Plamen Tonchev: Η απατηλή εθνική κυριαρχία

Καλά κάνει ο κ. Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης στο Liberal και απαριθμεί τους τομείς, στους οποίους η Ελλάδα έχει χάσει κατ'ουσίαν την εθνική της κυριαρχία 

Δεν στέκομαι στις αξιολογικές του κρίσεις και τα σχόλιά του για "ύποπτες" ενέργειες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τα "αρπαχτικά funds" ή το καθεστώς της Ελλάδας ως "αποικίας της ΕΕ" - σημασία έχει ότι ορθώς επισημαίνει το πόσο απατηλή έχει καταστεί η έννοια της εθνικής κυριαρχίας.

Αλλά για να είναι πληρέστερη η ανάλυση αυτή, καλόν θα ήτο να προστεθεί ότι:

- Ήδη από το 2009, η Ελλάδα είχε το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον πλανήτη (σε σχέση με το ΑΕΠ), μετά από την Ιαπωνία. Με την διαφορά ότι το ιαπωνικό κράτος χρωστά κυρίως σε εγχώριες τράπεζες, ενώ το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι κυρίως προς ξένους πιστωτές. Ποιά εθνική κυριαρχία, λοιπόν; Αυτή είχε χαθεί προ πολλού, πριν καν ξεσπάσει η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και πριν εισέλθουμε στην εποχή των επάρατων μνημονίων.

- Η ίδια η έννοια της εθνικής κυριαρχίας χρήζει επανεξέτασης σε μια υφήλιο δικτυωμένη από άκρη σε άκρη, με την μεταφορά πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων ανά τον κόσμο εν ριπή οφθαλμού, με κοινές περιβαλλοντικές προκλήσεις ή συνεχώς αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές. Ποιό κράτος μπορεί σήμερα να ισχυριστεί ότι ασκεί την απόλυτη εθνική του κυριαρχία, δεδομένης της αλληλεξάρτησης στον πλανήτη μας; Ιδίως δε στην Ευρωπαϊκή Ενωση που εξ ορισμού απαιτεί την - μερική έστω - εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικά όργανα; 

Άλλωστε, η ίδια απατηλή έννοια της εθνικής κυριαρχίας οδήγησε 17 εκατ. Βρετανούς στο να επιλέξουν το Brexit στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί απ'αυτούς τους ψηφοφόρους έχουν μετανιώσει τώρα και ψάχνονται οι πολιτικές ελίτ της χώρας πώς να χειριστούν τις επιπτώσεις της έκρηξης "εθνικής υπερηφάνειας" και "αξιοπρέπειας' στις 23 Ιουνίου. Συνεπώς, οι "αυταπάτες" περί εθνικής κυριαρχίας δεν είναι μόνο ελληνική πάθηση - αν μπορεί να θεωρηθεί παρήγορο αυτό.

Πλάμεν

Η Ελλάδα δεν ασκεί πια καμιά εθνική κυριαρχία

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης

Οι περισσότεροι πολίτες πιστεύουν ακράδαντα ότι η τύχη τους βρίσκεται στα χέρια της κυβέρνησής «τους» (διαχρονικά), των τραπεζών «τους», των εργοδοτών «τους», σε χέρια ελληνικά εν πάση περιπτώσει. Ούτε  που φαντάζονται ότι δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία σχεδόν σε τίποτε.

Αφορμή για την επισήμανση είναι η ύποπτη απόρριψη από το αρμόδιο όργανο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την εποπτεία των τραπεζών (SSM) του κ Παπαδόπουλου, που προτάθηκε μετά από διεθνή αξιολογικό διαγωνισμό ως νέος διευθύνων σύμβουλος της Τράπεζας Πειραιώς.

Η υποψία είναι ότι το «αρπακτικό» fund του Τομ Πόλσον, που αγοράζει «κόκκινα δάνεια» και που έχει αποκτήσει το 10% των μετοχών της τράπεζας χάρη και στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση, λέγεται πως έχει φτιάξει λόμπυ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρενέβη (μέσω SSM) στον διορισμό του κ Παπαδόπουλου και τον σταμάτησε για να βάλει κάποιο δικό του στέλεχος.

 Έτσι επιδιώκει τον έλεγχο της Τράπεζας Πειραιώς για να μπορεί να εκμεταλλευτεί τα «κόκκινα δάνεια» των μισών ελληνικών επιχειρήσεων που βρίσκονται εκεί, ελέγχοντας έτσι το μέλλον αυτών των επιχειρήσεων και των αντίστοιχων κλάδων. Επομένως, ελέγχοντας και τις τύχες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων εργαζόμενων και επαγγελματιών.

Μέχρι να ξεκαθαριστεί το θέμα, το εύλογο ερώτημα Έλληνα πολίτη είναι «ποιος ελέγχει εδώ από ελληνικής πλευράς τι γίνεται με τις τράπεζες;» Η απάντηση είναι «η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα»!

Η επόμενη εύλογη ερώτηση είναι «και τι κάνουν η κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδος;» Η απάντηση είναι «δεν έχουν αρμοδιότητα να παρεμβαίνουν»!

Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει το ρόλο “τοποτηρητή”,  στο πλαίσιο του οποίου έχει την υποχρέωση να πραγματοποιεί επιτόπιους ελέγχους στις τράπεζες. Μέχρι εκεί. Δηλαδή να ελέγχει αν τηρούνται οι κανόνες της ΕΚΤ. Η ΕΚΤ παραμένει ο μεγάλος επόπτης των ευρωπαϊκών τραπεζών και συντονίζει τις “Εποπτικές Ομάδες” που διενεργούν τους ελέγχους. Οι ομάδες αυτές αποτελούνται κυρίως από ξένους.

Τα στελέχη που ελέγχονται από τις Εποπτικές Ομάδες είναι είτε υφιστάμενα πρόσωπα που περνάνε τις εξετάσεις του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής  Σταθερότητας (ΤΧΣ) , είτε νέα πρόσωπα με διεθνή εμπειρία. Και τα πρόσωπα του ΤΧΣ είναι επιλογής ή έγκρισης της ΕΚΤ μετά από διεθνείς διαγωνισμούς, με κριτήρια Κομισιόν και ΕΚΤ!

Από τα 14 μέλη των διοικητικών οργάνων του ΤΧΣ η ελληνική κυβέρνηση έχει έναν (1) εκπρόσωπο του υπουργείου Οικονομικών και η Τράπεζα Ελλάδος άλλον έναν…

Επομένως, τα πρόσωπα του Ταμείου αποτελούν επιλογή των Ευρωπαίων εταίρων και ειδικότερα της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία είναι ο απόλυτος άρχων των τραπεζών της Ευρωζώνης και φυσικά των «ελληνικών» συστημικών τραπεζών, που εποπτεύονται άμεσα από την Φρανκφούρτη.

Όλα αυτά γίνονται με φόντο την ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση.

Αφού λοιπόν η ατμομηχανή της οικονομίας που είναι οι τράπεζες δεν ελέγχονται από κανέναν στην Ελλάδα, οι καταθέσεις, τα δάνεια και όλα τα άλλα τραπεζικά προϊόντα και λειτουργίες, άρα τα λεφτά μας, είναι στα χέρια και υπό τη διαχείριση και τον έλεγχο ξένων. Αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά αμφιβάλλω αν ο μέσος Έλληνας πολίτης, καταθέτης, δανειολήπτης, επαγγελματίας το ξέρει. Αν το έχει συνειδητοποιήσει.

Αυτά και ως προς το μύθο ότι «οι τράπεζες είναι κρατικές, άρα μπορούμε να τις κρατικοποιήσουμε» και λοιπά και λοιπά.

Συμπέρασμα: Από τραπεζική οικονομική άποψη η Ελλάδα είναι συμμέτοχος - αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με περιορισμένη έως ανύπαρκτη εθνική κυριαρχία.

Σε δημόσιο Οικονομικό επίπεδο οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ασκούν τη δική τους οικονομική πολιτική, δεδομένου ότι η πολιτική είναι καθορισμένη από τους δανειστές μέσω μνημονίων. Οι κυβερνήσεις απλώς είτε εφαρμόζουν αυτή την πολιτική, που καθορίζεται από τις τρόικες, είτε παίζουν τις κουμπάρες μ αυτήν και πληρώνει παραπάνω το λογαριασμό ο γνωστός κυρίαρχος λαός. Επανάσταση, πάντως δεν γίνεται. Ούτε από τις κυβερνήσεις ούτε από το λαό.

Συμπέρασμα: Σε επίπεδο οικονομικής διακυβέρνησης η Ελλάδα είναι φόρου υποτελής με ανύπαρκτη εθνική κυριαρχία.

Σε εργασιακό εργατικό επίπεδο το τι θα γίνει το αποφασίζει στην ουσία μία 8μελής διεθνής επιτροπή «συμβούλων», που αποτελείται από 7 Γερμανούς, Ισπανούς, Ολλανδούς πανεπιστημιακούς και μόνο έναν Έλληνα και η οποία «έχει συσταθεί για να υποδείξει τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές στο μέτωπο των εργασιακών με τις οποίες η Ελλάδα πρέπει να ευθυγραμμιστεί». Ο  ταξικός αποστάτης υπουργός καλείται να αλλάξει το καθεστώς απολύσεων, της λειτουργίας των συνδικάτων και το καθεστώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Μόνο…

Συμπέρασμα: Σε εργασιακό επίπεδο η κυβέρνηση δεν ασκεί εθνική πολιτική, αλλά την πολιτική που της επιβάλλουν οι δανειστές.

Σε πολιτικό επίπεδο, όλες οι κυβερνήσεις υποτάσσονται στο ένα και μοναδικό μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης, που θέλουν οι δανειστές, επομένως ακολουθούν μία κοινή πολιτική, χωρίς διαφοροποιήσεις.

Συμπέρασμα: Σε πολιτικό επίπεδο οι κυβερνήσεις δεν ασκούν καμιά εθνική κυριαρχία, αφού επιλέγουν την πολιτική και ιδεολογική κατεύθυνση, που επιβάλουν οι δανειστές.

Επομένως, και ο λαός δεν ασκεί καμιά κυριαρχία στη χώρα του αφού η ψήφος του δεν είναι καθοριστική, αλλά καθοδηγείται και υποτάσσεται θέλει –δε θέλει στην πολιτική που επιβάλουν οι δανειστές δια των κυβερνήσεων και των κομμάτων.

Τρανή απόδειξη το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, που δεν ελήφθη καν υπ όψιν, και η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ για να ακολουθήσει δρόμο εκτός μνημονίων, που επίσης έπεσε στο κενό από το ίδιο το κόμμα!

Σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας Άμυνας και εδάφους, αέρα, θάλασσας η Ελλάδα είναι στο έλεος της μεγαλοθυμίας των γειτόνων της και των «συμμάχων» της. Πρώτον γιατί δεν έχει λεφτά για να θρέψει, να εκσυγχρονίσει και να αναπτύξει τις ένοπλες δυνάμεις της. Οι ελλείψεις είναι τεράστιες και τα κονδύλια κομμένα από τα μνημόνια. Η Τουρκία αλωνίζει στο Αιγαίο όσο ποτέ και κανείς δεν μπορεί να τη σταματήσει είτε με διπλωματία είτε με ισχύ. Και τα δύο χρειάζονται οικονομική ισχύ. Η Αλβανία και τα Σκόπια αυξάνουν τις απαιτήσεις τους!

Στην αρχή της εβδομάδας η Άγκυρα κατέθεσε στον ΟΗΕ για πρώτη φορά τόσο ολοκληρωμένες τις απαιτήσεις της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, την οποία δεν αναγνωρίζει επίσημα πια, τον εναέριο χώρο του Αιγαίου, τα χωρικά ύδατα και την αμφισβήτηση του ελέγχου της εναέριας κυκλοφορίας (του FIR Αθηνών) από την Ελλάδα.

Όπως ξέρει και ο τελευταίος πολίτης της περιοχής η Τουρκία είναι ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, που δρα όπως ο Τομ Πόλσον: Περιμένει πότε το θύμα θα είναι αδύναμο για να το δαγκώσει.

Μέχρι στιγμής, η Ελλάδα επιζεί σ αυτά τα τελευταία επίπεδα χάρη στην επιθυμία των ΗΠΑ να μη διαταραχτεί το status quo  στην περιοχή και σε τίποτε άλλο. Και οι ΗΠΑ δεν έχουν δώσει ποτέ δωρεάν τη βοήθειά τους και τις εκδουλεύσεις τους.

Συμπέρασμα: Σε επίπεδο άμυνας και κυριαρχίας αέρα, ξηράς, θάλασσας η Ελλάδα ασκεί περιορισμένη κυριαρχία προτεκτοράτου, που στηρίζεται καθ ολοκληρία σε ξένες πλάτες. Ήταν πάντα έτσι; Όχι ακριβώς. Θυμίζω τον Μάρτιο του 1987, το βέτο στο ΝΑΤΟ για να μην πάω παλιότερα.

Γενικό συμπέρασμα: Οι Έλληνες πολίτες δεν εξουσιάζουν ούτε το σπίτι που μένουν, ούτε τη θάλασσα που κολυμπάνε, ούτε τον αέρα που ταξιδεύουν, ούτε τις κυβερνήσεις που ψηφίζουν. Η ψήφος τους δεν έχει καμιά αξία στην πράξη και υπό αυτή την έννοια δεν είναι πολίτες. Το χειρότερο: Δεν έχουν καν συνείδηση όλων αυτών. Γιατί αν είχαν, είτε θα ξεσηκώνονταν είτε θα σηκώναν όλοι μαζί τα μανίκια για να πάρουν στα χέρια τους την τύχη τους και την τύχη των παιδιών τους. Την πατρίδα τους.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης