Ένα πολιτικό στεφάνι στη μνήμη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη



Επιτέλους η δημοκρατική αριστερά ξανά στο προσκήνιο. Τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ πήραν την απόφαση που λίγοι περίμεναν και πολλοί προσδοκούσαν. Απόφαση αξιοπρέπειας και σεβασμού στην κληρονομιά της ευρωπαϊκής αντιδογματικής Αριστεράς. Έστω και καθυστερημένα, αποφάσισαν να βγουν απέναντι στην καθυστέρηση και την αναπαλαίωση, απέναντι στην πολιτική βλακεία, απέναντι στον αναχρονιστικό παλαιοκομμουνισμό, απέναντι στη λογική της στείρας καταγγελίας και της ανέξοδης λεκτικής βίας. Απέναντι στο λαϊκισμό.


Γιατί, αλήθεια, τι αξία έχει η κοινή πολιτική ζωή όταν προσπαθείς να πείσεις τους συντρόφους σου ότι δεν είσαι εσωτερικός εχθρός, αλλά κάποιος που έχει άλλη, έστω και πολύ άλλη, άποψη;  
Τι αξία έχει, στον 21ο αιώνα, να υποστέλλεις τη σημαία του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία  και να διαλέγεσαι με εραστές του Στάλιν και του Τρότσκυ,  του Μάο και του Κάστρο;

Τι αξία έχει να υποστέλλεις τη σημαία της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της καταδίκης της βίας για να μπορείς να συναγελάζεσαι με συντρόφους που βλέπουν με συμπάθεια την τρομοκρατία;  

Τι αξία έχει να στρογγυλεύεις τον κριτικό  πολιτικό σου λόγο για να συνάδεις με συντρόφους που παρομοιάζουν τη σημερινή κυβέρνηση με την κυβέρνηση Τσολάκογλου;

Τι αξία έχει να αναζητάς συγκεκριμένες θέσεις για την έξοδο από την κρίση, όταν οι σύντροφοί σου αρκούνται στην καταγγελία και τον άκρατο λαϊκισμό;

Τι αξία έχει να αναζητάς συμμαχίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της οικολογίας όταν οι σύντροφοί σου έχουν δίπλα τους (από αύριο πιο δίπλα τους) αδειανή μια θέση για την κα Αλέκα;

Τι αξία έχει να αναζητάς νέους θεσμούς σε μια πραγματική δημοκρατία, όταν δίπλα σου οι σύντροφοί σου ονειρεύονται τη μέρα που οι μάζες θα νομοθετούν στο δρόμο;  

Τι αξία έχει να μπαίνεις κάτω από την ίδια ταμπέλα με όσους είδαν στον Δεκέμβρη του 2008 την επανάσταση του 1821, έστω και αν ήταν απόντες;

Τι αξία έχει να επικαλείσαι αριστερό ευρωπαϊσμό στο ίδιο πολιτικό κόμμα με συντρόφους που αγωνίζονται για την έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή ένωση;

Τέλος πάντων, τι αξία έχει να αυτοφιμώνεσαι και να κάνεις κλεφτοπόλεμο, όντας μειοψηφία, σε ένα χώρο που οι υπόλοιποι σε βλέπουν σαν βαρίδι και σου δείχνουν με κάθε τρόπο την πόρτα της εξόδου;

Αφού πιστεύεις στη δύναμη των ιδεών σου και στην κληρονομιά σου, έχεις και τη δύναμη να ξεκολλήσεις και να προχωρήσεις. Δεν γεννήθηκες το 1968 για να αναπαλαιώνεις το 2010, το Λενινισμό. Δεν αρνήθηκες το 1968 την Σοβιετική ένωση για να ονειρεύεσαι το 2010, το σοβιετικό μοντέλο κρατικής οικονομίας. Δεν πάσχισαν ο Μπάμπης και ο Μπαρμπαμήτσος για να ξαναβάλουμε στη σημαίας μας το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Δεν πάσχισαν οι Ρηγάδες και οι Ρήγισσες ούτε βέβαια για να δικαιώσουν τον Ανδρουλάκη, το Μπίστη και τη Δαμανάκη, ούτε βέβαια για να στήσουν ξανά το παλιό καλό ΚΚΕ με ολίγη από Μάο και αναρχία.
Η σκηνή που ο Φώτης τα μαζεύει και αποχωρεί είναι σκηνή που υπόσχεται συναρπαστική συνέχεια.
Αναζήτηση και επεξεργασίες για τα μοντέλα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε.
Επιστροφή των σοβαρών αριστερών διανοούμενων που κάποτε απάρτιζαν το στελεχικό δυναμικό του χώρου.  
Διείσδυση των αριστερών δημοκρατικών και ευρωπαϊκών ιδεών στο χώρο της νεολαίας, γιατί χωρίς αυτήν οι 60άρηδες δεν έχουν μέλλον.

Αν θελήσετε να ξαναστήσετε από τα πάνω μια νέα ΕΑΡ, με ολίγη από πράσινους και αριστερό ΠΑΣΟΚ και απλά τηλεοπτική πολιτική «δράση», η ελπίδα θα πεθάνει από μόνη της δεν θα χρειαστεί να την σκοτώσετε.
Αν θελήσετε να ανοίξετε οργανωμένο διάλογο με όλο το οικείο χώρο, να βγείτε δυναμικά στο λαό με προτάσεις και συμμαχίες από τα κάτω, αλλά και με έμπρακτη συμπαράσταση σε αυτούς που τσακίζει η κρίση, τότε η κίνηση απεγκλωβισμού νομίζω θα δικαιωθεί. Αν το βήμα που έχετε στη βουλή γίνει για πρώτη φορά βήμα πραγματικής αριστερής κριτικής στις επιλογές της κυβέρνησης και ρεαλιστικών αριστερών προτάσεων για το ξεπέρασμα της κρίσης, ο λαός θα στήσει και πάλι προσεκτικά αυτί όταν μιλάτε.

Είναι δύσκολο, φυσάει κόντρα, ειδικά όταν οι καπεταναίοι κάνουν χρόνια  μόνο αυτό που ξέρουν και τώρα πρέπει να αυτοσχεδιάσουν.

Ήδη κατατέθηκε ένα  πολιτικό στεφάνι στη μνήμη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη που ήταν αντίθετος με τη δημιουργία του Συνασπισμού πριν 20 χρόνια. Δόθηκε έτσι υπόσχεση ότι η αναζήτηση στο χώρο των αριστερών ιδεών θα συνεχιστεί και όπου βγάλει.

Παραφράζοντας τον R.Μ. Unger γράφω ότι….. η Δημοκρατική Αριστερά ακόμα και αν αποτύχει να αλλάξει τον κόσμο της Αριστεράς και την κοινωνία θα έχει πετύχει να αλλάξει τον εαυτό της και να ζήσει μια σπουδαιότερη ζωή.
Αυτό, νομίζω ταπεινά, ότι έχει αξία.


Σχόλια

  1. "Αν θελήσετε να ξαναστήσετε από τα πάνω μια νέα ΕΑΡ, με ολίγη από πράσινους και αριστερό ΠΑΣΟΚ και απλά τηλεοπτική πολιτική «δράση», η ελπίδα θα πεθάνει από μόνη της δεν θα χρειαστεί να την σκοτώσετε"
    Αψογος leo!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ο Μιχάλης δεν ανήκει σε κανέναν - τον τιμούν όσοι συνεχίζουν πολιτικά το έργο του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. LLS το ίδιο λέμε, από σένα το πήρα, απλά εγώ το είπα και πάλι αδρά, ενώ εσύ το λες με τον τρόπο σου.
    Ναι δεν είμαστε τώρα για ΕΑΡ Β καθότι εκτός των άλλων και μεγαλώσαμε. Βάλε όμως και συ το γόνιμο μυαλό σου να σκεφτεί, τι μπορεί να παίξει σήμερα σε αυτό το πολιτικό τοπίο, που μπορεί να σηκώσει ανθρώπους από τον καναπέ τους, και τα πληκτρολόγια και να τους βάλει στη δράση, όπως εμείς την εννοούμε. Δεν είμαι αισιόδοξος και με αυτήν την έννοια λέω ότι φυσάει κόντρα. Ίδωμεν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νίκο μου και βέβαια δεν ανήκει σε κανένα, πόσο μάλλον σε μένα. Αλλά η αποχώρηση είναι ένα στεφάνι στη μνήμη αυτού πίστεψε όσο κανένας στις ανανεωτικές ιδέες της Αριστεράς. Το καταθέτουν αυτοί που τις υποστηρίζουν ακόμα, άξιοι και μη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλοι είχα ένα πρόβλημα με τα σχόλια αλλά το έλυσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Leo –αφού εσύ πιστεύεις αυτά που γραφείς εμένα δεν μου πέφτει λόγος ..πάντως ο χώρος είναι πολύ μικρός για να εκμεταλλεύεστε την μνήμη του Μιχάλη .Ειλικρινά ντρέπομαι ….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το άρθρο σου leo αναδημοσιεύεται στο facebook. Άνοιξε ένα λογαριασμό να δεις τα σχόλια- έχεις πολλούς φίλους κι εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Bruce Springsteen..:)
    Καλό ποστ, Leo και με πολύ καλή "χημεία"!

    Γαι την ανανεωτική πτέρυγα και τον Φώτη δεν είχα καμία αμφιβολία και επέμενα, γι'αυτό όπως θα θυμάσαι.

    Είχαμε πει, "στο συνέδριο θα λυθούν όλα".
    Στο έλεγα.
    ( χρειαζόταν δουλειά γι αυτό και τώρα ακόμη περισσότερο, βέβαια..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. φίλοι μου ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Εγώ απέξω προσπαθώ να ερμηνεύσω και να τιμήσω εσάς που από μέσα βιώσατε όσα αναφέρω. Τις δικές σας εμπειρίες και τις δικές σας έγνοιες αφηγούμαι. Η ελπίδα μας είναι όλα αυτά να γίνουν έγνοιες όλων μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία