Κανείς δεν θέλει ν΄αλλάξει κάτι...




Κανείς στην Ελλάδα δεν θέλει τη χρεοκοπία, ούτε την έξοδο από το Ευρώ. Κανείς όμως δεν θέλει και ν’ αλλάξει κάτι δραστικά. Αν ήταν δυνατό, να χαριστούν ή να εξαφανιστούν τα χρέη και να συνεχίσουμε από κει που μας βρήκε το κακό το ΔΝΤ. Και όταν λέω κανείς εννοώ ότι αυτοί που πιστεύουν στις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις είναι τόσο λίγοι αριθμητικά και τόσο ανίσχυροι πολιτικά που φαντάζουν ως «κανείς». Γι’ αυτό περιμένω με αγωνία τα αποτελέσματα της Δημοκρατικής Αριστεράς στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Όχι απλά για την τύχη του εγχειρήματος, αλλά γιατί είμαι περίεργος να δω ποια απήχηση έχει σε αυτήν την κοινωνία, ο νηφάλιος αριστερός λόγος, ο διμέτωπος απέναντι στο λαϊκισμό της δεξιάς και της αριστεράς, η διαθεσιμότητα στο διάλογο, η αναζήτηση πραγματικών προοδευτικών λύσεων, η πολιτική. Θα δούμε και θα εκτιμήσουμε.


Τα στεγανά του κράτους και των κομμάτων εξουσίας είναι πολύ καλά ασφαλισμένα απέναντι σε κάθε αλλαγή που θα έθιγε τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Η όποια απόπειρα στελεχών του κράτους ή της κυβέρνησης για ουσιαστικές ή επιφανειακές αλλαγές, είναι σχεδόν αδύνατο να διεισδύσει στο βαθύ κομματικό και πελατειακό κράτος. Η πολιτική του δύναμη είναι βουβή, αλλά τεράστια. Μπορείτε να δείτε ότι αυτό το κράτος δεξιό και πασοκικό μαζί ετοιμάζεται να εκλέξει το Δημαρά περιφερειάρχη Αττικής. Μια απρόσωπη μάζα με σαφές πολιτικό μήνυμα διακηρύττει με όλους τους τρόπους, όχι βέβαια την καταδίκη του μνημόνιου, αλλά την άρνησή της σε κάθε αλλαγή που θα μπορούσε να θίξει τα συμφέροντά της.
Με το μνημόνιο που μας εξασφαλίζει το δανεισμό ο συρφετός αυτός δεν έχει κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι με τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές που,  ό μη γένοιτο, μπορεί  να οδηγήσουν στο τέλος της κυριαρχίας του.

Από πού να πιάσεις και που να τελειώσεις.

Υπάρχει έλεγχος σοβαρός στις δημόσιες δαπάνες; Έβαλε κανείς χέρι σταθερό και μόνιμο στις δαπάνες των ΟΤΑ ή των ασφαλιστικών ταμείων; Βρέθηκαν μήπως οι διαστάσεις της πηγάδας των νοσοκομείων; Όχι γιατί η θεωρία λέει ότι όλοι οι εταιρίες που τρώνε τόσα χρόνια όλο και κάποιον μεγάλο έχουν «άκρια» για να μπορούν να κινούνται τόσο άνετα. Πολλούς κρατούν στο χέρι. Αλλά και η κρατική μαρίδα που γεύεται τους άνομους καρπούς, μπορεί να «επαναστατήσει», να κάνει λευκή απεργία και το σύστημα να τιναχτεί στον αέρα. Το μόνο εύκολο είναι να μείνουν τα νοσοκομεία χωρίς υλικά.

Τολμάει η κυβέρνηση να ρυθμίσει σύμφωνα με το νόμο 3429/2005 τους κανονισμούς προσλήψεων και εργασίας στις ΔΕΚΟ, όπου κυβερνούν ουσιαστικά τα συνδικάτα;  Όχι γιατί τα συνδικάτα είναι βαθύ ΠΑΣΟΚ και είναι έτοιμα να ματώσουν βαθιά όλη την Ελλάδα, αν νιώσουν ότι απειλούνται προνόμια. Και δεν είναι να ματώνεις σε εποχές ΔΝΤ.

Πρόκειται να γκρεμιστεί αυθαίρετο στα βόρεια προάστια και στη Ανατολική Αττική; Υπάρχει βιώσιμο σχέδιο προστασίας των δασών; Όχι γιατί ένα τεράστιο πλέγμα, δασαρχών, δημάρχων, πολεοδόμων, δικηγόρων, κομματαρχών, πολιτικών, κατασκευαστών, συνεταιριστών και απλών κατοίκων υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια το δικαίωμα στον αφανισμό του δάσους, στην καταπάτηση και στην αυθαίρετη δόμηση. Η φούσκα των κατασκευών, ανέβασε στα ύψη την αξία της γης στην Αττική και είναι αδύνατο να θελήσει κανείς να πάει κόντρα στον τεράστιο τζίρο που αρθρώνεται επάνω  τους.

Υπάρχει περίπτωση να καθαρίσει ο Ασωπός ή να πιουν καθαρό νερό στη Βοιωτία και στην Εύβοια; Όχι γιατί θέλει σχέδιο τόλμη και λεφτά. Γιατί πώς να αναγκάσεις αυτούς που χρόνια τώρα ρίχνουν τα απόβλητα στο ποτάμι, να τα διαχειριστούν υγειονομικά; Και που να βρεις λεφτά να φέρεις καθαρό νερό;

Υπάρχει σχέδιο, εκτός των επιδοτήσεων, σωτηρίας της ελληνικής γεωργίας; Όχι γιατί πώς να πείσεις τους αγρότες του κάμπου, ότι το μπαμπάκι τέλειωσε και πρέπει να φυτέψουν κάτι άλλο; Πώς να τους αναγκάσεις να μην σπαταλούν το νερό και πώς να τους εξηγήσεις ότι η εκτροπή του Αχελώου είναι ένα βάρβαρο και άχρηστο φαραωνικό έργο που θα στερέψει τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια και τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Πως να μιλήσεις για διαχείριση φυσικών πόρων μέσα σε κωλόμπαρα και μπαρμπουτιέρες;

Έχει κανείς από την κυβέρνηση τρόπο να μαζέψει τους νόμιμους φόρους από μεγάλο, μεσαίο, και μικρό κεφάλαιο, εκτός από τη βολική και άδικη περαίωση; Όχι  γιατί δεν υπάρχει αξιόπιστος μηχανισμός. Γιατί αυτοί που χρόνια τώρα φοροδιαφεύγουν σχεδόν νόμιμα θεωρούν αδιανόητο να πληρώσουν τα νόμιμα. Γιατί η συνδιαλλαγή και ο χρηματισμός δεν επιβιώνουν απλά, είναι καθεστώς στα φορολογικά πράγματα.

Μπορεί ένας δήμαρχος να βγάλει τους δημοτικούς αστυνομικούς στο κέντρο της πόλης του για να προλάβουν την παράνομη στάθμευση, που κάνει κόλαση τη ζωή των πολιτών του. Όχι γιατί η θεωρία του πολιτικού κόστους λέει ότι θα δυσαρεστήσει τους παρανομούντες, αλλά και τους μαγαζάτορες και θα το «πληρώσει» στις επόμενες εκλογές.

Μπορεί η δημοτική αρχή, η αστυνομία, οι οικονομικές υπηρεσίες του κράτους να σταματήσουν το παραεμπόριο, εμπορευμάτων και ανθρώπων; Όχι γιατί πολλοί κερδίζουν από αυτό και μονάχα το δημόσιο συμφέρον χάνει.

Μπορεί η κυβέρνηση να μεταρρυθμίσει το εκπαιδευτικό σύστημα, να το εντάξει στον Ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο εκπαίδευσης, να επιβάλλει την κοινωνική λογοδοσία και την αξιολόγηση, να προστατεύσει τη δημόσια περιουσία, να δώσει πραγματική παιδεία στα παιδιά του λαού; Όχι γιατί αντιδραστικές δυνάμεις με αριστερό ή δεξιό προσωπείο, από κάθε βαθμίδα διδασκόντων και διδασκομένων θα αρνηθούν δυναμικά οτιδήποτε, σπάει τα στεγανά τους και αμφισβητεί την νόμιμη ή παράνομη εξουσία τους, οτιδήποτε απαιτεί περισσότερη και οργανωμένη προσπάθεια, οτιδήποτε θέλει να μετατρέψει τα χαρτιά σε αληθινά πτυχία.

Η εξουσία είναι γυμνή και το ξέρει. Μετράει πολιτικά κόστη, σκέφτεται νομιμοποίηση μέσω εκλογών, σχεδιάζει light επεμβάσεις, ρητορεύει με στόμφο, αλλά κλείνει και το μάτι, σε συντεχνίες, κρατικές δομές, λόμπυ, πολιτικά κόμματα, μεγάλους επιχειρηματίες αλλά και αυτοαπασχολούμενους και πολιτεύεται. Επιβάλλεται άνετα στους αδύναμους, κόβει μισθούς και συντάξεις, ανατρέπει ασφαλιστικά δικαιώματα, αδικεί τους αδικημένους, αλλά ευνοεί τους ευνοημένους, γιατί αυτή είναι η συνταγή που ξέρει για να κρατηθεί στο θώκο της. Και αν πέσει το τάδε κόμμα και ανέβει το άλλο, όλοι ξέρουν ότι το αντίστροφο θα επαναληφθεί λίγο αργότερα, τα ίδια συμφέροντα θα επιπλεύσουν, οι ίδιες συμμορίες θα αναδείξουν έναν άλλο αρχηγό - σωτήρα και ένας λαός στριμωγμένος, χωρίς δυνατότητα διαφορετικής επιλογής, αλλά και χωρίς διάθεση να σκεφτεί και να ζητήσει, θα τους ψηφίσει.

Παρατηρήστε ότι το δήθεν πολιτικό διακύβευμα στις επικείμενες εκλογές έχει εξαφανιστεί. Η «καταδίκη του μνημονίου» είναι το πανό που κρύβει τα κονδύλια που καλούνται να διαχειριστούν οι περιφερειακοί και δημοτικοί άρχοντες. Κανείς δεν μιλάει γι΄ αυτά. Κανείς δεν σκέφτεται αν ο Δημαράς μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα, και ποιοι είναι οι συνεργάτες του; Κανείς δε λέει ότι ο Πανίκας θα κυβερνά σε λίγο τη Μακεδονία. Η αντισυστημική αριστερά προκειμένου να χάσει ο Καμίνης περνάει σφουγγάρι στα ανομήματα του δημάρχου. Ένα πλήθος υποψηφίων δημοτικών συμβούλων, με τα ίδια αστεία βιογραφικά και την ίδια ρετουσαρισμένη φωτογραφία, ζητάει τη ψήφο μας και κανείς δεν βγαίνει να τους κράξει πολιτικά, όταν μάλιστα οι μισοί εξ αυτών είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το χάλι των πόλεων.

Αλλά ποιος να τα κάνει αυτά και από πού να πάρει νομιμοποίηση; Σιωπηρές πλειοψηφίες κινούνται κάθε βράδυ στις τηλεφωτισμένες σάλες, παρκάρουν παράνομα στα μούτρα μας, φουντάρουν τη σκουπιδοσακούλα έξω από τον κάδο για να μην τον ανοίξουν και μυρίσουν τα αποφάγια τους, πιέζουν τα παιδιά τους για ένα εικοσάρι στο σχολείο χωρίς αντίκρισμα, πληρώνουν για να βγάλουν ψιλοπαράνομη άδεια οικοδομής, καταναλώνουν ριάλιτι  και προσφορές πίτσας, στις πέντε λέξεις που λένε υπάρχει κι’ ένα εγώ, οργίζονται όταν τους στριμώχνουν, αλλά χαίρονται όταν στριμώχνεται ο γείτονας, αναζητούν τον πιο εξαθλιωμένο μετανάστη για να ρίξουν στη συναλλαγή  και ετοιμάζονται να φτιάξουν ψητό της κατσαρόλας για να το φάνε, αφού ψηφίσουν.

Όλοι τους καμώνονται τους αθώους. Με αυταρέσκεια ακούνε τους πολιτικούς να τους χαϊδεύουν, να τους λένε ότι αυτοί δεν φταίνε, ότι πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά τους θάναι. Κάποτε πιστεύαμε ότι αυτοί ήταν μόνο η ανώτερη τάξη. Μετά καταλάβαμε ότι αυτοί ήταν και η μεσαία τάξη, η αριστερά τους έλεγε μικροαστούς. Αυτό κόπηκε, γιατί πιάνει πολλούς ακόμα και τους περισσότερους αριστερούς που το εκφέρανε. Σήμερα έχεις την αίσθηση, ότι αυτοί είναι πολλοί περισσότεροι. Βλέπεις ότι, η ανομία, ο ρατσισμός, η ατομική βόλεψη, η μικροαπάτη και τα ψεύτικα διλήμματα απλώνονται δημιουργούν ιδεολογία και κάνουν πολιτική. Εκλέγουν και εκλέγονται.

Νησίδες ανθρώπων που σκέφτονται διαφορετικά, που νοιάζονται για το δημόσιο και  υποστέλλουν το ατομικό τους συμφέρον υπάρχουν. Έχουν ένα στυλ, από άλλες εποχές, μια εστέτ αντίληψη για την πολιτική,  ακούνε παράξενες μουσικές, βαριούνται να ακούνε κοινοτυπίες, σιχαίνονται να σφίγγουν χέρια λιγδερά. Δεν έχουν βεβαιότητες. Ακόμα και αν γεννήθηκαν σε τραχανοπλαγιά έχουν αποδράσει για πάντα απ’ αυτήν. Άκουσα ότι ο Καμίνης αρνήθηκε να πάει στις λαϊκές αγορές να απλώνει χέρι και να φιλιέται ανάμεσα από καφάσια και μπρόκολα. Τον εκτίμησα ιδιαίτερα γι’ αυτό. Τον ένιωσα δικό μας.  Μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο μπορεί και νάναι. Μα είναι αληθινό, ενώ όλο το άλλο πανηγύρι είναι ψεύτικο.

Σχόλια

  1. Επειδή συμφωνώ μαζί σου είμαι απαισιόδοξος. Οι νησίδες ανθρώπων που λες, υπάρχουν, μας δίνουν ελπίδα, αλλά είναι λίγοι αριθμητικά, όχι απλά λιγότεροι. Η μεγάλη μάζα ψηφοφόρων, πολιτών, ανθρώπων, αυτών που στηρίζουν το δημοκρατικό σύστημα δηλαδή, για να αλλάξουν μυαλό χρειάζεται να περάσουν πολλά χρόνια προσπάθειας, χρόνια που δεν τα έχουμε. Ο μόνος τρόπος είναι να ακολουθήσουν κάποιον, αλλά για να τον ακολουθήσουν πρέπει αυτός να τους κοροϊδέψει, να τους παινέψει, να τους κάνει να νιώσουν σημαντικοί. Αλλά αν κάποιος μπορεί και θέλει να το κάνει αυτό δεν νομίζω να ανήκει στην κατηγορία ανθρώπων που περιγράφεις στο τέλος. Κάποιοι ίσως να πουν "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί τους και να κοιμηθώ άνετα το βράδυ. Είμαι και εγώ περίεργος να δω τα αποτελέσματα των εκλογών. Για να δούμε τι θα δούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. γεια σου φίλε sfiltro. Να και μένα με πιάνει η ίδια απαισιοδοξία όταν κοιτάζω γύρω μου και μετά όταν συναντάω τους δικούς μου νιώθω αυτάρκης και αισιόδοξος. Τελικά καμιά κομματική ταμπέλα δεν θα στεγάσει το διαφορετικό, καμιά μίζερη αριστερά δεν θα εκπροσωπήσει τις αδυναμίες μας. Να κυλάμε μονάχα για να μην πιάνουμε χόρτο, like a rolling stone

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και πού θα πάει αυτό καλοί μου άνθρωποι, που έλεγε κι ο Βέγγος;
    Οι νησίδες πνίγονται στα απόνερα των πολυτελών σκαφών που έχουν αγοραστεί στο όνομα ανύπαρκτων εταιρειών...
    Γι' αυτά τα έρμα τα παιδάκια μας ανησυχώ: πώς να τα μεγαλώσει κανείς;;; Ελπίζω στη δική τους εποχή οι νησίδες να γίνουν έστω κρατίδιο (αλλά μάλλον σε άλλη χώρα).
    Να κυλάμε- σωστό- και να μιλάμε, διότι εν αρχή ην ο λόγος... αλλά μέχρι να γίνει πράξη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θέλει δουλειά πολύ ρε Θεία Θ, αλλά και έτσι μπορούμε να τη βγάζουμε. Να τους πατάμε λίγο τον κάλο, να στήνουμε τις δικές μας ¨αυτόνομες¨" κοινότητες, να γουστάρουμε που είμαστε στην απέξω και αλλιώς να τους τη λέμε. Στο τέλος μπορεί να μας ψηφίσουν. Τελικά πιστεύω στους ανθρώπους μα και στους φόβους τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εγω αυτό πιστεύω Leo.Μικρές κοινότητες ανθρώπων,παρεών,μικρά υγειή κύτταρα που λειτουργούν με ανιδιοτέλεια και έξω απο αυτό που λέμε "ελληνική πραγματικότητα". Σίγουρα με τις απογοητεύσεις, με τις "προδοσίες", αλλά τουλάχιστον ασφαλής στο μικρόκοσμο τους.Αλλά πάντα έτσι δεν ήταν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία