Ωρα μηδέν για το ασφαλιστικό μας μέλλον


Δημήτρης Ν. Πατσάκης

Θλίβομαι,κυριολεκτικά, παρατηρώντας τα πρωτοσέλιδα του Τύπου που αναρτώνται καθημερινά στα σημεία πώλησης. «Ξύλινοι» τίτλοι, που προαναγγέλουν «σφαγές», «εξαθλίωση», «πείνα», «αναλγησία» και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις.
Το 50% σχεδόν της σχετικής θεματογραφίας αφορά στο Ασφαλιστικό πρόβλημα και τις επιπτώσεις της διαχρονικής αδιαφορίας, απραξίας, εμβαλωματικών «λύσεων» και συνολικά εγκληματικής συνέργειας σε βάρος της πλειοψηφίας όσων ουσιαστικά δεν φέρουν ευθύνη για την τραγική κατάσταση που βιώνουμε.
Το κακό βρίσκεται στο ότι οι αναφορές περιορίζονται κατα πλειοψηφία σε κλάδους «ευγενών» ασφαλισμένων, των οποίων το καθεστώς ασφάλισης (όροι & προϋποθέσεις, εισφορές, αναλογιστικά αποτελέσματα κ.ά) απέχει παρασάγγας από αυτό των «πληβείων».
Ακόμη χειρότερα, η σιωπή για τις εντός των «ενιαίων» ταμείων ασφάλισης σκανδαλώδεις διαφοροποιήσεις, σε ύψος συντάξεων, «εφ’άπαξ» και προϋποθέσεις, επιτείνει την θλίψη για την ένδεια της ειλικρίνειας.
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, πόσοι γνωρίζουν τις διαφορές που υφίστανται εντός του Ι.Κ.Α. μεταξύ της πλειοψηφίας των ασφαλισμένων του και των «ξενομπατών» από ασφαλιστικούς οργανισμούς(ΤΕΑΠΟΚΑ), προσωπικού Ι.Δ. του Δημοσίου, Τράπεζες, Δ.Ε.Κ.Ω, κ.ά;
Πόσοι π.χ. γνωρίζουν πως σε αρκετές ομάδες προνομιούχων ασφαλισμένων, η θεμελιώδης σχέση μεταξύ ενεργών-συνταξιούχων έχει προ πολλού ανατραπεί, ακόμη και με αρνητικό πρόσημο;
Ιδιαίτερα σε κλάδους όπου η ασφάλιση προϋποθέτει κατοχή επαγγελματικής άδειας (Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε, Ταμείο Νομικών, Τ.Σ.Α.Υ κ.ά), η σταθερή εισφορά, αποσυνδεδεμένη από τα εισοδήματα που δηλώνουν από την άσκηση του επαγγέλματος, συμπληρούμενη από τους πάλαι ποτέ υπέρογκους «κοινωνικούς» πόρους, η κατάσταση είναι «B.L.R».
Ας μην αυταπατώμεθα, τα πράγματα δεν είναι απλώς άσχημα.Δυστυχώς είναι πολύ χειρότερα.
Σε αντίθεση με όλα αυτά, οι προβλέψεις και οι προθεσμίες της ισχύουσας ασφαλιστικής νομοθεσίας, εξακολουθούν να ευνοούν την πρόσκαιρη έξοδο, με την α΄ή β΄ προϋπόθεση, δεκάδων χιλιάδων έμπειρων θεωρητικά, πλην ανασφαλών (η και «κουρασμένων») εργαζομένων.
Εξάλλου, η μείωση του προσωπικού του Δημοσίου, σε συντριπτικό βαθμό οφείλεται στις προαναφερόμενες συνταξιοδοτήσεις και όχι σε αποχωρήσεις λόγω κατάργησης οργανικών θέσεων.
Συμπερασματικά, η επιβάρυνση του συνόλου της κοινωνίας, εκούσης-ακούσης, από την εκπλήρωση της υποχρέωσης καταβολής σύνταξης σε δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχων ηλικίας μικρότερης των 60 ετών, εξαιτίας και του προσδόκιμου ζωής (το οποίο «επιμένει» να βρίσκεται στα επίπεδα Ιαπωνίας και Σκανδιναυικών χωρών, παρά τα όντως σκληρα εισοδηματικά μέτρα), θα είναι ακόμη μεγαλύτερη σε βάθος χρόνου.
Κατά συνέπεια, δικαιούμαι να ερωτήσω «Πού βαδίζουμε,Κύριοι;».

Μέτρα όπως η ενιαία εισφορά για κύρια και επικουρική , η αυστηρή τήρηση των κατωτάτων ηλικιακών ορίων σύνταξης, ο υπολογισμός της τελευταίας βάσει «ατομικών λογαριασμών», η απόδοση των «εφ’άπαξ» έναντι του προϊόντος της «επένδυσης» (και όχι με ανα-διανομή των εισπράξεων) προσκρούει, αφενός στο πολιτικό κόστος, αφετέρου στην βλακώδη και ανιστόρητη στάση της πλειοψηφίας των πολιτικών μειρακίων και της εκλογικής τους πελατείας. Με αυτά όμως τα μυαλά, «το κάψαμε το Ασφαλιστικό, πατριώτες».....


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία