Mισθολογικές περικοπές και διδάγματα για το μέλλον



Μια διαφορετική ματιά για τις περικοπές των μισθών των πανεπιστημιακών, από το φίλο μας καθηγητή του ΑΠΘ, Παναγιώτη Γκλαβίνη.


Οι μισθολογικές περικοπές μάς αδικούν. Είμαστε θύματα μιας νέας οριζόντιας μείωσης του μισθολογικού κόστους του δημοσίου, σε διακλαδικό επίπεδο αυτή τη φορά, που αγνοεί επιδεικτικά την άνιση μεταχείριση ενός ανταγωνιστικότερου κλάδου, που όμως δεν έλαβε καμιά αύξηση στις αποδοχές του τα τελευταία χρόνια, τη στιγμή που όσοι συγκρίνονται μαζί του λάβανε αυξήσεις της τάξης του 40, του 70 ή του 100%!

Με τις σχεδιαζόμενες περικοπές, η Κυβέρνηση εκπέμπει ένα πρόσθετο μήνυμα: αδιαφορεί προκλητικά αν τα δημόσια πανεπιστήμια καταρρεύσουν. Το αποδέχεται, θα λέγαμε, με όρους ενδεχόμενου δόλου… Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί αδιαφορεί αν φύγουν στο εξωτερικό άξιοι συνάδελφοι. Αδιαφορεί αν δεν έρθουν από το εξωτερικό αξιότεροι συνάδελφοι. Αδιαφορεί αν σταματήσουν να χτυπάνε την πόρτα του ελληνικού πανεπιστημίου αξιότατοι νέοι επιστήμονες, που κατά κανόνα έχουν υψηλότερα προσόντα από πολλούς υπηρετούντες στα ελληνικά ΑΕΙ καθηγητές σήμερα!

Το νέο μήνυμα εκπέμπεται στην ίδια ακριβώς συχνότητα με το ν. 4076, ο οποίος πριν δυο μήνες ακύρωσε τη μεταρρύθμιση που προήγαγε ο ν. 4009 σε επίπεδο τμημάτων και τομέων, προγραμμάτων σπουδών και μεταπτυχιακών. Δεν θέλει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο ν’ αλλάξει; Τόσο το χειρότερο γι’ αυτό! Η ζωή, όμως, προχωρά. Με τον ίδιο νόμο, λοιπόν, το Υπουργείο ανέκτησε την απόλυτη διακριτική ευχέρεια να συρρικνώσει τη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση και διευκόλυνε την ίδρυση και λειτουργία κολλεγίων σε συνεργασία με ανώτατα ιδρύματα του εξωτερικού. Πριν λίγες ημέρες, γίναμε μάρτυρες της παρέλασης κυβερνητικών στελεχών στα εγκαίνια της «πρώτης ιδιωτικής πολυτεχνικής σχολής στη χώρα μας». Ήδη, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, σχεδιάζεται να ενταχθούν στο νόμο για την ταχεία αδειοδότηση επενδύσεων (fast track) και μεγάλες επενδύσεις που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στον τομέα της εκπαίδευσης.

Ερώτηση:

Αφήσαμε, άραγε, κανένα περιθώριο στην πολιτική εξουσία, με τις πράξεις και τις παραλείψεις μας, να αντιδράσει με τρόπο διαφορετικό από αυτόν με τον οποίο αντιδρά σήμερα; ΚΑΝΕΝΑ! Ο ένας νόμος δεν μας άρεσε κι ο άλλος μας ξινίζει. Οι συνδικαλιστές του club της δραχμής συμπεριφέρονται σα να μην πέρασε μια μέρα από την προηγουμένη της ψήφισης του ν. 4076. Τον καταδίκασαν και αυτόν όπως τον προηγούμενο, πριν καν τον διαβάσουν! Όσο για την ακαδημαϊκή μας ηγεσία, αυτή αποφάσισε να προσφύγει κατά της συνταγματικότητας και του νέου νόμου. Κατά τα άλλα, είναι υπέρ ενός νέου καταστατικού χάρτη, λέει, για τα ΑΕΙ της χώρας... Τώρα; Τώρα που την πραγματική μεταρρύθμιση, την επέβαλαν ήδη η κοινωνία και η οικονομία;

Είχαμε προειδοποιήσει ειδικά επ’ αυτού δυο χρόνια πριν:

Το ελληνικό πανεπιστήμιο, λέγαμε, βρίσκεται ακόμη στο κέντρο της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα μας, και αυτό είναι πλεονέκτημα για τη διάσωσή του με τη μορφή που έχει σήμερα. Σε μας εναπόκειται εάν θα παραμείνει εκεί ή θα μεταβληθεί σε μια απλή –και μάλιστα φτωχή– συνιστώσα, όπως έχει γίνει σε άλλες χώρες. Εμείς το θέλουμε στο κέντρο της εκπαίδευσης, με σαφή βελτίωση της δημόσιας υπηρεσίας που παρέχει, χάριν των φοιτητών του, της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και του μέλλοντος αυτού του τόπου. Διαφορετικά, είναι βέβαιον πως κοινωνία και οικονομία θα βρουν εναλλακτικούς τρόπους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους.

Εδώ ήρθαμε, λοιπόν.

Ποιοι έχουν την ευθύνη γι’ αυτό; Οι πολιτικοί που σήμερα αποφασίζουν τις περικοπές μας; Σίγουρα! Αυτοί, όμως, έχουν κι ελαφρυντικά: να βγει ο λογαριασμός να πάρουμε τη δόση, μη τυχόν καταρρεύσουμε· να δώσουν διέξοδο στο αδιέξοδο στο οποίο οδηγούμε την κοινωνία, κρατώντας την όμηρο μιας χαμηλής ποιότητας ανώτατης εκπαίδευσης. Εμείς, όμως, δεν έχουμε κανένα ελαφρυντικό. Συλλογικά τουλάχιστον. 

Λόγος για τον οποίο αδυνατούμε να συμφωνήσουμε σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Κατ’ αρχήν, δεν το κάναμε ποτέ, συνεπώς δε θ’ αρχίσουμε τώρα. Διότι οι φοιτητές μας και οι γονείς τους δεν φταίνε σε τίποτε. Και διότι, επιπλέον, οι απεργίες τώρα, μάς οδηγούν κατ' ευθείαν στο γκρεμό. Προκαλούμε μια καταπονημένη κοινωνία, που ούτε μας εκτιμά πλέον, ούτε μας αγαπά. Το έχουμε πει και το ξαναλέμε: πρέπει επιτέλους να περάσουμε από την εξέγερση στην αντίδραση. Εάν δράση είναι η κρίση, ποια είναι η δική μας αντίδραση στην κρίση; Πώς αντιδρούμε σε αυτήν αντί απλώς να εξεγειρόμαστε; Όσο εξεγειρόμαστε αντί να αντιδρούμε, θα στενεύουν ολοένα και περισσότερο τα περιθώρια να αντιδράσουμε. Μια τέτοια διπλή επιδείνωση των όρων μιας δικής μας συλλογικής αντίδρασης βιώσαμε τους τελευταίους δύο μήνες με την αντιμεταρρύθμιση του ν. 4076, αφενός, και τις άνευ προηγουμένου περικοπές στις αποδοχές μας, αφετέρου.

Μείναμε μετεξεταστέοι στην κοινωνία

Ποιος φανταζόταν ότι η πολιτική εξουσία θα μπορούσε να περάσει τόσο μεγάλης κλίμακας περικοπές στις αποδοχές μας με τόση ευκολία! Γιατί αυτό; Διότι έχουμε μείνει μετεξεταστέοι στην κοινωνία. Γιατί δεν έχουμε πλέον κανένα έρεισμα σ’ αυτήν. Μην ψάχνετε επικοινωνιακούς δαίμονες. Στην επικοινωνία, όταν δεν καταφέρνεις να επικοινωνήσεις κάτι, φταις εσύ, δεν φταίνε ούτε οι αποδέκτες των μηνυμάτων σου, ούτε οι δραστήριοι ανταγωνιστές σου. Δεν είναι ο δρόμος που φταίει, συνάδελφοι. Είναι η μηχανή του αυτοκινήτου μας που έχει το πρόβλημα. Μέχρι να ξαναβγούμε στην κοινωνία να δώσουμε ξανά εξετάσεις, έχουμε πολύ homework μπροστά μας...

 Ο Παναγιώτης Γκλαβίνης είναι καθηγητής στο ΑΠΘ

Σχόλια

  1. "Λουκάς Βλάχος: Σταδιακά πέφτουν οι συμμετοχές των φοιτητών στις εξεταστικές… απογοητεύονται οι νέοι και ειλικρινά βαρέθηκαν να κάνουν πράγματα που ποτέ δεν αγάπησαν. Ποτέ δεν τους εξήγησε κανείς γιατί οι σπουδές στο Πανεπιστήμιο είναι μονόδρομος …Μεγάλα ποσοστά φοιτητών και φοιτητριών «σπουδάζουν» για άλλους και με προοπτική οι «άλλοι» να τους βοηθήσουν κάπου να δουλέψουν. Όταν όμως οι δουλειές λιγοστεύουν και σπουδάζεις επτά χρόνια κάτι που δεν σου αρέσει… κουράζεσαι ψυχικά και χωρίς νόημα ανακαλύπτεις τώρα. Η ζωή θα λύση αυτό που δεν λύσαμε εμείς (σαν κράτος) … τελικά οι φοιτητές θα λιγοστέψουν και θα σπουδάζουν μόνο όταν θέλουν αυτό που θέλουν. Αυτόματα θα λυθεί και το «εξεταστικό» και πολλά άλυτα προβλήματα της Ελληνικής Εκπαίδευσης. Η ζωή λύνει τα προβλήματα (όχι πάντα με το καλλίτερο τρόπο) αν αρνείσαι να τα λύσεις μόνο σου…."

    Καλιο αργα παρα πολυ αργοτερα!!!

    Οσο μπορω να υποφερω τον ακρατο νπνευματικο ναρκισσιμσο τους, μεχρι σημερα, η εσωστρεφεια των Πανεπιστημικων μας περιοριστηκε στα εσωτερικα της διοικησης κια στο οικονομικο. Ειναι - απ' οσο γνωριζω- η δευτερη* δημοσια δηλωση Πανεπιστημιακου Καθηγητη, και μαλιστα σε πολυτεχνικη σχολη, που αναγνωριζει οτι:
    1. Κατα τα τελευταια 40 ετη το ελληνικο κρατος δημιουργησε 6 συνολικα πολυτεχνικες σχολες και πολλαπλασιες αλλου αντικειμενου.
    2. Οτι οι σπουδες δεν ειναι μονοδρομος και οτι η επισημη ελλας τιποτα δεν εκανε για την σχετικη ενημερωση-διαπαιδαγωγηση του "σοφου λαου" και των εφηβων της
    3. Οτι οταν δεν μειωνεις τις θεσεις των εισαγομενων ηδη απο το 2009, με τα πρωτα σημαδια της οικονομικης κρισης, λαμβανομενου του υπερκορεσμου σε πολλες ειδκοτητες, ενω ηδη και απο το 2004, υπαρχει το φαινομενο της εγκαταλειψης των σπουδων σε χαμηλοβαθμα ΤΕΙ και ΑΕΙ, ενω ομιλεις για αριστεια, εισαι τουλαχιστον πολιτικος απατεωνας.

    ΥΓ Διαβασα σημερα οτι Ιδιωτικο Πολυτεχνειο ομιλει για αριστεια. Υποψιαζομαι οτι εκει οδηγουνται αποτυχοντες των εισαγωγικων εξετασεων σε ειδικοτητες Μηχανικων (Πολυτεχνεια, Σχολες ΤΕΙ Τεχνολογων Μηχανικων)με επιδοσεις κατω απο την βαση. Και οι εσχατοι ...αριστευουν!!!!

    *H πρωτη ηταν το εξαιρετικο αρθρο του Κ.Σοφουλη, που υποστηριξε οτι αντι για την μεγιστη εκπαιδευσης για ολους ειναι πολυ πιο χρησιμο η καταλληλη εκπαιδευση για τον καθενα, οχι υποχρεωτικα πανεπιστημιακη, αλλα της πρεπουσας βαθμιδας (και κυριως επαγγελματικη υψηλης σταθμης)

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ εκπαίδευση κατάλληλη για τον καθένα. Αλλά που να τα πεις αυτά και ποιος να σ' ακούσει. Μοιραία η κρίση θα οδηγήσει τα πράγματα εκεί που αυτή θέλει

      Διαγραφή
  2. Leo,

    Το κοινωνικο προβλημα πρεπει να αναζητηθει ηδη απο την εποχη του σχεδιου Μαρσαλ και επεκεινα. Οταν οι λιγοι προλεταριοι του μεσοπολεμου εγιναν αριστεροι και μετα την περιοδο 1941-1949 οι περισσοτεροι αγροτες εργαζομενοι μικροαστοι, που γαλουχηθηκαν -οι διανοουμενοι- απο τον ψευτικο (παραμορφωτη της πραγματικοτητας) σοσιαλιστικο ρεαλισμο και -κυριως- μεσω του ελληνικου κινηματογραφου το ονειρο του φτωχοπαιδου που δουλευει και σπουδαζει δικηγορος/γιατρος/μηχανικος για κοινωνικη ανοδο που τοτε ηταν εφικτη, ενω ο γιος (η η κορη) του πλουσιου ειναι απλως καλοντυμενος/κακομαθημενος και χαζος, , δερνοντας καμμια φορα και την γυναικα/παιδια τους και πηγαινοντας στο κεφενειο, διαβαζοντας και καμμια εφημεριδα που και που,...

    Ετσι -στην φαντασιωση τους- τα παιδια των μικροαστων/προλεταριων ειναι παντα αδικημενα απο την ζωη ενω ειναι πιο εξυπνα απο των μεσοαστων -ποσον μαλλον απο τα εκφυλισμενα των μεγαλοαστων.

    Η αδυναμια προσαρμογης του μεσου μικροαστου σε δυναμικα φαινομενα (χρηματιστηριο 1999, δανεια στεγαστικων 2002-, ...)εξηγουν την μεγαλη χρονικη υστερηση (τουλαχιστον μια δεκαετια)της μεταβολης αντιληψης για τις ανωτατες σπουδες. Απλως η εκαστοτε κυβερνηση δεν σχεδιαζε, αλλα ακολουθουσε τις επιθυμιες των ψηφοφορων-πελατων της, για να μην πω πλειοδοτουσε πολλες φορες ξεπερνωτας και τις θολες επιθυμιες για κοινωνικη ανοδο των τεκνων τους, ντε και καλα.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία