Αξίζει να πεθάνει ο μετανάστης για μια άδεια παραμονής;



Την ίδια στιγμή που κάτι γιατροί του ΙΚΑ, κάτι φαρμακέμποροι, οι ευνοημένοι του φαύλου παρελθόντος διαμαρτύρονται, απεργούν και καταλαμβάνουν, ένα τσούρμο απόκληροι, χειρώνακτες, παράνομοι μετανάστες έχουν βάλει πλώρη για το θάνατο, διεκδικώντας εργασιακά δικαιώματα και ένσημα, δηλαδή νομιμότητα. Ένα θέατρο αντιφάσεων έχει στηθεί στην πόλη, όπου η μέτρηση και το συμπέρασμα έχουν καταργηθεί και κυριαρχεί, το αυθαίρετο και η αμετροέπεια. Το πραγματικά παράνομο θέλει να επιβιώσει ως τέτοιο, ενώ το κατ’ όνομα παράνομο θέλει να νομιμοποιηθεί.  Κάποιοι θέλουν να τους βλέπουν όλους συλλήβδην  ως αγωνιζόμενο λαό που αξίζουν τη συμπάθεια και την αλληλεγγύη μας. Είναι όμως έτσι;

Οι 300 πρώην της Νομικής και νυν της Υπατείας και αύριο δεν ξέρω που, μπαίνουν στη δέκατη μέρα απεργίας τους και μόνο οι αλληλέγγυοι τους νοιάζονται ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν. Μάλιστα τους κάνουν και συναυλία για να τους διασκεδάσουν. Ο ελληνικός λαός τους ξέχασε, αν τους θυμήθηκε ποτέ. Από τη μέρα που έφυγαν από τη Νομική η περίφημη κοινή γνώμη δείχνει να τους αγνοεί, δεν νιώθει να την απειλούν και δεν τη νοιάζει. Περισσότερο όμως ο αγώνας τους απαξιώθηκε, γιατί διάλεξαν τα γνωστά δίκτυα της Αριστεράς ως μέσο για να προβάλουν τα αιτήματά τους. Είναι κοινοί οι αγώνες των ντόπιων και των μεταναστών; Δύσκολο να απαντήσεις αν κοιτάς την πραγματικότητα. Αν κοιτάς τις γραφές τότε, προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε.
Οι 300 αλλά και τόσοι άλλοι ζουν χρόνια στην Ελλάδα και δουλεύουν. Δεν επιτυγχάνουν να αποκτήσουν άδεια παραμονής και δικαιώματα λόγω του υψηλού ορίου που έχει επιβληθεί. Άλλοι την είχαν, αλλά σήμερα με την κρίση την έχασαν. Πρέπει να μαζέψουν 200 νόμιμα μεροκάματα, που σήμερα είναι πολύ δύσκολο να τα μαζέψει ακόμα και ντόπιος σχετικά μόνιμα εργαζόμενος. Τι πιο λογικό από το να ζητήσουν να πέσει το όριο  στα 150 ή στα 100, ή να τεθούν άλλα κριτήρια, όπως η αποδεδειγμένη με νόμιμο τρόπο παραμονή τους επί μακρόν στη χώρα. Δεν ξέρω πως,  αλλά σίγουρα θα υπάρχει ένα ρεαλιστικό αίτημα, κάτι που να μπορεί να παλέψει και να νικήσει.  
Δυστυχώς απευθύνονται στο Δίκτυο και αυτό ως συνεπές αριστερό τους πείθει να βάλουν το αίτημα της νομιμοποίησης καθολικά για όλους της γης τους κολασμένους, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν θέλουν να δουλέψουν, που ήρθαν χτες,  και βέβαια χωρίς κανένα όριο, καμιά συνθήκη, απροϋπόθετα. Με λίγα λόγια όποιος μπαίνει στη χώρα και το θέλει έχει με την είσοδο μια ανοικτή άδεια παραμονής να τον περιμένει. Που έγινε ποτέ αυτό; Δεν ξέρω. Δηλαδή, το θέτουν έτσι ώστε να είναι αδύνατο να υλοποιηθεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Για να είναι σίγουροι οι δικτυάδες ότι δεν θα γίνει τίποτα, τους φέρνουν και στη Νομική για να προκαλέσουν την «κοινή γνώμη» και να στρέψουν εναντίον τους και όποιο ντόπιο, θα μπορούσε να τους υποστηρίξει. Τι πέτυχαν έτσι; Να μην έχουν επίσημη υποστήριξη, ούτε από την αντισυστημική Αριστερά. Γιατί το κάνουν; Από ιδεοληψία για την καθαρότητα της γραμμής και από μια αντίληψη ότι όσο πιο καθαροί και προκλητικοί είναι, τόσο πιο εύκολα θα πετύχουν την καθολική ριζοσπαστικοποίηση και όλοι οι εργάτες ενωμένοι θ’ αρχίσουν την επανάσταση. Ανέξοδος βολονταρισμός του κερατά.

Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν η απεργία πείνας, δηλαδή το παιχνίδι με το θάνατο. Εργάτες, μετανάστες, φτωχοί, σωματικά αδύναμοι, όλοι  κακοζωισμένοι, μπήκαν σε μια βάρβαρη περιπέτεια που ακόμα και αν δεν τους στείλει, θα τους τραυματίσει σοβαρά. Τάχαμε πει και με τον Κορτζίδη και την απεργία πείνας του, για το Ελληνικό. Αξίζει τόσο πόνο, τόση επαφή με το θάνατο, μια άδεια παραμονής σε μια χώρα που μάλλον δεν σε θέλει πια; Το μόνο όπλο που έχει ο εργάτης, την εργατική του δύναμη, πως τη σπαταλά, πως τη ρισκάρει έτσι για ένα χαρτί; Ποιος τούπε πως με το χαρτί θα βρει αύριο δουλειά για να θρέψει το παιδί του;

Και ενώ οι μετανάστες πεινάνε και υποφέρουν, οι αλληλέγγυοι που δεν πεινάνε και υποφέρουν μόνο ιδεολογικά, τους στήνουν και μια συναυλία με τον Πουλικάκο και το Χαρούλη για να χαρούν, να ξεδώσουν οι άνθρωποι, να βαδίσουν προς το θάνατο ευτυχείς. Μετά τη διαδήλωση, την  απεργία και την κατάληψη, και η απεργία πείνας απαξιώνεται ως όπλο πάλης και διαμαρτυρίας των εξεγερμένων. Δεν μιλάω για την πραγματικά όμορφη βραδιά της συναυλίας, μιλάω για τη σχέση της συναυλίας με όσους μιλάνε με το θάνατο λίγα μέτρα παραπέρα.

Δηλαδή τι περιμένουν; Να τους λυπηθεί η κυβέρνηση και να ενδώσει; Να ανατρέψει το Δουβλίνο ΙΙ, την πολιτική της, τις σχέσεις της με τα όποια συμφέροντα από το φόβο μην της πεθάνουν κάποιοι λαθρομετανάστες; Και τι την πέρασαν την κυβέρνηση των «δοσίλογων» και  του μνημονίου, την «ανάλγητη», την «κατοχική», τη «νέα χούντα» κλπ, όμιλο φιλόπτωχων να μασήσει μπροστά στο δράμα κάποιων λαθρομεταναστών; Και αν είχε διάθεση να το κάνει πώς να υποχωρήσει για τους «ξένους» όταν η κάθε ντόπια συντεχνία την ίδια στιγμή βρίσκεται σε απεργιακό και καταληπτικό οργασμό;

Ποιος εκτός από το Δίκτυο υποστηρίζει ενεργά αυτή τη στιγμή την υπόθεση των 300; Πως τα κατάφεραν και τους  κράτησαν όλους μακριά; Ποια εγωπάθεια, ποιος επαναστατικός ναρκισσισμός και πόσος τυχοδιωκτισμός χρειάστηκαν για να ακυρωθεί πολιτικά μια δίκαιη διαμαρτυρία;  

Μιλούν για κοινά συμφέροντα ντόπιων και μεταναστών;

Έχουμε ξαναγράψει πριν καιρό εδώ ότι η οι πραγματικοί προλετάριοι στη χώρα αυτή είναι οι μετανάστες και μάλιστα σε συνθήκες προπολεμικές. Καθήκον τους να οργανωθούν μαζικά αλλά και υποχρέωση της Αριστεράς να τους πλησιάσει και να τους εντάξει οργανικά στους όποιους αγώνες της. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι απλά. Ο παράνομος μετανάστης που σπάει το μεροκάματο ή δουλεύει ανασφάλιστος, παίρνει τη δουλειά από εκείνον που έχει χαρτιά και απαιτεί και δικαίως τα νόμιμα. Αλλά αύριο όταν θα σφίξουν οι κώλοι και οι ντόπιοι θα καταδεχτούν να κάνουν χειρωνακτικές δουλειές, θα τους βρουν μπροστά τους. Το ντάμπιγκ κάνει ζημιά σε όλους, τα μεροκάματα ξευτιλίζονται και η εξαθλίωση απλώνεται πάνω απ’ όλους όλους. Είκοσι ευρώ για ένα τόνο πορτοκάλια πάνω στο φορτηγό, ανά άτομο, για παράδειγμα. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στα καλύτερά της.  Άρα και εκείνοι που αγωνίζονται για ένα αριθμό ημερομισθίων αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να δουλεύουν ανασφάλιστοι, προκειμένου να επιβιώσουν, γιατί οι δουλειές πια είναι λίγες και οι διαθέσιμοι πάρα πολλοί και πολύ πρόθυμοι να δουλέψουν με οποιουσδήποτε όρους. Η εργατική συνείδηση, αν υπάρχει σε κάποιους, πάει στα αζήτητα. Και μη μου πείτε για υποχρέωση της πολιτείας να τους προστατεύσει και για ανάλγητους εργοδότες, γιατί στην Ελλάδα ζούμε, σε καπιταλισμό και μάλιστα σε κρίση. Οι μετανάστες ξέρουν ότι όπου και αν βρεθούν θα δουλέψουν για ένα μεγάλο διάστημα ανασφάλιστοι. Μετά όταν θα παλιώσουν θα αναζητήσουν τη νομιμότητα. Το θέμα είναι να γίνει πιο εύκολη και λογική η νομιμοποίηση τους. Αλλά αυτό, δηλαδή ο εφικτός στόχος, το μινιμάρισμα, δεν φαίνεται να απασχόλησε κανένα. Ίσως γιατί οι αλληλέγγυοι είναι και αυτοί χρόνια άνεργοι και έχουν ξεχάσει τις συνθήκες που υπάρχουν στην πραγματική αγορά εργασίας και όχι στα τσιτάτα του Mαρξ και του Λένιν.

