Μετά από μια εκλογική νίκη, τι;

Οι ερμηνείες των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι πολλές και ενδιαφέρουσες. Αξίζουν γιατί, αν είναι σωστές, θα βοηθήσουν τις δυνάμεις της αλλαγής την επόμενη μέρα. Το πρόβλημα πια μεταφέρεται στο κατά πόσο κάποιες εκλογικές νίκες, πραγματικά εντυπωσιακές, μπορούν να μετουσιωθούν σε νίκες μιας αριστερής εκσυγχρονιστικής και προοδευτικής λογικής που φαίνεται να αναδύεται στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Από προηγούμενες αναρτήσεις μου σχετικές με την ΤΑ, (Οι δημοτικοί άρχοντες......) φαίνεται η βαθιά μου απέχθεια για τα παραδοσιακά μοντέλα διαχείρισης των τοπικών ζητημάτων. Τα μοντέλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και από την Αριστερά, με τα ολέθρια για τη ζωή μας αποτελέσματα. Ο Κακλαμάνης ήταν κακός δήμαρχος, αλλά και η Αριστερά ποτέ δεν ανέπτυξε ένα κίνημα ανατροπής της πολιτικής του, ούτε καν ανάδειξης αιχμών για τη σωτηρία της Αθήνας. Απλώς σήκωνε τους ώμους καταγγέλλοντας και μάλιστα μόνο σε ζητήματα που αναδείκνυε η ΤV, όπως το θέμα του Βοτανικού. Ταυτόχρονα όμως, ο κομμουνιστής Μπενετάτος έπνιξε τη Νίκαια στο σκουπίδι, ενώ ο ανανεωτικός Κόντος στη Ν. Φιλαδέλφεια έμεινε στα ρηχά. Όλοι αποδοκιμάστηκαν. Είτε με μικρή, είτε με μεγάλη αποχή, κανένας κακός δήμαρχος δεν επιδοκιμάστηκε. Ο κόσμος όσο απολίτικος και αν είναι, έχει μάτια και βλέπει. Παρόλη την προσπάθεια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς (πλην ΔΑ) να στρέψει το ενδιαφέρον του στην κεντρική πολιτική σκηνή και να αμελήσει το ζωτικό του καθημερινό πρόβλημα, ο κόσμος αντέδρασε κατά κανόνα σωστά, στις εκλογές των δημάρχων. Ακόμα και στον Πειραιά, η ήττα του Μίχα επιβεβαιώνει τον κανόνα, έστω και αν ο Μιχαλολιάκος εγγυάται μια ακόμα περιπέτεια. Η θητεία του Μίχα στην οικεία Νομαρχία ήταν τραγική. Αλλά πως θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Με δεδομένο το μνημόνιο και την απειλή της χρεοκοπίας της χώρας, το ενδιαφέρον για τους Δημάρχους  στράφηκε στην δυνατότητα λύσης των καθημερινών.

Συνεπώς, η πολιτική επιλογή της Δημοκρατικής Αριστεράς ήταν απόλυτα σωστή, έστω και αν πολεμήθηκε σκληρά.

Το ΠΑΣΟΚ είναι ανίκανο να εκμεταλλευτεί πολιτικά τις νίκες Μπουτάρη και Καμίνη. Τα πρόσωπα αυτά καθ΄αυτά, το πολιτικό τους παρελθόν και οι υποσχέσεις που δίνουν, μετουσιώνουν τις νίκες τους σε άμεση καταδίκη των αυτοδιοικητικών μοντέλων και πολιτικών που το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε χρόνια τώρα. Μηνύουν ότι και στην κεντρική πολιτική σκηνή, οι πρωταγωνιστές πρέπει να αναζητήσουν άλλους τρόπους σωτηρίας της χώρας, μακριά από την σύνθλιψη των αδυνάτων, την ύφεση και την υποταγή στις προσταγές της τρόικας. Το κλίμα που δημιουργήθηκε μετά τις ανατροπές, δίνει αισιοδοξία στις λαϊκές μάζες, και δείχνει ότι υπάρχουν λύσεις και στα πλαίσια του συστήματος. Η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων όταν είναι εύστοχη και απαλλαγμένη από την μικροπολιτική και τον στείρο καταγγελτισμό και προβάλλει άφθαρτα και σοβαρά πρόσωπα με άποψη, μπορεί να είναι όχι μόνο νικηφόρα αλλά και αποτελεσματική.

Η εμμονή της ηγεσίας του Σύριζα στο λευκό και στο άκυρο την δεύτερη Κυριακή σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έρχεται να δέσει με το υπόλοιπο σκηνικό. Έχοντας στήσει όλη την πολιτική της σε μια στείρα αντιμνημονιακή βάση, χωρίς διεξόδους, χωρίς βιώσιμες προτάσεις, ούτε για τα μεγάλα, αλλά ούτε και για τοπικά, έβλεπε στις πιθανές νίκες Καμίνη και Μπουτάρη, την προβολή της γύμνιας της και δικαιολογημένα τις φοβότανε. Πέρα από την μικροψυχία που διακρίνει κάποια από τα πρόσωπα, η στάση τους ήταν καθαρά πολιτική άμυνας στον επερχόμενο διασυρμό. Δεν τον απέφυγαν και τώρα θα πρέπει να πείσουν τον κόσμο που τους ακολουθεί για την ορθότητα των επιλογών τους. Γιατί μπορεί να λες για εκμετάλλευση από το ΠΑΣΟΚ, αλλά πρέπει να αποδείξεις ότι το χάλι των πόλεων δεν επιτείνει τη δύσκολη συγκυρία, δεν αποκαρδιώνει τις μάζες, δεν βάζει εμπόδια στην επιβίωση. Πρέπει να αποδείξεις ότι  υπάρχει στεγανή ρωγμή στην οικονομική δυσπραγία της χώρας και στην καθημερινή φρίκη, ότι μπορείς να τα απομονώσεις. Πρέπει να μας πείσεις ότι η ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής είναι αποτέλεσμα μόνο του μνημόνιου και όχι κυρίως του οξύτατου μεταναστευτικού προβλήματος. Παραλογισμός.

Τι μέλει να γίνει;

Μπορούν οι δήμοι να γίνουν δυνάμεις ανακούφισης του λαού, όταν τα οικονομικά δεδομένα τους δεν είναι ενθαρρυντικά; Όταν το κράτος είναι ανίκανο και απρόθυμο να τους στηρίξει; Όταν απουσιάζουν τα κινήματα που μάχονται για την  ποιότητα ζωής στην πόλη; Όταν οι δημοτικοί άρχοντες διαπλέκονται ασύστολα; Όταν οι πολίτες απέχουν ή απλά ψηφίζουν και δεν συμμετέχουν;

Και πάλι θα αναζητήσουμε τις λύσεις στην πολιτική. Αν οι πολιτικές ομάδες που θα πλαισιώσουν τον Καμίνη ή τον Μπουτάρη, αποφασίσουν να συγκρουστούν με όλη τη παθολογία που διακατέχει τους δήμους τους και όχι να τη διαχειριστούν, θα δώσουν το έναυσμα για εξελίξεις. Αν βρεθεί μια ανθρώπινη λύση για τους ναρκομανείς που πεθαίνουν στο Μουσείο, περιορισμός και διευθέτηση του παραεμπόριου στο κέντρο της Αθήνας, αν η πόλη γίνει καθαρή και φωτισμένη επαρκώς, αν το προσωπικό του δήμου κατανεμηθεί πιο ορθολογικά, αν περιοριστεί η διασπάθιση του δημοτικού χρήματος, μπορούμε να ελπίζουμε.

Αν αναπτυχθεί ένα δίκτυο αλληλεγγύης των εξαθλιωμένων, αν επανέλθει το κλίμα ασφάλειας των πολιτών, αν οι πλατείες και οι πεζόδρομοι γεμίσουν και πάλι με παιδιά, θα αισθανθούμε καλύτερα και ίσως αποφασίσουμε να δουλέψουμε εθελοντικά, να βάλλουμε μια πλάτη. Τα κοινωνικά κινήματα και δίκτυα δεν είναι μόνο φωνές, γροθιές και πορείες. Είναι δράση κάτω από πρόγραμμα που ένας δήμος μπορεί να εμπνεύσει και να βοηθήσει. Καμιά πόλη δεν «καθάρισε» χωρίς κεντρικές δημοτικές πολιτικές επιλογές, αλλά ούτε χωρίς τη συμμετοχή των αυτόνομων κινημάτων των πολιτών. Τον αναδυόμενο φασισμό δεν τον νικάς με βία και απλή ρητορική. Διαμορφώνεις άλλο πλαίσιο σχέσεων στις δύσκολες περιοχές, βοηθάς τους φοβικούς αυτόχθονες πολίτες αλλά και τους μετανάστες να ζήσουν μαζί και αξιοπρεπώς και έτσι τον απομονώνεις.

Δεν περιμένω θαύματα. Περιμένω όμως ειλικρινή προσπάθεια για βελτίωση.  Το πολιτικό προσωπικό που αναλαμβάνει, τουλάχιστον στους δυο μεγάλους δήμους, έχει το know how και τη διάθεση να λερωθεί. Πολιτικές δυνάμεις που το πλαισιώνουν μπορούν να του δώσουν πολιτική στήριξη αλλά και έμψυχο υλικό για να βρει λύσεις.

Η αριστερή αντιπολίτευση μπορεί να γίνει περισσότερο δημιουργική και να συνεργαστεί ειλικρινά. Τέλος πάντων, στον πάτο που βρισκόμαστε δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να δουλέψουμε μαζί, για να αναδυθούμε. Εκτός και αν το γελοίο πια μικροκομματικό συμφέρον συνεχίσει να στοιχειώνει τον ύπνο των καθοδηγητών του τίποτα. Ας τους ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη τους και ας τους βάλουμε να δουλέψουν, ή τουλάχιστον ας ακυρώσουμε τα εμπόδια που θα θέλουν να προβάλουν. Πιστεύω ότι πολλοί, στην ηγεσία της Αριστεράς, δεν θέλουν να δουν τη ζωή μας, αλλά ούτε και τη ζωή τους καλύτερη. Αν κάποιος αισθάνεται αντισυστημικός, το πρώτο σύστημα που θα πρέπει να διαλύσει πολιτικά είναι το αντιδραστικό ηγετικό σύστημα της γκρούπας του.