθώσεις. Αλλά η μεταρρύθμιση που χρειάζεται αμέσως καινούρια μεταρρύθμιση, απλά δεν είναι μεταρρύθμιση. Και η τρίτη παρεξήγηση είναι το να θεωρούμε ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι δουλειά της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας. Δηλαδή της εκάστοτε κυβέρνησης. Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι κάθε υπουργός να παίζει το ρόλο του μεταρρυθμιστή. Θεωρεί ότι οι προκάτοχοι του τα έχουν κάνει όλα λάθος και είναι πλέον δική του ευθύνη να κάνει τις αλλαγές. Κάπως έτσι έχουμε μπλέξει στις συμπληγάδες της πολυνομίας και των συναρμοδιοτήτων. Αυτό όμως δε θα συνέβαινε αν είχαμε συμφωνήσει ότι ένας νόμος για να λάβει τον τίτλο της «μεταρρύθμισης» οφείλει να είναι μελετημένος, λειτουργικός και αποδεκτός από όλους για μια δεκαετία τουλάχιστον.

Η συνέχεια εδώ

Σχόλια

  1. Βασικη προυποθεση για την παραγωγικη ανασυγκροτηση , περα απο μια δεσμη αναπτυξιακων τομεων ειναι η βαθμιαια ανακτηση κουλτουρας παραγωγου και η συμφιλωση με την χειρωνακτικη εργασια. Απαιτουνται τουλαχισυτον 10 ετη για τα ανωτερω και κατακλυσμιαιες αλλαγες.


    Η ποσοτητα νεων επιστημονων με τις μαζικοτατες σπουδες του 70% των αποφοιτων λυκειου ειναι τοσο μεγαλη, τεραστια για μια χωρα με μολις 26 δις δολ. εξαγωγες (οταν η μικρη Σλοβενια των 2 εκατομ. εχει 29 δις) που η επαγγελματικη μεταναστευση ειναι η βασικη λυση.

    Το ‘χω γραφψει πανω απο εικοσι (20) φορες. Να μειωθουν δραστικα οι θεσεις σε ΑΕΙ/ΤΕΙ και να γινει πιο ελκυστικη και οργανωμενη η παραξηγημενη μεταλυκειακη τεχνικη/επαγγελματικη εκπαιδευση (Ελλας 25%, μ.ο. ΕΕ. 50%) .

    Η μοναδικη (μερικη/συμπληρωματικη και οχι ολοκληρωτικη ) λυση για τους ανεργους νεους επιστημονες ειναι να προσπαθησουν στο επιχειρειν και οι υπολοιποι να χρησιμοποιηθουν στον τομεα τους, αλλα μια βαθμιδα παρακατω:

    Οι γιατροι ως εργαλειοδοτες, νοσοκομοι, προϊσταμενοι νοσοκομων
    Οι μηχανικοι ως τεχνιτες, εργοδηγοι μετα απο 2-ετη τουλαχιστον εργασια επι τοπου),…

    Και οταν με το καλο οι παλαιοτεροι εργαζομενοι φυγουν, θα παρουν την θεση τους.

    Ηδη το 1986, φοιτητριες ή αποφοιτοι Παντειου χρησιμοποιουνταν ως δακτυλογραφοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία