Ερωτήματα και απόπειρες απαντήσεων σχετικά με την εκπαίδευση




Ένα κείμενο του Μανδραβέλη, δυο ερωτήματα του Leo και μια απόπειρα απάντησης.

Ο μύθος της υποχρηματοδότησης των ΑΕΙ


Tου Πασχου Μανδραβελη από την Καθημερινή


Πριν από μερικές εβδομάδες ένας αριθμός τρομοκράτησε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ο αριθμός «20.000». Τόσα υπολογίστηκαν τα κενά στα σχολεία και αυτό το νούμερο κόσμησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, έγινε σημαία των συνδικαλιστών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τρομοκράτησε τους γονείς και σ’ αυτόν στηρίχτηκαν βαθυστόχαστες αναλύσεις του τύπου «πού πάμε, ρε; Πού πάμε;... Οταν μια κοινωνία δεν επενδύει στην παιδεία...» κ.λπ.
Τελικά τα κενά, παρά τη συνταξιοδότηση χιλιάδων εκπαιδευτικών είναι μόλις 2.000 (εν δέκατον των προϋπολογισμένων), πράγμα που επίσης είναι παράδοξο, αφού η Ελλάδα έχει τη μεγαλύτερη αναλογία δασκάλων προς μαθητές στον δυτικό κόσμο: ένας διδάσκων ανά δέκα διδασκόμενους στην Ελλάδα, όταν στη Φινλανδία το αντίστοιχο κλάσμα είναι 1/15. Την ίδια αναλογία δασκάλων μαθητών (1/15) έχουν και οι ΗΠΑ, ενώ ακόμη χειρότερη είναι στις Γερμανία, Ιαπωνία, Γαλλία, Βρετανία, Αυστραλία που πλησιάζουν το 1/20.
Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν: «σιγά το πράγμα! Σάμπως είναι η πρώτη φορά που στη χώρα μαγειρεύονται τα νούμερα; Σχολή δημιουργικής λογιστικής θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει. Εξάλλου πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι» (σ.σ.: συνήθως αργόσχολοι).
Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτού του τύπου οι κινδυνολογίες και οι πολλοί ψευδείς αριθμοί που κυκλοφορούν αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση και δίνονται οι λάθος λύσεις. Ενώ, για παράδειγμα, η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση πάσχουν από υποδομές (λόγω της υποχρηματοδότησης) οι κυβερνήσεις πιεζόμενες από την κινδυνολογία των κενών αντί να φτιάχνουν τα σχολεία τα φορτώνουν με διδάσκοντες. Αντί να δημιουργούν υποδομές, ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά, λύνουν το πρόβλημα της ανεργίας των διδασκόντων.
Ενας άλλος μύθος που κυκλοφορεί είναι εκείνος της υποχρηματοδότησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτός δεν βασίζεται μόνο στο πραγματικό γεγονός της υποχρηματοδότησης της παιδείας στο σύνολό της (η Ελλάδα δίνει το 3,9% του ΑΕΠ, με μέσο όρο της Ε.Ε των «27» 5,04%). Στους ευρωπαϊκούς λογαριασμούς, η Ελλάδα εμφανίζεται να ξοδεύει πολύ λίγα ανά φοιτητή ή σπουδαστή: οι κατά κεφαλήν δαπάνες της χώρας μας το 2006 ήταν 5.200 ευρώ, ενώ ο μέσος όρος των «27» ήταν 8.400 ευρώ ανά φοιτητή ή σπουδαστή.
Από την άλλη, όμως, η χώρα μας εμφανίζεται να ξοδεύει πολλά περισσότερα για τα τριτοβάθμια ιδρύματα, σε σύγκριση με τις άλλες δυτικές χώρες. Η Ελλάδα ξοδεύει το 1,44% του ΑΕΠ στην ανώτατη εκπαίδευση, όταν η κραταιά Γερμανία δίνει το 1,14% του ΑΕΠ, οι ΗΠΑ το 1,33% και ο μέσος όρος της Ευρώπης των «27» είναι στο 1,15%. (Σ.Σ.: η παιδεία που χαντακώνουμε είναι η δευτεροβάθμια. Η Ελλάδα δίνει στα Γυμνάσια και Λύκεια το 1,14% του ΑΕΠ, ενώ ακόμη και η Εσθονία δίνει το 2,32%. Ο μέσος όρος της Ευρώπης των «27» είναι 2,25%).
Το μυστικό, βέβαια, αυτού του παράδοξου βρίσκεται στους αιώνιους φοιτητές, οι οποίοι ακόμη παραμένουν εγγεγραμμένοι στα ελληνικά ΑΕΙ και μειώνουν την ελληνική κατά κεφαλήν δαπάνη. Οπότε μάλλον πρέπει να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: από τα ελληνικά ΑΕΙ δεν λείπουν τα λεφτά. Αλλα λείπουν· η οργάνωση, το μεράκι και η δουλειά ενός μεγάλου μέρους των διδασκόντων.


Το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη αναδεικνύει δυο ερωτήματα που ζητούν απάντηση σχετικά με την κατώτερη και τη μέση εκπαίδευση.

Γιατί οι εκπαιδευτικοί της κατώτερης και μέσης εκπαίδευσης είναι πολλοί;

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι πολλοί γιατί ως γνωστόν δουλεύουν λίγο και φυσικά πληρώνονται λίγο. Ένας νεοδιόριστος καθηγητής έχει υποχρεωτικό ωράριο 21 ώρες την εβδομάδα, 19 ώρες με 6 χρόνια προϋπηρεσία, 18 ώρες με 12 χρόνια, και με πάνω από 20 χρόνια μόνο 16 ώρες. Αν το 19 ώρες ήταν 24, τότε 5 καθηγητές θα κάλυπταν τη θέση ενός που δεν θα χρειαζότανε να προσληφθεί. Το ελληνικό κράτος έχει κάνει μια καθαρή επιλογή. Προσλαμβάνει πολλούς, για να δουλεύουν λιγότερο, και τους πληρώνει κάκιστα, αλλά δίκαια για τις ώρες που εργάζονται. Ταυτόχρονα όμως παρέχει στους πολίτες μέτρια έως κακή δημόσια παιδεία με αποτέλεσμα οι κακοπληρωμένοι δάσκαλοι να έχουν πελατεία για ιδιαίτερα μαθήματα ώστε να συμπληρώνουν το εισόδημά τους και μάλιστα αφορολόγητα. Από την άλλη, διορίζοντας πολλούς αποκτά και πολλούς πελάτες και είναι όλοι ευχαριστημένοι. Το κακό εκπαιδευτικό σύστημα συντηρεί χιλιάδες φροντιστήρια κάθε τύπου στα οποία δουλεύουν χιλιάδες εκπαιδευτικοί με αποτέλεσμα το επάγγελμα να έχει σχεδόν μηδενική ανεργία. Εργαζόμενοι και εργοδότες πληρώνουν εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και φόρους.  Ακόμα, επειδή τα σχολικά βιβλία είναι κατά κανόνα μη λειτουργικά,  λες και έχουν γραφτεί επίτηδες έτσι, δημιουργείται ανάγκη για χιλιάδες τίτλους βοηθημάτων που κυκλοφορούν στην αγορά, από δεκάδες εκδοτικούς οίκους με αξιοζήλευτους τζίρους πολλών εκατομμυρίων ευρώ.
Συνεπώς, οικονομικά, το σύστημα δουλεύει μια χαρά. Παράγεται πλούτος, μειώνεται η ανεργία. Φυσικά κάποιος πληρώνει για να δουλεύει σωστά η μηχανή και αυτός είναι ο κάθε γονιός που πρέπει να ρίχνει το απαιτούμενο καύσιμο, αν θέλει το παιδί του να μάθει γράμματα. Κοινώς, η δημόσια παιδεία δεν είναι τόσο δημόσια και πάνω απ’ όλα δεν είναι δωρεάν. Δυστυχώς όμως δεν είναι και αποτελεσματική, αφού ο κατακερματισμός, η ασυνέχεια, η πολυδιάσπαση, ακυρώνουν το μορφωτικό της στόχο. Εκτός από το γονιό που πληρώνει σε χρήμα, πληρώνει και ο μαθητής σε χιλιάδες ώρες εργασίας,  από τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής του, χωρίς το ανάλογο κέρδος γι’ αυτόν.

Γιατί κάθε Σεπτέμβρη έρχονται στην επικαιρότητα οι κενές θέσεις των σχολείων;

Για ένα περίεργο λόγο οι καθηγητές και οι δάσκαλοι αν και είναι πολλοί, ποτέ δεν φτάνουν. Ο πίθος των Δαναΐδων στη σύγχρονη εποχή.  Η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών μεγεθύνει πάντα τα κενά για να ζητά περισσότερους διορισμούς. Δεν την άκουσα όμως να διαμαρτύρεται για το γεγονός των αποσπάσεων σε απίθανες υπαρκτές και ανύπαρκτες υπηρεσίες χιλιάδων εκπαιδευτικών κάθε χρόνο που δημιουργούν τα περισσότερα κενά σε δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές της χώρας μας. Ούτε για τη μη ορθολογική κατανομή του προσωπικού που έχει σαν αποτέλεσμα, αλλού να υπάρχουν ελλείψεις και αλλού πλεονάσματα σε προσωπικό. Ίσως, γιατί η μέθοδος της απόσπασης βοηθάει όλους να βολεύονται και να βολεύουν ημετέρους. Και στους όλους δεν είναι μόνο οι κυβερνητικοί παράγοντες ή οι διοικήσεις, αλλά και οι συνδικαλιστικοί μηχανισμοί ως χέρι, αριστερό ή δεξιό, της εξουσίας. Η πίεση για διορισμούς εξυπηρετεί τους πάντες, γιατί:

Οι κρατούντες βρίσκουν ευκαιρία, δήθεν πιεζόμενοι,  να διορίζουν, πολλούς χωρίς καν τη διαδικασία του ΑΣΕΠ, άρα να ψηφοθηρούν. Στο φινάλε δεν τους πληρώνουν από την τσέπη τους.
Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, πωλούν προστασία και εξυπηρέτηση σε πλήθη πολιτών που περιμένουν να διοριστούν στο δημόσιο, με το γλίσχρο μισθό, αλλά και το μικρό ωράριο και την ακόμα μικρότερη ευθύνη.

Οι ήδη διορισμένοι αντιλαμβάνονται στην πράξη, ότι όσοι περισσότεροι συνάδελφοι κυκλοφορούν σ’ ένα σχολείο, τόσο «καλύτερα» μοιράζονται οι διοικητικές δουλειές, τόσο μειώνεται το υποχρεωτικό ωράριο, τόσο πιο εύκολο είναι να χαθείς μέσα στο πλήθος.

Η κοινή γνώμη, κοινή όπως πάντα και συχνά κενή, νομίζει ότι πολλοί δάσκαλοι σημαίνουν και καλή εκπαίδευση και ζητά και αυτή πολλούς διορισμούς.

Κάποιος θα σου πει, μεγάλο πλήθος δασκάλων σημαίνει και πολλά και μικρά τμήματα, άρα και καλύτερη εκπαίδευση. Είναι όμως έτσι; Τα τμήματα στα δημόσια ελληνικά σχολεία είναι μικρά, δεν ξεπερνούν τους 20-22 μαθητές, πολλά έχουν λιγότερους από 20, όταν στα ιδιωτικά είναι πάνω από 30. Κατά τη γνώμη των ειδικών παιδαγωγών ο αριθμός μέχρι τα 25 είναι καλός. Μικρότερες τάξεις αυξάνουν την πίεση προς τους μαθητές και δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα. Στην Ευρώπη τα τμήματα έχουν πάνω από 30 μαθητές, σε κάποιες χώρες όπως η Φιλανδία μπαίνει και δεύτερος εκπαιδευτικός στην τάξη σε κάποια μαθήματα. Στα εργαστήρια των δικών μας ΕΠΑΛ προβλέπεται ένα δάσκαλος ανά 10 μαθητές. Στη βάση αυτή έχουν διοριστεί χιλιάδες εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων. Χρειάζονται; Και βέβαια, αν  έμπαιναν πράγματι 3 σε μια τάξη των 25 μαθητών και όχι ένας, με τους άλλους να λουφάρουν. Και βέβαια, αν πράγματι είχαν την απαιτούμενη κατάρτιση και την ανάλογη διάθεση για να δουλέψουν σωστά.  

Στην δασκαλοκεντρική και χωρίς εποπτικά μέσα διδασκαλίας εκπαιδευτική διαδικασία που ακολουθείται στη χώρα μας,  ο καλός δάσκαλος ελπίζει σε μικρότερο τμήμα, για να υπάρχει ησυχία, να μπορεί να κάνει υποδείξεις στο κάθε μαθητή χωριστά, αλλά και για νάχει λιγότερα διαγωνίσματα να διορθώσει, να ελέγχει την κατάσταση. Να τον προσέχουν. Στη μαθητοκεντρική όμως διδασκαλία με αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, το βάρος πέφτει σε άλλα πράγματα, στη δουλειά των μαθητών στο σχολείο, στις συνεργασίες για εκπόνηση μελετών, στο διαδίκτυο κλπ. Ο δάσκαλος έχει πιο επιτελικό ρόλο. Αλλά και στις σημερινές συνθήκες το μικρότερο τμήμα δεν είναι πανάκεια. Αν το περιεχόμενο των σπουδών, τα βιβλία, τα εποπτικά μέσα, το σχολικό περιβάλλον και πάνω απ’ όλα η κατάρτιση και η διάθεση του δασκάλου δεν βοηθούν, ο μικρότερος αριθμός των παιδιών δεν μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα. Απλά αυξάνει το λειτουργικό κόστος και αφαιρεί ποσά που θα μπορούσαν να διατεθούν στην  υλικοτεχνική υποδομή και την έρευνα.
Οι περισσότεροι μόνιμοι διορισμοί χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσεις που καλύπτονται από αναπληρωτές και ωρομισθίους. Το κράτος θα έπρεπε να έχει καλύψει όλες τις θέσεις με μόνιμους εκπαιδευτικούς, αυτό είναι σαφές. Αν είχε ως προτεραιότητα την εκπαίδευση θα έπρεπε να το είχε ήδη κάνει, εξοικονομώντας τα ανάλογα κονδύλια. Όχι πως αυτό από μόνο του, θα βελτίωνε τα πράγματα, απλά θα έβαζε μια τάξη, θα έκανε το σύστημα πιο λειτουργικό. Τα σχολεία θα είχαν  μόνιμο προσωπικό και θα μπορούσαν να δουλέψουν καλύτερα. Δεν το κάνει, γιατί δεν του φτάνουν τα χρήματα, αφού έχει άλλες προτεραιότητες, αλλά και γιατί έτσι μπορεί να ικανοποιεί διάφορες απαιτήσεις των πελατών του.

Νομίζω ότι έδωσα μια εικόνα των προβλημάτων και κάποιες απαντήσεις σε αυτά. Η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα δεν έχει διάθεση να ανοίξει τη συζήτηση στα θέματα που την αφορούν. Η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης θα ήταν μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τα αίτια των στρεβλώσεων και να μπουν τα θέματα των διορισμών και της χρηματοδότησης. Δυστυχώς οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν ασχολούνται με την ουσία της εκπαίδευσης, αλλά μόνο με τα εργασιακά θέματα των εκπαιδευτικών και έτσι ακυρώνουν την έννοια του λειτουργήματος που επικαλούνται. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν θα μπορούσε παρά να έχει εκτός των άλλων και συνδικαλιστές μέτριας έως κακής ποιότητας. Ακόμα και σχετικές μελέτες των εκπαιδευτικών συνεδρίων, της ΟΛΜΕ, λησμονούνται μπροστά στην εύκολη καταγγελία και το συντεχνιαμό. Αν έχω μια ελπίδα, την οφείλω στο διαφορετικό πολιτικό λόγο που αρχίζει να διαμορφώνεται από τη Δημοκρατική Αριστερά. Όλα είναι δρόμος, καλά να είμαστε, να τον περπατάμε.

Σχόλια

  1. "Nα αγιάσει το στόμα σου", που έλεγε και η γιαγιά μου, leo.
    Ρίξε μια ματιά εδώ
    http://thesprotia-news.blogspot.com/2010/09/blog-post_2277.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Amfilegomena.
    Είδες τελικά φίλε μου γινόμαστε και μάγκες άμα λέμε αυτό που ζούμε,καθημερινά.
    Είδα την ανάρτηση. Ο διευθυντής είναι αυτός (Νάσης νομίζω) του οποίου είχες αναρτήσει μια επιστολή για την έναρξη των μαθημάτων; Οι ικανοί άνθρωποι φαίνονται από μακρυά. Αυτό έχουμε ανάγκη. Τη δράση της σχολικής κοινότητας με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. ¨ολα τα άλλα έρχονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Για ένα περίεργο λόγο οι καθηγητές και οι δάσκαλοι αν και είναι πολλοί, ποτέ δεν φτάνουν. Ο πίθος των Δαναΐδων στη σύγχρονη εποχή. Η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών μεγεθύνει πάντα τα κενά για να ζητά περισσότερους διορισμούς. Δεν την άκουσα όμως να διαμαρτύρεται για το γεγονός των αποσπάσεων σε απίθανες υπαρκτές και ανύπαρκτες υπηρεσίες χιλιάδων εκπαιδευτικών κάθε χρόνο που δημιουργούν τα περισσότερα κενά σε δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές της χώρας μας. Ούτε για τη μη ορθολογική κατανομή του προσωπικού που έχει σαν αποτέλεσμα, αλλού να υπάρχουν ελλείψεις και αλλού πλεονάσματα σε προσωπικό. Ίσως, γιατί η μέθοδος της απόσπασης βοηθάει όλους να βολεύονται και να βολεύουν ημετέρους. Και στους όλους δεν είναι μόνο οι κυβερνητικοί παράγοντες ή οι διοικήσεις, αλλά και οι συνδικαλιστικοί μηχανισμοί ως χέρι, αριστερό ή δεξιό, της εξουσίας."
    Φίλε leo, νομίζω πως ακριβώς εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πληγή της Α/θμιας και Β/θμιας εκπ/σης. Οι συνδικαλιστές, δεξιόθεν και αριστερόθεν προσδιορίζονται και αποκτούν αξία μέσα από αυτόν τον παραπολιτικό μηχανισμό των αποσπάσεων, γι αυτό και δε θέλουν να καταργηθεί.Ψευτοπολιτικάντηδες, ξεπεσμένοι κομματικοί ινστρούκτορες, αγράμματοι συνδικαλιστές υπάρχουν στην εκπαίδευση χάριν της εκδούλευσης και της εμπόρευσης της ελπίδας και της ανάγκης των μάχιμων εκπαιδευτικών.Έφθασε η ώρα να αποκαλυφθούν και να ασχοληθούν με το επάγγελμά τους, την ενεργή διδασκαλία.Είναι παρήγορο ότι σήμερα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις από την αριστερά που ορθώνουν έναν άλλον πολιτικό λόγο σχετικά με το ρόλο των συνδικαλιστών στην εκπαίδευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ελπήνορα τα λόγια σου μου δίνουν ελπίδα, τελικά μη δεν είμαστε λίγοι; Μήπως πλησιάζει η ώρα να αποκαλυφθούν όλοι αυτοί οι τύποι, που πολύ φοβάμαι δεν κάνουν για ενεργή διδασκαλία, αλλά μόνο γιαυτό το παρασιτικό επάγγελμα που ασκούν. Το διαδρομισμό.

    mtryfo ευχαριστώ, μα είναι αυτό που ακριβώς συμβαίνει, φωτογραφία, άσχετα αν δεν θέλουν να την προβάλλουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πραγματικά ολοκληρωμένο κείμενο,με πολλά στοιχεία και χρήσιμα,αλλά αν μου επιτρέπετε,ποιος 'διαφορετικός πολιτικός λόγος αρχίζει να διαμορφώνεται από τη Δημοκρατική Αριστερά'?
    meshuggener

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. meshuggener
    Καλημέρα και καλώς ήρθες. Και γω μια ερώτηση, τι σημαίνει meshuggener;
    Στο προκείμενο:
    Ε κάτι πάει να γίνει, αρχίζουν να λέγονται κάποια πράγματα από τη ΔΑ, που δεν είχαν ειπωθεί ποτέ μέχρι τώρα από την λαικιστική Αριστερά. Αναμένεται και η διακήρυξη του τομέα Παιδείας που θα οριοθετεί τον διμέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση και στην κάθε συντεχνία στο χώρο της εκπαίδευσης, δηλαδή στην εξουσία συνολικά. Θέλω να πιστεύω ότι κάτι θα βγει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ τα σχολεία είναι μέρος του ελληνικου δημοσίου. Κανεις καθηγητής δεν κάθεται μόνον 16 και 21 ώρες στο σχολείο. Το υποχρεωτικό ωράριο είναι 8-2 δηλαδή 6 ώρες συν όσες εξωσχολικές ώρες απαιτούνται για προετοιμασία μαθήματος διόρθωση γραπτών, βαθμολόγηση και ενίοτε συνεχή επιμόρφωση σε θέματα της ειδικότητας του. Κατα την παρουσία του στο σχολείο ο εκπαιδευτικός ασχολείται με χίλιες μύριες εξωδιδακτικές εργασίες για τις οποίες δεν υπάρχει συνήθως καμμία διοικητική υποστήριξη.

    Για το αν υπάρχουν και σχολεία που οι καθηγητές την κοπανάνε στο 21ωρο ή στο 16ωρο ευθύνεται η διεύθυνση του εκάστοτε σχολείου όπως π.χ. ευθύνεται η διεύθυνση οποιασδηποτε άλλης δημόσιας υπηρεσίας την κοπανάνε οι υπάλληλοι της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Aνώνυμε, ξέρεις πολλά σχολεία που οι καθηγητές δουλεύουν 8-2, γιατί εγώ ξέρω ελάχιστα. Και ποιες είναι οι εξωδιδακτικές μύριες ασχολίες, να περνάει τις απουσίες; Ποιος επιμορφώνεται στο σχολείο; ποιος προετοιμάζει, τι; Α εννοείς το διάβασμα free press, τότε αλλάζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εξαιρετική η ανάρτησή σας...
    Με αποζημίωσε και με το παραπάνω για τον χρόνο που αφιέρωσα για να τη διαβάσω.

    Σπύρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ξερω πολλα σχολεία που δουλεύουν 8-2. Σίγουρα περισσότερα από ΔΕΚΟ που οι υπάλληλοι τους δουλεύουν φουλ οκτάωρο.

    Γράφεις ότι οι εξωδιδακτικές είναι οι απουσίες άρα προφανώς έχεις άγνοια του θέματος. Υπάρχει τεράστια χαρτούρα από στατιστικά, γραμματειακή υποστήριξη, οικονομικά και πολλές φορές και δουλειά συντήρησης των εγκαταστάσεων.

    Το ερώτημα είναι όμως εαν έχεις άγνοια τότε τι γράφεις; Για να βγάλεις τα εσώψυχα σου ή για να σου πουν μπράβο άλλοι που επίσης δεν γνωρίζουν το θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμε
    Ωραία τα λες. Όλα τα σχολεία δουλεύουν 8-2, αλλά όποιος τελειώνει το ωράριό του την κάνει. Κάποιοι απλά τελειώνουν στις 2, αλλά έχουν έρθει στις 11.
    Όσα λες γίνονται στα κενά ή στα διαλείμματα και όχι μέχρι τις 2. Τα σχολεία έχουν πια γραμματείς και κομπιούτερ. Αν θες να μας βγάλεις σκληρά εργαζόμενους για τα μάτια του κόσμου δεν τρέχει τίποτα, αλλά μεταξύ μας να υπάρχει και κάποια τσίπα μεγάλε.
    Εξάλλου δεν υπάρχουν και δουλειές σοβαρές να γίνουν. Αν όμως αρχίσει η αυτοαξιολόγηση τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Μην μασάς όμως θα μας σώσουν οι συνδικαλιστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Τα σχολεία έχουν πια γραμματείς και κομπιούτερ."

    Εδώ γελάνε πλέον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Συνάδελφε Leo καλημέρα. Συμφωνώ με το περιεχόμενο post. Θα ήθελα να σχολιάσω το θέμα του ωραρίου 8-2 και σε παρακαλώ να με διορθώσεις αν κάνω λάθος. Νομίζω ότι η παρουσία μας στο σχολείο από 8 έως 2 δεν είναι υποχρεωτική. Δεν υπάρχει διάταξη η οποία υποχρεώνει τους καθηγητές να παραμένουν στο σχολείο κατά το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Υπάρχει όμως έγγραφο του υπουργείου που αφήνει το θέμα της παρουσίας μας στο σχολείο στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε διευθυντή. Αυτό σημαίνει ότι ο διευθυβτής μπορεί να κρατήσει ένα καθηγητή στο σχολείο για όσο διάστημα κρίνει ότι χρειάζεται (εννοείται για εξωδιδακτικές δουλειές που αφορούν την ομαλή λειτουργία του σχολείου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Christopher καλώς ήρθες και Καλημέρα.
    Είναι ακριβώς όπως το γράφεις. Έχεις δουλειά κάθεσαι και δουλεύεις, δεν έχεις αν θέλεις φεύγεις. Φυσιολογικά πράγματα. Απλά σε μερικά σχολεία οι διευθυντές επιβάλλουν τα κενά στο πρόγραμμα ώστε οι 4 διδακτικές ώρες να διαρκούν 6 ή 7 και να σε αναγκάζουν να μένεις στο χώρο πιο πολύ ως καψώνι. Τα υπόλοιπα είναι λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Διαβάστε τη νομοθεσία μιλάει για υποχρεωτικό 30 ωρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δεν νομίζω πως στο θέμα των δασκάλων και καθηγητών η κατάσταση είναι καλύτερη σε άλλες χώρες. Στην Αγγλία που γνωρίζω καλύτερα είναι από τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές για πτυχιούχους και σίγουρα δεν είναι μόνιμη αφού συνάπτεται ετήσιο συμβόλαιο με το δήμο που έχει την ευθύνη των σχολείων.

    Στη Γερμανία μου έχουν πει, όποιος ξέρει καλύτερα με διαψεύδει, ότι αναλόγως του επιπέδου των μαθητών είναι και το επίπεδο των καθηγητών. Δηλ. οι μαθητές χωρίζονται σε τάξεις αναλόγως του επιπέδου τους και αν θα προχωρήσουν σε πανεπιστήμια ή επαγγελματικές σχολές. Στους άριστους διδάσκουν πτυχιούχοι πανεπιστημίου, στους κακούς μαθητές διδάσκουν καθηγητές που προκύπτουν με ένα χρόνο επιμόρφωση και ανάλογες των προσόντων τους είναι και οι αμοιβές τους. Φυσικά στις χώρες αυτές και να μη σου κόβει στα γράμματα δουλειά βρίσκεις αντίθετα με την προπαγάνδα της αριστεράς για τα κακά των καπιταλιστικών χωρών.

    Πραγματικά πιστεύουμε ότι με καλύτερη εκπαίδευση όλοι οι μαθητές θα γράφουν πάνω από 15 στις Πανελλαδικές και θα περνούν όλοι στο
    Πανεπιστήμιο; Είναι αυτός ο στόχος; Ή να προσφέρει στον κάθε μαθητή εκπαίδευση ανάλογη των δυνατοτήτων του;

    Δεν στέκομαι βέβαια στη ρητορική καφενείου του υπουργείου ότι αγροτική χώρα είμαστε έχουμε ανάγκη αποφοίτους ΤΕΙ αγροτικής παραγωγής. Ανάγκη από αγρότες έχουμε. Εκτός αν τα συγκεκριμένα ΤΕΙ είναι για να παρέχουν εκπαίδευση για αγρότες. Τότε το έχουμε χάσει τελείως.

    Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Mαρίζα συμφωνούμε ανάγκη από αγρότες, τεχνίτες, επαγγελματίες έχουμε και όχι από αγράμματους "πτυχιούχους" και γιαυτό αυριανούς άνεργους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία