tag:blogger.com,1999:blog-2947403144618158502.post2224615546418787571..comments2024-02-10T17:24:39.478+02:00Comments on μη μαδας τη μαργαριτα: Θόδωρος Σούμας: Suntan, ένα φιλμ του Αργ. ΠαπαδημητρόπουλουLeo Kastanashttp://www.blogger.com/profile/04012263911320790874noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-2947403144618158502.post-61972317988086152542016-04-07T19:16:50.662+03:002016-04-07T19:16:50.662+03:00Το ως ανω ελαφρα αλλαγμενο (Κυριακή 8 Δεκέμβρη 200...Το ως ανω ελαφρα αλλαγμενο (Κυριακή 8 Δεκέμβρη 2002) στο<br /><br />http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1548272afotistosfilellinhttps://www.blogger.com/profile/10974260767301827367noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2947403144618158502.post-22928429567754482562016-04-07T19:10:14.118+03:002016-04-07T19:10:14.118+03:00February 13, 2004
[....]
Υπάρχουν κενά ζωής που ...February 13, 2004 <br /><br />[....]<br />Υπάρχουν κενά ζωής που είναι δυσαναπλήρωτα. Αν δεν διαβάσεις παιδική λογοτεχνία στα παιδικά σου χρόνια δεν είναι δυνατόν να καλύψεις το κενό διαβάζοντας την σε μεγαλύτερη ηλικία. Αν δεν μάθεις κάποια γλώσσα όταν είσαι μικρός ποτέ δεν θα μπορέσεις να την αφομοιώσεις σε βάθος. Το ίδιο συμβαίνει και με τον έρωτα. Αν δεν τον γευτείς από τα δεκαεφτά σου, πάει πέταξε το πουλάκι και ότι και να κάνεις στην συνέχεια, όσο και αν προσπαθήσεις να καλύψεις τα χαμένα χρόνια εκείνα δεν γυρίζουν πίσω..Έτσι συμβαίνει με τη ζωή ολάκερη. <br />Λόγοι διάφοροι, ατομικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, συχνά όλοι μαζί στέκονται εμπόδιο στο να χαρούν κάποιοι τη ζωή τους. Κάποτε ορισμένοι από αυτούς συνειδητοποιούν πόσο πιο εύκολο είναι να χαϊδέψουν έστω επιφανειακά και ετεροχρονισμένα ότι στερήθηκαν, περνώντας στην αντίπερα όχθη. Τότε τους πιάνει πανικός, τρέχουν και δεν φθάνουν πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί να καλύψουν το χαμένο μια για πάντα έδαφος. Κι όταν πια οι δύσμοιροι πάντα δεύτεροι και καταϊδρωμένοι κατορθώνουν να γευτούν έστω και τόσο δα από όσα τους στέρησε η καταγωγή τους, οι συνθήκες της νιότης τους, το παρουσιαστικό τους και ότι άλλο κακό της μοίρας τους, βαυκαλίζονται πως άδραξαν τον επίγειο παράδεισο. Κι ας τους χλευάζουν οι πάντες, από τους παραδοσιακούς αστούς, μέχρις εκείνους που αποφάσισαν εγκαίρως να εξαργυρώσουν το αριστερό τους παρελθόν και να επενδύσουν δεξιά και πιότερο απ' όλους οι παλιοί τους σύντροφοι, εκείνοι συνεχίζουν αγέρωχοι να γλείφουν εκεί που είχαν φτύσει, να πορεύονται με τα τέσσερα μπας και μπορέσουν και πετύχουν σκυμμένοι, ότι δεν κατόρθωσαν όρθιοι. <br />[...]<br />Δεν αρκούν αυτά τα συναισθήματα απέναντι σε εκείνους που έχασαν την πιο υψηλή ελπίδα τους και μετά συκοφάντησαν όλες τις ελπίδες. <br />Αυτούς δεν μπορείς μόνο να τους λυπάσαι. Γιατί και στη λύπη υπάρχουν όρια. <br />[...]<br />Φθόνου που προέρχεται από έναν ξερόλα φουκαρά, που προσπαθεί καθυστερημένα να γευτεί ο λιγούρης τα κόκαλα που του πετούν, ενάντια σε κάποιον σαν τον Τσε, από παλιό αριστοκρατικό σόι, που έζησε από μικρός τη Ζωή , όμορφο, γυναικά κι' επαναστάτη , που χόρεψε και γι'αυτό ένοιωσε το ταγκό, που έζησε και άντεξε να πεθάνει επαναστάτης. <br />Και σε κατώτερα !! Αν υπάρχουν. <br />Γιώργος Ρούσης<br /><br />ΥΓ To εχω αποθηκευσει απο το 2004. Απο τα πιο μεστα κειμενα ever. Λιβελλος στους κηρυκες της υπαναπτυξης και του καθ΄ημας επαρχιωτισμου<br />afotistosfilellinhttps://www.blogger.com/profile/10974260767301827367noreply@blogger.com