Προς το παρόν ντόπιοι και μετανάστες δεν ανταγωνίζονται, αφού δεν κάνουν κοινές δουλειές.  Αύριο που θα βρεθούν στην ίδια πιάτσα δεν το βρίσκω πιθανό να αγκαλιαστούν, να υψώσουν τις γροθιές τους και να απαιτήσουν ίδιες και νόμιμες αμοιβές και ένσημα, αν και αυτό θάπρεπε. Μπροστά στην ανάγκη της επιβίωσης, η συνείδηση πάει περίπατο. Η ξενοφοβία δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ιδεολογικής τρομοκρατίας, πατάει και σε πραγματικά δεδομένα.
Η αριστερά έχει καθήκον να μελετήσει σοβαρά το μεταναστευτικό και να προβάλει  κάποιες παραμέτρους για το ρόλο των μεταναστών στην Ελληνική οικονομία. Να αποδείξει πως δεν είναι οι ξένοι αυτοί που παίρνουν τις δουλειές και αυξάνουν την ανεργία, αλλά αντίθετα πολλοί από αυτούς συμβάλλουν στην ανάπτυξη, δημιουργούν κατανάλωση, νέες θέσεις εργασίας, πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές και φόρους, παράγουν πλούτο.
Από την άλλη όμως αυτό δεν είναι μια ατέρμονη διαδικασία στα πλαίσια ενός εθνικού κράτους. Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να απορροφήσει στην παρούσα φάση ένα άπειρο πλήθος μεταναστών, χωρίς δεξιότητες και γνώσεις και να τους στοιβάζει ανεξέλεγκτα στις πόλεις και στην ύπαιθρο νομιμοποιώντας τους. Δεν είμαστε μια απύθμενη χοάνη που ζητά ανειδίκευτους για να τους δώσει δουλειά. Μια τέτοια κίνηση θα επέφερε κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων, μεγαλύτερη εκμετάλλευση για όλους, περισσότερη ανομία, εξαθλίωση, παραβατικότητα κλπ.

Ανάμεσα στις ακραίες απόψεις υπάρχει πάντοτε κάπου ανάμεσα μια ορθή και κυρίως εφικτή πολιτική λύση. Φοβάμαι πως οι εξελίξεις θα αδικήσουν και πάλι τους πιο αδύναμους προλετάριους που ζουν και πασχίζουν στη χώρα αυτή, προς όφελος των πιο βάρβαρων εργοδοτών. Όσο αρνιόμαστε πρώτα να μελετήσουμε προσεκτικά  και μετά να δράσουμε νηφάλια θα ξοδεύουμε αλόγιστα αγωνιστικό κεφάλαιο και ίσως και τις ζωές κάποιων, στο όνομα μιας μελλοντικής εξέγερσης.

Οι φωτογραφίες είναι από το blog Aformi. Αξίζει να τις δείτε.

Σχόλια

  1. Αθλιότητα για όλους, αυτή είναι η τελευταία ελπίδα leo του επαγγελματία αλληλέγγυου (στους μετανάστες, την Κερατέα, τους οδηγούς του ΟΑΣΑ, τους καταληψίες γιατρούς της δεξιάς συντεχνίας) - αλέθοντας γεγονότα στον μύλο του αριστερού αυτοματισμού και την συγκρουσιακής τους ανάγκης που γίνεται φιλοτιμία με την εξαγωγή επανάστασης (πχ από τα εξάρχεια στην Κερατέα) θολώνουν όποιο κίνημα αγγίξουν και προβοκάρουν οποιαδήποτε συνεννόηση. Έχουν και στην κωλότσεπη οι μικροηγέτες την κρατική επιδότηση (ως συνιστώσες του Συριζα), δεν έχουν και τι να κάνουν ανανεώνουν το επαναστατικό τους προφίλ καπελώνοντας και "καθοδηγώντας" ελέω θεού και Τρότσκι τα κινήματα: οι καλύτεροι υπηρέτες του συστήματος - τα κάνουν αγνώριστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο υπάρχει ένας άκρατος βολονταρισμός και
    ανευθυνότητα που ακυρώνουν την όποια αλληλεγγύη προς τους μετανάστες που τους είναι απαραίτητη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ακόμη κι ένας μόνο θάνατος μετανάστη απο την απεργία πείνας να επέλθη, -που εγω φαντάζομαι πως θα είναι περισσότεροι,- ποιός άραγε θα έχει την ηθική αυτουργία;Μόνο αυτό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία