Όταν ο χωρισμός κάνει καλό... σε όλους


H διάσπαση του Συνασπισμού με βελούδινο, είναι αλήθεια, διαζύγιο είναι ένα καλό νέο για την Αριστερά και τους αριστερούς πολίτες. Μια παρά φύση ιδεολογικά και πολιτικά συνένωση διαλύθηκε. Οι δύο πόλοι μπορούν να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους στον πολιτικό στίβο και η ιστορία θα δείξει. Είναι δύο αντίθετοι πόλοι; Κάθε άλλο, είναι όμως διαφορετικοί. Μπορούν να συζητούν θαυμάσια στο σαλόνι, αλλά δεν είναι και για να ξαπλώνουν μαζί στην ίδια κρεβατοκάμαρα (miκe). Ιστορίες του…. γιατί διασπαστήκατε τώρα πάνω στην κρίση που η αριστερά πρέπει να είναι ενωμένη…. είναι ηθικολογίες και αναχρονισμοί που δεν έχουν θέση στο σημερινό γίγνεσθαι. Οι εσωτερικές τριβές, ο διαγκωνισμός των αδηφάγων μηχανισμών και ο πολιτικός συγκερασμός των τάσεων θόλωναν την εικόνα ενός πολιτικού κόμματος τη στιγμή που οι συνθήκες απαιτούν καθαρές πολιτικές. Ο διαχωρισμός είναι σαφώς λυτρωτικός.

Η διάσπαση δεν είναι αποτέλεσμα καπρίτσιου. Το Αριστερό ρεύμα επιλέγει να έχει στην κάμαρά του τον Σύριζα και όχι την Ανανεωτική Πτέρυγα. Η ΑΠ από τη μεριά της προτιμά τη μοναξιά ή άλλες πολιτικές παρέες παρά να συγχρωτίζεται με τον Σύριζα. Είναι θέμα πολιτικών επιλογών με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Και οι δύο στοχεύουν στην ριζοσπαστική αλλαγή της κοινωνίας, ανήκουν στην Αριστερά.

Αν τα αριστερά κινήματα είχαν βρει ένα τρόπο δράσης στα πλαίσια των εθνικών κρατών, τώρα έχουν χάσει το μπούσουλα στο νέο περιβάλλον, τόσο σε εθνικό όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα πράγματα την εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι σαφώς πιο δύσκολα. Δεν είναι σίγουρα δύσκολο να καταγγέλλεις τον καπιταλισμό και τα μίσθαρνα όργανά του. Δύσκολο είναι δομήσεις ένα σχέδιο ταυτότητας και συλλογικής δράσης που θα αλλάξει τη χώρα και την Ευρώπη. Ακόμα πιο δύσκολο να βγάλεις τη χώρα από την ΕΕ και να ακολουθήσεις μια εθνική ριζοσπαστική στρατηγική με σοσιαλιστική προοπτική. Και τι σοσιαλιστική; Κλασσικού τύπου με δικτατορία του «προλεταριάτου» και κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία. Οι τιτάνες νομίζω είχαν πιο εύκολο έργο.

Η δημοκρατική ανανεωτική Αριστερά θέλει να δουλέψει εντός ΕΕ. Επιλέγει τον αριστερό ριζοσπαστικό μεταρρυθμισμό. Έχει σαφώς περιορισμένες δυνατότητες να επιβάλλει σε εύλογο χρονικό διάστημα αλλαγές σ’ ένα περιβάλλον που κινείται αργά και είναι βαθιά συντηρητικό. Η Ευρώπη των λαών, στόχος παλιός, είναι ζητούμενη και θα είναι. Όμως οι μάζες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι φιλοευρωπαϊκές, αισθάνονται ασφαλέστερες στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έφερε τους λαούς κοντά, δεν θέλουν να χωρίσουν, τουλάχιστον σήμερα. Η επιλογή αυτή, φέρνει τη δημοκρατική αριστερά πιο κοντά σε πολιτικούς σχηματισμούς όπως οι πράσινοι και οι πραγματικοί σοσιαλδημοκράτες ( δεν εννοώ το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, το θεωρώ κόμμα δεξιό), τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Οι αγωνίες της έχουν να κάνουν με συγκροτημένες και τεχνοκρατικά δομημένες προτάσεις αλλαγών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο με ταυτόχρονα θεσμική και εξωθεσμική δράση, με λόγο επιθετικό και τεκμηριωμένο, με συμβιβασμούς αλλά και ρήξεις. Αυτά τα στοιχεία της δίνουν τον χαρακτηρισμό του «δεξιού» αυτό που παλιά λέγαμε «ρεφορμιστές». 

Η αντισυστημική Αριστερά επιλέγει τη μεγάλη ανατροπή, την επανάσταση. Η επιλογή της είναι αντιευρωπαϊκή. Ακόμα και όταν δεν διατυπώνει ως αίτημα την έξοδο, ζητά την κατάργηση όλων των συμφωνιών, δεν αναγνωρίζει οφέλη αλλά μόνο δεινά, δεν αντιπροτείνει μοντέλο, ελπίζει σε ένα νέο σύμφωνο της Βαρσοβίας με σοσιαλιστικά πλέον κράτη. Ουτοπίες και για κάποιους κουταμάρες. Η Αριστερά αυτή φαντάζει και είναι για μένα αριστερίστικη. Χωρίς απήχηση στις μάζες, χωρίς προλετάριους στις τάξεις της, με στελέχη και μέλη από το μεσαίο και εν πολλοίς κρατικοδίαιτο χώρο, φαντασιώνεται επανάσταση και γιατί όχι ένοπλο αγώνα. Την ίδια στιγμή τα μέλη της κάνουν μια αστική ζωή, η δημόσια συμπεριφορά τους είναι συστημικότατη, είναι αρχιτέκτονες, έμποροι, καθηγητές, δικηγόροι και δημοσιογράφοι στέλνουν τα παιδιά τους σε καλά ιδιωτικά σχολεία ή φροντιστήρια για να πάρουν σοβαρή αστική μόρφωση, δουλεύουν και τρέφονται από το σύστημα, αγωνιούν για τις καταθέσεις τους, την ίδια στιγμή που επαγγέλλονται πτώχευση, έξοδο από το Ευρώ και πόλεμο με τον καπιταλισμό. Πολεμούν το σύστημα στα λόγια. Είναι και αυτός ένα τρόπος και δεν το γράφω ειρωνικά. Αν πείσουν και τους υπόλοιπους θα γίνουν εξουσία και τότε…..

Τώρα αν όλοι αυτοί ανέβαιναν ξαφνικά στην εξουσία το πιο πιθανό που θα μπορούσαν να κάνουν, σε ευρωπαϊκό περιβάλλον ( δεν είμαστε στη Ν. Αμερική),  είναι ίσως διαφορετικό από αυτό που κάνει η  κυβέρνηση του ΓΑΠ, αλλά όχι και πολύ, ε; Όπως λέει και ο Μοσχονάς:

Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα σχεδόν όλοι οι οικονομολόγοι που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, από τους πιο «δεξιούς» μέχρι τους πιο «επαναστάτες», προτείνουν περίπου τα ίδια πράγματα για την οικονομική στρατηγική που θα όφειλε να ακολουθήσει η χώρας μας. Όλες οι προτάσεις είναι παραλλαγές, λιγότερο ή περισσότερο «αριστερές», ενός κοινωνικού ή αριστερού κεϋνσιανισμού.

Οι διαφορές λοιπόν είναι δομικές ως προς το τι ζητάει η κάθε τάση και  ποιοι είναι οι τρόποι που θα πραγματώσει το στόχο της. Γι αυτό και πρέπει να βρίσκονται σε διαφορετικούς κοιτώνες. Να στοχάζεται και να αναζητά η κάθε μια τον διαφορετικό  φαντασιακό της κόσμο και  το δρόμο προς αυτόν.

Μπορούν όμως να συνεργάζονται σε ένα δήμο, σε ένα σωματείο σ' ένα εργασιακό χώρο;

Νομίζω όχι. Η αντισυστημική λογική αρκείται σε καταγραφή απόψεων και δυνάμεων και σε καταγγελία των κυβερνητικών επιλογών. Οι όποιες αλλαγές δεν ανατρέπουν το σύστημα, απλά το βελτιώνουν, γλυκαίνουν τις μάζες και τις αποπροσανατολίζουν. Όσο πιο δύσκολα τα πράγματα για το λαό, τόσο πιο γρήγορα ωριμάζουν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για την επανάσταση. Αντίθετα, το ΚΚΕ είναι ο μόνος φυσικός σύμμαχος της αντισυστημικής Αριστεράς και γι’ αυτό ο Τσίπρας έχει δίκιο όταν έχει εκείνη την καρέκλα για την Αλέκα αδειανή.

Η Ανανεωτική λογική είναι σαφώς ρεφορμιστική γι’ αυτό και ρεαλιστική και ανθρώπινη. Αν μπορώ να αλλάξω κάτι προς το καλύτερο στο σχολείο, στο κράτος, στη γειτονιά, με κοινή δράση, δίνοντας ενδιαφέρον και ευκολίες στη ζωή μου, το κάνω. Δεν θα πετύχω σπουδαίες ανατροπές, αλλά και οι μικρές νησίδες είναι κάτι. Εξάλλου αυτό μπορώ να κάνω προς το παρόν. Δεν αφήνω το δήμαρχο να χαλάσει το πάρκο στην Πατησίων, το κάνω αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο. Είναι λίγο καραγκιόζ-μπερντές, αλλά είναι πάρκο, όχι τσιμέντο. Μπορεί να γίνει καλύτερο. Να δουλέψουμε. Μπορώ να βάλω συλλογικές και οριζόντιες λειτουργίες προγραμματισμού και εσωτερικής αξιολόγησης για να κάνω το δημόσιο σχολείο ικανό να μορφώνει  τα παιδιά μας, το κάνω. Έχει κούραση, θέλει και μυαλό, αλλά σιχαίνομαι να καταγγέλλω μόνο υπουργεία.

Αναζητώ λοιπόν συμμαχίες σε κάθε χώρο και τάση για να πετύχω τους στόχους μου. Για μένα είναι πολιτική αριστερή, γιατί προϋποθέτει κοινή θετική δράση των εργαζομένων και δίνει αποτέλεσμα, σημαντικό ή όχι, αλλά δίνει. Αν δεν βελτιώσεις με νίκες την ψυχολογία των πολιτών δεν μπορείς να ελπίζεις σε ρήξεις έστω και εκλογικές.


Μετά από αυτές τις διαπιστώσεις, βλέπω ότι η διάσπαση θα κάνει το έδαφος της πολιτικής μας δράσης πιο γόνιμο. Το έργο της Αριστεράς είναι εξαιρετικά δύσκολο δεδομένων και των υποκειμενικών αδυναμιών των στελεχών της, και της μεγάλης απόστασης του λαού απ’ αυτήν, αλλά είναι μπροστά της και θέλει να το πραγματώσει. Χωρίς τις εσωτερικές έριδες και αποσπάσεις μπορεί να λειτουργήσει αποδοτικότερα.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί, είτε ως ανανεωτική, είτε ως αντισυστημική, να νικήσει τελικά. Δύσκολο. Αλλά είπαμε αξίζει η προσπάθεια πρώτα για μας τους ίδιους. Αν επιλέγω τον δημοκρατικό δρόμο είναι γιατί αυτός θα έχει πιθανότατα από αύριο εξαιρετικό πολιτικό ενδιαφέρον και πιθανότερο θετικό αποτέλεσμα και μετά για όλα τ’ άλλα.

Σχόλια

  1. Δεν "ανοιγεις" και ενα ιστολογιο Μουσικης;
    Με αυτες τις επιλογες, μας εχεις "στειλει"
    Ποσο μαλλον οταν υπαρχουν και αναλογες αφιερωσεις.
    Χαιρετω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πρώτα απ όλα να σε ευχαριστήσω που με περιλαμβάνεις στην γλυκύτατη αφιέρωση σου.Στην ερώτηση εαν η νίκη προυποθέτει αγάπη η απάντηση είναι,χωρίς δεύτερη σκέψη, ναι!!Και δεν εννοώ, βέβαια ,την άνευρη,γλυκανάλατη αγάπη αλλά την αγαπητική σύγκρουση.
    Εκείνο που με φοβίζει περισσότερο στο εγχείρημα της Α.Π. είναι μήπως στην προσπάθεια αποτίναξης των λαθών του ΣΥΡΙΖΑ,καταλήξει σε μια στείρα "ρεαλ πολιτικ",η οποία κάλλιστα μπορεί να εκφραστεί απ όλο τις εκσυγχρονιστικές δυνάμεις που διατρέχουν το πολιτικό φάσμα.Με λίγα λόγια φοβάμαι μια αριστερά χωρίς όραμα,όπως ακριβώς φοβάμαι και την καταγγελτική αριστερά.

    Σαββίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γουστάρεις Γιάννη; Αυτό που μου αρέσει στο βίντεο αυτό είναι η φάση με τον κόσμο που μαζεύεται το σούρουπο στην καλοκαιρινή εξοχή της Ισλανδίας ( υπάρχει και τέτοια) για να ακούσει τους φίλους του. Μια χαλαρότητα, μια αλαφράδα, όμορφα και αγαπητικά. Γιαυτό και σας το αφιέρωσα. Κάπως έτσι φαντάζομαι τον άλλο κόσμο που είναι εφικτός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαββίνα χαίρομαι που συμφωνούμε, ακόμα και στους φόβους. Και οι φόβοι σου δεν είναι παραξενιές, η μιζέριες, έχουν τη βάση τους στην ιστορία του ανανεωτικού χώρου.
    Και γω τα ίδια φοβάμαι, απλά δεν θέλω πάνω στα γεννητούρια ναρχίσω τα δύσκολα. Αλλά νάσαι σίγουρη πως θα τα πούμε όλα. Αν όμως εσύ είσαι έτοιμη ξεκίνα. Γράψε και γω ανεβάζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με ανακουφίζει που τους φόβους μου δεν τους εκλαμβάνεις σαν παραξενιές.Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν αυτια ανοιχτά και πίστεψε με αυτή η διαπίστωση είναι πολυ ενθαρρυντική.Πολύ συνειδητά,σχεδόν αμέσως,μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης της Α.Π. απο το συνέδριο,θεώρησα σημαντικό να τεθουν ανοιχτά οι προβληματισμοί,να μην κρυφτούν τα σκουπίδια κάτω απο το χαλί.Οι εξελίξεις είναι πολύ γρήγορες και η αρχική ταυτότητα που, δομικά ,διαμορφώνει αυτό το νέο πολιτικό μόρφωμα-δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω-είναι καθοριστική για τη συνέχεια του.Γι αυτό΄,οχι μόνο δεν πρέπει να τρομάζει ο διάλογος, η αντίρρηση,η ένσταση ,αλλά αντίθετα να θεωρούνται αναπόσπαστο στοιχείο για τα "γεννητούρια".Την Κυριακή έγινε η σύλληψη, τα γεννητούρια αργούν και όπως κάθε τοκετός,έτσι και αυτός προυποθέτει ωδίνες,πράγμα απολύτως φυσιολογικό και υγιές.
    Υ.Γ.θα έχεις αντιληφθεί ,φαντάζομαι, οτι δεν είμαι οργανωμένο μέλος του ΣΥΝ ή κάποιας συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζω να μη μιλάω εκ του ασφαλούς.
    Καλό βράδυ

    Σαββίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. πρεπει να ξαναγεννηθει η πατριωτικη αριστερα

    ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΜΕ ΤΟ ΚΚΣΕ

    ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ-ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία