Σαββατοκύριακο με δανεικά (12): Ποιος νοιάζεται για την πατρίδα ρε;



Ποιος νοιάζεται για την πατρίδα; Για την ανέχεια των περισσοτέρων κατοίκων της. Για τα καλύτερα παιδιά που φεύγουν προς αναζήτηση τύχης. Για τις επιχειρήσεις που μαραζώνουν όταν δεν κλείνουν. Για τα δημόσια σχολεία που υπολειτουργούν; Για τα νοσοκομεία; Για τη διεθνή απομόνωση της χώρας; Για τις αλλαγές που δεν γίνονται και δεν θα γίνουν ίσως ποτέ. Για τη φρίκη των προσφυγικών καταυλισμών. Για το φως που δεν φαίνεται από πουθενά;

Νοιαζόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες, εμείς που ζοριζόμαστε. Νοιάζονται πολλοί γιατροί και  νοσηλευτές που μάχονται το θάνατο στο άθλιο περιβάλλον των δημόσιων νοσοκομείων. Πολλοί δάσκαλοι που βλέπουν την πολιτιστική παρακμή της νεολαίας μας. Πολλοί δημόσιοι λειτουργοί που καταλαβαίνουν ότι η χώρα αποσυντίθεται και οφείλουν να βάλουν μια πλάτη. Πολλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι που τιμούν το επάγγελμά τους έστω κι αν το μεροκάματο είναι γλίσχρο. Εκείνα τα παιδιά που πάνω σε μηχανάκια παίζουν τη ζωή τους κυνηγώντας το έγκλημα που γιγαντώνεται. Αλλά και κείνοι οι εργαζόμενοι που πραγματικά δίνουν τη μάχη στην κόλαση ενός hot spot.

Σίγουρα δεν νοιάζεται το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος, για να μη γράψω όλο και μου πουν ότι ισοπεδώνω. Βλέπω πολιτικούς να μετατοπίζονται με την ταχύτητα του φωτός με μόνο κριτήριο την επανεκλογή τους. Στέλνουν όμως ωραίες επιστολές. Βλέπω προτάσεις και σχέδια για συσπειρώσεις και συγχωνεύσεις κομμάτων με μόνο κριτήριο το ποσοστό στις εκλογές και την κουτάλα της εξουσίας. Βλέπω  πολιτικούς να αναστοχάζονται μόνο όταν χάνουν την υπουργική καρέκλα. Βλέπω ιδέες και σπόντες για συμμαχίες με μόνο κριτήριο τη διατήρηση του υπάρχοντος και του προσωπικού βολέματος. Βλέπω τη σχεδόν καθολική απουσία της πολιτικής πρότασης, γιατί η πατάτα είναι πια υπέρθερμη και δεν είναι φρόνιμο να την κρατάς.

Δεν εκπλήσσομαι πια. Τα θεωρώ όλα λογικά. Το πολιτικό σύστημα δεν είναι αφελές. Νιώθει πως χάνει τη Μέκκα που το τάισε και ανησυχεί. Αναζητά την πονηρή τη συνταγή που θα το κρατήσει εν ζωή και θα το αναπαράγει. Μόνο που δεν έχει καινούργια εργαλεία κατανόησης της πραγματικότητας και προσπαθεί με τα παλιά. Πελατειακή λογική και των γονέων. Ακόμα και μετά από 7 χρόνια κρίσης. Κάθε ορθολογική πρόταση που σποραδικά ακούγεται βαφτίζεται νεοφιλελευθερισμός και στέλνεται στο πυρ. Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει λένε να έχουν προοδευτικό πρόσημο που σε απλά ελληνικά σημαίνει να ευνοούν τους ήδη ευνοημένους. Η αγωνία επιβίωσης του κρατισμού που έθρεψε τις κάστες και τους πολιτικούς πάτρωνές τους είναι παρούσα και βγάζει μάτια. Να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας έστω και αποψιλωμένα. Ο ελληνικός κομμουνισμός με λεφτά είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Μπορεί όμως να γίνει κομμουνισμός με φτώχεια. Και να πεθάνει τους πολίτες του.

Ο κόσμος αποστρέφεται πλέον καθολικά την πολιτική. Αυτό είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Έκλεισε ένας ολόκληρος ιστορικός δημοσιογραφικός οργανισμός και δεν άνοιξε μύτη. Όχι μόνο στα πολιτικά γραφεία. Αλλά ούτε εκεί έξω στην κοινωνία. Κλείνει η ζωή των πολιτών, το κλείσιμο του ΔΟΛ θα τους νοιάξει; Ανοίγουν όμως νέες πατσαβούρες για να διαβάζουν οι αδαείς. Και αγοράζονται. Ποιος πάει να ψηφίσει σε σωματεία, ποιος παρακολουθεί συνελεύσεις συνδικάτων, ποιος ακούει το λόγο των συνδικαλιστών. Ποιος απεργεί και ποιος διαδηλώνει; Ούτε οι «άρρωστοι» πια. Αποστασιοποίηση και των φανατικών, έχει σημασία. Τα κόμματα κοιτούν τον πάγκο τους και μελαγχολούν. Σχεδόν μόνο προβληματικές περιπτώσεις και απατεώνες τερατολόγοι εμφανίζονται στο προσκήνιο. Τα ΜΜΕ προβάλουν την κάθε ανοησία συχνότερα από ποτέ. Παίζουν ακόμα και δραχμή και δραχμολάγνους πολιτικούς μπας και τρομοκρατήσουν τους θεατές και τους κάνουν να τα προσέξουν.


Το κάθε κόμμα έχει τις δικές του ευθύνες για τη σήψη και την παρακμή. Η κάθε παράταξη δούλεψε σκληρά για να οδηγήσει τη χώρα στο γκρεμό. Συχνά ασυναίσθητα. Όλοι όσοι στρατευθήκαμε κάποια στιγμή έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αυτό που εκπλήσσει είναι ότι  κανένα δεν φαίνεται να έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Αίσθημα καθήκοντος και αποστολής. Θέληση για τη σωτηρία της πατρίδας. Αντίληψη της κατάστασης.  Μονάχα διχασμό, εχθροπάθεια, κενολογία, απόσειση ευθυνών. Σχεδόν μονάχα κοινότυπες ανοησίες. Αν η χώρα στέκεται ακόμα όρθια το οφείλει σε κάποιους από τους πολίτες της. Αυτούς τους πολιτικά ανεκπαίδευτους, ευκολόπιστους πολίτες. Στον αγώνα τους να επιβιώσουν σωματικά αλλά και πνευματικά σώζουν και την πατρίδα κάνοντας το σωστό. Ως πότε;        

Σχόλια

  1. Λογοτεχνικά υπάρχει λύση (11-7-2010)που κανονικά θα έπρεπε να αντικατοπτριζεται- εστω και μερικώς- στην πραγματική ζωή.

    Αφωτίστου Φιλέλληνος, ΠΩΣ (ΔΕΝ) ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ (ΜΑΣ;)

    "...Η φράση “ the greek pride' ή “ the greek filotimo' μεταφράζεται ως υπερηφάνεια, φιλότιμο, φιλοτιμία , υπεροψία (που για τους πραγματικούς φιλέλληνες αποδίδεται καλύτερα με την υπεροψία απέναντι σε κάθε ηλίθιο καθολικό ή προτεσταντικό κανόνα) εξηγούσε συνοπτικά τι πραγματικά συνέβη. Η ανθρωπότητα, δεν είχε καταλάβει ότι οι ιδιοκτήτες των γκριζόμαυρων κεφαλαίων ως κάτοικοι εξωτερικού περνούσαν μια σοβαρή υπαρξιακή κρίση. Στο ελβετικό chalet τους, ή στη βίλλα τους στην Κυανή Ακτή οι Ευρωπαίοι φίλοι τους, τους κοίταγαν ειρωνικά με χαμόγελο που σκοτώνει, όταν η γερμανίδα υπηρετριά τους έφερνε μια νέα πανάκριβη σαμπάνια, το ίδιο κι η τσέχα ερωμένη τους, πρώην μοντέλο, την ίδια ώρα που πολλοί φίλοι και γνωστοί τους στην πατρίδα έσβηναν τον πόνο τους με ρετσίνα.

    Επειδή πολλοί πλησίαζαν τα 65 , ξαφνικά είδαν την ζωή τους σαν κινηματογραφική ταινία :
    Ελλάδα 1955-1960 φτώχεια, γκαζιέρα, ψυγείο πάγου (οι πλουσιότεροι στην κωμόπολη)
    1965-1979 Δικτατορία, Νομική , Πολυτεχνείο, μεταπολίτευση, συνδικαλισμός
    1980 FIAT 128 με παρέα με την φίλη τους και πρώτη σύζυγο σε ταβερνάκια στην Καισαριανή
    1985 ALFA ROMEO οικογενειακή εκδρομή με τα παιδιά στη Ρώμη
    1995 Με JEEP και την Ρωσίδα ερωμένη τους στην Μύκονο.
    2005 Έκαναν ταμείο, είχαν τρεις offshore εταιρείες και χώριζαν με την δεύτερη συζυγό τους.

    Πόσο χρόνος τους έμενε; Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν το τολμηρό βήμα. Με την νομοθετική διάταξη περί επιστροφής και επένδυσης αδήλωτων κεφαλαίων με φόρο συγκέντρωσης 10%, ξαναγύρισαν τα περισσότερα αδήλωτα κέρδη τους στην χώρα κι έτσι σύντομα συγγενείς, παλιοί φίλοι και γνωστοί και τα παιδιά τους άρχισαν πάλι να έχουν δουλειά κι αξιοπρέπεια. Ήταν λοιπόν θέμα “φιλότιμου', “ελληνικής ψυχής', θέμα άλλης ειδικότητας...."

    http://www.poiein.gr/archives/9988/index.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 18/01/2017, 11:13 ΠΜ
    «Η μελαγχολία της αντίστασης» ή αλλιώς η γοητεία του Λάσλο Κρασζναχορκάι
    Γράφει η Λίλια Τσούβα // *

    "...Αυτός ο τρομακτικός κόσμος της παράλογης κακίας αισθάνεται πως απειλείται από έναν θίασο τσιρκολάνων. Παίζοντας θέατρο καμώνεται πως δεν γνωρίζει ποιος φταίει, σαν τον καθηγητή που ψάχνει παντού τα γυαλιά του, ενώ βρίσκονται κάτω από τη μύτη του και αρκεί μόνον να κοιτάξει προς τα πόδια του για να τα βρει. Καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει ότι το τέρας είναι αυτός ο ίδιος, ένας κακός εγκέφαλος προικισμένος με μαγνητικές δυνατότητες. Αυτός είναι ο «Πρίγκιπας του Ερέβους» κι ας φοβάται ότι θα ξεπηδήσει από το τσίρκο. Γιατί ένα τσίρκο παραδοξότητας κατάντησε η ανθρωπότητα που ξέχασε τις απλές χαρές, τη γλυκύτητα της χαραυγής, του ήρεμου ξυπνήματος, τη χαρά του αχνιστού πρωινού τσαγιού.

    Παρότι τα κλειδιά της ευτυχίας τα κρατάμε εμείς στο χέρι μας, και δεν είναι άλλα από τη λαμπρή ευφυΐα και τη μεγαλοπρεπή εφευρετικότητά μας, αφηνόμαστε μέσα σ’ αυτό το πληθωρικό σύμπαν να μας καθοδηγούν τα αντανακλαστικά μας. Ο κόσμος του Ερέβους με τις μαγνητικές του δυνάμεις προσελκύει τις μάζες, οι οποίες αστόχαστα μετατρέπονται σε ορδές βαρβάρων που κανείς δεν μπορεί να τιθασεύσει. Ο ειρηνικός άνθρωπος του χτες μεταλλάσσεται σε ανελέητο, κυνικό και απάνθρωπο θύτη του σήμερα...."


    * Η Λίλια Τσούβα γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, από όπου και αποφοίτησε (τμήμα Μέσων και Νεότερων Ελληνικών Σπουδών). Εργάστηκε επί χρόνια ως καθηγήτρια στη μέση εκπαίδευση. Ασχολείται με το δοκίμιο και την κριτική. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.


    http://fractalart.gr/i-melagxolia-tis-antistasis/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία