Ποιοι δεν θέλουν τη μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση




Η μεταρρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν αποτελεί ανάγκη και αίτημα ούτε του ευρύτερου πολιτικού συστήματος, ούτε του πανεπιστημιακού. Τουναντίον τα πολιτικά κόμματα και η μεγάλη πλειοψηφία των πανεπιστημιακών δεν θέλουν ουσιαστικές αλλαγές από τον 1286/83. Αυτός είναι και ο λόγος που πολέμησαν, αλλά και ακύρωσαν στην πράξη τις αναιμικές αλλαγές του νόμου της Γιαννάκου. Αυτός είναι και ο λόγος που ετοιμάζονται να βγουν στα κάγκελα ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο. Πόσο μάλλον όταν ο νέος νόμος φέρνει ενδιαφέρουσες όσο και αμφίσημες ανατροπές.
Πρυτάνεις, καθηγητικά λόμπυ και συντεχνίες (πχ γιατροί, μηχανικοί κλπ), συνδικαλιστικοί φορείς, διοικητικοί υπάλληλοι, φοιτητικές παρατάξεις, έχουν βρει εδώ και χρόνια τις ισορροπίες τους μέσα στο υπάρχον σύστημα και δεν θέλουν να τις χάσουν, ειδικά τώρα, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Είναι η δική τους αντίσταση στο μνημόνιο. Η πανεπιστημιακή αριστερά μέσω ενός ευρύτατου πλέγματος προσωπικών και επαγγελματικών σχέσεων συνεργάζεται καλά με την αντίστοιχη δεξιά. Όλοι μαζί συνεργάζονταν θαυμάσια, μέχρι χτες, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις και την πολιτική εξουσία, με όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και με τους αντιεξουσιαστές του indymedia. Αλλά και αύριο, όταν βρεθούν στο νέο θεσμικό περιβάλλον, θα αποκαταστήσουν νέες ισορροπίες και θα βρουν τα πατήματα νέων συνεργασιών.  Business as usual.
Ελέω αυτοδιοίκητου, το πανεπιστήμιο αποτελεί ένα κλειστό αυτοαναπαραγόμενο σύστημα, χωρίς θεσμικά αντίβαρα, χωρίς λογοδοσία και αξιολόγηση, χωρίς κοινωνικό ή κρατικό έλεγχο, στις κυψέλες του οποίου άλλοι εργάζονται σκληρά και δικαιώνουν το ρόλο τους και άλλοι (πολλοί) είναι μονίμως απόντες. Απλά εισπράττουν το μισθό τους και κάνουν δημόσιες σχέσεις, χωρίς να λογοδοτούν πουθενά. Φυσικά όλο αυτό το σύστημα χρηματοδοτείται από τα χρήματα των φορολογουμένων.

Η κοινωνία γνωρίζει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο εισέρχονται και εξέρχονται προς και από τα πανεπιστήμια μεταφέροντας αποσπασματικές εικόνες, όχι πάντοτε τις καλύτερες. Τα μηνύματα βίας, καταστροφών, διαφθοράς, επιστημονικής ή διδακτικής ανεπάρκειας, σήμερα, ταξιδεύουν γρήγορα. Η πλειοψηφία των φοιτητών βολεύεται με το γενικότερο μπάχαλο που συνεπάγεται και ένα ευκολότερο πτυχίο. Πλην όμως σήμερα, που ο διορισμός στο δημόσιο τέλειωσε, καταλαβαίνει ότι θα πρέπει εκτός από το «χαρτί» να κατέχει και πραγματικές γνώσεις για να μπορεί να διεκδικήσει θέση στην παγκόσμια αγορά εργασίας. Αυτή η πλειοψηφία είναι διατεθειμένη να κάνει θυσίες και να υποστηρίξει μια μεταρρύθμιση που θα εκσυγχρονίζει τις δομές και θα κάνει το επίπεδο σπουδών να πλησιάσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μπορεί οι τοπικές κοινωνίες να επαναστατήσουν, αν κλείσει η σχολή της πόλης τους, πλην όμως καταλαβαίνουν ότι οι θυσίες που κάνουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους κάπως θα πρέπει να βρουν αντίκρισμα.

Ποιοι θέλουν τη μεταρρύθμιση λοιπόν;

Καταρχήν αυτοί που την επιχειρούν. Περιορισμένες κυβερνητικές δυνάμεις γύρω από την υπουργό, θιασώτες ενός σκληρού ορθολογισμού, οι οποίες αναζητούν τις σχέσεις της παιδείας με τον ευρύτερο σχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας. Κατά δεύτερο, μειοψηφικές εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της ελληνικής διανόησης μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, από όλο το εύρος των πολιτικών κομμάτων και ιδιαίτερα από τη Δημοκρατική Αριστερά. Ξεκινούν από την πεποίθηση ότι η κομματοκρατία, η ευνοιοκρατία και ο αριστερός λαϊκισμός, κατέστρεψαν τα πανεπιστήμια και πρέπει να ηττηθούν. Οι όποιες αλλαγές θα πρέπει να οδηγούν στη σύγκλιση με την ΕΕ.    Κατά τρίτο οι ευρωπαίοι διασώστες μας οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι χωρίς σοβαρή εκπαίδευση είναι αδύνατο να σύρουμε το κάρο της ανάπτυξης και να ελπίζουμε σε μια μελλοντική ανάκαμψη και επιστροφή στις αγορές. Λογικά θα έπρεπε να τη θέλουν και τα εγχώρια σοβαρά επιχειρηματικά λόμπυ, αλλά νομίζω ότι τέτοια στη χώρα μας δεν υπάρχουν.      

Συμπέρασμα: Η κοινωνία θέλει πανεπιστήμια και ΤΕΙ υψηλών, ευρωπαϊκών προδιαγραφών γιατί επενδύει σε αυτά και αναμένει αποδόσεις. Το πολιτικό σύστημα είναι αδιάφορο για την ποιότητα των σπουδών γιατί δεν το ενδιαφέρει η ορθολογική ανάπτυξη. Το ενδιαφέρει όμως το «άσυλο», η «δημοκρατία», ο «συνδικαλισμός», για να μπορεί να δομεί τις συμμαχίες του με την αριστερή διανόηση και τους φοιτητές και να αναπαράγει την εξουσία του.   Η πανεπιστημιακή πλειοψηφία και βέβαια «θέλει» μεταρρυθμίσεις, αρκεί να μην αλλάξει τις μέχρι σήμερα επαγγελματικές της συνήθειες και να μην χάσει τα πλεονεκτήματα του πλέγματος των πελατειακών της σχέσεων με το πολιτικό σύστημα. Υπάρχουν δυνάμεις αριστερής (ανανεωτικής) προέλευσης που πιστεύουν ότι το πανεπιστήμιο έχει δυνατότητες αυτοκάθαρσης, ότι τα αρνητικά φαινόμενα έχουν συστηματικά μεγεθυνθεί, ότι η υπόθεση μεταρρύθμισης είναι εσωτερική τους υπόθεση. Η ζωή όμως δεν φαίνεται να τους δικαιώνει. Ακόμα και το κίνημα των 1000  που ανέτρεψε τον αριστερισμό από τη ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, αμέλησε 3 χρόνια τώρα να παρουσιάσει ολοκληρωμένες απόψεις και να κινήσει τέτοιες διαδικασίες, ενώ σήμερα μεγάλο και ιδιαίτερα ηχηρό τμήμα του τάσσεται συνολικά κατά της μεταρρύθμισης.

1. Η συζήτηση σήμερα επικεντρώνεται στο σύστημα διοίκησης, όχι τυχαία. Η νομή της εξουσίας απασχολεί σοβαρά τους εμπλεκόμενους, είναι η λεγόμενη ταμπακέρα. Ο νέος νομοθέτης το ξέρει και στοχεύει ακριβώς εκεί. Σήμερα οι πρυτανικές αρχές εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία του σώματος του ΔΕΠ, των διοικητικών  και φοιτητών με υψηλή ποσόστωση. Συγκροτούνται παραταξιακά ψηφοδέλτια, κάνουν προεκλογικό αγώνα μοιράζοντας υποσχέσεις και το ψηφοδέλτιο που πλειοψηφεί, δεν διοικεί αλλά πολιτεύεται, με ότι αυτό συνεπάγεται. Στην ουσία συναλλάσσεται με τις φοιτητικές παρατάξεις. Στον αντίποδα αυτού προτείνεται εκλογή 7 μελούς συμβουλίου μόνο από τους τακτικούς, πρωτοβάθμιους καθηγητές. Το συμβούλιο επιλέγει άλλα 7 διακεκριμένα πρόσωπα εκτός πανεπιστημίου τους λεγόμενους και εξωτερικούς και μαζί με ένα φοιτητή αποτελούν το 15μελές συμβούλιο του πανεπιστημίου. Αυτό εκλέγει πρύτανη που είναι εκτός πανεπιστημίου. Ο πρύτανης στην ουσία διοικεί το πανεπιστήμιο με τεράστιες εξουσίες. Ο Σαμαράς δηλώνει : δεν μπορεί η Ακαδημαϊκή Κοινότητα να εκπροσωπείται από κανένα άλλο παρά μόνο από πρόσωπα τα οποία προέρχονται από το φυσικό της χώρο»
Αυτή είναι η ανησυχία. Ένας ξένος πρύτανης, που μπορεί να μη θέλει να συναλλαχθεί με κανένα. Που μπορεί να θέλει να κάνει απλά τη δουλειά του. Ο εχθρός προ των τειχών. Αλλά υπάρχει και ο αντίλογος. Τόσες εξουσίες σε ένα πρόσωπο; Γιατί εκλέγουν μόνο οι τακτικοί και όχι και οι αναπληρωτές τους; Τόσες εξουσίες σε 7, εκλεγμένους βεβαίως, ανθρώπους; Και οι 7 εξωτερικοί ποιοι θα είναι; Ο αρχιμανδρίτης, ο δήμαρχος της πόλης, τοπικοί παράγοντες, αγράμματοι χλιμίτζουρες από αυτούς που διαθέτουν ένα σωρό τα κόμματα, θα ρυθμίζουν τις τύχες των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων; Και είναι δύσκολο το νέο ολιγομελές σχήμα εξουσίας να βρει ισορροπίες, να κάνει νέες συμφωνίες και να αναπαράγει το ίδιο ή και χειρότερο νοσηρό περιβάλλον; Γιατί δεν προτείνονται θεσμικά αντίβαρα που να εξασφαλίζουν, κατά το δυνατό, την ευνομία;

2. Η κατάργηση της νομικής υπόστασης του ασύλου είναι από τα πιο θετικά του νομοσχεδίου.  Υπεύθυνος για την ακαδημαϊκή ελευθερία, την προστασία προσωπικού και την ασφάλεία του πανεπιστημίου είναι πλέον ο πρύτανης. Επιτέλους δυσκολεύεται η ζωή του κάθε διαταραγμένου και του κάθε γκρουπούσκουλου να επιβάλουν το νόμο της βίας και της βλακείας στην πλειοψηφία των σπουδαστών και των εργαζομένων. Φυσικά και θα διαφωνήσουν τα κόμματα του αριστερισμού και οι όμοροι συνδικαλιστές. Τι να κάνουμε, καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός….Απομένει στον πρύτανη να χειρίζεται σωστά το δικαίωμα που του παρέχει ο νόμος.
3. Οι σπουδές οργανώνονται σε τρεις κύκλους. 3ετής προπτυχιακός + 2ετής μεταπτυχιακός + 3ετής διδακτορικών σπουδών. Δηλαδή ότι γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Αμέσως κάποιοι δυσανασχέτησαν και μίλησαν για μη επαρκή χρόνο πρόσληψης της επιστημονικής γνώσης. Νομίζω ότι οι σχολές  ξέρουν και μπορούν να ρυθμίσουν τα προγράμματα σπουδών τους. Στα παιδαγωγικά τμήματα ή στα τμήματα που βγάζουν καθηγητές μέσης εκπαίδευσης δεν βλέπω γιατί τα 3 χρόνια δεν τους φτάνουν. Απλά αυτό εντατικοποιεί το σύστημα και αντιβαίνει με τους ήδη υπάρχοντες χαλαρούς ρυθμούς σπουδών στην καθ’ ημάς Ανατολή.

4. Αξιολόγηση καθηγητών ανά πέντε χρόνια. Σε περίπτωση αρνητικής έκθεσης αποκλείονται από τα μεταπτυχιακά, τα εκλεκτορικά σώματα και την επίβλεψη διδακτορικών. Το βλέπω λογικό και δίκαιο. Η επιστημονική ανεπάρκεια, η πλημμελής εκτέλεση των καθηκόντων, η αυθαιρεσία, θα πρέπει να ελέγχονται. Αντιθέτως η αριστεία θα πρέπει να αμείβεται. Εδώ έχουμε αιτία πολέμου εκ μέρους των καθηγητών για ευνόητους λόγους.

5. Η κατάργηση της βαθμίδας των λεκτόρων κρίνεται θετική από πολλούς γιατί διευκολύνει την εξέλιξη νέων και ικανότατων επιστημόνων. Η μεικτή σύνθεση των εκλεκτορικών σωμάτων από εσωτερικούς και εξωτερικούς του κάθε πανεπιστημίου, φιλοδοξεί να ανεβάσει το κύρος και το βαθμό διαφάνειας στις κρίσεις των διδασκόντων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συναλλαγή γίνεται αδύνατη. Εδώ δεν υπάρχουν εμφανείς αντιρρήσεις. Πολλοί όμως θα ήθελαν να έχουν λόγο στη σύνθεση των εκλεκτορικών, ώστε να μπορούν να επηρεάζουν…..

6. Καταργείται το εμπόριο των συγγραμμάτων. Όλα ανεβαίνουν στο διαδίκτυο και είναι στη διάθεση όλων, δωρεάν. Προφανώς θετικότατο μέτρο που απαλλάσσει το κράτος από ένα μεγάλο κόστος και κλείνει την πόρτα στις απάτες. Φυσικά οι ύποπτοι κινδυνολόγοι ήδη μιλούν για κατάργηση της δωρεάν παιδείας κλπ.

7. Η εισαγωγή πρωτοετών φοιτητών θα γίνεται σε σχολές και όχι σε τμήματα και μετά το πρώτο έτος θα υπάρχει εσωτερική κατανομή. Σε άλλες σχολές (πολυτεχνείο, ΦΜΣ) μπορεί τεχνικά να γίνεται σε άλλες (πχ. Ιατρική) μάλλον όχι. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στον τρόπο και την εγκυρότητα κατανομής, πράγμα που το νομοσχέδιο δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη. Εκείνο που πρέπει να κατοχυρωθεί είναι η δυνατότητα οριζόντιας μετακίνησης των φοιτητών μεταξύ των τμημάτων της ίδιας σχολής.

8. Αιώνιοι φοιτητές. Εάν ένας φοιτητής δεν εγγραφεί για δύο συνεχόμενα εξάμηνα, διαγράφεται αυτοδικαίως από τη σχολή. Η φοιτητική ζωή ήρθε η ώρα να αλλάξει. Τα ΑΕΙ πρέπει να πάψουν να είναι εξεταστικά κέντρα και πεδίο κομματικών συγκρούσεων. Να αποκτήσουν την εσωτερική ζωή που ταιριάζει στο ρόλο τους. Η αυστηρότητα στο χρόνο  φοίτησης θα βοηθήσει τους φοιτητές, θα ανεβάσει το επίπεδο, θα ωφελήσει την κοινωνία. Φυσικά και οι φοιτητοπατέρες εδώ θα αντιδράσουν. Τα κόμματα κινδυνεύουν να χάσουν τα επαγγελματικά τους στελέχη μέσα στις σχολές. Κρίμα.

9. Ανώνυμες εταιρείες και Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου εισέρχονται στην διαχείριση της περιουσίας του πανεπιστημίου. Επιτέλους, να αξιοποιηθεί από επαγγελματίες η περιουσία των πανεπιστημίων αλλά και να δοθούν κίνητρα για ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις της έρευνας. Φυσικά και η παραδοσιακή Αριστερά, θα βγάλει σπυράκια ισχυριζόμενη ότι μεγάλες πολυεθνικές θα χειραγωγήσουν τις έρευνες αιχμής των πανεπιστημίων μας. Εντάξει παιδιά, όταν θάρθει αυτή η ώρα, αν έρθει ποτέ, θα δούμε τι θα κάνουμε.

10. Η χρηματοδότηση των ΑΕΙ από τον κρατικό προϋπολογισμό κατανέμεται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων και δεικτών. Πολύ καλό, αν είναι να σταματήσει η σημερινή αδιαφάνεια και η εύνοια των κολλητών. Ακόμα καλύτερο να επιβραβεύονται η προσπάθεια, η εργασία και η αριστεία. Η ΑΔΙΠ θα αξιολογεί και θα χρηματοδοτεί και αυτό δεν αρέσει. Θα προτιμούσαν το  χρήμα να κατανέμεται από το υπουργείο, ώστε να υπάρχει δυνατότητα πολιτικών πιέσεων και συμφωνιών. Οι ανεξάρτητες αρχές στη χώρας μας θεωρούνται ανεπιθύμητες. Το θέμα είναι πόσο ανεξάρτητες θα είναι και πόσο αδιάβλητα θα λειτουργούν. Πόσο ανθεκτικές θα είναι στις πολιτικές πιέσεις.

11. Καλλικράτης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ίδρυση, συγχώνευση, κατάργηση ιδρυμάτων θα είναι σύμφωνες με τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εθνικής οικονομίας. Επιτέλους, γιατί μέχρι χτες ήταν σύμφωνες με τις διαθέσεις των υπουργών, τοπικών βουλευτών και παραγόντων, και το περιφερειακό σχεδιασμό επιρροής των κομμάτων της εξουσίας. Ελπίζω η αναδιάταξη των ιδρυμάτων να γίνει με σχέδιο και κριτήριο κάποιο ευρύτερο σχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας.  


Η παράταση του ενός μηνός που πήρε η κατάθεση του νομοσχεδίου ας ελπίσουμε ότι θα δώσει δυνατότητες για περισσότερη συνεννόηση μεταξύ όλων των πλευρών, ώστε  να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις, χωρίς να ανατραπεί το πνεύμα του νέου νόμου. Το κείμενο διαβούλευσης έχεις μελετηθεί, προτάσεις υπάρχουν από όσους ενδιαφέρονται, απομένει η ουσιαστική διαπραγμάτευση και η συμφωνία όπου είναι δυνατό. Δεν κρύβω ότι η παράταση στη χώρα αυτή δεν δίνει ευκαιρία μόνο για διορθώσεις. Δίνει, δυστυχώς και ευκαιρία για άσκηση πολιτικών  πιέσεων ( εσωτερικών και εξωτερικών) με στόχο να αποτραπεί η μεταρρύθμιση. Ας ελπίσουμε ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου θα αντέξει.

Φοβάμαι ότι  το ένα ή το άλλο σύστημα διοίκησης και λειτουργίας είναι αδύνατο από μόνο του να βάλλει το ελληνικό πανεπιστήμιο σε ευρωπαϊκό δρόμο, όσο πολιτικά καινοτόμο και τεχνικά άρτιο και αν είναι. Πρέπει να το θέλουν πρώτα και κύρια οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Και εδώ έχω, όχι απλά  αμφιβολίες, σχεδόν βεβαιότητα.

Σχόλια

  1. «Τα εσωτερικά μέλη εκλέγονται από το σύνολο των καθηγητών του
    οικείου ιδρύματος»

    Εδώ όταν λέει «καθηγητές» εννοεί όλα τα μέλη ΔΕΠ, όχι μόνο τους πρωτοβάθμιους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επίσης: η εισαγωγή σε σχολές έχει (προς το παρόν) εγκαταλειφθεί.

    Για την κινητικότητα είχα προτείνει ένας φοιτητής να διατηρεί το δικαίωμα να μεταπηδήσει σε οποιοδήποτε τμήμα είχε βάση χαμηλότερη από αυτήν του τμήματος στο οποίο εισήχθη. Αν δηλαδή πέρασε κάποιος Ιατρική και είδε ότι δεν του πάει να μπορεί αυτομάτως να μεταγραφεί π.χ. στην Βιολογία (παράδειγμα του κ. Σαββάκη σε εκπομπή της ΝΕΤ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πιστεύω πως το κείμενο του Λεώ κεφαλαιοποιεί με λιτό και σαφή τρόπο τα διακυβεύματα της μεταρρύθμισης και τις ελπίδες ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας για αλλαγές στα ΑΕΙ. Σε χοντρές γραμμές γύρω από αυτά τα διλήμματα είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε. Κανένα νομοσχέδιο δεν μπορεί να διασφαλίσει από μόνο του μια νέα Εδέμ. Χρειάζεται πολιτική βούληση και διαρκής προσπάθεια για να ξηλωθούν οι πρακτικές του παρελθόντος.
    E. Δημόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θέμη, το σχόλιό σου μας βοηθάει. Και γω θεωρώ ότι αυτό ήταν μεγάλη αστοχία, ή παρανόηση. Για την εισαγωγή υπάρχει πρόβλημα, Η πρότασή σου είναι σωστή και είναι πλέον απαίτηση της ζωής. Πολλοί μαθητές μου ανακαλύπτουν μετά από το 1ο έτος ότι δεν κάνουν πχ για το Φυσικό,δεν μπορούν, δεν τους ενδιαφέρει. Θα έπρεπε να μπορούν να μετακινηθούν διατηρώντας κάποια μαθήματα κλπ. Αυτονόητα πράγματα που ισχύουν έξω, εδώ και 40 χρόνια.
    Ακόμα η εσωτερική κατανομή είναι αδύνατο να γίνει χωρίς αδιάβλητες εξετάσεις. Ποιος θα κρίνει αν κάποιος (α) θα συνεχίσει για γιατρός ή για οδοντίατρος ή νοσηλευτής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατα τη γνώμη μου το μόνο που μετράει εδώ που είμαστε είναι η εκπαραθύρωση του κομματισμού και η εισαγωγή αξιολόγησης. Αν το νομοσχέδιο το πετύχει αυτό θα είναι τεράστιο το κέρδος για την Ελληνική κοινωνία.

    Ολα τα άλλα είναι θέματα που εύκολα ή δύκολα λύνονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σχόλια επί των σημείων:
    1. Ποιοι θα είναι οι 7 εξωτερικοί... Αδύνατον να φανταστώ κάποιους πραγματικά κατάλληλους...
    2....
    3. Σε τρία χρόνια φυσικός δεν γίνεται κανείς... Αλλά ο νόμος έτσι και αλλιώς δεν επιβάλλει τριετείς σπουδές. Ακόμη και αν ήθελε ένα από τα Φυσικά της Ελλάδος να γίνει τριετές, θα πρέπει να συμφωνήσουν ΟΛΑ τα υπόλοιπα φυσικά της Ελλάδος και να γίνουν ΟΛΑ τριετή. Άρα τα φοβικά που εκπέμπουν πολλοί για μείωση της διάρκειας σπουδών, απλώς είναι ψεύδη.
    4. Αξιολόγηση πρωτοβάθμιων... δύσκολο σημείο... ποιος αξιολογεί ποιον είναι το ερώτημα... Πρωτοβάθμιος, από αυτούς που δουλεύουν πολύ, ήταν πολύ αντίθετος, διότι αυτό θα μείωνε το κύρος του έναντι των συναδέλφων του (που θα τον έκριναν). Από την άλλη, υπάρχουν και αυτοί που αράζουν και δεν μπορείς να τους αφήνεις ήσυχους.. Ίσως υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι, όπως υποχρέωση να υποβάλλουν αναφορά (σε ποιον;) με τη δραστηριότητά τους ανά τετραετία.
    Θέλει σκέψη...
    5. Οι υποκαθιστώντες τους νυν λέκτορες, ως μόνο διδάσκοντες, είναι ένα από τα σαφώς αρνητικά σημεία του νέου νομοσχεδίου. Ποιοι θα μείνουν να ζητήσουν τέτοιες θέσεις; Σίγουρα όχι αυτοί που αγαπούν την έρευνα.. αυτοί θα πάρουν των ομματιών τους. Θα διώξουν δηλαδή τους καλύτερους, ήτοι όσους δεν μπορούν/θέλουν να ζήσουν χωρίς έρευνα και θα μείνουν όσοι συμβιβάζονται με μια σχέση εργασίας με ΜΟΝΟ διδακτικά καθήκοντα, ωρισμένου χρόνου... Είναι οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως με τη λογική του μέτρου αυτού.
    6. Λογικό...
    7. Ευτυχώς το πήραν πίσω, ήταν λάθος η εισαγωγή σε σχολές...
    8. Αυτό πρέπει να συνδυαστεί με τον περιορισμό της καθηγητικής αυθαιρεσίας στις εξετάσεις. Κατά τη γνώμη μου κανένας φοιτητής δεν πρέπει να μπορεί να μεταφέρει μαθήματα σε μεθεπόμενο έτος. Μέχρι το επόμενο και πολύ είναι. Αλλά είπαμε, για να το ζητήσεις αυτό, πρέπει να έχεις και έλεγχο της τυχόν καθηγητικής αυθαιρεσίας. Θα έχετε ακούσει πολλά για το πως περνούσαν ή δεν περνούσαν μαθήματα τα παλιά χρόνια στις ιατρικές σχολές...
    9. .. δεν ξέρω... Σίγουρα πρέπει τα πανεπιστήμια να διαχειρίζονται σωστά την περιουσία τους.. Μπορώ να φανταστώ τρόπους, αλλά δεν είναι μια εύκολη συζήτηση..
    10.Λογικό..
    11. Ορθόν..
    Και βέβαια συμφωνώ με το γενικό πνεύμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στο 5 ανωτέρω έγραψα:
    Είναι οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως με τη λογική του μέτρου αυτού.
    Άλλο όμως ήθελα να πω:
    Είμαι οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ με τη λογική του μέτρου αυτού.
    Συγγνώμην.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμε να σε ευχαριστήσω για την εκτενή κριτική. Αυτό σημαίνει διάλογος. Για την υπόθεση των λεκτόρων έχω ακούσει και διαβάσει διάφορα. Δεν έχω προσωπική εικόνα.Το γενικότερο θέμα της αξιολόγησης σκοντάφτει πάντοτε στο θέμα ποιος-ποιον. Δεν έχουμε παιδεία επ'αυτού, αυτό είναι αλήθεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @leo
    Συγχαρητηρια με καλυπτει απολυτα!!!
    Ομως χωρις σοβαρες αλλαγες σε α-βαθμια και β-βαθμια εκπαιδευση, αναλογες λ.χ. με της Φινλανδιας, δεν βλεπω προκοπη στους φοιτητες και μελλοντικους πτυχιουχους.Πανθομολογουμενως δεν εχουν διδαχθει να μαθαινουν.
    Επισης πρεπει να μειωθουν κατα 50% περιπου η και παραπανω για αρκετα χρονια οι θεσεις σε σχολες μηχανικων, ιατρων, δικηγορων, ...

    Το παρακατω αποσπασμα σου που ισχυει για καθε πεδιο ασκησης επαγγελματικης -και οχι μονον- δραστηριοτητας, εκφραζει το προβλημα της χωρας, της αριστερας και της ΔΗΜ.ΑΡ.

    "Πρυτάνεις, καθηγητικά λόμπυ και συντεχνίες (πχ γιατροί, μηχανικοί κλπ), συνδικαλιστικοί φορείς, διοικητικοί υπάλληλοι, φοιτητικές παρατάξεις, έχουν βρει εδώ και χρόνια τις ισορροπίες τους μέσα στο υπάρχον σύστημα και δεν θέλουν να τις χάσουν, ειδικά τώρα, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Είναι η δική τους αντίσταση στο μνημόνιο. Η πανεπιστημιακή αριστερά μέσω ενός ευρύτατου πλέγματος προσωπικών και επαγγελματικών σχέσεων συνεργάζεται καλά με την αντίστοιχη δεξιά. Όλοι μαζί συνεργάζονταν θαυμάσια, μέχρι χτες, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις και την πολιτική εξουσία, με όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και με τους αντιεξουσιαστές του indymedia. Αλλά και αύριο, όταν βρεθούν στο νέο θεσμικό περιβάλλον, θα αποκαταστήσουν νέες ισορροπίες και θα βρουν τα πατήματα νέων συνεργασιών. Business as usual."

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μια μικρο-ιστορια
    Πολλα υποσχομενο μελος της ανανεωτικης αριστερας που μετε-πηδησε στο Πασοκ, τοτε βοηθος και δημοτικος συμβουλος, οφειλει την επεξεργασια των στοιχειων του διδακτορικου του σε καθηγητη, υποψηφιο βουλευτη της ΝΔ. Η εξυπηρετηση διεκπεραιωθηκε με ενα τηλεφωνημα, οταν ο τοτε καθηγητης του ζητησε βοηθεια απο τον συναδελφο του της ΝΔ, στα πλαισια των επικταρτουντων αλληλοεξυπηρετησεων. Αρα η υπερ-δια-κομματικη συμμαχια πανεπιστημιακων δεν στηνει μονον εκλεκτορικα,συν-γραφει και διδακτορικα, συναγονιζεται δηλ. στο στησιμο τον Μ. Ψωμιαδη και τον Α.Μπεο, απλως πιο κυριλε!

    Ευτυχως που ως φοιτητης ειχα δει το εξαιρετικο φιλμ "Καμουφλαζ"του πολωνου Κρ.Ζανουσι (σκηνοθετης της ηθικης) και δεν ειχα σχετικες αποριες για το καθηγητικο κατεστημενο. Το συστεινω ανεπιφυλακτα.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία