Καμιά συμφωνία με τους εταίρους δεν λύνει τα προβλήματα

 του Λεωνίδα Καστανά

Η διαφαινόμενη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους δεν συνεπάγεται καμιά επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα. Και όταν γράφω κανονικότητα δεν εννοώ στην ευημερία, ούτε στο δρόμο της ανάπτυξης. Εννοώ στην εκτέλεση του μοναδικού προγράμματος που έχει διαθέσιμο για να ανατάξει την οικονομία της, να καλύψει τα ελλείμματά της και να αντιμετωπίσει τη βαθιά ύφεση στην οποία έχει περιέλθει. Να ζήσει και να δουλέψει σκληρά μέσα σε περιβάλλον  δίκαιης λιτότητας μέχρι να μπορέσει να βγει από αυτή.

Όπως πολύ σωστά λέει και η αντιπρόεδρος της Lazard, Κατερίνα Αλεξανδράκη στην Καθημερινή, ένα πρόγραμμα για να πετύχει  πρέπει να αποτελεί «ιδιοκτησία» της κυβέρνησης που το υπογράφει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν να κάνει ιδιοκτησία του το όποιο πρόγραμμα συνυπογράψει με τους εταίρους - δανειστές αφού είναι έξω από τη λογική του. Δεν είναι μόνο οι απόψεις που διατύπωσε στο παρελθόν  ως αντιπολίτευση. Δεν είναι μόνο η καθολική άρνηση του μνημονίου. Δεν είναι ούτε οι ψηφοφόροι που τον ψήφισαν ακριβώς για να μην εφαρμόσει τα περισσότερα άρθρα του μνημονίου. Είναι κυρίως η ξένη προς αυτόν λογική των όσων επιβάλλει το όποιο πρόγραμμα. Εδώ δεν μπορεί να ανεχτεί τα Συμβούλια Διοίκησης στα ΑΕΙ και τις εξετάσεις στα Πρότυπα σχολεία. Και να θέλει η ηγετική του ομάδα είναι αδύνατον αυτή η κυβέρνηση να υλοποιήσει πράγματα που απέφυγε να προχωρήσει ακόμα και η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όποιες και αν είναι οι προσαρμογές ή οι αναβολές. Όποιες και αν είναι οι πιέσεις και οι έλεγχοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται συνεχώς και με το δίκιο του τη λαϊκή εντολή. Και είναι τελείως αυθαίρετο να ισχυριζόμαστε ότι την πήρε για να μην κάνει αυτά που υποσχότανε. Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του προφανώς και δεν θέλει την έξοδο από την ΕΕ για ευνόητους λόγους. Αλλά όλοι θέλουν την οικονομική πολιτική που έχει σχεδιάσει και φυσικά πιστεύει. Και αναμένουν με αγωνία να την εφαρμόσει. Και θα οργιστούν αν διαπιστώσουν ότι δεν δύναται να το κάνει.

Αλήθεια,  πόσοι θέλουν να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ οποιασδήποτε κατοικίας τους; Πόσοι δεν θέλουν το αφορολόγητο των 12000ευρώ σε μια χώρα 700.000 επιτηδευματιών; Ποιος εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ θέλει την ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και να βρεθεί ξαφνικά ιδιωτικός υπάλληλος; Πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θέλουν και την πιο στοιχειώδη αξιολόγηση του έργου τους; Πόσοι ψηφοφόροι δεν θέλουν να ανοίξει και πάλι το παράθυρο των διορισμών στο δημόσιο ακόμα και αν εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα; Πόσοι γονείς θέλουν να υποβάλλονται τα παιδιά τους σε αξιόπιστες και σοβαρές εξετάσεις για να πάρουν απολυτήριο Λυκείου;

Ο κάθε υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ θα θεωρήσει τοξικό το όποιο αντιδημοφιλές μέτρο πρέπει να ψηφίσει και ακόμα χειρότερα να υλοποιήσει με συνέπεια, χωρίς υπεκφυγές. Ως εκ τούτου θα αγωνιστεί για να μην περάσει. Οι χιλιάδες των συνδικαλιστών που σήμερα συσπειρώνονται γύρω από την κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένοι να βάλουν νερό στο κρασί τους όταν οφείλουν την εκλογή τους στο μαξιμαλιστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που τόσα χρόνια υποστήριζαν. Ποια κοινωνία που υποστηρίζει κατά 80% τις προσπάθειες της κυβέρνησης θα δεχτεί να γυρίσει πίσω και να υποταχτεί στη λογική του προγράμματος που προτείνουν οι δανειστές έστω και σε μειωμένο ποσοστό;

Επειδή όλα αυτά είναι αυτονόητα, θα γίνουμε θεατές συνεχών τριβών των κυβερνητικών παραγόντων με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της Ευρώπης πράγμα που θα επιτείνει την κρίση και θα απειλεί το πολιτικό κλίμα με επιδείνωση. Κάτι τέτοιο θα επηρεάσει άμεσα τις αγορές αλλά κυρίως την εγχώρια οικονομία ανεξάρτητα από τις προθέσεις των δανειστών. Η χώρα κάθε μέρα θα βρίσκεται υπό την απειλή  του οικονομικού στραγγαλισμού και της εξόδου από το ευρώ. Η όποια συμφωνία μακρυά από τις διαθέσεις και τα πιστεύω της κυβέρνησης όχι μόνο δεν μας λύνει το πρόβλημα αλλά το πιθανότερο είναι να το διογκώσει. Αν μέχρι χτες χιλιάδες άνθρωποι ανέμεναν την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ για να ανασάνουν (όπως εννοεί ο καθένας την ανάσα) η συνέχιση του προγράμματος προσαρμογής θα τους οδηγήσει στην απελπισία και από εκεί σε ακροδεξιές επιλογές. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αναλώσει πολιτικό κεφάλαιο άμεσα και επιδέξια ώστε να πείσει τους πολίτες ότι τα περισσότερα μέτρα του μνημονίου είναι αναγκαία για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εκτέλεσης μέρους του προγράμματός της. Και αυτό θέλει χρόνο και κόπο και κυρίως εθνική συναίνεση. Γιατί οι φρούδες υποσχέσεις έχουν πολλούς οπαδούς. Η σκληρή και ορθολογική δουλειά δεν ξέρω πόσους έχει.