Κινήματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μέρος 1ο: Οι πανεπιστημιακοί




Κάτι κακό στήνεται και πάλι εκεί έξω για τα ελληνικά πανεπιστήμια. Ένας νέος κύκλος βίας φαίνεται ν’ αρχίζει. Και δεν είναι η βία που τρομάζει. Είναι ο αποπροσανατολισμός που επιχειρείται. Αντί η πανεπιστημιακή κοινότητα να συνεισφέρει ουσιαστικά στο διάλογο που ανοίγεται από την πολιτεία για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, θα καταλήξει να υπερασπίζεται αυτήν την ίδια την  ύπαρξη των σχολών.
Η επίθεση των μελών της ΚΝΕ στον πρόεδρο του τμήματος των μηχανολόγων στο ΑΠΘ, οι καταλήψεις αρκετών σχολών, η πορεία στο κέντρο της Αθήνας των φοιτητών της Φιλοσοφικής προμηνύουν ένα καυτό χειμώνα. Το 2008 φαίνεται να επαναλαμβάνεται και δεν θα είναι φάρσα. Mόνο που τώρα η οικονομική κρίση είναι σε εξέλιξη και ένας πόλεμος θα μετατρέψει τη χώρα σε ερείπια.

Η αφορμή είναι οι εξαγγελίες των κυβερνητικών παραγόντων στους Δελφούς περί αλλαγών στα ΑΕΙ, καθώς και οι διαρροές που τις συνοδεύουν, ως συνήθως. Οι αιτίες είναι πολλές και αλλού.
Τα «αριστερά» κόμματα και γκρούπες, αφού απέτυχαν να εξεγείρουν τον κόσμο κατά του μνημονίου και του Καλλικράτη, αφού είδαν στα ποσοστά τους να μην τσιμπάνε τίποτα από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, και καθώς βιώνουν την αδιαφορία του λαού για το πανηγύρι των δημοτικών εκλογών, καταφεύγουν στο τελευταίο «επαναστατικό» τους οχυρό, το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα. 
Ο χώρος είναι προνομιακός, οι καιροί βοηθάνε, οι εξαγγελίες είναι θολές και συνάμα τολμηρές, ένα καλό μίγμα για ν΄ αρχίσει ο πόλεμος. Το ποιος θα νικήσει δεν έχει σημασία. Αυτός που θα χάσει θα είναι σίγουρα η τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το διακύβευμα σήμερα δεν είναι το άρθρο 16 και η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, αλλά η δωρεάν παιδεία. Ξανά μανά από την αρχή δηλαδή, γυρνάμε στη δεκαετία του 60. Από τη διήθηση των εξαγγελιών, η «αριστερά» βλέπει και καλά στο φίλτρο της, την ιδιωτικοποίηση και την κατάργηση της δωρεάν παιδείας. Είναι μια κατασκευασμένη φαντασίωση του ΚΚΕ που προβάλλεται χρόνια τώρα και την οποία ενστερνίστηκαν και οι παραφυάδες του εντός και εκτός βουλής. Ο γνωστός φόβος απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στην παραγωγικότητα και τον ανταγωνισμό. Το γνωστό κόμπλεξ, άρα και μίσος, σε ότι παράγεται, σε ότι αποφέρει κέρδος σε ότι είναι διαφορετικό και καινοτόμο. Ο ρατσισμός της βελτίωσης. Η «αριστερά» προσπαθεί και πάλι να στήσει κίνημα πάνω στον οικονομισμό, την αρχέγονη λατρεία της. Προβάλλει το μπαμπούλα της αγοράς που καθορίζει προγράμματα και διοικεί σχολές, που βάζει δίδακτρα, που αποκλείει τους αδύνατους από την παιδεία προς όφελος των ελίτ. Κάνει πως δεν βλέπει ότι η μαζική παιδεία είναι θεμελιώδης μεταπολεμική επιλογή του καπιταλιστικού συστήματος, πως η εκπαίδευση είναι ιδεολογικός μηχανισμός αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, ότι η προλεταριοποίηση των αποφοίτων είναι διαδικασία σε εξέλιξη. Η «αριστερά» των αγράμματων, των άεργων, των τεμπέληδων, των δεινοσαύρων μισεί όσο κανείς τη γνώση, την επιστήμη, το ελεύθερο πνεύμα, το διάλογο και τη διακίνηση των ιδεών, τον ευρωπαϊσμό, τον διανοητικό πλούτο, γιατί αποκαλύπτει τη δική της γύμνια και ακυρώνει τα σχέδιά της.
Η πραγματική γνώση και η επαγγελματική επάρκεια ακυρώνουν τα σχέδια χειραγώγησης των μαζών τόσο από τις κυρίαρχες τάξεις, όσο και από τα αντιδραστικά δήθεν αριστερά κόμματα.   

Στην σημερινή συγκυρία φαντάζονται ότι, το περιβάλλον της κρίσης, η κυβερνητική ατολμία, οι δυσκολίες των αλλαγών σε δομές σκουριασμένες, ο φόβος των εμπλεκομένων μπροστά σε κάθε τι νέο και κυρίως η συνήθης διάθεση δυναμικών φοιτητικών μειοψηφιών για χαβαλέ και λούφα  θα διαμορφώσει εκρηκτικό μίγμα που θα εκραγεί και θα διαλύσει τις μεγάλες πόλεις. Από τη διάλυση περιμένουν οφέλη. Μικροκομματικά ως συνήθως, κάποιο δήμαρχο, κάποιους ψήφους, κάποιες στρατολογήσεις, μα κυρίως την επιβεβαίωση της ύπαρξης των μηχανισμών τους. Γίναμε αιτία να καεί και πάλι η Αθήνα, άρα υπάρχουμε.  Δεν είναι και λίγο.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το σημαντικό συμφέρον είναι αλλού, στην ίδια την αποφυγή της όποιας μεταρρύθμισης. Ποιος θέλει να εκσυγχρονιστούν τα ΑΕΙ, να γίνουν σχολές του 21ου αιώνα, να πλησιάσουν τα δυτικά πρότυπα; Αν όχι κανείς, πολύ λίγοι.

Οι πανεπιστημιακοί:

Οι εξαγγελίες βάζουν ζητήματα αλλαγής στη δομή της  διοίκησης των ΑΕΙ. Επιθυμούν να βάλουν εξωτερικούς παράγοντες στα Συμβούλια Διοίκησης, κάτι που είναι διεθνής τάση. Σοβαρό πρόβλημα. Ποιοι θα είναι, με ποια κριτήρια θα επιλέγονται, τι θα κάνουν; Μπορεί για παράδειγμα να είναι στο ΑΠΘ, μέλος του Συμβουλίου Διοίκησης ο Ψωμιάδης; ο Γκιουλέκας; ο Άνθιμος; Θεός φυλάξει. Το πρόβλημα είναι σοβαρό, αλλά πίσω από αυτό υπάρχει άλλο σοβαρότερο. Ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη διαχείριση των κονδυλίων, στην προκήρυξη θέσεων ΔΕΠ, στην έρευνα, στις ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις, στα προγράμματα;  Μιλάμε για λεφτά και καριέρες. Οι δυσκολίες επιλογής είναι σαφείς, η κυβερνητική άγνοια, άρα και ανασφάλεια είναι τεράστια, αλλά και η ανάγκη να αλλάξει κάτι στη διοίκηση είναι κυρίαρχη, για όσους νοιάζονται για τα ΑΕΙ. Κάποιοι θα επιχειρήσουν να κρυφτούν πίσω από τις δυσκολίες επιλογών για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Αν ταυτόχρονα αρχίσει και το μπάχαλο, ακόμα καλύτερα. Θα συνεδριάζουν για να απελευθερώσουν κάποιο πρύτανη που θα είναι χτισμένος στο γραφείο του και το ουσιώδες της μεταρρύθμισης θα γλιστράει χαλαρά κάτω από τη σκόνη της καθημερινότητας.

Το πανεπιστήμιο ασθενεί βαριά. Οι νησίδες αριστείας που υπάρχουν επιβεβαιώνουν τον κανόνα, γιατί είναι έργο ενός μάλλον μικρού ποσοστού πανεπιστημιακών δασκάλων που τιμούν το όνομά και το επάγγελμά τους. Οι πολλοί αντιστάθηκαν στην κατασκευή εσωτερικών κανονισμών, αρνήθηκαν λυσσαλέα την ουσιαστική εξωτερική αξιολόγηση, κρύβονται πίσω από το αυτοδιοίκητο για να αρνηθούν το νόμιμο έλεγχο από την πολιτεία. Ποιος δεν θυμάται το σκάνδαλο του Παντείου; Οι εκ των έσω όμως, που κάτι παραπάνω γνωρίζουν, ισχυρίζονται ότι αν ο εισαγγελέας έμπαινε και σε άλλα ΑΕΙ θα γινόταν του Παντείου και πάλι.
Ποιος δεν γνωρίζει τα αλισβερίσια στις εκλογές του ΔΕΠ, και το όργιο των υποσχέσεων, προσφορών και συναλλαγών από τους ενδιαφερόμενους για τις εκλογές των πρυτανικών αρχών, τόσο προς τους φοιτητές όσο και προς τους διοικητικούς των οποίων η ψήφος μετράει και μάλιστα πολύ; Γιατί τέτοια πρεμούρα για τις πρυτανικές αρχές άραγε; Ποιος πολίτης πιστεύει ότι η δημόσια περιουσία των πανεπιστημίων βρίσκεται στα καλύτερα χέρια;

Σας μεταφέρω τα λόγια ενός φίλου πανεπιστημιακού.

Όμως αναρωτιέμαι σε ποια χώρα βρίσκονται τα πανεπιστήμια των ιατρικών σχολών τουλάχιστον Αθήνας και Θεσσαλονίκης όπου ο νεποτισμός και ο φαβοριτισμός είναι ο κανόνας? Σε ποια χώρα είναι τα πανεπιστήμια που διοικούνται από οργανωμένες ομάδες κομματικών και ταυτόχρονα ιδιοτελών συμφερόντων? Σε ποια χώρα είναι τα πανεπιστήμια όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, όποτε θέλει και με τον τρόπο που θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν? Σε ποια χώρα του κόσμου τα 2/3 των γραφείων των μελών ΔΕΠ είναι κλειδωμένα τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας?  Σε ποια χώρα του κόσμου είσαι ελεύθερος να επιλέξεις να δουλεύεις από 2 έως 40 ώρες την εβδομάδα με τον ίδιο πάντα μισθό? Σε ποια χώρα του κόσμου μπορείς να πηγαίνεις μία μέρα την εβδομάδα στο περιφερειακό σου πανεπιστήμιο να διδάξεις καμιά 10αιρά ώρες και ύστερα να φύγεις? Σε ποια χώρα του κόσμου βιώνουμε όλοι και όλες όλα αυτά που συνομολογούμε μεταξύ μας, αλλά τα ξεχνάμε μόλις έρθει μια πρόταση να αλλάξει κάτι?

 Ο ρόλος των ΑΕΙ έχει εδώ και χρόνια συρρικνωθεί. Η έρευνα έχει γίνει υπόθεση ενός μικρού ποσοστού, γύρω στο 10%, που ψάχνει κονδύλια και μέσα να δουλέψει, γιατί νοιάζεται για την επιστήμη του, το επάγγελμά του.  Το κράτος δεν έχει πολιτική επ’ αυτού. Δίνει το 0,5% του ΑΕΠ για έρευνα και νομίζει ότι καθάρισε. Η ιδιωτική χρηματοδότηση αν και θεσμοθετημένη είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Η «αριστερά» κατηγορεί όσους ψάχνουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους ως διαπλεκόμενους και μίσθαρνα όργανα του κεφαλαίου. Στη λέξη χρηματοδότηση, απαντά με ρητορείες περί «άγριας αγοράς».
Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν παράγει γνώση απλώς μεταφέρει, κάνει μάθημα και συμμετέχει στις συνελεύσεις. Ταυτόχρονα γράφει και καμιά δημοσίευση για κάποιο από τα μύρια και καλά επιστημονικά συνέδρια που γίνονται σε όλο τον κόσμο, για να δικαιώνει τυπικά τον ερευνητικό του ρόλο. Πολλοί από το διδακτικό προσωπικό δεν «ζουν» μέσα στο πανεπιστήμιο, έχουν απίστευτα ελεύθερο χρόνο για να εργαστούν εξωτερικά, στην ουσία είναι ΔΥ, δε νοιάζονται. Αλλά και αυτό το μάθημα που γίνεται είναι συζητήσιμο. Ακόμα κυκλοφορούν σκόρπιες φωτοτυπίες διαφόρων βιβλίων αντί για συγγράμματα, οι οργανωμένες βιβλιοθήκες είναι σπάνιες, οι εργασίες απούσες, η εκπαίδευση γίνεται ακόμα μέσα σε αμφιθέατρα, μαζικά, με όρους 1970. Το θεσμικό πλαίσιο των ΑΕΙ δεν τους επιβάλλει και κάτι διαφορετικό και όλα βαίνουν καλώς. Ταυτόχρονα, παντού γκρίνια για την χρηματοδότηση του κράτους και την έλλειψη προσωπικού, όταν η Ελλάδα είναι 5η στις 27 χώρες  της ΕΕ σε δημόσιες δαπάνες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι υπόθεση του ΔΕΠ. Δεν είναι όμως μόνο του ΔΕΠ, είναι όλης της κοινωνίας. Τα θεσμικά όργανα της πολιτείας θα θέσουν τις βάσεις της διαβούλευσης και όλα τα μέρη θα συζητήσουν, χωρίς προειλημμένες αποφάσεις, ανοικτά. Το αν θα συμφωνήσουν ή θα διαφωνήσουν είναι δικό τους θέμα. Η ευθύνη των τελικών κρίσεων ανήκει στην πολιτεία. Το ΔΕΠ δεν θα ξεκινήσει μόνο του καμιά αλλαγή, γιατί κανείς δεν θέλει αλλαγές  που τον ξεβολεύουν; Ποιος θα θελήσει να βγάλει  τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια; Αντίθετα αν η πανεπιστημιακή κοινότητα είναι έτοιμη με τεκμηριωμένες και ολοκληρωμένες προτάσεις έχει μεγάλη πιθανότητα να επιβάλλει λύσεις απέναντι σε ένα υπουργείο που δεν δείχνει να έχει χωνέψει αυτά που θέλει ν΄αλλάξει. Το ΔΕΠ μπορεί, ως άμεσος γνώστης, να γίνει μπροστάρης των εξελίξεων. Αυτό όμως προϋποθέτει   μια κοινή επιδίωξη εκ μέρους όλων πράγμα που είναι αδύνατο. 

Απέναντι στην ανάγκη παραγωγικού πανεπιστήμιου αρθρωμένου με τον παραγωγικό ιστό της χώρας, που θα δημιουργεί θέσεις εργασίας και ανάπτυξη, αναπτύσσεται και πάλι η ιδεολογική φόρμα της καθαρής επιστήμης, της γνώσης για τη γνώση, του κλειστού πανεπιστήμιου, μακριά από τα μάτια της πολιτείας και της κοινωνίας. Ποτέ η αριστερά δεν είχε τέτοιες αντιδραστικές, αντιεπιστημονικές θέσεις, όπως σήμερα. Τι να πούμε για τη βιομηχανική επανάσταση, για την ανακάλυψη του εναλλασσόμενου ρεύματος, για τις μηχανές εσωτερικής καύσης, για τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα, για τα τραντζίστορς, και το ρόλο του DNA, για τη κβαντομηχανική και τη φυσική υψηλών ενεργειών, για τη νανοτεχνολογία για ένα πακτωλό επιστημονικών ανακαλύψεων των πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων που βγήκαν στην παραγωγή και άλλαξαν τη ζωή όλης της ανθρωπότητας. Οι καθυστερημένοι της εγχώριας «αριστεράς» θέλουν να μας γυρίσουν σε μεσαιωνικές συνθήκες σαν και αυτές που ονειρεύονται για την κοινωνία, με τους εαυτούς τους δυνάστες και δικτάτορες.

Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση με το ρόλο των φοιτητών και της κρατικής εξουσίας. 

Σχόλια

  1. Συμφωνώ απόλυτα!!! Απο τη μια ως γονιός με παιδί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και από την άλλη ως εργαζόμενος (διοικητικός) σε περιφερειακό ίδρυμα της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Περιμένω ασμένως τη συνέχεια.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ο ρατσισμός της βελτίωσης". Νομίζω δεν υπάρχει εναργέστερος ορισμός για να αποδώσει κανείς το κυρίαρχο σύνδρομο της παραδοσιακής αριστεράς στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ηπειρώτες φίλοι, χαίρομαι όπως πάντα για την ταύτιση απόψεων. Όπως μου είπε και ένας άλλος φίλος είναι πια δυσεύρετο το αυτονόητο. Πράγματα που ζούμε περιγράφω, αλλά τα έχουμε απωθήσει τόσο σαν κοινωνία που έχουν γίνει μυστικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία