Μνημόνιο ή όχι μνημόνιο; Ιδού το (λάθος) ερώτημα



Ας διαβάσουμε προσεκτικά ένα ακόμα άρθρο το Γ. Βούλγαρη με πολλές αλήθειες, αλλά και ένοχες αποσιωπήσεις για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στην σημερινή συγκυρία. Οι αναφορές του και πάλι στην κεντροαριστερά, τη ΔΑ και την οικολογία, ως δυνάμεων αναγεννητικών,δεν θίγουν το επίδικο, που είναι ποιες πραγματικές πολιτικές δυνάμεις από όλο αυτό το χώρο και με ποια συγκεκριμένη πολιτική. Υπάρχει μια επιμονή του αρθρογράφου στα κλασσικά σχήματα, που και ο ίδιος καταγγέλλει, που είναι ανίκανα να γεννήσουν κάτι εκτός από αδιέξοδα. Αν η ΔΑ εγκλωβιστεί σε τέτοιες λογικές....


του Γιάννη Βούλγαρη από τα ΝΕΑ



Η μάχη της ορολογίας αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο κάθε μείζονος πολιτικής σύγκρουσης. Στην ορολογία συμπυκνώνονται αναλύσεις, στόχοι, συλλογικές θελήσεις και αξίες. Τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα επιδιώκουν να καθιερώσουν τη δική τους περιγραφή της κατάστασης, να καταστήσουν κοινό το δικό τους λεξιλόγιο, να επιβάλουν το δικό τους πολιτικό δίλημμα, να το συναρτήσουν με τις δικές τους ηθικές- πολιτισμικές αξίες. 

Στην παρούσα φάση, ακούγεται συχνά ότι το βασικό δίλημμα είναι «μνημόνιο ή όχι». Υποτίθεται ότι αυτή η αντιπαράθεση, αυτό το δίλημμα, αυτή η σύγκρουση, θα αναδιατάξει το πολιτικό - κομματικό τοπίο τα επόμενα χρόνια (θα χαράξει τη νέα «διαιρετική τομή» θα λέγαμε με όρους πολιτικής επιστήμης). Η μάχη της ορολογίας που εν προκειμένω διεξάγεται είναι προφανής και συνίσταται στη μετατόπιση του ερωτήματος με επίσης προφανή καιροσκοπική πρόθεση. Είναι σαν να λες σε έναν που πάσχει από ελονοσία «κινίνο ή όχι» αντί του πολύ πιο πραγματικού διλήμματος «κινίνο ή θανατηφόρος πυρετός». Γιατί το πραγματικό ερώτημα ήταν «μνημόνιο ή χρεοκοπία». Ουσιαστικά μόνο ένα μικρό μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα διάλεγε τη χρεοκοπία (τη «στάση πληρωμών στις ξένες τράπεζες» όπως λένε) πιστεύοντας ότι θα ήταν απαρχή ριζικότερων πολιτικών ανατροπών. Ελάχιστοι μεταξύ του κοινοβουλευτικού προσωπικού θα αποδέχονταν αυτήν τηνεπιλογή. Διέξοδος




Ασχέτως πώς καταμετρούν τις ευθύνες, οι περισσότεροι ξέρουν ότι το μνημόνιο ήταν στις δεδομένες συνθήκες η λιγότερο επαχθής διέξοδος, ότι περιέχει μέτρα δημοσιονομικής σταθεροποίησης σκληρά αλλά αναγκαία, ότι μερικά μέτρα θα μπορούσε να ήταν ηπιότερα για τα χαμηλά στρώματα αν η δημόσια διοίκηση λειτουργούσε καλύτερα και μπορούσε να κάνει επιλεκτικότερες παρεμβάσεις (π.χ. στο κόψιμο των επιδομάτων), ότι άλλα μέτρα εκπορεύονται από τις ιδεολογικές προτιμήσεις των διεθνών οργανισμών και την άγνοιά τους για την ελληνική πραγματικότητα (π.χ. η αρχική ιδίως πίεση για το εργατικό κόστος στον ιδιωτικό τομέα) και τέλος, ότι περιλαμβάνεται μια σειρά μεταρρυθμίσεων που έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να κάνουμε (π.χ. περιορισμός φοροδιαφυγής, διαφάνεια, περιορισμός δαπανών στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ). Για τις ανάγκες όμως της αντιπολιτευτικής δημαγωγίας, όλα αυτά πρέπει να κρυφτούν πίσω από την εικόνα του «μνημονίου- σκιάχτρου», του μνημονίου ως εξωγενούς απόλυτου κακού, χωρίς εσωτερικές αξιολογήσεις και ενδεχόμενες βελτιώσεις. Η εξ αριστερών αντιπολιτευτική δημαγωγία αποσκοπεί στον μετριοπαθή στόχο να κό ψει λίγα ποσοστά από το ΠΑΣΟΚ. Η εκ δεξιών του κ. Σαμαρά ελπίζει στη γρήγορη επάνοδο στην εξουσία, ποντάροντας ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια για το μνημόνιο θα θολώσει τη μνήμη για το ποια παράταξη έφερε το μνημόνιο. 

Τι διακυβεύεται;


Μπορεί να πετύχει η δημαγωγική αντιπολίτευση με αιχμή το «μνημόνιο ή όχι»; Δεν αποκλείεται, αν και μου φαίνεται πιθανότερο οι πολίτες να επιβραβεύσουν μια κυβέρνηση που θα έχει πετύχει το 2013 να επαναφέρει την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές, εφόσον βέβαια το κόμμα- ΠΑΣΟΚ δεν έχει μετατραπεί σε πεδίο αδυσώπητου εμφυλίου. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Ο προσδιορισμός της σημερινής συγκυρίας με το δίλημμα «μνημόνιο ή όχι» διαστρεβλώνει και πάλι την πραγματική κατάσταση της χώρας και εμποδίζει για μια ακόμα φορά την εθνική αυτογνωσία. Ή αλλιώς, ερωτήματα: πώς φτάσαμε εδώ; Γιατί χρειάστηκε ο «εξωτερικός καταναγκασμός» προκειμένου να πάρουμε τα μέτρα που προφανώς έπρεπε να είχαμε λάβει μόνοι μας ώστε να μη χρεοκοπήσουμε; Γιατί δεν σταθήκαμε ικανοί να μεταρρυθμίσουμε ένα Ασφαλιστικό που εμφανώς όδευε στη χρεοκοπία; Γιατί επικυρώσαμε και πάλι στο νέο Ασφαλιστικό έντονες κοινωνικές ανισότητες εις βάρος των ασθενέστερων; Ποιοι κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί και συνασπισμοί ωθούν σχεδόν νομοτελειακά στην απραξία, στη δημοσιονομική κρίση και στην καταλήστευση του δημόσιου χώρου; Η πρόταξη του διλήμματος «μνημόνιο ή όχι» εστιάζοντας στο φάρμακο και όχι στην ασθένεια, δημιουργεί όλες τις αρνητικές προϋποθέσεις ώστε η Ελλάδα να διασχίσει την εθνικήκρίση χωρίς να κάνει ένα βήμα προς τη νέα αυτογνωσία, με παραπλανητική εικόνα για τον εαυτό της, με περιορισμένα διορθωτικά μερεμέτια που θα αναπαράγουν τις αδυναμίες, τις ανισότητες και τις πολιτικές νοοτροπίες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Μια Ελλάδα που μετά τη διάσωσή της θα είναι φτωχότερη, θα αναπτύσσεται βραδύτερα και θα έχει τις ίδιες σαθρές δομές. 

Αλλαγή



Γι΄ αυτό χρειάζεται να επιμείνουμε στη μάχη της ορολογίας. Να ορίσουμε τη συγκυρία με όρους αναγκαίων δομικών αλλαγών και δομικών μεταρρυθμίσεων. Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι θανάσιμα εκτεθειμένη σε κάθε αρνητικό γύρισμα της διεθνούς συγκυρίας, κυρίως όμως κινδυνεύει να παγιδευτεί σε έναν μεγάλο κύκλο ασθενικής ανάπτυξης και περιορισμένης απασχόλησης. Πρέπει λοιπόν γρήγορα να φέρουμε στο επίκεντρο του δημόσιου λόγου την ανάγκη μιας μακροπρόθεσμης εθνικής στρατηγικής, διατυπωμένης και αποφασισμένης από εμάς, που να περιλαμβάνει το μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα να το υπερβαίνει και ως προς το περιεχόμενο και ως προς τον χρόνο. Κάθε εθνική στρατηγική προϋποθέτει και χρειάζεται μια νέα «εικόνα της Ελλάδας». Πόσω μάλλον που η παλαιά εικόνα της «μεταπολιτευτικής Ελλάδας» έχει κομματιαστεί ανεπανόρθωτα. Αν μείνουμε ακίνητοι να τη θωρούμε, θα είναι σαν να αρκούμαστε σε είδωλα του παρελθόντος: κόμματα χωρίς πολιτική, πολιτική χωρίς σχέδιο, συνδικάτα συνδικαλιστών χωρίς εργαζόμενους, εθνοφανφάρες που θα αντανακλούν τη γεωπολιτική περιθωριοποίηση, κρατισμός χωρίς πόρους, πελατειακές σχέσεις χωρίς δυνατότητα πελατειακών διορισμών, μεσαία στρώματα όλο και πιο ιδιοτελή, συντεχνίες όλο και πιο εγωιστικές, λαϊκά στρώματα χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς στην καθημερινότητά τους. 

Πρόκληση


Για λόγους που ακόμα δεν έχουμε εξηγήσει επαρκώς, οι αναγεννητικές δυνάμεις και οι πολιτικέςκοινωνικές ηγεσίες που θα πρωτοστατήσουν σε μια νέα προοπτική φαίνεται ότι θα προέλθουν και πάλι από τον ευρύτερο αστερισμό της Κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής Αριστεράς, της οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού. Η Δεξιά κινδυνεύει για άλλη μια φορά, την ώρα που η Ελλάδα θα αλλάζει πρόσωπο για να ορθοποδήσει εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης, να έχει μείνει μόνο στα «όχι». Τη συνέχεια την ξέρουμε πια και είναι για όλους μας βλαβερή. Οταν έρθει η ώρα να κυβερνήσει, θα ξαναπροσφέρει στον τόπο μια άθλια διαχείριση και ένα ανερμάτιστο πολιτικό προσωπικό. 

Είναι έτοιμος ο προοδευτικός αστερισμός να ανταποκριθεί στη νέα εθνική πρόκληση; Οχι, αλλά έχει τον ιστορικό δυναμισμό να το κάνει, αναμορφώνοντας τον εαυτό του. Οι δύο μεγάλοι στόχοι της νέας στρατηγικής είναι αφενός η αναβάθμιση της Ελλάδας στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας και στην παγκοσμιοποιημένη Πολιτική, αφετέρου η μεταρρύθμιση του κράτους πρόνοιας ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των χαμηλών στρωμάτων και της επισφαλούς εργασίας. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Αριστερά διαμορφώθηκαν στη Μεταπολίτευση κυρίως ως κόμματα της διανομής και της κατανάλωσης. Οι ανάγκες και η κουλτούρα της παραγωγής, της ανταγωνιστικότητας, της καινοτομίας και της υγιούς θεσμικής υποστήριξης των επιχειρηματικών δυνάμεων, ήρθαν σε δεύτερη μοίρα για να το πούμε μετριοπαθώς. Επίσης, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Αριστερά στήριξαν και στηρίχτηκαν στη διεύρυνση των μεσαίων στρωμάτων με βάση το κράτος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, πάνω σε αυτήν την κοινωνική βάση έφτιαξαν το κράτος πρόνοιας και τις κοινωνικές πολιτικές, εξασφαλίζοντας τούς «μέσα» και αφήνοντας απροστάτευτους τούς «έξω» (όπως συνέβη σε όλα τα κράτη πρόνοιας της Νότιας Ευρώπης). 

Ο νέος προοδευτικός αστερισμός πρέπει λοιπόν να αναστοχαστεί τον εαυτό του, τη διαδρομή του, την πολιτική- προγραμματική κουλτούρα του, προκειμένου να ανταποκριθεί στη νέα ιστορική φάση που πηγαίνει πολύ πέρα από το μνημόνιο. 

Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Σχόλια

  1. Aυτό που αποφεύγει να αναφέρει ο ΓΒ είναι το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στην ανάμειξη του ΔΝΤ και στην επιβολή αυτού του μνημονίου με αυτούς τους όρους. Και το αποφεύγει γιατί έτσι θα φανεί η έλλειψη διάθεσης αντίστασης, η ανικανότητα σύνθεσης και διαπραγμάτευσης, η αδυναμία μιας κυβέρνησης εν καιρώ κρίσης. Συνεπώς αν κάτι πρόκειται να αλλάξει για τη χώρα δεν μπορεί να το φέρει το ΠΑΣΟΚ και η λεγόμενη κεντροαριστερά που είναι υπεύθυνη για όλη την πορεία μαζί με τη Δεξιά βέβαια. Αν η ΔΑ εγκλωβιστεί στο παιχνίδι να αναζητά τρόπους να παντρέψει τον πολιτικό της λόγο με τον αφασιακό, υποκριτικό και κενόδοξο λόγο αυτής της σοσιαλδημοκρατίας, νομίζω ότι δεν θα έχει καμιά τύχη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Leo.Συμφωνώ.Σοβαρός διανοούμενος ο Βούλγαρης αλλά μεροληπτεί στις αναλύσεις του.Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην αποφεύγει τις αναφορές στα πεπραγμένα της κυβέρνησης Σημίτη,όταν υπήρξε απο τους πιο σκληροπυρηνικούς διανοουμενους του "εκσυγχρονισμού".Θυμάμαι ότι απέδιδε την πτώση Σημίτη στο οτι δεν πέρασε απο τον hardware εκσυγχρονισμό στον Software εκσυγχρονισμό.Και τὠρα που βγαίνουν οι σκελετοι απο τη ντουλάπα καλεί έναν κάποιο απροσδιοριστο προοδευτικό αστερισμό να αναστοχαστεί τον εαυτο του,μη λέγοντας κουβέντα για το πως και με ποιους φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα Θοδωρή καλώς ήρθες
    Για την περίοδο Σημίτη έχεις απόλυτο δίκιο. Οι πολιτικοί σχηματισμοί του παρελθόντος έτσι όπως εκφράστηκαν από τις ηγεσίες τους οδήγησαν στο σημερινό τέλμα. Μου είναι αδύνατο να τους φανταστώ στο ρόλο του αναμορφωτή. Άρα "οι απέξω" όπως τους αναφέρει σωστά ο ΓΒ σε τι να ελπίζουν. Την εποχή των παχειών αγελάδων τους άφησαν απέξω, τώρα στην εποχή της ύφεσης θα τους φροντίσουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το άρθρο του κ. Γιάννη Βούλγαρη θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα εγκώμιο του σύγχρονου γερμανοτσολιαδισμού και φυσικά έτσι αντιμετωπίζεται από την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας - εξαιρουμένων των σύγχρονων, των μοντέρνων τσολιάδων, οι οποίοι έχουν τα όποια ωφέλη (ή ελπίζουν να τα αποκτήσουν).

    Το να μπει κάποιος στην ουσία και να απαντήσει στους ισχυρισμούς που προβάλει ο ΓΒ, θα ήταν μάταιος κόπος. Και θα ήταν μάταιος κόπος στο μέτρο που - αν ο αρθρογράφος έχει αγαθές προθέσεις, γράφοντας όσα γράφει, κάτι που είναι αμφιλεγόμενο - ο ΓΒ έχει υποκύψει πλήρως και παντελώς στην περιρρέουσα κουλτούρα της ύφεσης, την έλευση της οποίας θεωρεί μοιραία και αναπόφευκτη, όπως μοιραία και αναπόφευκτη θεωρεί και την απαίτηση των διεθνών χρηματοπιστωτικών ελίτ να μετατρέψουν την απρόσμενη (αλλά προβλέψιμη) ύφεση, που ήλθε το 2008, σε σχεδιασμένη και εφαρμοσμένη στην πράξη οικονομική πολιτική, μια πολιτική, που αποσκοπεί στο να εργάζονται οι κοινωνίες του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, για την αποπληρωμή των χρεών του χρηματοπιστωτικού τομέα, γεγονός, το οποίο, από μόνο του, οδηγεί στην ύφεση και σε πολυετείς χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, μόνο και μόνο για να αποφύγουν οι τράπεζες και ο ευρύτερος χρηματοπιστωτικός τομέας το "κανόνι", που πρόκειται να σκάσει - τώρα ή αργότερα -, για να επιβεβαιωθεί, έτσι, για μία ακόμη φορά, ο λόρδος Κέϋνς, ο οποίος από το 1924, ακόμα, μιλούσε για τον παρασιτικό ρόλο των εισοδηματιών, οι οποίοι με την απληστία τους για την αποκόμιση χρηματοπιστωτικών αποδόσεων, οδηγούν το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα σε μιαν επισφαλή ισορροπία, η οποία μετασχηματίζεται σε ανισορροπία, διότι αποτρέπει την μετατροπή των αποταμιεύσεων σε επενδύσεις, αφού προηγουμένως, με την τάση τους για ολοένα και μεγαλύτερη αποταμίευση, οδηγούν την συνολική κατανάλωση σε μια πτωτική πορεία, η οποία εκφράζεται αρχικά με την πτώση της συναθροιστικής ενεργού ζητήσεως και από εκεί στην ύφεση, η οποία καθιστά επισφαλή τον τραπεζοπιστωτικό τομέα, ο οποίος στην συνέχεια στραγγαλίζει την πραγματική οικονομία και τους παραγωγικούς συντελεστές, προκειμένου να επιβιώσει, για να ξεκινήσει έτσι μια σπειροειδής διαδικασία πτώσης των συνολικών μακροοικονομικών μεγεθών της οικονομίας, μετατρέποντας την αρχική ύφεση, σε κρίση, όπως έδειξε πολύ καθαρά η περιπέτεια της αμερικανικής και διεθνούς οικονομίας, κατά την δεκαετία του 1930.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τώρα που ο ΓΑΠ ακολουθεί ακριβώς αυτήν την πολιτική, ακολουθώντας τα βήματα ενός αρχαϊκού προκεϋνσιανού ιδεολογικού πλαισίου, και την μοντέρνα εκδοχή του (αυτήν δηλαδή του σύγχρονου σοσιαλνεοφιλελευθερισμού), ο ΓΒ έρχεται να επικυρώσει με την ανάλυσή του, η οποία είναι παιδαριώδης και δεν αντέχει σε καμμία οικονομικού χαρακτήρα δοκιμασία, την "ορθότητα", την "σοβαρότητα" και το "αναγκαστικό" περιεχόμενο αυτής της ανερμάτιστης και εν πολλοίς προορισμένης σε αποτυχία πολιτικής του ΓΑΠ και του παντελώς ανίκανου οικονομικού του επιτελείου, που, με τις αμετροεπείς και άνευ λογικού ειρμού ενέργειές τους, κάλεσαν και παρέδωσαν την διακυβέρνηση της χώρας στους μοντέρνους μεταναζιστές κατακτητές της χώρας, οι οποίοι, με τον μανδύα του "Ευρωπαίου εταίρου" και ενεργώντας ως εκπρόσωποι των πανικόβλητων δανειστών της χώρας, οι οποίοι ήσαν έντρομοι μπροστά στο "κανόνι" που πήγαινε να σκάσει και μέσα σε ένα κλίμα φόβου και τρόμου, υποχρέωσαν το ψοφοδεές κυβερνητικό επιτελείο (το οποίο έτσι μετετράπη σε Επιτροπή εκτέλεσης των εντολών των νεοβάρβαρων κατακτητών) να υπογράψει με κλειστά μάτια, το αποικιοκρατικό Μνημόνιο της αποφράδας Πρωτομαγιάς του 2010, επιβάλοντας στον ελληνικό εργαζόμενο πληθυσμό μια - κατά τον Ντομινίκ Στρως-Καν - άνευ προηγουμένου "εσωτερική υποτίμηση", δηλαδή έναν απότομο και ακραίο αποπληθωρισμό, που θυμίζει την αμερικανική GREAT DEPRESSION του 1929 - 1932, της περιόδου του προέδρου Herbert Hoover και του αλήστου μνήμης Υπουργού των Οικονομικών του Andrew Mellon (ο οποίος ήθελε να ρευστοποιήσει τα πάντα, προκειμένου να βγάλει ... το δηλητήριο από την αμερικανική οικονομία) πριν από την έλευση του Franklin Delano Roosevelt.

    Κάποιοι από τους παραπάνω σχολιαστές χαρακτήρισαν τον ΓΒ σαν σοβαρό διανοούμενο. Θα μου επιτρέψουν να αμφιβάλλω και τούτο διότι ο ΓΒ εκφράζει, με τον δικό του τρόπο, μια γενικότερη κατάσταση σύγχυσης, αποπροσανατολισμού, μιζέριας και πανικού, που επικρατεί μέσα στην ψοφοδεή (στην πλειοψηφία της) ελληνική "πνευματική" ελίτ, η οποία έχει πλήρως αποδιοργανωθεί από τις καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου εννεάμηνου και έχει υποκύψει στην μοιρολατρική αντιμετώπισή τους και στην αποπνικτική "κουλτούρα της ύφεσης", η οποία έχει καταστεί, περίπου, άρχουσα ιδεολογία, για το σύνολο σχεδόν της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ελίτ, αναπόσπαστο τμήμα της οποία είναι και η "πνευματική" της συνιστώσα.

    Από εκεί και πέρα, κατανοώντας όλα τα παραπάνω, μπορούμε να κατανοήσουμε όσα λέει ο ΓΒ και όχι μόνον αυτός. Μπορούμε να τα κατανοήσουμε, αλλά όχι να τα συγχωρήσουμε. Και δεν μπορούμε να τα συγχωρήσουμε, διότι αυτά που λέει ο ΓΒ και οι όμοιοί του, είναι όσα προπαγανδίζει η τρέχουσα άρχουσα ιδεολογία, η οποία εξυπηρετεί τους μοντέρνους μεταναζιστές κατακτητές της χώρας και αυτούς που έχουν αναλάβει την αρχιεπιστασία της διεκπεραίωσης των εντολών τους...

    Ας αφήσουμε τον κ. ΓΒ να λέει όσα λέει και να γράφει όσα γράφει. Αυτός εκτίθεται, με αυτά, αποδεικνύοντας, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι η λειτουργική απαιδευσία αποτελεί ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό σε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του ελληνικού εγγράμματου πληθυσμού.

    Mind the GAP! Πως ο ΓΑΠ έπεσε μέσα στην παγίδα που έστησε στους άλλους, μη λαμβάνοντας υπόψη του το δόγμα, που λέει ότι : Πρώτα δανείζεσαι και μετά μιλάς http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/06/mindthegap_09.html και Η διακοπή των πιστώσεων στην χώρα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα του ΓΑΠ (για το οποίο δυστυχώς, δεν θα γίνει καμμία δίκη) http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/06/mindthegap.html και Τα κρίσιμα σφάλματα του ΓΑΠ, η αναγκαιότητα απόσυρσής του και οι προτάσεις για απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/o-gap-prepei-na-fygei.html .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. TassosAnastassopoulos

    Καλημέρα. Επειδή καλό είναι να κριτικάρουμε συγκεκριμένα σημεία μιας ανάρτησης θάθελα τη γνώμη σου πάνω σε κάποια ερωτήματα του ΓΒ που τα θεωρώ νόμιμα αν όχι αυτονόητα:

    "Γιατί χρειάστηκε ο «εξωτερικός καταναγκασμός» προκειμένου να πάρουμε τα μέτρα που προφανώς έπρεπε να είχαμε λάβει μόνοι μας ώστε να μη χρεοκοπήσουμε; Γιατί δεν σταθήκαμε ικανοί να μεταρρυθμίσουμε ένα Ασφαλιστικό που εμφανώς όδευε στη χρεοκοπία; Γιατί επικυρώσαμε και πάλι στο νέο Ασφαλιστικό έντονες κοινωνικές ανισότητες εις βάρος των ασθενέστερων; Ποιοι κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί και συνασπισμοί ωθούν σχεδόν νομοτελειακά στην απραξία, στη δημοσιονομική κρίση και στην καταλήστευση του δημόσιου χώρου;"

    Τώρα οι χαρακτηρισμοί μεταναζιστές γερμανοτσολιάδες κλπ μάλλον παρερμηνεύουν την πραγματική σημασία των χαρακτηρισμών και εμφανίζουν τα προβλήματα πολιτικής που αντιμετωπίζει η χώρα, ως αποτελέσματα ξένων σκοτεινών κύκλων. Μια τέτοια λογική αδικεί τις εγχώριες ελίτ αλλά και όλο το πελατειακό σύστημα της πολιτικής που κάνει θαυμάσια τη ¨δουλειά" του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νόμιμα είναι, αγαπητέ Leo, όλα όσα λέει ο κ. ΓΒ. Όχι με την έννοια ότι είναι ορθά, αλλά με την έννοια ότι νομίμως τα λέει (δηλαδή δικαιούται να τα λέει και κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει το δικαίωμα να τα λέει). Αλλά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που είναι νόμιμο, δεν είναι απαραίτητα και ηθικό - όπως μας εδίδαξε για μία ακόμη φορά η περίπτωση του κ. Γιώργου Βουλγαράκη.

    Είναι μάταιος κόπος, αγαπητέ Leo, η όποια προσπάθεια να απαντήσω στην "επιχειρηματολογία" του κ. ΓΒ. Και είναι μάταιος κόπος μια τέτοια προσπάθεια, επειδή αυτή η "επιχειρηματολογία" είναι οικονομικά και κοινωνικά παιδαριώδης και δεν αποσκοπεί στην διευκρίνηση του τι (και γιατί) συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, αλλά στην πλήρη συσκότισή του, προκειμένου να υπηρετηθούν συγκεκριμένες τακτικές πολιτικές σκοπιμότητες, που έχουν να κάνουν με την εναγώνια προσπάθεια του ΓΒ να βρει συμμάχους, στον χώρα της ελληνικής αριστεράς, για το εντελώς απομονωμένο, πολιτικά και κοινωνικά, ΠΑΣΟΚ και για την, υπό ξένη επιτροπεία, εθελόδουλη κυβέρνηση του ΓΑΠ.

    Προφανώς, αυτή είναι η εργολαβία, που έχει αναλάβει και αυτήν προσπαθεί να φέρει σε πέρας, με όλα αυτά τα φληναφήματα και τις παραδοξολογίες που λέει.

    Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει η παραμικρή βάση καλοπιστίας στους όποιους "ισχυρισμούς" του και ο διάλογος μαζύ του είναι χαμένος κόπος.

    Επειδή, όμως, ο διάλογος με τους αναγνώστες του κειμένου του είναι χρησιμότατος θα προσπαθήσω να μπω στην ουσία της "επιχειρηματολογίας" του και ιδιαίτερα, σε αυτό το ζήτημα, που εσύ θέτεις.

    Στο απόσπασμα από το κείμενο του ΓΒ, στο οποίο αναφέρεσαι, υπάρχουν τέσσερα ερωτήματα του εν λόγω κυρίου. Ας δούμε, τα δύο πρώτα :

    Το πρώτο ερώτημα είναι εντελώς παραπαλανητικό, αφού, τεχνηέντως, προϋποθέτει ότι τα μέτρα που πήρε ο ΓΑΠ ήσαν ικανά και αναγκαία για να μην χρεωκοπήσουμε και ότι ο "εξωτερικός καταναγκασμός" δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να μας υποχρεώσει να κάνουμε αυτό, που έπρεπε να κάνουμε μόνοι μας. (Έτσι βγαίνουν όλοι λάδι και οι ξένοι μοντέρνοι κατακτητές, που τα επέβαλαν και οι εγχώριοι τοποτηρητές, που τα εφάρμοσαν. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος)!

    Φυσικά, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όλόκληρος αυτός ο "ισχυρισμός" του κ. ΓΒ είναι ένας decoy ισχυρισμός, διότι αυτά τα μέτρα που πήρε ο ΓΑΠ, ως εκτελεστής των εντολών των μοντέρνων μεταναζιστών γερμανοτραφών Ευρωπαίων κατακτητών, με την συνεπικουρία του σοσιαλνεοφιλελεύθερου Ντομινίκ Στρως-Καν, είναι ακριβώς αυτά, που οδηγούν στην πλήρη χρεωκοπία του ελληνικού οικονομικού σχηματισμού και ιδιαίτερα του ελληνικού κράτους και σε καμμία περίπτωση δεν είναι μέτρα που αποτρέπουν την χρεωκοπία, η οποία, από καθαρά τεχνική άποψη, μπορεί να αποφεύχθηκε, προς το παρόν, αλλά ουσιαστικά είναι ήδη παρούσα από την στιγμή που οι διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές έπαυσαν να δανείζουν το ελληνικό δημόσιο.

    Τα μέτρα που έλαβε ο ΓΑΠ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια κλασσική λογιστική διαχείριση ενός χρεωκοπημένου μαγαζιού, το οποίο αφήνεται να λειτουργεί, με σκοπό την διασφάλιση των εντελώς βραχυπρόθεσμων (και όχι των μακροπρόθεσμων) συμφερόντων των δανειστών του και την πληρωμή των εκάστοτε ληξιπρόθεσμων οφειλών του μαγαζιού στην ώρα τους, σε βάρος φυσικά του βιοτικού επιπέδου του μαγαζάτορα, της οικογενείας του, αλλά και του τζίρου του ίδιου του μαγαζιού.

    Αυτή την κατάσταση ο ΓΒ την περιγράφει, ως ... αποτροπή της χρεωκοπίας (!!!) και θα ήθελε, μάλιστα, να την φέρουμε μόνοι μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι μας λέει, δηλαδή, ο κ. ΓΒ ;

    Ουσιαστικά μας λέει ότι η αποφυγή της χρεωκοπίας περνάει μέσα από την πραγματοποίηση των όρων και των προϋποθέσεων, που την φέρνουν πιο κοντά! Και ότι, για να την αποφύγουμε, πρέπει να συρρικνώσουμε το σύνολο της ελληνικής παραγωγής, να μειώσουμε το ΑΕΠ της χώρας, να αυξήσουμε την ανεργία, να μειώσουμε την κατανάλωση και την συναθροιστική ενεργό ζήτηση και να καταβαραθρώσουμε τις επενδύσεις.

    Για να επιτύχουμε τι; Για μειώσουμε - υποτίθεται - το χρέος του ελληνικού δημοσίου από το 120% του ΑΕΠ, που είναι σήμερα στο ... 150% (και άνω) του ΑΕΠ, το 2015 και αφού προηγουμένως κερδίσουν χρόνο οι δανειστές Ευρωπαίοι "εταίροι" της χώρας (προκειμένου να δουν το τι θα κάνουν και το ποιές θα είναι οι εξελίξεις) , να φθάσουμε - κάποια στιγμή - σε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία, όμως, θα γίνει επ' ωφελεία των δανειστών της χώρας και όχι επ' ωφελεία του πληθυσμού της
    !

    Θα μου επιτρέψεις, αγαπητέ Leo, να μην επιθυμώ να ασχολούμαι με τόσο ανούσιες παραδοξολογίες, που είναι για μικρά παιδιά και δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική. Αλλά, παρ' όλ' αυτά, ασχολούμαι, διότι αυτού του είδους οι ανοησίες, σήμερα, περνούν, ως απαύγασμα της οικονομικής σοφίας και μέσα στο ζοφερό κλίμα του πανικού και του κατακλυσμικού σοκ, στο οποίο έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα το εγγράμματο τμήμα του πληθυσμού της χώρας, γίνονται δεκτά ως αλήθειες και ως σοβαρές λύσεις και μένουν αναπάντητες.

    (Μια παρένθεση, σχετική με τα παραπάνω : Ο επικεφαλής της τρόϊκας των ξένων κατακτητών ο Σερβάας Ντερούζ είπε προχθές την πιο απίθανη ανοησία, για να δικαιολογήσει την οικονομική πολιτική της αποπληθωριστικής καταπληξίας, που έχουν επιβάλει στον ελληνικό πληθυσμό : Ότι αν δεν ερχόταν η τρόϊκα το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα θα ανέβαινε στο 20% του ΑΕΠ και το ελληνικό ΑΕΠ θα έπεφτε κατά 10%!!! Αυτή η βλακεία του ξιπασμένου ξένου επιτηρητή έμεινε, βεβαίως, αναπάντηντη. Ποιός να του απαντήσει, άλλωστε; Ο ΓΑΠ, ή ο Παπακωνσταντίνου; Αυτοί ετοιμάζουν τα ... σκονάκια τους, εν όψει της επιθεώρησης. Από που κι' ως που, δηλαδή, ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 20% - από που έβγαλε ένα τέτοιο νούμερο; - θα οδηγούσε σε μια συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 10%, την στιγμή που η τωρινή επιχειρούμενη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος κατά 6 με 8 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, μέσα στο 2010, θα το μειώσει κατά 4% περίπου; Τι είδους "οικονομική" ανάλυση είναι αυτή, που δεν λαμβάνει υπόψη της ότι από την εποχή του Κέϋνς, ακόμα, είναι δίδαγμα κοινής πείρας ότι τα διευρυμένα δημοσιονομικά ελλείμματα, σε περιόδους οικονομικής ύφεσης, τροφοδοτούν την αύξηση του ΑΕΠ και όχι την ραγδαία μείωσή του;).

    Φυσικά, αγαπητέ Leo, ούτε ο κ. ΓΒ, ούτε ο κ. Σερβάας Ντερούζ, ενδιαφέρονται να κάνουν μια στοιχειωδώς ορθή οικονομική ανάλυση, για την ελληνική οικονομία και τις άμεσες και επείγουσες ανάγκες της. Όπως, επίσης, δεν τους ενδιαφέρει ούτε η αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ, ούτε τίποτε από όλα αυτά.

    Αυτό που ενδιαφέρει (κυρίως τον Ντερούζ) είναι η διασφάλιση των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων των δανειστών της χώρας και οι τρέχουσες και μεσοπρόθεσμες δόσεις των δανείων που πρέπει να αποπληρωθούν, προκειμένου να μην καταρρεύσει, άμεσα - διότι αυτός είναι ο παρόν κίνδυνος - το ευρωπαϊκό (και το διεθνές) χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό και μόνον επιθυμούν οι της τρόϊκας και τίποτε περισσότερο. Και αυτή η κατάσταση δείχνει το που έχει καταντήσει στις ημέρες μας, σε επίπεδο καθημερινής πράξης, η πολυδιαφημισμένη "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση".

    Αυτού του είδους τον "μεταρρυθμισμό", ευχαριστώ δεν θα τον πάρω. Τον χαρίζω στον ΓΒ και την ντρεσσαρισμένη παρέα του - τον ΓΑΠ και τους λοιπούς ανθυποεπιστάτες των κατακτητών. Μπορούν να τον κρατούν και να τον χαίρονται, μαζύ με τους κατακτητές, που έφεραν στην χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. (Η όλη κατάσταση θυμίζει έντονα την εποχή της κατοχικής κυβέρνησης του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου. Μόνον που ο στρατηγός Τσολάκογλου αδικείται στην πραγματικότητα, όταν συγκρίνεται με τους παρόντες "κυβερνήτες" του τόπου. Και τούτο διότι ο στρατηγός Τσολάκογλου - αν και ακροδεξιός και φιλοναζιστής - πολέμησε, νικηφόρα, τους Ιταλούς του Μουσσολίνι στα αλβανικά βουνά το 1940 - 1941 και όταν μπήκαν οι Γερμανοί τον Απρίλιο του 1941, υπέγραψε την συνθηκολόγηση, μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού. Ως εκ τούτου, ο στρατηγός Τσολάκογλου δεν μπορεί να συγκριθεί με τους τωρινούς και αδικείται όταν γίνεται μια τέτοια σύγκριση, αφού αυτός πολέμησε και μετά συνθηκολόγησε, ενώ οι τωρινοί παραδόθηκαν αμαχητί, υπογράφοντας, ουσιαστικά, σε λευκές σελίδες, πάνω στις οποίες οι μοντέρνοι κατακτητές συμπλήρωσαν το κείμενο του Μνημονίου).

    Έχω πολλά ακόμα να γράψω, αγαπητέ Leo, αλλά, μην θέλοντας να μονοπωλήσω τον λόγο και επειδή, ήδη, έχω αρκετά μακρηγορήσει, σταματώ, προς το παρόν, εδώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συμφωνώ Leo ότι "Αν η ΔΑ εγκλωβιστεί στο παιχνίδι να αναζητά τρόπους να παντρέψει τον πολιτικό της λόγο με τον αφασιακό, υποκριτικό και κενόδοξο λόγο αυτής της σοσιαλδημοκρατίας, νομίζω ότι δεν θα έχει καμιά τύχη. "

    Αλλά συμφωνώ είσης ότι "Αν μείνουμε ακίνητοι να τη θωρούμε, θα είναι σαν να αρκούμαστε σε είδωλα του παρελθόντος: κόμματα χωρίς πολιτική, πολιτική χωρίς σχέδιο, συνδικάτα συνδικαλιστών χωρίς εργαζόμενους, εθνοφανφάρες που θα αντανακλούν τη γεωπολιτική περιθωριοποίηση, κρατισμός χωρίς πόρους, πελατειακές σχέσεις χωρίς δυνατότητα πελατειακών διορισμών, μεσαία στρώματα όλο και πιο ιδιοτελή, συντεχνίες όλο και πιο εγωιστικές, λαϊκά στρώματα χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς στην καθημερινότητά τους ... οι αναγεννητικές δυνάμεις και οι πολιτικέςκοινωνικές ηγεσίες που θα πρωτοστατήσουν σε μια νέα προοπτική φαίνεται ότι θα προέλθουν και πάλι από τον ευρύτερο αστερισμό της Κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής Αριστεράς, της οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού"

    Αντιφατικό ;; Ίσως όχι αν σκεφτούμε ότι τα πράγματα δεν ειναι στατικά, οι πολιτικοί σχηματισμοί εξελίσσονται (πρέπει) και ότι παρθενογέννεση δεν υπάρχει.

    ΥΓ Leo μάλλον έχουμε συναντηθεί στο ylikonet

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ότι εξελίσσονται τα πολιτικά κόμματα είναι απολύτως βέβαιο, αγαπητέ μου Γιάννη.

    Καλή ώρα, σαν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, το οποίο από, διαπύρσιος κήρυκας του σοσιαλισμού και υμνητής του Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, έχει οδηγηθεί στο να ρέπει προς έναν μεταμοντέρνο πινοσετισμό, σοσιαλνεοφιλελεύθερου τύπου - ειδική πατέντα του ευήθους ΓΑΠ, όπως έχω γράψει και σε άλλες μας συζητήσεις.

    Και ακριβώς επειδή - όπως λες - παρθενογέννεση δεν υπάρχει, ο ΓΑΠ πράττει τα όσα πράττει, προφανώς, ως συνέχεια, της φαινομενικά παράταιρης εκείνης συμμαχίας του με τους Μάνο και Ανδριανόπουλο, στις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου του 2004. (Αν θυμάσαι, όλοι τότε είχαν κουφαθεί, με εκείνη την ενέργεια - πλην εμού). Δεν του βγήκε, τότε, εκείνη η συμμαχία, αλλά αυτός τα κατάφερε να κάνει όσα σχεδίαζε, βρίσκοντας άλλους συμμάχους (Μέρκελ - Βεστερβέλλε - Ντερούζ και σια) και φυσικά πασχίζει να τα καταφέρει και να βουλιάξει, όχι μόνον το ελληνικό καράβι, αλλά και το ευρωπαϊκό, αφού η ουσία της όλης υπόθεσης, που παίζεται στην διεθνή σκακιέρα, δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα, αλλά με την τύχη του ευρώ, του οποίου η υπόσταση διακυβεύεται και η συρρίκνωση, ή/και η εξαφάνισή του είναι ένα ρεαλιστικό σενάριο, για πρώτη φορά, από την θέσπισή του (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ευρώ είναι καταδικασμένο εξ ορισμού).

    Από εκεί και πέρα, με τον Γιάννη Βούλγαρη και τις καθόλου αθώες παραδοξολογίες του, δεν έχω τελειώσει και θα επανέλθω, προσεχώς, διότι δεν θέλω να μονοπωλώ τον λόγο και καλόν είναι να υπάρξει ο όποιος αντίλογος, από τους αναγνώστες.

    (Βέβαια, σημασία δεν έχει τι λέω εγώ, ως Τάσος Αναστασόπουλος, για τις απόψεις που εκφράζει ο κ. Γιάννης Βούλγαρης. "Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι" - που έλεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου - για όσα λέει η ασημαντότητά μου. Στην παρούσα φάση, που είναι μια φάση προσωρινού αδιεξόδου, για την ελληνική κοινωνία, σημασία έχει, όχι τόσο το τι πρέπει να γίνει, αλλά το τι δεν πρέπει να γίνει. Και αυτό το λέω, όχι γιατί δεν έχω, ή γιατί δεν υπάρχουν προτάσεις - ίσως και καλύτερες από αυτές που εγώ έχω - για το τι πρέπει να γίνει, αλλά γιατί αυτές έχουν ένα θεωρητικό περιεχόμενο, όσο δεν υιοθετούνται από εκείνους που ασκούν εξουσία και οι οποίοι δρουν, ακατάπαυστα, σε μιαν αντίθετη και εκ του αποτελέσματος καταστροφική κατεύθυνση, πιεζόμενοι από και πειθήνιοι στον, κατά Γιάννη Βούλγαρη, "εξωτερικό καταναγκασμό" των μοντέρνων κατακτητών της χώρας, τους οποίους οι ίδιοι, με την υπερχειλίζουσα ανικανότητά τους προσκάλεσαν, γεγονός που καθιστά περισσότερο αναγκαία την επισήμανση του τι δεν πρέπει να γίνει).

    Πάντως το - εκ των πραγμάτων (και λέω εκ των πραγμάτων, διότι, σε φιλοσοφικό επίπεδο το δίλημμα αυτό δεν παρουσιάζει αντίφαση, δηλαδή δεν είναι καν δίλημμα, αλλά, σε επίπεδο καθημερινής ζωής και όσον αφορά τα ζέοντα προβλήματα του έχοντος σάρκα και οστά ελληνικού πληθυσμού τα πράγματα είναι διαφορετικά - αντιφατικό δίλημμά σου θυμίζει Άμλετ.

    Με την παρούσα θνήσκουσα σοσιαλδημοκρατία, που πινοσετίζει, ή χωρίς αυτήν; Έλα ντε!

    Σου εύχομαι καλά ξεμπερδέματα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γιάννη καλημέρα. Ναι και βέβαια έχουμε συναντηθεί στου Διονύση. Τι να πω μόνο να συμφωνήσω σε όσα λές μπορώ. Φυσικοί είμαστε , πιστεύουμε στους νόμους της αντίφασης, της μεταβολής, της εξέλιξης. Φόβοι και αγωνίες υπάρχουν, αλλά αυτό είναι το ταξίδι της έλλογης αριστεράς, πάντοτε μέσα από λεπτές διαφορές και εύθραυστες ισορροπίες. Αλλιώς ο άλλος δρόμος είναι απλός και υπερβολικά αυτάρκης, δηλαδή αυτιστικός/ Να τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλό είναι το ταξίδι της "έλλογης αριστεράς", μέσα από τις λεπτές και εύθραυστες ισορροπίες (δηλαδή, αγαπητέ Leo, με αυτό που λες, προφανώς, υπάρχει και η ... "παράλογη αριστερά"!!! Οπότε προκύπτει, συμπερασματικά, ότι είναι απαραίτητος και ο ψυχίατρος και τα σχετικά "θεραπευτικά καταστήματα", για την αντιμετώπιση αυτού του "παραλογισμού", σαν αυτά, που υπήρχαν στην "Ε.Σ.Σ.Δ.", κατά την εποχή του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι Στάλιν - προφανώς, για να υπηρετήσουν το ιατρικής υφής "ανανεωτικό" έργο της "έλλογης" και "δημοκρατικής αριστεράς". Περιττό να πω ότι αυτού του είδους οι ιδέες είναι κληρονομιά του λενινιστικού και σταλινικού μοντέλου πολιτικοϊδεολογικής θεώρησης, για την κοινωνία και την αντιπαράθεση των ιδεών, οπότε ο "αφασιακός, υποκριτικός και κενόδοξος λόγος" δεν είναι χαρακτηριστικός μόνον της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και της "ανανεωτικής" - πάλαι ποτε ευρωκομμουνιστικής - αριστεράς, που γέρασε και συντηρητικοποιήθηκε, χωρίς ποτέ να έχει το θάρρος να το ομολογήσει).

    Μόνο που, κάποιες φορές στην ζωή, εμφανίζονται και τα προσωρινά αδιέξοδα και η ανάγκη επιλογών, που δεν αφήνουν περιθώρια για ζιγκ-ζαγκ και ελιγμούς - όπως, καλή ώρα, τώρα στην Ελλάδα, με το εξευτελιστικό παπανδρεϊκό Μνημόνιο της Πρωτομαγιάς του 2010, αλλά και την τύχη του ευρώ και της "ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης", που βαδίζει κατ' ευθείαν προς τον γκρεμό.

    Και εδώ έχουν αρχίσει τα πολύ (μα πάρα πολύ) δύσκολα. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.

    Καλόν είναι οι φίλοι της "ανανεωτικής αριστεράς" να λύσουν τα όποια διλήμματα έχουν και τα οποία έχουν να κάνουν με τον φόβο, που τους προκαλεί ο παρών άμεσος κίνδυνος κατάρρευσης των πολιτικοϊδεολογικών τους βεβαιοτήτων (ΕΟΚ, "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση", ευρώ κλπ) , για τις οποίες θεωρούσαν μέχρι πρόσφατα ότι είχαν ιστορικά δικαιωθεί και οι οποίες φαίνονταν ως κυρίαρχες.

    Και ακόμα καλύτερο - για τον πολιτικό τους χώρο - είναι να το πράξουν αυτό γρήγορα, διότι οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δεν μπορούν να περιμένουν τις όποιες ομφαλοσκοπήσεις τους.

    Και τούτο, διότι, αν δεν γρηγορήσουν, θα τους ξεπεράσουν τα ίδια τα γεγονότα, κάτι που, αν συμβεί, δεν θα είναι για πρώτη φορά...

    Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Tασσο δεν βιάζομαι καθόλου και αν τα γεγονότα με ξεπεράσουν μπράβο τους. Συζήτηση κάνουμε δεν μας κυνηγάει κανείς. Ούτε για ψυχιάτρους μίλησα, ούτε για τρελούς. Το παράλογο δεν είναι παλαβωμάρα, είναι δίπλα (παρά) το λογικό και από τέτοιο στην αριστερά υπάρχει μπόλικο. Τώρα Στάλιν και ανανέωση φοβάμαι ότι δεν πάνε μαζί, κάτι δεν έχω καταλάβει προφανώς από αυτά που μου λες. Τέλος πάντων και η ¨ανανέωση" παλιά είναι πια, σε άλλες άκρες θα βρούμε την αλήθεια, αλλά και αν δεν τη βρούμε θάχουμε κάνει κάτι. Θάχουμε ψάξει. Είσαι λίγο επιθετικός αλλά δεν υπάρχει επίδικο, οπότε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αυτό που εννοώ, αγαπητέ Leo, με την αναφορά μου στα "ψυχιατρικά καταστήματα" του "πατερούλη" έχει να κάνει με την απέχθειά μου στην εισαγωγή των όρων της ψυχιατρικής στην πολιτική ανάλυση. Και τούτο διότι, όταν προχωρήσουμε σε αυτήν την εισαγωγή, οδηγούμαστε και στις αντίστοιχες παραδοχές. Αυτές, δηλαδή, που αντιμετωπίζουν την πολιτική διαφωνία, ως πρόβλημα που χρήζει ιατρικής (εδώ ψυχιατρικής) αντιμετώπισης και χρειάζεται την ανάλογη θεραπεία, η οποία εκφεύγοντας από την σφαίρα της πολιτικής, γίνεται αντικείμενο των ειδικών ιατρών (εδώ των ψυχιάτρων).

    Γι' αυτό, άλλωστε και ο διάδοχος του Λένιν, ο Ιωσήφ Στάλιν, προχώρησε στην εκτεταμένη χρήση της ψυχοθεραπείας και των ψυχιατρείων, προκειμένου να αντιμετωπίσει την πολιτική διαφωνία, εντός του μπολσεβίκικου κόμματος, καθιστώντας την διαφωνία αυτή ψυχιατρικό πρόβλημα και προσδιορίζοντας τους διαφωνούντες, ως "ασθενείς".

    Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι η αναφορά σου στην "έλλογη αριστερά", δεν έχει αυτή την χροιά και ότι είναι - ούτως ειπείν - μια μεταφορά και ως εκ τούτου, δεν έχω κανέναν λόγο να επιμείνω σε αυτό το θέμα, πέρα από την εξήγηση, που παραπάνω έδωσα.

    Αυτό που περιγράφεις, ως επιθετικότητά μου, έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι εξοργισμένος, με όσα συμβαίνουν σήμερα, κατά πρώτο λόγο, στην Ελλάδα και κατά δεύτερο λόγο στην Ευρώπη και σχετίζονται με την ολική επαναφορά ιδεών και οικονομικών πολιτικών, οι οποίες είχαν πεταχτεί στον κάλαθο της Ιστορίας από την εποχή της τελευταίας δεκαετίας του Μεσοπολέμου και αμέσως μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και οι οποίες οδηγούν και την χώρα μας και την Ευρώπη στον γκρεμό.

    Και η οργή μου αυτή αναζωπυρώθηκε, με όλην αυτήν την ανοησιολογία, που αναπαρήγαγε ο Γιάννης Βούλγαρης, θέλοντας να της δώσει, μάλιστα και μια "προοδευτική" χροιά, προκειμένου να αλιεύσει συμμάχους για το ελληνικό κακέκτυπο της ελληνικής εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας του ΓΑΠ, που ακολουθεί πιστά την οικονομική πολιτική δύο μοντέλων : Κατά πρώτο λόγο, των Chicago boys του Μίλτον Φρήντμαν, την εποχή, αμέσως μετά το αιματηρό πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοσέτ, κατά του Σαλβαδόρ Αλλιέντε στην Χιλή στις 11/9/1973, και κατά δεύτερο λόγο - αλλά όχι δευτερεύοντα, αντιθέτως μάλιστα - του προέδρου Χέρμπερτ Χούβερ στις Η.Π.Α. την καταστροφική περίοδο 1929 - 1932, τότε που η σαρωτική οικονομική κρίση, κτύπησε ανελέητα όλα τα μεγέθη της αμερικανικής οικονομίας, εξαφανίζοντας πάνω από το 1/4 του ΑΕΠ της χώρας και οδηγώντας στην ανεργία αντίστοιχο ποσοστό του εργατικού δυναμικού (Σχετικά δες στο μπλογκ μου τα θέματα. : ‘‘Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ 1929 – 1932 ΚΑΙ Η ΥΦΕΣΗ ΤΟΥ 2008 – 2009 : ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΥΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΩΝ’’ http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/04/1929-1932-2008-2009.html και "29/10/1929 : Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ 80 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ!" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/10/29101929-80.html ).

    Βέβαια, αυτονόητο είναι ότι αυτές οι πολιτικές πρέπει να αλλάξουν και να αντικατασταθούν από το αντίθετό τους. Αυτό λέει η λογική. Αλλά επειδή στην ζωή δεν είναι πάντοτε η λογική που προσδιορίζει τις εξελίξεις, αλλά τα κατεστημένα συμφέροντα και η κοινωνική διαπάλη, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα συμβεί αυτό που επιτάσσει η λογική. Δεν υπάρχει κάποιος κοινωνικός αυτοματισμός που να το επιβάλλει αυτό.

    Ως εκ τούτου, είναι οι κοινωνίες που θα το επιβάλλουν (ή δεν θα το επιβάλλουν). Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρξει αντίσταση και όχι εθελόδουλη υποταγή (την οποία προτείνει ο Γιάννης Βούλγαρης) στις επιταγές των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, που κοιτάζουν τα δικά τους βραχυπρόθεσμα συμφέροντα.

    Και σε αυτό είναι που έχουν δίκιο, τώρα (αύριο, ίσως όχι, αν αλλάξουν τα πράγματα), οι "αντισυστημικοί", όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τασσο
    Και μιας και αναφέρθηκες στη Χιλή θυμήσου ποιοι έδωσαν κάλυψη στο πραξικόπημα. Οι νοικοκυραίοι άνοιξαν το δρόμο, κάτι φορτηγατζήδες και μικροαστοί που ένιωσαν τα κεκτημένα τους να απειλούνται από την κυβέρνηση Αλλιέντε. Χωρίς αυτούς ίσως να μην είχε γίνει το πραξικόπημα ή να μην είχε βρει ο Πινοσέτ αποδοχή στα μεσαία στρώματα. Οι εγχώριοι αντισυστημικοί με τη στάση πληρωμών και την έξοδο από την ΟΝΕ ή την ΕΕ που διατυμπανίζουν ουδόλως εξετάζουν το ενδεχόμενο της μικροαστικής αντίδρασης στην οικονομική κατάρρευση και την πρόκληση αντιδημοκρατικών δομών. Η συνεχής επίκληση στους ξένους είναι μια φοβική συντηρητική στάση που θέλει να δώσει άλλοθι σε ομάδες και κάστες που ρήμαξαν τον τόπο. Αλλά οι ίδιοι οι αντισυστημικοί είναι επίλεκτα μέλη αυτών των ομάδων, ανώτεροι ΔΥ, καθηγητές ΑΕΙ, μηχανικοί, δημοσιογράφοι κλπ. Ας βλέπουμε και την πραγματικότητα. Όσο για το Βούλγαρη εξαρχής στην ανάρτηση δήλωσα τη διαφωνία μου. Η παρούσα σοσιαλδημοκρατία είναι νεκρή. Η λύση θα είναι από την Αριστερά αλλά όχι από αυτήν τη λεγόμενη αντισυστημική. Κάτι άλλο, να το φτιάξουμε,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η μηχανιστική λογική ότι η οικονομική κατάρρευση θα φέρει την επανάσταση έχει και την άλλη όψη της, την αντίθετη, που ο αριστερισμός δεν εξετάζει καθόλου. Ο οικονομισμός σε όλο του το μεγαλείο. Κάποτε να απαλλαγούμε φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Στην Χιλή το 1973, αγαπητέ Leo, η αντίδραση των μεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού υπήρξε προϊόν της σκληρής κοινωνικής αντιπαράθεσης, που ήταν αποτέλεσμα των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου του Σαλβαδόρ Αλλιέντε και των αναγκαίων κοινωνικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, που είχε δρομολογήσει η χιλιανή αριστερά.

    Ο Αλλιέντε, ουδέποτε εκλογικά έχασε την πλειοψηφία του πληθυσμού, διότι στηρίχτηκε στην χιλιανή εργατική τάξη και στα στρώματα των μισθωτών και των αγροτών της χώρας. Γι' αυτό και σε κάθε εκλογική διαδικασία τα ποσοστά του αύξαιναν, παρά την κοινωνική αντίδραση των μεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού, που η πολιτική αυτή, η οποία στηριζόταν στην αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, τα έθιγε.

    Τον Αλλιέντε τον τελείωσαν, αφ' ενός μεν, οι δικές του ανοησίες (έκανε τον Πινοσέτ αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων και τον εμπιστεύτηκε, σε μια περίοδο που οι Αμερικανοί, μέσω της CIA, υπονόμευαν το καθεστώς) και αφ' ετέρου δε, ο Ρίτσαρντ Νίξον και ο Χένρυ Κίσσινγκερ (ο τελευταίος είπε τότε το χαρακτηριστικό ότι "δεν μπορεί να επιτραπεί να παραδοθεί η χώρα στον κομμουνισμό, λόγω της ανευθυνότητας του χιλιανού λαού"), λόγω των σχέσεων της κυβέρνησης με την "Ε.Σ.Σ.Δ." - το Κ.Κ. Χιλής του προσφάτως αποθανόντος Λουίς Κορβαλάν συμμετείχε στην κυβέρνηση -, αλλά κυριότερα διότι ο Αλλιέντε προχώρησε σε εκτεταμένες εθνικοποιήσεις αμερικανικών πολυεθνικών επιχειρήσεων, που είχαν στα χέρια τους τον πλούτο της χώρας.

    Οι αντιδράσεις των μεσαίων στρωμάτων μπορεί να στηρίχθηκαν (και όντως στηρίχτηκαν) και από την CIA, αλλά δεν έπαιξαν ουσιώδη ρόλο στην ανατροπή του, αφού εκλογικά ο Χιλιανός πρόεδρος είχε κερδίσει πρόσφατα. Ότι στήριξαν οι μικρομεσαίοι το πραξικόπημα του Πινοσέτ και το καθεστώς (μέχρι ένα χρονικό σημείο) είναι γεγονός, αλλά το πραξικόπημα θα γινόταν, είτε το στήριζαν τα μεσαία στρώματα, είτε όχι. Και εν πάση περιπτώσει, η αντίδραση των μεσαίων στρωμάτων είναι μέσα στο παιχνίδι της πλουραλιστικής δημοκρατίας και η εκδήλωσή της είναι αποδεκτή, διότι μεταρρυθμίσεις δεν μπορείς να κάνεις πάντοτε χωρίς να δυσαρεστήσεις κάποιες - ευάριθμες, ή όχι - ομάδες του πληθυσμού.

    Μέσα στις ψυχροπολεμικές συνθήκες εκείνης της εποχής, ο Αλλιέντε δεν θα απέφευγε το πραξικόπημα, εκτός αν ακολουθούσε την πεπατημένη των συντηρητικών προκατόχων του - πλην όμως δεν είχε ψηφιστεί για κάτι τέτοιο. Το ζήτημα είναι ότι δεν έκανε ό,τι έπρεπε για να αντιμετωπίσει το πραξικόπημα αυτό, πριν την εκδήλωσή του.

    Εκείνη η εποχή ήταν μια εποχή σκληρής ταξικής αντιπαράθεσης, μέσα σε μια τριτοκοσμική χώρα και δεν έχει καμμία σχέση με όσα συμβαίνουν σήμερα στην αναπτυγμένη Ευρώπη και στην Ελλάδα - πέρα από το γεγονός ότι η στοχευμένη συντήρηση της οικονομικής ύφεσης, την οποία επιδιώκουν και καθοδηγούν οι γερμανικές πολιτικές ελίτ και οι ευρύτερες ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές ελίτ, θα επαναφέρουν στο προσκήνιο τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις, οι οποίες μπορεί να εξελιχθούν σε οξείες κοινωνικές συγκρούσεις, οι οποίες, όμως, θα αφορούν σχεδόν όλα τα στρώματα του πληθυσμού, όπως έγινε και στην οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930 και τούτο επειδή οι εξωπραγματικές απαιτήσεις των ελίτ αυτών πιέζουν την πραγματική οικονομία και όλους τους παραγωγικούς συντελεστές (εργασία, βιομηχανικό, βιοτεχνικό, εμπορικό κεφάλαιο, αγρότες, όπως και τμήματα του ίδιου του τραπεζοπιστωτικού κεφαλαίου κ.α.).

    Από εκεί και πέρα, κατανοώ πλήρως την δυσπιστία σου απέναντι στους "αντισυστημικούς" και στους "αριστεριστές", λόγω του παρελθόντος τους, αλλά και του παρόντος τους.

    Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν δίκιο σε κάποια πράγματα και μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Ούτε σημαίνει ότι κάποια από όσα λένε, επειδή φαίνονται - και ίσως είναι - αντισυμβατικά, δεν είναι σωστά και χρήσιμα και τα οποία θα μπορούσαν να υιοθετηθούν σε πρακτικό επίπεδο από μια αυριανή συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα βρισκόταν στην εξουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Και τούτο διότι, σε περιόδους κρίσεων και οικονομικών υφέσεων, σαν την παρούσα ευρωπαϊκή οικονομική ύφεση, είναι οι αντισυμβατικές προτάσεις, που δίνουν λύσεις και όχι οι συμβατικές (αρκεί να υπάρχει ψύχραιμη αντιμετώπιση των συγκυριών).

    Αν ο πρόεδρος Ρούζβελτ έμενε και υιοθετούσε τις προτάσεις της συμβατικής οικονομικής σοφίας της εποχής του, δεν θα αποκολλούσε την αμερικανική οικονομία από την κρίση, στην οποία είχε περιέλθει (και όσες φορές επέστρεψε σε αυτές ξαναέριξε την οικονομία των Η.Π.Α. στην κρίση, όπως π.χ. το 1937). Ήταν η προσφυγή του και η υιοθέτηση των αντισυμβατικών κεϋνσιανών λύσεων, που αποκόλλησε τις Η.Π.Α. από την κρίση (μαζύ με την είσοδο των Η.Π.Α. στον πόλεμο, που έβαλε στην άκρη τις όποιες αντιδράσεις των πολιτικών του αντιπάλων και των συντηρητικότερων τμημάτων της αμερικανικής οικονομικής και κοινωνικής ελίτ).

    Αλλά, για το θέμα των "αντισυστημικών" θα επανέλθω, διότι ήδη αρκετά έγραψα (έχω αυτή την κακή τάση να γράφω πολλά) και προφανώς, θα έχω κουράσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Περί συλλογικής ευθύνης και λειτουργίας της δημοκρατίας. Η κατάσταση οδηγεί και σε απόψεις που σου παραθέτω που βρίσκουν έδαφος και νομίζω δικαίως, αν κάποιος δεν είναι τόσο ευαίσθητος με θέματα δημοκρατίας.

    "Ουδόλως με στενοχωρεί να με κυβερνούν οι Βορειοευρωπαίοι «Φον Φούφουτοι», αφού οι δικοί μου εκπρόσωποι αποδείχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια Βαλκάνιοι κατσαπλιάδες. Δεν μειώνεται καθόλου η αξιοπρέπειά μου αν αύριο τις διοικήσεις των νοσοκομείων τις επιλέξει η τρόικα, αφού η δική μου υπουργός διαιωνίζει την παράδοση του φαύλου κομματισμού. Δεν με ενοχλεί καθόλου αν οι αλλοδαποί δανειστές μου εγκαταστήσουν επιτρόπους στις ΔΕΚΟ και τους ΟΤΑ, αφού οι δικοί μου νοιάζονται κυρίως για τη μίζα, την ψηφοθηρία και το ρουσφέτι. Ξέρετε γιατί; Διότι ξέρω ότι, ενίοτε, τα διλήμματά μου δεν τα επιλέγω - μου τα θέτουν τα γεγονότα…Ουδόλως με στενοχωρεί να με κυβερνούν οι Βορειοευρωπαίοι «Φον Φούφουτοι», αφού οι δικοί μου εκπρόσωποι αποδείχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια Βαλκάνιοι κατσαπλιάδες. Δεν μειώνεται καθόλου η αξιοπρέπειά μου αν αύριο τις διοικήσεις των νοσοκομείων τις επιλέξει η τρόικα, αφού η δική μου υπουργός διαιωνίζει την παράδοση του φαύλου κομματισμού. Δεν με ενοχλεί καθόλου αν οι αλλοδαποί δανειστές μου εγκαταστήσουν επιτρόπους στις ΔΕΚΟ και τους ΟΤΑ, αφού οι δικοί μου νοιάζονται κυρίως για τη μίζα, την ψηφοθηρία και το ρουσφέτι. Ξέρετε γιατί; Διότι ξέρω ότι, ενίοτε, τα διλήμματά μου δεν τα επιλέγω - μου τα θέτουν τα γεγονότα…

    Οχι, δεν πενθώ για την Ελλάδα που χάνεται. Ντρέπομαι μόνο για την ανικανότητά μας να δημιουργήσουμε την Ελλάδα που ονειρευτήκαμε το 1974.

    * Ο κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail. com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.

    Οχι, δεν πενθώ για την Ελλάδα που χάνεται. Ντρέπομαι μόνο για την ανικανότητά μας να δημιουργήσουμε την Ελλάδα που ονειρευτήκαμε το 1974."

    * Ο κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail. com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αγαπητέ Leo, η περίπτωση του κ. Χαρίδημου Τσούκα είναι χαρακτηριστική και δείχνει το απίστευτα μεγάλο μέγεθος του βαθμού έκπτωσης της ελληνικής πνευματικής ελίτ, μέσα στις σύγχρονες συνθήκες, που έφερε η μοντέρνα Κατοχή, που επιβλήθηκε στην χώρα μας. Σου θυμίζω ότι η ελληνική πνευματική ελίτ (όπως και το σύνολο της ελίτ της χώρας), βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, είναι αποπροσανατολισμένη και διακατέχεται από έναν άκρατο πανικό, λόγω των καταιγιστικών και καταστροφικών εξελίξεων, που έλαβαν χώρα το τελευταίο δεκάμηνο και έχει υποκύψει στην "κουλτούρα της ύφεσης", την οποία θεωρεί μοιραία και αναπόφευκτη. Η διαφορά στην περίπτωση του κ. Χαρίδημου Τσούκα έγκειται στο γεγονός ότι ο εν λόγω "διανοητής" θεωρεί την όλη κατάσταση και ... ευεργετική!!! Και το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός (στον οποίο είχα μια σχετική εκτίμηση) έφθασε σε αυτό το σημείο, δεν είναι καθόλου περίεργο, μέσα στο αποπνικτικό κλίμα, που επικρατεί στον τόπο μας αυτόν τον καιρό. Τα χειρότερα, άλλωστε, δεν έχουν έλθει ακόμα και ως εκ τούτου, είναι αυτά που έπονται.

    Θα μπορούσα να πω ότι η "επιχειρηματολογία" του Χαρίδημου Τσούκα (η οποία, ανάμεσα στα άλλα είναι και εμετική) θυμίζει τον τυφλό δογματισμό των "αριστεριστών" και για την ακρίβεια είναι η αντιστροφή της επιχειρηματολογίας των αριστεριστών, διακατεχόμενη από τον ίδιο αμετροεπή δογματισμό, ο οποίος, μάλιστα, εκπέμπει και τον φανατισμό του νεοφώτιστου.

    Ο Χαρίδημος Τσούκας χάνει και τα όποια δίκια έχει, όταν αναφέρεται στον κατσαπλιαδισμό των ελίτ του τόπου (στις οποίες συμμετέχει), ακριβώς επειδή, απέναντι σε αυτόν τον "βαλκάνιο κατσαπλιαδισμό", τον οποίον αντιμάχεται, αντιπαραθέτει τον δικό του "γερμανοτσολιαδισμό", ο οποίος διακρίνεται από μια άκρατη αντιδημοκρατική νοοτροπία, η οποία (είτε του αρέσει, είτε όχι, είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι - και από το ίδιο το κείμενό του προκύπτει ότι το συνειδητοποιεί και το αποδέχεται πλήρως) τον οδηγεί στην συμπεριφορά του μεγάλου ιεροεξεταστή Ιγνάτιου Λογιόλα και των μαθητών του, που για χάρη των "ψυχών" και της "σωτηρίας" των δύστυχων θυμάτων της Ιεράς Εξέτασης, τους έριχναν στην πυρά ... προσευχόμενοι γι' αυτούς!

    Θα μου επιτρέψεις, αγαπητέ Leo, να πω ότι δεν υπάρχει περισσότερο ολοκληρωτική συμπεριφορά από αυτήν του Χαρίδημου Τσούκα και των ομοίων του. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω, ως φασίζουσα (και είναι, διότι αυτό που απαιτεί είναι η εγκαθίδρυση μιας "καθαρότητας" και την επίτευξή της με όποιο κόστος, ανθρώπινο, κοινωνικό, οικονομικό, εθνικό κλπ και με πλήρη αδιαφορία για το κόστος αυτό, πάνω στην πραγματική, την ζώσα κοινωνία, τους θεσμούς της και - το κυριότερο - τους ανθρώπους, που αποτελούν την κοινωνία αυτή, οι οποίοι έχουν σάρκα και οστά, με συγκεκριμένες ανάγκες και των οποίων οι βουλήσεις αγνοούνται (προφανώς, για μία ακόμη φορά "για το καλό τους", όπως ορίζεται αυτό το "καλό", όχι φυσικά από τους ίδιους, αλλά από τον μεγάλο "οραματιστή" και "θεωρητικό" τον "κοινωνικό επαΐοντα" Χαρίδημο Τσούκα και το "εκσυγχρονιστικό" ιδεολόγημα, που έχει μέσα στο κεφάλι του και στο οποίο ιδεολόγημα πρέπει οι "χαμερπείς" άνθρωποι και η ελληνική κοινωνία να προσαρμοστούν).

    Η αντιδημοκρατική και φασίζουσα λογική του Χαρίδημου Τσούκα είναι εμφανής και είναι ευθέως ανάλογη με την μεσσιανική λογική των αριστεριστών, οι οποίοι με την δική τους σταλινολενινστική λογική, δεν επιφυλάσσουν διαφορετική μεταχείριση, για τους απλούς ανθρώπους και την κοινωνία. Αυτό που αλλάζει είναι το περιεχόμενο των ιδεολογημάτων, που συνέχουν τις αντιλήψεις τους και τις πρακτικές τους, αλλά ο βασικός καμβάς της δομής τους μένει ο ίδιος και είναι στην βάση τους το ίδιο απάνθρωπος, ολοκληρωτικός και φυσικά βαθύτατα αντιδημοκρατικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Και επειδή, αγαπητέ Leo, αντιλαμβάνομαι ότι είσαι ευαίσθητος, σε θέματα δημοκρατικής αντίληψης, στάσης και συμπεριφοράς, καταλαβαίνω ότι, προφανώς, δεν συμφωνείς με την ουσία και την συνεκτική δομή του καμβά της "επιχειρηματολογίας" του Χαρίδημου Τσούκα, η οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα αντιδημοκρατικό, βαθιά αντιδραστικό και πλήρως ολοκληρωτικό παραλήρημα, το οποίο έχει ενδυθεί τον μανδύα του "εκσυγχρονισμού", για να καθαγιάσει την μοντέρνα ξενική Κατοχή, που επεβλήθη στον τόπο, από την εθελόδουλη κυβέρνηση του ΓΑΠ, θυμίζοντας τα λογύδρια του ημεδαπού δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου, για τον περίφημο "γύψο" και τον "ασθενή", στον οποίο επεβλήθη αυτός ο "γύψος", προκειμένου να επιτευχθεί η "αποκατάσταση της υγείας" του.

    Έναν τέτοιον "εκσυγχρονισμό" και έναν τέτοιο "μεταρρυθμισμό", σαν αυτόν του κ. Χαρίδημου Τσούκα, ευχαριστώ, δεν πρόκειται να τον πάρω...

    (Ήδη, έγραψα αρκετά και γι' αυτό θα αφήσω για αργότερα κάποια άλλα πράγματα, που ήθελα να γράψω).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Leo, ρίξε μια ματιά στα παρακάτω σχόλια - αλλά και στα υπόλοιπα που σχετίζονται με αυτά - στο μπλογκ του Χ. Τσούκα, τα οποία σχόλια έγιναν με αφορμή την εδώ συζήτησή μας :

    http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1280904483094#c7208850957441690290 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1280904507498#c3687881932217092593 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1280940853567#c2169207533068973731 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1280940945371#c5978611521001499854

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία