Είσαι ότι είσαι και ότι τραγουδάς για με

Αγαπημένη μου Μυρσίνη

Πράγματι στο χώρο αυτό της ανανεωτικής Αριστεράς συνάντησα θαυμάσιους τύπους και σπουδαίες τύπισσες, ωραίους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους, με έξυπνες ιδέες και καλά καμώματα. Η θητεία μου σε αυτήν, στην πρώιμη νεότητά μου, με καθόρισε. Τους συναντώ ακόμα και τους ερωτεύομαι. Η Αριστερά αυτή πράγματι τόλμησε. Αλλά τι; Να αποκηρύξει το σταλινισμό. Να μιλήσει για σοσιαλισμό με ελευθερία. Για αντιδικτατορική ενότητα, για ενωμένη Ευρώπη, για σεξουαλική ελευθερία. Μεγάλη τόλμη πράγματι. Αλλά για τον φανταστικό  κόσμο της Αριστεράς, όχι για τον πραγματικό ελεύθερο κόσμο που τα είχε λυμένα όλα αυτά πολλά χρόνια πριν. Γιατί ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε στα 1975 να ονειρεύεται μια κοινωνία με Γκούλαγκ, σοσιαλισμό με δικτατορία, την Ευρώπη των μεγάλων πολέμων, ή τη σεξουαλική σκλαβιά; Φυσικά μόνο ο αντιδραστικός παράλογος άνθρωπος της δογματικής Αριστεράς που ήταν και είναι πάντοτε ισχυρή στην καθυστερημένη χώρα μας. Αυτός τα ονειρεύεται ακόμα και σήμερα.
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι απόγονος του ΚΚΕ εσωτερικού, δηλαδή του ΚΚΕ. Στην ούγια γράφει «ήπια αριστερή συντηρητίκλα». Γι αυτό και φρόντισε,  εξ αρχής, να κρατήσει τις πόρτες της κλειστές σε «νέο αίμα». Η μέθεξη με τον ανανεωτικό κεντροαριστερό χώρο θα μπορούσε να επηρεάσει συνολικά την πορεία της και να ανατρέψει την εξουσία της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ. Και η ΔΗΜΑΡ ιδρύθηκε για να είναι το πολιτικό μαγαζί κάποιων και όχι για να παίξει κάποιο ρόλο στη σωτηρία της χώρας. Η σημερινή πολιτική της είναι αντάξια των ονείρων αυτών που την «έχουν». Απλά οι υπόλοιποι, εμείς οι «κανονικοί άνθρωποι» έχουμε παράλογες απαιτήσεις. Γι αυτό να τελειώνουν τα «συνέδρια» και τα «μανιφέστα της κλεισούρας» γιατί έχουμε και πραγματική ζωή που τρέχει «τρελή κι αδέσποτη...» και κάτι πρέπει να κάνουμε και γιαυτή. Και έρχονται και γιορτές. (Leo)

Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου. Είμαι ο εαυτός μου;

της Μυρσίνης Λιοναράκη


Το ευφυές αυτό φεμινιστικό σύνθημα ήταν απαραίτητο για την εποχή και εξέφραζε ιδανικά την ανάγκη της γυναίκας για χειραφέτηση. Γιατί τότε, η ανάγκη ήταν να ξεχωρίσει από τους δύο άντρες που εξουσίαζαν για αιώνες τη ζωή της. Όταν αυτό κατακτήθηκε -όσο κατακτήθηκε- τα συνθήματα και οι διεκδικήσεις προσαρμόστηκαν στις νέες ανάγκες. Να δείξουμε δηλαδή όχι ποιες δεν είμαστε, αλλά ποιες είμαστε. Και αυτό παλεύουμε ακόμα όλες μας, εδώ που τα λέμε.

Η Δημοκρατική Αριστερά, σαν θηλυκό κι αυτή, σήμερα δείχνει να έχει μείνει στην πρώτη φάση της χειραφέτησης. Σε αυτήν που διευκρινίζει με ποιον δεν είναι, σε ποιον δεν μοιάζει, ποιανού τη γραμμή δεν ακολουθεί. Τα καλέσματά μας είναι γεμάτα με αποκλεισμούς και αρνήσεις που μυρίζουν ετεροκαθορισμό. Δεν θέλουμε να συνεργαστούμε με αυτούς, αλλά δεν θέλουμε και με τους άλλους. Η ρητορική μας είναι γεμάτη «ούτε» και ξανά «ούτε», για να σιγουρευτούμε ότι δεν μας μπερδεύουν με κανέναν άλλον. Οι ανακοινώσεις μας ασκούν (στην καλύτερη περίπτωση) ισότιμη κριτική στην κυβέρνηση και στα αιτήματα των κάθε διεκδικούντων. Και για να είμαστε και σίγουροι ότι όλοι κατάλαβαν τι εννοούμε, φροντίζουμε πάντα να κλείνουμε και με ένα κάλεσμα για διάλογο, γιατί οι δύο μεριές «οφείλουν να συζητήσουν και να συμφωνήσουν».

Τελικά; Ο λόγος μας είναι γεμάτος «πρέπει να» και τρίτο ενικό. Χωρίς κανένα σκέτο «να» και πρώτο ενικό. Χωρίς τα υποκείμενα των πολιτικών που προτείνονται να είμαστε εμείς, αλλά οι ίδιες οι πολιτικές που κάποιοι, κάπου, κάπως «πρέπει να» εφαρμόσουν.

Αυτό δεν είναι μόνο ένδειξη στίγματος. Είναι και πισωγύρισμα για έναν χώρο που συνήθιζε να εμπνέει την κοινωνία και την κεντρική πολιτική σκηνή. Ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς, όσο μικρός και αν ήταν πάντα στην Ελλάδα, διέθετε έναν τόσο τολμηρό και ξεκάθαρο λόγο, γεμάτο προτάσεις και ιδέες, που τον ζήλευαν -και τον αντέγραφαν- ακόμα και οι χειρότεροι εχθροί του. Σε αντίθεση με την εκλογική του επιρροή, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει κάποια όρια, κανείς δεν αμφισβήτησε την τεράστια ιδεολογική του επιρροή. Οι ιδέες του Λεωνίδα Κύρκου ζύμωσαν μία ολόκληρη γενιά, μπόλιασαν μία ολόκληρη κοινωνία και με το μικρό εργοστάσιο παραγωγής πολιτικής κέρδισε τον σεβασμό φίλων και αντιπάλων. Οι τομές που πρότεινε ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς, παραμένουν ακόμα τολμηρές και απλησίαστες για κάποιους.

Είναι κάτι περισσότερο από απαίτηση της ιστορίας μας, του χώρου μας, της κοινωνίας, της εποχής και των ψηφοφόρων μας, να πάψουμε να ετεροπροσδιοριζόμαστε από «ούτε» και «δεν». Είναι κάτι περισσότερο από απαίτηση να δώσουμε το δικό μας στίγμα, που όντας τόσο ξεκάθαρο, δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να μας μπερδεύει ή να μας ταυτίζει με άλλους. Και είναι κάτι περισσότερο από απαίτηση, γιατί ήδη το έχουμε κάνει. Με την πολιτική μας, τα συνθήματα και τον λόγο μας, πριν από τις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου του 2012. Και φυσικά, με τη συμμετοχή μας μετά στην τρικομματική κυβέρνηση επί ένα χρόνο.

Ας το τολμήσουμε ξανά, λοιπόν. Θα είμαστε όλοι κερδισμένοι. Εκτός από έναν. Τον φόβο. Αυτόν που είχαν και οι γυναίκες που κατόρθωναν να απαγκιστρωθούν από τους άντρες – αφέντες και προστάτες τους. Ε, γιατί δεν είναι και εύκολο να επιβιώνεις μονάχη εκεί έξω. Ζόρικο πράγμα να πείθεις ότι είσαι ο εαυτός σου και ότι διαθέτεις τη δική σου πολύτιμη, ξεχωριστή προσωπικότητα. Ακόμα και αν είσαι δημοκρατική. Ακόμα και αν είσαι αριστερά.

Σχόλια

  1. Αγαπητή Μυρσίνη,
    Περισσότερο από ποτέ επιμένω ότι είναι ευκαιρία να χτίσουμε κάτι νέο. Να ενώσουμε τον κόσμο και όχι τα κόμματα. Και γι αυτό χρειάζεται πρωτοβουλία και σχέδιο.

    Θα ήθελα λοιπόν πειστικές απαντήσεις πως δεν θα καταληξουμε να γίνουμε μέσο νεκρανάστασης αυτού του σάπιου καθεστώτος:

    Ανακάλυψα πρόσφατα τα κείμενα ένος ανθρώπου που το ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να θάψει: Του Μ. Χαραλαμπίδη. Ιδρυτικού μέλους του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα συγγραφέα της ιδρυτικής διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη.


    Μυρσίνη μπορείς να μου απαντήσεις;
    Πως θα βεβαιωθούμε ότι δεν θα οδηγηθούμε στη νεκρανάσταση αυτού του μοντέλου;

    http://polis-agora.blogspot.de/2010/10/blog-post_12.html

    http://polis-agora.blogspot.de/2011/01/pepsi-cola.html

    Mε ειλικρινή αγωνία για το αν έχει μέλλον μια τέτοια προσπάθεια ή απλά θ' αλλάξει ο Μανωλιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς.
    Μυρσίνη, όταν αποφασίζεις να αναλάβεις τα ηνία μια χώρας είναι πολιτικό και εθνικό έγκλημα να βαδίζεις χωρίς σχέδιο και να μην γνωρίζεις που πηγαίνεις.
    Πραγματικά ακόμη δεν έχω λάβει απαντήσεις στο ερώτημα που θέτω από κανένα παρά μόνο ευχολόγια.

    Με μεγάλη αγωνία μήπως η μεγάλη ευκαιρία γίνει παγίδα,
    Μυρσίνη αν απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα,

    (1. Σχέδιο για τη χώρα, ή έστω έναρξη εκπόνησής του
    2. Πολιτικός προσανατολισμός
    3. Αποφυγή ΠΑΣΟΚικής παγίδευσης) τότε να είστε σίγουροι ότι θα είμαι δίπλα και ενεργός στο μέγιστο.



    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία