Θα σε ξανάβρω στην πλατεία;

Ο δήμαρχος Καμίνης πήρε την πολιτική πρωτοβουλία να καθαρίσει την πλατεία Συντάγματος. Δεν μέτρησε το πολιτικό κόστος, δεν θέλησε να χαϊδέψει τους αγανακτισμένους και κυρίως τις αριστερές γκρούπες που ανέλαβαν να τους μανατζάρουν. Αποκατέστησε το αστικό τοπίο της πλατείας και την απέδωσε καθαρή και ανοικτή στους χρήστες της που είναι όλοι οι πολίτες και οι επισκέπτες αυτής της χώρας. Έκανε το σωστό. Ένα παράδειγμα πολιτικής ευθύνης.

Αυτό ενόχλησε την κινηματική  Αριστερά. Για κάποια στελέχη της με ανάλογη αισθητική άποψη, η κουρελαρία και η βρώμα υπενθύμιζαν την ένδοξη εξέγερση των αγανακτισμένων, αλλά κυρίως αποτελούσαν μια βάση, ένα πυρήνα συγκέντρωσης για  μελλοντικές κινητοποιήσεις. Το σχέδιο ήταν, η πλατεία να μην επανέλθει ποτέ. Είναι τα ίδια τα στελέχη που υποστήριξαν την απεργία των ταξιτζήδων, αλλά και εκθείασαν τις μαφιόζικες δράσεις της ηγεσίας του κλάδου που στόχευαν κατευθείαν στην καταστροφή του τουρισμού, στην δυσφήμιση της χώρας.

Η ηγεσία της κινηματικής Αριστεράς προσπαθεί να προσεταιριστεί το κίνημα των κάθε λογής αγανακτισμένων αλλά και φοβισμένων πολιτών. Υπερθεματίζει στη δαιμονοποίηση του μνημονίου, παίζει εθνικιστικά με τη μείωση της εθνικής κυριαρχίας, εκστομίζει  αντικαπιταλιστικά αναθέματα. Υπόρρητα υποδαυλίζει μια κουλτούρα πολιτικής βίας κατά των κυβερνητικών πολιτικών προσώπων, δίνοντας μια ψευδαίσθηση λαϊκής δικαιοσύνης και ηρωισμού. Έτσι κατασκευάζει ένα  λαϊκομαρξιστικό  - ηθικιστικό - μινιμαλιστικό πολιτικό αμάλγαμα και το χρησιμοποιεί ως κεφάλαιο προς επένδυση.

Η επένδυση γίνεται μέσα και γύρω από την πλατεία. Τα κέρδη αναμένονται το Σεπτέμβρη. Ελπίζουν ότι ανοίγεται ένας δεύτερος γύρος κινητοποιήσεων, κατά τη διάρκεια του οποίου ίσως πέσει η κυβέρνηση και προκηρυχθούν εκλογές. Προσδοκούν προφανώς στην αύξηση της πολιτικής τους επιρροής και στη βελτίωση των εκλογικών τους ποσοστών. Δεν τους είναι αδιάφορες οι αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας. Ίσως και να τις επιδιώκουν. Ωστόσο είναι διστακτικοί. Δεν είναι σίγουροι ότι η καταστροφή τους ευνοεί, φοβούνται πάντοτε την νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ. Εγκλωβισμένοι όμως στο ψευδοεπαναστατικό τους προφίλ, δεν μπορούν παρά να υποστηρίζουν κάθε εξέγερση και «εξέγερση».

Η σημερινή ελπίδα τους ακούει στο όνομα «Μεταρρύθμιση στην Ανώτατη εκπαίδευση». Εδώ ενισχύονται και από σύσσωμη την ενδοπανεπιστημιακή συντεχνία, αλλά και τους οιονεί μεταρρυθμιστές και θα δώσουν όλοι μαζί το «νυν υπέρ πάντων αγώνα» για να κρατήσουν την κατάσταση στα πανεπιστήμια αναλλοίωτη. Για να πετύχουν όμως τους στόχους τους χρειάζονται μια σκληρή μπαχαλοποίηση που θα αναγκάσει τους πολίτες να φωνάξουν «βοήθεια» και τις καραδοκούσες οπισθοδρομικές κυβερνητικές δυνάμεις να επικαλεστούν το χάος και να ζητήσουν τη αναθεώρηση ή και την ακύρωση των αλλαγών. Ήδη ασκούνται πιέσεις σε κυβερνητικούς βουλευτές, ώστε να ψηφίσουν μεν το νομοσχέδιο ως σύνολο, αλλά να ψαλιδίσουν, στην κατ’ άρθρο συζήτηση, τις όποιες καινοτομίες του. Αυτές που βασικά πονάνε  τους εραστές της αυθαιρεσίας, της αδιαφάνειας και της διακομματικής παρεοκρατίας.

Κριός στην προσπάθεια αυτή θα τεθεί και πάλι το ένδοξο φοιτητικό κίνημα, δηλαδή  κομματικά λόμπυ που έχουν κάθε λόγο να αντιδρούν, αφού με το νέο νόμο χάνουν το προνόμιο να διαπλέκονται με τις πρυτανικές αρχές και τις ομάδες συμφερόντων. Η αξιωματική αντιπολίτευση θα παράσχει πλήρη κάλυψη. Από κοντά θα συνδράμουν τα τάγματα εφόδου με καταστροφές, εμπρησμούς και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ. Το σκηνικό θα κλείνουν οι δυνάμεις «προστασίας του πολίτη» οι οποίες θα κάνουν ότι μπορούν για να εμπεδώσουν το αίσθημα της αδικίας σε κάθε διαμαρτυρόμενο και να επιβαρύνουν με τα χημικά και το ξύλο επί δικαίων και αδίκων,  την όλη κατάσταση.

Μας μένει να δούμε αν όλες οι δυνάμεις της κινηματικής αριστεράς επιλέγουν και στην παρούσα φάση μια τέτοια πολιτική. Αλλά και αν το κλίμα είναι πρόσφορο για να ευδοκιμήσει και πάλι μια ανάλογη κρίση. Η πλειοψηφία των φοιτητών θα προφυλάξει τη μεταρρύθμιση  την οποία δείχνει να επικροτεί σύμφωνα με τα γκάλοπ; Η κοινή γνώμη έχει τα κουράγια για αδιέξοδες ηρωικές αυτοκαταστροφές; Μήπως πείθεται από τις όποιες κυβερνητικές πρωτοβουλίες, ή αποθαρρύνεται από το άγος της διαρκώς αυξανόμενης ανεργίας;

Η έλλογη αριστερά έχει το θάρρος να αντιπολιτευθεί, προτάσσοντας

ως αιχμή του δόρατος την ατολμία των θεσμικών αλλαγών, την κυβερνητική εμμονή στην αβλαβή διέλευση των ισχυρών «πράσινων» συντεχνιών και των οικονομικών ελίτ; Οι άδικες οριζόντιες περικοπές, η σκληρή έμμεση φορολογία, η αποψίλωση του αληθινού κοινωνικού κράτους, δεν είναι επιταγές του μνημονίου, αλλά καταφυγές  της κυβέρνησης για να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο, για να μην χάσουν τα προνόμια οι καλοί πελάτες της. Αντίθετα ας χάσουν και τα στοιχειώδη οι αδύναμοι. Η έλλειψη οποιασδήποτε αναπτυξιακής πρωτοβουλίας που θα αναθέρμαινε την αγορά και  θα μείωνε την ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα του μνημονίου, αλλά κυβερνητική φοβία και ανικανότητα.

Συνεπώς, αν πρόκειται σύσσωμη η Αριστερά να σταθεί σθεναρά πίσω από μια κόκκινη γραμμή για να υπερασπιστεί τα δίκια του λαού, αυτή σίγουρα δεν περνάει από το  Σύνταγμα των αγανακτισμένων και τις αμεσοδημοκρατικές ουτοπίες, αλλά ούτε από την τυφλή υπεράσπιση των συντεχνιών. Περνάει μέσα από το αίτημα των δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων, των ώριμων θεσμικών μεταρρυθμίσεων, τον δραστικό περιορισμό των ελλειμμάτων, για τα οποία πλέον σύσσωμη η Αριστερά, κινηματική και μη, μιλάει ολοένα και λιγότερο.


Για του λόγου το ασφαλές διαβάστε και εδώ
Μια πόλη εν Καμίνη
Εν καιρώ πολέμου