Tι είπε η Βάσω Κιντή στο 1ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς

Αθήνα, 2/4/2011

Βάσω Κιντή

Στο συνέδριο δεν υπάρχει χρόνος για αναλύσεις. Αυτές γίνονται στις οργανώσεις, στους τόπους δουλειάς, στο διαδίκτυο.

Εδώ βρισκόμαστε για να σφραγίσουμε με τις αποφάσεις μας την πολιτική μας βούληση. Αλλά για ποιο πράγμα;

Το κόμμα το έχουμε ιδρύσει και υπάρχουμε. Αλλά τι θέλουμε να κάνουμε;

Στην Ελλάδα τα κόμματα, εδώ και πολλά χρόνια, υπάρχουν και λειτουργούν σαν να τους έχει βάλει κάποιος στον αυτόματο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις συγκεκριμένων στιγμών, ξέρει ο καθένας τι θα πουν και τι θα πράξουν πριν το πουν και πριν το πράξουν. Και δεν ξέρουμε μόνο αυτό. Ξέρουμε επίσης ότι αυτό που παρακολουθούμε είναι σχεδόν ένα θέατρο, με οικτρές συνέπειες δυστυχώς για την πραγματική ζωή. Υπάρχουν αυτοί που παίζουν τον ρόλο του πατριώτη, του υπερπατριώτη, του λαϊκού αγωνιστή, του οργισμένου συνδικαλιστή, του αμόρφωτου ξερόλα, του δήθεν σοβαρού πολιτευτή. Τα έχει πει ο Σαββόπουλος εγκαίρως.

Και το κοινό, όλοι εμείς, παρακολουθούσαμε όχι μόνο από αίσθηση συνενοχής γιατί σ’ αυτή την παράσταση μετείχαμε και την στηρίξαμε, αλλά και από μια αίσθηση αδιεξόδου. Δεν υπήρχαν άλλες επιλογές.

Τώρα, η καλοκουρδισμένη μηχανή που λιπαίνονταν κανονικά από τη δουλειά όλων μας, ρέταρε και μας προσγείωσε στη χρεοκοπία.. Κι ωστόσο, αυτοί που την έστησαν συνεχίζουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Οι ίδιες κενές ρητορείες και στημένες αντιμαχίες. 

Θέλουμε να συντονιστούμε κι εμείς μ’ αυτή τη μηχανή για να εισπράξουμε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των άλλων; Ακόμη κι αν μας απασχολεί η κομματική μας επιβίωση, δεν πρέπει να ψάξουμε μια μικρή θέση σ αυτό το σκηνικό. Είμαστε πολύ πιο σοβαροί, ευγενείς και υπεύθυνοι για να διασωθούμε στους διαγκωνισμούς χωρίς αρχές όπου οι πρωταγωνιστές είναι αδίστακτοι και δεν υπολογίζουν πόνο , κόστος και συνέπειες προκειμένου να ικανοποιήσουν τα ευτελή μικρά και μεγάλα συμφέροντά τους.

Τι να κάνουμε λοιπόν;

Να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες και στην εμπιστοσύνη αυτών που προσβλέπουν σε μας και δεν είναι καθόλου λίγοι. Αυτών που παλεύουν μόνοι στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στα δικαστήρια, σε όλους τους χώρους δουλειάς, με αίσθημα ευθύνης, με αξιοπρέπεια, με έγνοια για τον συνάνθρωπό τους, για τη χώρα και το κοινό καλό. Αυτών που θέλουν ένα κράτος όπου οι νόμοι εφαρμόζονται και γίνονται σεβαστοί, ένα κράτος ισονομίας, ένα κράτος που προστατεύει τους αδύναμους κι αυτούς που δεν έχουν φωνή. Όλοι αυτοί, με ευθύνη μεγάλη και της αριστεράς, βρίσκονται στο περιθώριο σαν να είναι πολίτες β΄ κατηγορίας.

Παλαιά οι κυβερνήσεις απέκλειαν τους αριστερούς από θέσεις ευθύνης στέλνοντάς τους στην εξορία ακόμη και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Σήμερα, γιατί πρέπει τα αριστερά κόμματα να καταδικάζουν και να καθηλώνουν τους αριστερούς και τους υπεύθυνους πολίτες στο περιθώριο; Μόνο για να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται; Δεν είναι αυτοί ικανοί για να αναλάβουν τις ευθύνες της χώρας; Είναι μονίμως άλλοι πιο ικανοί από εμάς; Έχουμε εκχωρήσει της τύχες της χώρας σε άλλους για να μας διοικούν; Τι είμαστε εμείς; Πολίτες β΄ κατηγορίας; Ή περιμένουμε να γίνει η επανάσταση; Ή μήπως η πολιτική είναι πολύ βρώμικη για εμάς; Τότε γιατί φτιάχνουμε κόμμα;

Στις κρίσιμες στιγμές που περνάμε πρέπει εμείς να καλέσουμε τους πολίτες να μας εμπιστευθούν για να αναλάβουμε τις ευθύνες που επιβάλλει η πολιτική. Και να θέσουμε εμείς τους όρους των συνεργασιών – τι θέλουμε δηλαδή. Όχι τους θεατρινισμούς του Αλαβάνου ή τους προσχηματικούς όρους του Σύριζα στο παρελθόν που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι κανείς δεν θα δεχθεί αλλά εκείνους τους όρους που θα αλλάξουν πραγματικά τη ζωή μας προς την κατεύθυνση που θέλουμε.  Μια τέτοια στάση, όχι μόνο θα προκαλέσει τη προσοχή των πολιτών αλλά μπορεί να αλλάξει και την πορεία της χώρας.

Πρέπει να έχουμε πάντα στον νου μας ότι οι καιροί δεν περιμένουν. Η πολιτική δεν είναι ακαδημαϊκό σεμινάριο για να συζητάμε αενάως προσπαθώντας να συμφωνήσουμε –αυτό δεν θα συμβεί ποτέ πλήρως. Η πολιτική είναι δράση. Εμείς να πούμε τι πρέπει να γίνει και να μην επιφυλάσσουμε για τους εαυτού μας τον ρόλο των σχολιαστών. Για να δώσουμε περιεχόμενο στην πολιτική και ελπίδα στους πολίτες.