Ας γυρίσουμε σελίδα… (καλό θα μας κάνει…)
Μιχάλης Γ. Τριανταφυλλίδης
Αρκετό καιρό τώρα παρακολουθώ απέλπιδες προσπάθειες για δήθεν επιβεβαίωση. Παρακολουθώ, χωρίς να παρεμβαίνω, την εξέλιξη μίας συνθήκης καθ’ όλα αποτρόπαιας, ιδίως για σήμερα, που δείχνει ότι αυτό το έρμο το πράγμα που απόμεινε και περιφέρεται από δω κι από κει και διεκδικούν με φανατισμό την πατρότητα, τη μητρότητα ή ό,τι σκατά άλλο νομίζουνε, διαρκώς διολισθαίνει σε θέσεις, απόψεις και παρεμβάσεις, που πολλές φορές αναρωτιέσαι μέχρι πού θα μπορέσει να φτάσει η ψευδαίσθηση ότι αυτό το πράγμα μπορεί να αποκτήσει ποτέ φρεσκάδα. Η κομμουνιστική αριστερά δεν τα κατάφερε να ανανεωθεί. Η άλλη αριστερά, δεν μπορούσε να ανανεωθεί διότι οι φορείς και υποστηρικτές της έπασχαν από αποστέωση, άλλο τι δεν έμεινε να ανανεωθεί παρά μόνον ο εαυτός μας. Πού κότσια όμως για κάτι τέτοιο.
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι το 2012, τα κόμματα φτιάχνονται καθ’ εικόνα και ομοίωση των μορφωμάτων που κυριάρχησαν από τις αρχές του 20ού αιώνα και άλλοι που νομίζουν ότι τον 21ο αιώνα, που οι πληροφορίες τρέχουν σαν την αστραπή, εμείς έχουμε το δικαίωμα να αρνούμαστε την πραγματικότητα στο όνομα μίας, όπως κι αν την επονομάζουν, δεν σημασία, Αριστεράς.
Αρνούμαι να μπω στο παιχνίδι. Δεν θα παρελθοντολογήσω, απλώς επισημαίνω πως στους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς, τότε που στην πραγματικότητα σχεδιάζαμε και ασκούσαμε πολιτική, είχαμε αντιληφθεί και πολύ σωστά, πως οι διαχωρισμοί στον πολιτικό χώρο δεν μπορούν να έχουν απλώς τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά του παρελθόντος. Αντιλαμβανόμαστε τότε πως η κύρια αντίθεση βρίσκεται ανάμεσα στις δυνάμεις που ζητούν την πρόοδο και την εξέλιξη και τις δυνάμεις που λατρεύουν και ορκίζονται στην οπισθοδρόμηση και την αγωνία να αποτραπεί κάθε πιθανή αλλαγή και βήμα προς τα εμπρός. Και μέσα σε αυτές -και είμαι σαφής με αυτό που λέω- διακρίνω πάρα πολλούς ανθρώπους που σήμερα διατείνονται ότι υπηρετούν την ανανέωση και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Αυτός ο χώρος, με την δεύτερη εκλογική σύγκρουση φέτος το καλοκαίρι, έδειξε πως μπορεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά δύναμης με τα οποία προορίζεται να συμβάλλει αποτελεσματικά στη λύση των αδιεξόδων.
Προφανές είναι ότι υπήρχαν εντός και εκτός αντιδράσεις και σπασμοί ενός παρελθόντος που φαίνεται πως τελειώνει, ευτυχώς. Οι παλινωδίες και τα μπρος - πίσω των τελευταίων εβδομάδων, δυστυχώς επιβεβαιώνουν πως όσο η κοινωνία, μέσα σε αυτές τις άθλια καταπιεστικές συνθήκες, προσπαθεί και κάνει κάποια βήματα, τόσο οι δυνάμεις της απόλυτης συντήρησης -γιατί τέτοιες είναι και αυτές- θα αγωνίζονται μανιασμένα για να μην κουνήσουν τίποτε από τον τόπο του.
Το κυριότερο όμως είναι πως κάποιοι πρέπει να αντιληφθούν τώρα, όσο είναι καιρός, πως οι πολιτικοί σχηματισμοί στον 21ο αιώνα δεν διαμορφώνονται με ιδεατές ισορροπίες, αλχημείες και δήθεν ευκαιριακούς συσχετισμούς, αλλά από τον πραγματικό βηματισμό με τις δυνάμεις που στην κοινωνία σήμερα πασχίζουν να διακρίνουν την διέξοδο προς την αλλαγή και μάχονται καθημερινά.
Ουδείς « αποσπασμένος» γραφειοκράτης και in vitro στέλεχος μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει τι σημαίνουν όλα αυτά. Το αισθάνομαι, όμως δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να το αποδεχτώ. Ξέρω πως δυστυχώς, αυτό συμβαίνει, αλλά πρέπει να το αφήσω πίσω μου κι αν το πιστέψει ας ακολουθήσει.
Ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω, είμαι από αλλού. Δεν θέλω να έχω σχέση με πράγματα παλιοκαιρίσια, ξεθυμασμένα και πολλές φορές αρκετά πειραγμένα από τη μούχλα ενός αβέβαιου παρελθόντος ή δήθεν παράδοσης.
Εκτός όλων των άλλων, στα σύγχρονα κόμματα, επειδή στην εθελοντική αυτή ένωση πολιτών συμμετέχεις εάν συμφωνείς, απέχεις εάν διαφωνείς, δεν είχα ποτέ καμιά απαίτηση να αποκτήσω δεσμούς « αίματος» με όρους παντοτινής πίστης και άλλα τέτοια. Το αντίθετο μάλιστα, προσπαθώ με κάθε τρόπο να αποστασιοποιηθώ, γιατί μόνο έτσι μπορώ να προσφέρω θετική κρίση και κυρίως να συνεισφέρω με την δική μου εμπειρία. Σε αυτό το καινούριο κόμμα, τέλος πάντων, έχει χαθεί ακόμη και η αίσθηση της επικοινωνίας μεταξύ των μελών του, σε βαθμό που να καθίσταται σχεδόν αδύνατη η όποια συνύπαρξη. Και το ερώτημα είναι σαφές: Τι στο διάολο προσδοκούμε σε μία τέτοια συνθήκη; Υπάρχει κανένας λόγος να παιδευόμαστε και να χαλάμε τη ζαχαρένια μας;
Βέβαια, θα ακούς και εδώ διάφορες κραυγές «ιδιοκτητών» της αλήθειας, της ανανέωσης και άλλων ηχηρών φαινομένων, που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, γιατί βαρέθηκα τους « ιδιοκτήτες», τους αλάνθαστους και κυρίως την απεριόριστη βλακεία.
Ελπίζω η λύση να βρεθεί σύντομα. Ειδάλλως, θα την δώσει η ίδια η ζωή και είναι σκληρότερη και πιο επώδυνη απ’ αυτήν που θα μπορούσαμε να πάρουμε από μόνοι μας.
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι το 2012, τα κόμματα φτιάχνονται καθ’ εικόνα και ομοίωση των μορφωμάτων που κυριάρχησαν από τις αρχές του 20ού αιώνα και άλλοι που νομίζουν ότι τον 21ο αιώνα, που οι πληροφορίες τρέχουν σαν την αστραπή, εμείς έχουμε το δικαίωμα να αρνούμαστε την πραγματικότητα στο όνομα μίας, όπως κι αν την επονομάζουν, δεν σημασία, Αριστεράς.
Αρνούμαι να μπω στο παιχνίδι. Δεν θα παρελθοντολογήσω, απλώς επισημαίνω πως στους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς, τότε που στην πραγματικότητα σχεδιάζαμε και ασκούσαμε πολιτική, είχαμε αντιληφθεί και πολύ σωστά, πως οι διαχωρισμοί στον πολιτικό χώρο δεν μπορούν να έχουν απλώς τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά του παρελθόντος. Αντιλαμβανόμαστε τότε πως η κύρια αντίθεση βρίσκεται ανάμεσα στις δυνάμεις που ζητούν την πρόοδο και την εξέλιξη και τις δυνάμεις που λατρεύουν και ορκίζονται στην οπισθοδρόμηση και την αγωνία να αποτραπεί κάθε πιθανή αλλαγή και βήμα προς τα εμπρός. Και μέσα σε αυτές -και είμαι σαφής με αυτό που λέω- διακρίνω πάρα πολλούς ανθρώπους που σήμερα διατείνονται ότι υπηρετούν την ανανέωση και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Αυτός ο χώρος, με την δεύτερη εκλογική σύγκρουση φέτος το καλοκαίρι, έδειξε πως μπορεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά δύναμης με τα οποία προορίζεται να συμβάλλει αποτελεσματικά στη λύση των αδιεξόδων.
Προφανές είναι ότι υπήρχαν εντός και εκτός αντιδράσεις και σπασμοί ενός παρελθόντος που φαίνεται πως τελειώνει, ευτυχώς. Οι παλινωδίες και τα μπρος - πίσω των τελευταίων εβδομάδων, δυστυχώς επιβεβαιώνουν πως όσο η κοινωνία, μέσα σε αυτές τις άθλια καταπιεστικές συνθήκες, προσπαθεί και κάνει κάποια βήματα, τόσο οι δυνάμεις της απόλυτης συντήρησης -γιατί τέτοιες είναι και αυτές- θα αγωνίζονται μανιασμένα για να μην κουνήσουν τίποτε από τον τόπο του.
Το κυριότερο όμως είναι πως κάποιοι πρέπει να αντιληφθούν τώρα, όσο είναι καιρός, πως οι πολιτικοί σχηματισμοί στον 21ο αιώνα δεν διαμορφώνονται με ιδεατές ισορροπίες, αλχημείες και δήθεν ευκαιριακούς συσχετισμούς, αλλά από τον πραγματικό βηματισμό με τις δυνάμεις που στην κοινωνία σήμερα πασχίζουν να διακρίνουν την διέξοδο προς την αλλαγή και μάχονται καθημερινά.
Ουδείς « αποσπασμένος» γραφειοκράτης και in vitro στέλεχος μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει τι σημαίνουν όλα αυτά. Το αισθάνομαι, όμως δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να το αποδεχτώ. Ξέρω πως δυστυχώς, αυτό συμβαίνει, αλλά πρέπει να το αφήσω πίσω μου κι αν το πιστέψει ας ακολουθήσει.
Ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω, είμαι από αλλού. Δεν θέλω να έχω σχέση με πράγματα παλιοκαιρίσια, ξεθυμασμένα και πολλές φορές αρκετά πειραγμένα από τη μούχλα ενός αβέβαιου παρελθόντος ή δήθεν παράδοσης.
Εκτός όλων των άλλων, στα σύγχρονα κόμματα, επειδή στην εθελοντική αυτή ένωση πολιτών συμμετέχεις εάν συμφωνείς, απέχεις εάν διαφωνείς, δεν είχα ποτέ καμιά απαίτηση να αποκτήσω δεσμούς « αίματος» με όρους παντοτινής πίστης και άλλα τέτοια. Το αντίθετο μάλιστα, προσπαθώ με κάθε τρόπο να αποστασιοποιηθώ, γιατί μόνο έτσι μπορώ να προσφέρω θετική κρίση και κυρίως να συνεισφέρω με την δική μου εμπειρία. Σε αυτό το καινούριο κόμμα, τέλος πάντων, έχει χαθεί ακόμη και η αίσθηση της επικοινωνίας μεταξύ των μελών του, σε βαθμό που να καθίσταται σχεδόν αδύνατη η όποια συνύπαρξη. Και το ερώτημα είναι σαφές: Τι στο διάολο προσδοκούμε σε μία τέτοια συνθήκη; Υπάρχει κανένας λόγος να παιδευόμαστε και να χαλάμε τη ζαχαρένια μας;
Βέβαια, θα ακούς και εδώ διάφορες κραυγές «ιδιοκτητών» της αλήθειας, της ανανέωσης και άλλων ηχηρών φαινομένων, που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, γιατί βαρέθηκα τους « ιδιοκτήτες», τους αλάνθαστους και κυρίως την απεριόριστη βλακεία.
Ελπίζω η λύση να βρεθεί σύντομα. Ειδάλλως, θα την δώσει η ίδια η ζωή και είναι σκληρότερη και πιο επώδυνη απ’ αυτήν που θα μπορούσαμε να πάρουμε από μόνοι μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου