Η ομηρία



του Λεωνίδα Καστανά

ΠΟΣΔΕΠ: «Οι πανεπιστημιακοί βρισκόμαστε στην ιδιαίτερα δυσχερή θέση να καταφύγουμε αμέσως σε απεργιακές κινητοποιήσεις, δηλαδή κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιόδου, ένα μέτρο που στην πολύχρονη ιστορία τού κλάδου έχει χρησιμοποιηθεί με πολλή μεγάλη φειδώ. Καλούμε τις φοιτήτριες και τους φοιτητές να κατανοήσουν τα αιτήματά μας και να επιδείξουν αλληλεγγύη».

Οι πανεπιστημιακοί ξέρουν ότι η απεργία δεν θα τους αποφέρει τίποτα. Γίνεται για την τιμή των όπλων, για να κάνουν τη λεζάντα τους οι αριστεριστές και να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους οι συνδικαλιστές. Μπορεί οι περικοπές στους μισθούς τους να είναι οριζόντιες και άδικες, αλλά από αδικία σε αδικία υπάρχει διαφορά.
Πρόσφατα η πολιτεία τους ικανοποίησε, κουρεύοντας το νόμο 4009. Η πλήρης εφαρμογή του θα τους δημιουργούσε προβλήματα. Ένας λόγος δηλαδή παραπάνω για να μη γλιτώσουν ούτε αυτοί το μισθολογικό μαχαίρι που διαπερνά ολόκληρο το δημόσιο τομέα. Στη φάση αυτή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Καλό είναι το αυτοδιοίκητο στα όρια της ασυδοσίας, αλλά πρέπει να φροντίζεις και να το νομιμοποιείς στα μάτια της κοινωνίας. Σε μια εποχή που τα δημόσια οικονομικά καταρρέουν, τα εκατομμύρια για κατασκηνώσεις και τα χιλιάρικα για την ανάπλαση της τουαλέτας ενοχλούν, όπως και να το κάνουμε.  Πολύ πριν το κέντρο της Αθήνας υποβαθμιστεί δραματικά, τα ιστορικά κτήρια της Νομικής και του Πολυτεχνείου έδιναν την εικόνα μιας εμπόλεμης τριτοκοσμικής πόλης. «Κάποια» ευθύνη έχουν και οι δάσκαλοι γι’ αυτό. Τουλάχιστον. Γιατί είναι κάτι «νεοφιλελεύθερα γεράκια» που λένε ότι οι πρυτανικές αρχές αντάλλασσαν την εκχώρηση του δικαιώματος καταστροφής με ψήφους. Αλλά εγώ δεν τους πιστεύω.

Οι απεργίες όμως έχουν και επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο. Μπορούν, όλως τυχαίως, να δώσουν την ευκαιρία για ένα τρίτο γύρο στα πανεπιστήμια, αν βέβαια οι ενδιαφερόμενες πολιτικές δυνάμεις το επιλέξουν. Μπορούν να διευκολύνουν τους παντός είδους μπάχαλους να προχωρήσουν σε καταλήψεις και καταστροφές που θα χρεώσουν το δημόσιο με μερικά εκατομμύρια ευρώ. Θα μου πείτε ότι δεν είναι πολιτικά ορθό να απεμπολήσουν οι εργαζόμενοι τα δικαιώματά τους στο όνομα της κοινωνικής γαλήνης. Σωστό.

Αλλά, μήπως θάπρεπε να αναλογιστούν ότι η απεργία στρέφεται αποκλειστικά εναντίον των φοιτητών τους; Αυτούς χρησιμοποιούν ως ομήρους, για να πιέσουν με τη σειρά τους την πολιτεία, ώστε να ικανοποιηθούν τα δικά τους αιτήματά. Γι’ αυτό εξάλλου ζητούν και την αλληλεγγύη τους.
Μήπως, την ίδια στιγμή που αυτοί θα απεργούν και θα πληρώνονται, πολλοί από τους γονείς των φοιτητών τους είναι φτωχοί  και σπουδάζουν τα παιδιά τους με αιματηρές θυσίες; Μήπως μια παράταση των σπουδών θα τους επιβάρυνε ακόμα περισσότερο; Μήπως εξ αιτίας της απεργίας, κάποιοι καθυστερούν το πτυχίο τους και χάνουν την ευκαιρία να δουλέψουν εντός ή εκτός Ελλάδας;  
Γιατί όσοι είμαστε καλυμμένοι με το δημόσιο κουκούλι καλό είναι κάπου - κάπου να μακαρίζουμε τον εαυτό μας ή την τύχη μας που έχουμε ασφαλή δουλειά, που ακόμα πληρωνόμαστε, που η κυβέρνηση δίνει τη μάχη να μην επιτρέψει τις απολύσεις μας εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Γιατί αν κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο του γραφείου μας θα δούμε σχεδόν ενάμιση μιλιόνι ψυχές να ψάχνουν για δουλειά και να είναι σίγουρες ότι δεν θα βρουν. Έχουν και αυτές υποχρεώσεις και ανάγκες σαν τις δικές μας, αλλά δεν έχουν κουκούλι.

Καλό είναι να ζητούν αλληλεγγύη οι δάσκαλοι από τους μαθητές ή τους φοιτητές τους, αλλά υπάρχει ένα μικρό ποσοτικό πρόβλημα. Ποιοι έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη;
 Αν εγώ που δουλεύω στο Λύκειο απεργήσω, ποιον θίγω άμεσα; Την κυβέρνηση; Το μαθητή που έχει και πληρώνει φροντιστήριο; Ή το παιδί του φτωχού και του άνεργου, που περιμένει να μάθει κάτι αποκλειστικά από μένα;
Θα πρέπει να έχουμε την αίσθηση ότι η σκληρή φορολογία που επιβλήθηκε σε όλους τους μισθωτούς, στόχο έχει να καλύψει τα έξοδα του κράτους. Μέσα σε αυτά είναι και οι μισθοί μας. Είναι και οι μίζες και οι σπατάλες και οι αρπαγές, δίχως άλλο. Αλλά είναι και οι μισθοί μας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ως δημόσιοι λειτουργοί, αλλά και ως σχετικά ασφαλείς σε ένα ανασφαλές δημόσιο περιβάλλον, καλό είναι να δείχνουμε και εμείς κάποια αλληλεγγύη. Αδικούμεθα δίχως άλλο. Και μαζί μας αδικείται και η δημόσια εκπαίδευση. Δυστυχώς ήρθε η ώρα, αυτή η χώρα να πληρώσει και εμείς τυγχάνει να είμαστε πολίτες της. Μπορεί να μην κλέψαμε, αλλά ως δημόσιοι υπάλληλοι και γι΄ αυτό που κατά μέσο όρο προσφέραμε, δεν πληρωνόμασταν και άσχημα.
Τώρα που η πλειοψηφία δοκιμάζεται σκληρά, δεν είναι νόμιμο και ηθικό εμείς να ζητάμε να εξαιρεθούμε και  να παίρνουμε ομήρους άλλους που βρίσκονται σε χειρότερη θέση από μας. Γιατί όσο και να το ντύνουμε με αριστεριλίκι είναι ξεβράκωτο και φαίνεται.  

 

Σχόλια

  1. Πόσο απλά και κατανοητά τα διατυπώνεις και πόσο απάντηση δεν θα λάβεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. AnnaQ Δεν περιμένω απάντηση από κανένα. Περιμένω τους δημόσιους λειτουργούς να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους με υπευθυνότητα, να σπρώξουν τη χώρα μακρυά από το γκρεμό. Μετά βλέπουμε. Ευχαριστώ για το σχόλιο.

      Διαγραφή
  2. Στην τελευταια παράγραφο θα διαφωνήσω. Αφενός μεν η απεργία στερεί εισόδημα στον εκπαιδευτικό αφετέρου εξ εμπειρίας υπάρχει αλληλεγγύη -ειδικά τα τελευταία- μεταξύ μαθητών και δασκάλων και των οικογενειών τους μια και όλοι βιώνουν περίπου τα ίδια (έστω και με αναλογίες). Και τούτο φαίνεται από το γεγονός ότι πολλοί γονείς κατανοούν τις ανάγκες και τους λόγους αντίδρασης (αν δε συμφωνούν πλήρως). Ουσιαστικά όμως με τη θέση σου αντιδράς απέναντι σε κάθε απεργία. Τι αντιπροτείνεις, δε κατάλαβα; Ποιο ισοδύναμο μέτρο μπορούμε να βρούμε για την απεργία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δείμο : Καμιά αλληλεγγύη τέτοιου είδους δεν υπάρχει πια. Και καλά κάνει που δεν υπάρχει. ¨Οταν πληρώνεις φόρους για να έχεις σχολείο και αναγκάζεσαι να πληρώνεις, φροντιστήρια, Αγγλικά, Μουσικές, Γυμναστήρια, κλπ καταλαβαίνεις ότι το δημόσιο σχολείο είναι φτιαγμένο για να εξυπηρετεί τους εργαζόμενους σε αυτό και όχι την κοινωνία. Και σου φεύγει κάθε διάθεση για αλληλεγγύη. ¨Οταν είσαι άνεργος και ο πανεπιστημιακός απεργεί και πληρώνεται ( γιατί έτσι συμβαίνει) τότε κάπως σούρχεται.
      Τι αντιπροτείνω. Να κάνουμε καλά τη δουλειά μας ώστε να βγούμε κάποτε από την κρίση. Γιατί όσο και να φωνάξουμε λεφτά δεν υπάρχουν. Τόσο απλά

      Διαγραφή
    2. Ξεκινώντας από παλαιότερη παραδοχή μας ότι το σχολείο είναι ταξικό κι εντέινει τους ταξικούς φραγμούς, και συμπληρώνοντας ότι κάθε εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί για τη διαιώνιση ου κυρίαρχου κοινωνικού μοντέλους/συστήματος, θα πω ότι το "δημόσιο σχολείο -δεν- είναι φτιαγμένο για να εξυπηρετεί τους εργαζόμενους", αλλά το οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικό σύστημα και ό,τι αυτό σημαίνει στις μέρες μας.

      Διαγραφή
    3. Γιαυτό να μην πηγαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο, γιατί έτσι αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία. Μήπως έχει φύγει; Ποιος τα λέει αυτά; Ούτε ο Αλτουσέρ δεν τάλεγε αυτά.

      Διαγραφή
    4. @ Δείμο του Πολίτη: καλά, εσύ απαλλάσσεσαι λόγω προφανούς σύγχυσης και καμμένου εγκεφάλου.

      Διαγραφή
  3. Δεδομένου ότι φταίμε όλοι που βρεθήκαμε "Σε μια εποχή που τα δημόσια οικονομικά καταρρέουν" ΝΑΙ, έχεις δίκηο. Η μόνη απεργία που είναι ηθικά αποδεκτή είναι η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ μέχρι τα δημόσια οικονομικά πάψουν να στριγγλίζουν στ' αυτιά μας των ενόχων...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. A το καλύτερο ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ παλιό τροτσκιστικό σύνθημα, ιδιαίτερα επίκαιρο για όσους επιζητούν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Για όσους αναζητούν ένα ανθρώπινο καπιταλισμό είναι καλύτερο να κάτσουν στ'αυγά τους, να δουλέψουν μπας και σώσουν το παιχνίδι. Είναι ζήτημα στόχων.

      Διαγραφή
  4. @ Δείμο του Πολίτη
    Διαβαζε λιγακι καα το κυριοτερο, να σκεπετεσαι και να προσπαθεις να παραγεις γνωση. Δειγμα εξηγησης για τους...μαγκες της Βρεττανιας.
    Δες και κανενα εργο του Κεν Λοουτς, για επιδορπιο.
    Δεν φταιει για τα παντα καπιταλισμος, υπαρχουν κια αλλα αιτια.

    Η εργατική τάξη πάει στο λύκειο
    Γιατί οι άγγλοι μαθητές εργατικής προέλευσης διαλέγουν τα επαγγέλματα των γονιών τους. Μια πρωτοποριακή κοινωνιολογική έρευνα της δεκαετίας του 1970
    "...Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 σε μια βιομηχανική πόλη της Δυτικής Αγγλίας o βρετανός κοινωνιολόγος Πολ Γουίλις μελέτησε μια παρέα δώδεκα μαθητών λυκείου οι οποίοι προέρχονταν από εργατικές οικογένειες και αυτοαποκαλούνταν «μάγκες». Ο Γουίλις συνέχισε να τους μελετά και αφότου έπιασαν την πρώτη τους χειρωνακτική δουλειά.
    Το ερώτημα της έρευνας ήταν «γιατί τα παιδιά των εργατών διαλέγουν επαγγέλματα της εργατικής τάξης, μένοντας έτσι καθηλωμένα στην τάξη των γονιών τους;». Ο συγγραφέας απαντά ότι οι «μάγκες» θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους καθηγητές και τους υπόλοιπους μαθητές (τα «φυτά») που δεν ήξεραν την αληθινή ζωή. Οι καθηγητές και τα «φυτά» δέχονταν τις αξίες του σχολείου, όπως πειθαρχία, έμφαση στην πνευματική αντί για τη χειρωνακτική εργασία και ισότητα ευκαιριών μέσω της απόκτησης μορφωτικών προσόντων.
    Οι «μάγκες» απέρριπταν αυτές τις αξίες και συγκροτούσαν τη δική τους «αντι-σχολική» κουλτούρα, η οποία είναι συναφής με την κουλτούρα που αναπτύσσεται στην αλυσίδα παραγωγής. Οπως οι μαθητές κάνουν αντίσταση, δίνοντας το δικό τους νόημα στη σχολική καθημερινότητα, έτσι και οι εργάτες προσπαθούν να προσδώσουν το δικό τους νόημα σε ό,τι κάνουν, αντιστεκόμενοι στους κανόνες και στους ρυθμούς της μισθωτής εργασίας. "
    [...]
    ".....Ο μύθος της κοινωνικής ανόδου
    Ο Γουίλις ερμηνεύει το πώς λαμβάνει χώρα η ταξική αναπαραγωγή στο μικροεπίπεδο των ενδοσχολικών σχέσεων. Συμπληρώνει έτσι αυτό που ξέρουμε για το μακροεπίπεδο των κοινωνικών σχέσεων: η ανοδική κοινωνική κινητικότητα είναι μικρή ακόμη και στις πιο «ανοιχτές» κοινωνίες. Αφενός, λίγα παιδιά από εργατικά στρώματα μεταπηδούν χάρη στην εκπαίδευση σε στρώματα ανώτερα από εκείνα των γονιών τους. Αφετέρου, οι ευκαιρίες για κοινωνική «άνοδο» είναι περιορισμένες, αφού συνήθως ανεβαίνει κανείς μόνο ένα σκαλί της κοινωνικής στρωμάτωσης, όπως π.χ. όταν παιδιά εργατών γίνονται υπάλληλοι.
    Ο Γουίλις, σήμερα καθηγητής στο Πρίνστον, ανήκει στη θεωρητική σχολή των «πολιτισμικών σπουδών» του Μπέρμιγχαμ. Ως προς τη θεωρία, αντίθετα με τους δημοφιλείς σε μας στρουκτουραλιστές μαρξιστές (Αλτουσέρ, Πουλαντζάς), ο συγγραφέας δεν θεωρεί την ταξική αναπαραγωγή ένα προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα της λειτουργίας ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Εισάγει μια θεωρητική πρωτοτυπία εξηγώντας το πώς η αντι-κουλτούρα που διαμορφώνουν οι γόνοι της εργατικής τάξης δεν τους απομακρύνει από την τάξη τους αλλά μάλλον διευκολύνει την πρόσδεσή τους σε αυτήν.
    Επιπλέον δεν εξιδανικεύει τους «μάγκες» μόνο και μόνο επειδή είναι παιδιά εργατών. Αντιθέτως, αναδεικνύει τα σεξιστικά και ρατσιστικά μοτίβα της κουλτούρας τους. Ο Γουίλις εισάγει και μια μεθοδολογική πρωτοτυπία παρακολουθώντας από πολύ κοντά τη ζωή των μαθητών και κατά το δυνατόν συμμετέχοντας ο ίδιος στη ζωή τους. Αντιπαραβάλλει τους «μάγκες» με άλλες ομάδες μαθητών και συνομιλεί με γονείς, καθηγητές, συμβούλους επαγγελματικού προσανατολισμού και διευθυντικά στελέχη του σχολείου..... "

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (συνεχεια)
    "...ενώ ο Γουίλις είναι αριστερός, δεν καταφεύγει στα συνήθη μαρξιστικά σχήματα που ανάγουν οτιδήποτε συμβαίνει στο σχολείο στις αντιφάσεις του καπιταλισμού.
    Αντιθέτως, ερμηνεύει με τρόπο πρωτοποριακό για την εποχή του τις ενδοσχολικές δομές και σχέσεις και τους αρμούς που συνδέουν το σχολείο με την καπιταλιστική κοινωνία με όρους κουλτούρας και αντι-κουλτούρας και με όρους διαρκούς ανασημασιοδότησης του σχολείου και της εργασίας εκ μέρους των κοινωνικών υποκειμένων.
    Σωστά παρατηρεί ο επιμελητής Γιάννης Πεχτελίδης στην εξαιρετικά κατατοπιστική εισαγωγή του ότι το Μαθαίνοντας να δουλεύεις έχει σημασία για τους έλληνες αναγνώστες. Προφανώς η σημερινή Ελλάδα δεν αντιστοιχεί με τη βιομηχανική Αγγλία της δεκαετίας του 1970, θα λέγαμε όμως ότι αξίζει να διαπιστωθεί εμπειρικά το αν οι τάσεις που ερμηνεύει ο Πολ Γουίλις έχουν το «λειτουργικό ισοδύναμό» τους στη σχολική κουλτούρα και στις επαγγελματικές διεξόδους των παιδιών των μεταναστών στα ελληνικά σχολεία.
    Πάντως το βιβλίο δεν είναι χρήσιμο επειδή, όπως μάλλον τελετουργικά αναφέρει ο Πεχτελίδης, μπορεί να φωτίσει τον ρόλο της εκπαίδευσης και τις προοπτικές των νέων σε περίοδο ανάπτυξης του ηγεμονικού σχεδίου του νεοφιλελευθερισμού. Το βιβλίο του Γουίλις είναι σημαντικό διότι, κοιτάζοντας το σχολείο με τη ματιά των μαθητών που προκαλούν «ρωγμές» στο κυρίαρχο αξιακό σύστημα, αφενός δεν αναπαράγει εύκολες γενικεύσεις για τα σχέδια του διεθνούς κεφαλαίου, αφετέρου υποδεικνύει τα όρια της ισότητας των ευκαιριών και των βελτιωτικών επεμβάσεων στην εκπαίδευση."
    http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=474775

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Φιλέλληνα, πάντοτε επίκαιρος

      Διαγραφή
    2. Αφώτιστε, το ρόλο του σχολείου και κάθε εκπαιδευτικού συστήματος στο πλαίσιο του κάθε συστήματος ιστορικά, δεν τον έθεσε ο Μαρξ, αλλά η Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης. Και αν το δεις πιο απλά το σχολείο υπάρχει για να μεταδίδει αξίες και ιδέες. Εντωμεταξύ είναι άκρως άστοχη η αναφορά στον Γουίλις, αφού η ταξική κινητικότητα που έθετε -και τέθηκε καλύτερα από τον Bernstein στο ΗΒ και τη γερμανία νωρίτερα- αναμέφερεται μόνο από την εργατική τάξη στα μικροαστικά στρώματα (κυρίως ως αυτοαπασχολουμένων) και σε ποσοστά -αν μελετήσεις το έργο του- θα δεις ότι είναι μετά βίας διψήφιο ποσοστό- για λίγο πιο πάνω από τα μικροαστικά στρώματα.
      Κάτι που είναι αποδεδειγμένο με στατιστικά στοιχεία, ας μην το ζορίζουμε περισσότερο, ειδικά από ένα άρθρο ΤΟυ ΒΗΜΑτος ως συγχέει την ταξική κινητικότητα προς μικροαστικά στρώματα μέσω εκπαίδευσης με την ελπίδα του πλούτου που καλλιεργείται στο σχολείο.

      Διαγραφή
    3. @δείμος του πολίτη

      Στις Αγγλοσαξωνικες χωρες σπουδαζει μονον το ανω 25% , που συμπιπτει σε γενικες γραμμες με τους καλυτερους υποψηφιους σε σχεση με το γινομενο δεικτης ευφυιαςxπροσπαθεια*.
      Τετοιο "κολλημα" με τις ανωτατες σπουδες για ολους μονο καθυστερημενες κοινωνιες εχουν. Ειμαστε η τριτη χωρα παγκοσμιως σε πτυχιουχους ανωτατων σχολων , για την ποιοτητα σπουδων και ικανοτητων/δεξιοτητων πολλων εξ αυτων αμφιβαλλω πολυ.

      Για τους φτωχους και ικανους υπαρχουν υποτροφιες που δινονται -γενικα- αξιοκρατικα οπως χιλαδες ελληνες κατα τις δεκαετιες 1960 εως σημερα.

      Αν το ποσοστο αυτο που αναφερεις ειναι διψηφιο λ.χ. πολυ συντηρητικα 15%,τοτε η επομενη γενια θα αλλαξει ταξη και ενδεχεται το ποοστο να ειναι κοντα στο 25%.

      *δεικτης ευφυιαςxπροσπαθεια ειναι αξιοσημειωτη η υπερανθρωπη προσπαθεια και προσηλωση των ικανων νεων απο ασιατικες χωρες στις σπουδες τους (κινεζοι, ινδοι, πακιστανοι,...)με αποτελεσμα να αριστευου πολυ περισσοτερο απο αλλους λαους.

      Αφωτιστος Φιλελλην

      Διαγραφή
    4. Κι όμως παραβλέπεις ότι η επιτυχία ενός μαθητή (η σχολική του επίδοση κι η επίδοση σε εισαγωγικές εξετάσεις) εξαρτάται άμεσα από την κοινωνική του καταγωγή (αλλιώς το λέμε και ταξική προέλευση), τη μόρφωση των γονέων, την οικονομική τους επιφάνεια και την επιθυμία που θα αναπτύξουν στο μαθητή για σπουδές. Και αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο.
      Μάλιστα η ΕΣΣΔ προκειμένου να έχει αυξημένο αριθμό μαθητών εργατικών οικογενειών, τους προμόταρε με αυξημένη μοριοδότηση. Αρα η εκπαίδευση στόχο έχει τη διαιώνιση του συστήματος μέσω πληθώρας εξαρτήσεων και προ΄βθησης θέσεων και στάσεων για να συντηρεί τον οικονομικό και παραγωγικό της μηχναισμό.

      Διαγραφή
  6. Χθες στην προηγουμενη αναρτηση, σχολιασα κατι σχετικο, που απαιτει μια αντιστοιχη αλλα οχι προκατειλημενη (biased) ερευνα για τα παιδια των μικροαστων και της μικρης εργατικης ταξης που εχουμε πλεον (πολλοι προλεταριοι ειναι Αλβανοι εικοσαετιας και αλλοι μεταναστες). Εδω παρατηρειται οτι οι Αλβανοι επιθυμουν την καλυτερη δυνατη μορφωση για τα παιδια τους, οπως οι Ελληνες την δεκαετια του 70 και 80, για καλυτερη επαγγελματικη τους ενταξη στην ελληνικη κοινωνια η σε αλλη ανεπτυγμενη χωρα.

    Το χθεσινο σχολιο μου (βελτιωμενο)

    "Το κοινωνικο προβλημα (ολοι να σπουδαζουν το μεγιστο, ασχετως ικανοτητων και προσπαθειας) πρεπει να αναζητηθει ηδη απο την εποχη του σχεδιου Μαρσαλ και επεκεινα. Οταν οι λιγοι προλεταριοι του μεσοπολεμου εγιναν αριστεροι και μετα την περιοδο 1941-1949 οι περισσοτεροι αγροτες εγιναν εργαζομενοι και στη συνεχεια μικροαστοι, που γαλουχηθηκαν -οι λιγοι διανοουμενοι- απο τον ψευτικο (παραμορφωτη της πραγματικοτητας) σοσιαλιστικο ρεαλισμο και -κυριως- οι περισσοτεροι μεσω του ελληνικου κινηματογραφου με το σεναριο του ονειρου του φτωχοπαιδου που δουλευει και σπουδαζει δικηγορος/γιατρος/μηχανικος για κοινωνικη ανοδο που τοτε ηταν εφικτη, ενω ο γιος (η η κορη) του πλουσιου ειναι απλως καλοντυμενος/κακομαθημενος και ...χαζος.

    Ειναι πολλοι οι προλεταριοι και "λαικοι τυποι"-ματσο που δερνουν καμμια φορα και την γυναικα/παιδια τους, κακοποιουν την κορη τους αν εχει φιλο πριν παντρευτει(αλλα πηγαινουν με τις ζωντοχηρες, τις χηρες και στις πορνες, γιατι αυτοι ειναι και γαμω τους αντρες) και πηγαινουν στο καφενειο, διαβαζουν και καμμια εφημεριδα που και που,...

    Ετσι -στην φαντασιωση τους- τα παιδια των μικροαστων/προλεταριων ειναι παντα αδικημενα απο την ζωη, ενω ειναι πιο εξυπνα απο των μεσοαστων,ποσον μαλλον, απο τα εκφυλισμενα των μεγαλοαστων.

    Η αληθεια ειναι στη μεση : οποιος μπορουσε και ηθελε σπουδαζε απο το 1964 εως σημερα.Και απο αυτους που σπουδαζαν οι πιο ανησυχοι προκοψαν. Και προκοψαν πολλοι. Η ευπορη μεσηλικη και ηλικιωμενη αριστερα ειναι το πρωτο παραδειγμα.

    Αλλα δεν σημαινει οτι εφοσον σπουδασε κατι το παιδι σου πρεπει αυτοματως να "πεταξει" στην αστικη ταξη. Χρειαζεται αρχικη συσσωρευση κεφαλαιου και γνωσης και κτισιμο της επιχειρησης "γενια την γενια". Και δεν πετυχαινουν ολες οι επιχειρησεις.

    Η αδυναμια προσαρμογης του μεσου μικροαστου σε δυναμικα φαινομενα (χρηματιστηριο 1999, δανεια στεγαστικων 2002-, ...)εξηγουν την μεγαλη χρονικη υστερηση (τουλαχιστον μια δεκαετια)της μεταβολης αντιληψης για τις ανωτατες σπουδες. Απλως η εκαστοτε κυβερνηση δεν εφαρμοζε την σταδιακη μειωση του πληθους εισαγομενων τουλαχιστον στις υπερκορεσμενες ειδικοτητες, αλλα ακολουθουσε τις επιθυμιες των ψηφοφορων-πελατων της, για να μην πω πλειοδοτουσε πολλες φορες ξεπερνωτας και τις θολες επιθυμιες για -δηθεν πλεον- κοινωνικη ανοδο των τεκνων τους, ντε και καλα.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία